Jammer, maar helaas

Ik verkramp in mijn bureaustoel als ik de woorden van het liedje tot me laat doordringen. Een semi-latin-achtig nummer is het, met een gruwelijk Gooisch klinkende vrouwenstem eronder. Ze zingt: 'Ik zou graag nog bij je blijven, maar jammer maar helaaaaaaas', etc etc.

Dit wordt nu echt te erg. Ik weet dat Nederlands niet de meest geschikte taal is voor liedteksten, getuige Marco Borsato's 'hele grote leugen' in het nummer... ach, weet ik veel welk nummer. Die kleine woordencombinatie stond tot nu toe bovenaan mijn hatelist, maar 'jammer, maar helaas' heeft haar verdrongen en prijkt bovenaan nu.

Laat ik wat duidelijker zijn en dit betoog voorzien van een kleine causerie. Vorig jaar oktober begonnen zich mannen rond mijn huis te bewegen. Mannen in witte pakken. Hun functie: het renoveren van het huis waarin ik woon. Nieuwe dakpannen, dubbelglas hier en daar, verse kozijnen, een gevelspuiting, alles netjes verven enzovoorts. Overigens zouden de mannen 3 maanden geleden al klaar hebben moeten zijn, maar ze zijn dus nog STEEDS bezig. Gelukkig komt het eind nu in zicht. Omdat mannen die in witte pakken buiten werken nu eenmaal zijn zoals ze zijn, hebben ze een meer-dan-gemiddelde behoefte aan muziek tijdens hun werkzaamheden en ongelukkigerwijs is hun muzieksmaak niet altijd gelijk aan de mijne. Okee, nu is dat sowieso niet vaak het geval, maar goed.

Ik wordt dus al een aantal maanden belaagd met overwegend Nederlandstalige wansmakigheid, Jan Smit gerelateerde smartlappen, 'zomerhits', en alles wat verder nog op Radio Randdebiel te horen is. Ik onderga het maar gewoon; 'het duurt niet lang meer' is mijn mantra geworden als ik weer een Frans of een Dries of een Thomas voorbij hoor komen en ik doe dan snel mijn koptelefoon op. Stiekem hoop ik toch wel eens op een leger keelpoliepen dat dat hele zootje B artiesten voorgoed de mond snoert, maar goed, laat ik die lelijke gedachten verder voor me houden.

HOE DAN OOK (God, wat ben ik weer aan het afdwalen), vandaag hadden de mannen in witte pakken hun draagbare radio zo'n beetje vlak voor mijn klapraampjes geparkeerd en ik kon dus voluit meegenieten van de auditieve marteling. Ik wendde mijn innerlijke oor af, ruimde de boodschappen die ik net had gedaan verder op en nam daarna plaats op mijn bureaustoel. Ik zat er nog geen minuut tot mijn geest verscheurd werd door het nummer waarover ik eerder vertelde.

Waarom stoort 'Jammer, maar helaas' me eigenlijk zo? Is het de suffe muziek, de ongeschoolde stem, het schokkend onoriginele latingejammer? Nee. Het is de uitdrukking zelf. 'Jammer, maar helaas' is namelijk een uitdrukking die helemaal incorrect is! Een uitdrukking die verzonnen is door kunstenaar (en stem van Ernie) Wim T. Schippers. Hieronder een kleine uitleg:

,,Veelgebruikte uitdrukking op momenten dat men zich maar neerlegt bij de situatie. De constructie werd door Schippers opzettelijk in het leven geroepen om na te gaan of een uitdrukking, die grammaticaal gezien echt niet kon, toch zou worden opgepikt. Dat werd hij. Dat is opvallend, want de uitdrukking gaat nergens over. Iets is jammer, en vervolgens impliceert het ‘maar’ dat er een tegenwerping of nuancering op die constatering volgt, wat niet het geval is.”

Op zich is het knap dat iemand een uitdrukking zo populair kan maken, ondanks de onjuistheid ervan, en ik begrijp ook best dat iedereen -waaronder ikzelf- hem gebruikt zonder scrupules. Maar van een tekstschrijver (een TEKSTschrijver!) verwacht ik toch wel iets meer grammaticale kennis! Wat een trieste situatie als je een nummer schrijft dat opgebouwd is rond een volledig niet kloppende uitdrukking.

Andere door Schippers in het leven geroepen uitdrukkingen:

-Verder gaat alles goed?
-Verdomd interessant, maar gaat u verder
-Overwelmend
-Het woord zegt het al
-Gekte

En om de boel af te maken een leuk fragmentje van..... Ernie!