De Grote Boodschap # 05

Ik wacht geduldig terwijl ik naar de man kijk. Hij pakt uit zijn binnenzak zijn portemonnee, maar doet hem nog niet open. De caissiere kijkt met me mee. De man zoekt naar iets in zijn vestzakje. Na ongeveer drie kwartier frommelen heeft hij het te pakken: zijn bril. Langzaam en voorzichtig zet hij hem op, en knippert een paar keer met zijn ogen, alsof hij daardoor het zicht-verbeterende effect van de bril wil versterken. Even lijkt het hem te zijn ontschoten wat hij ook weer aan het doen was. Dan weet hij het weer: de portemonee.

Het kleine lederen zakje wordt opengeritst en de verschrompelde, trillende vingers verdwijnen erin. Boven de bril gaan de wenkbrauwen van de man fronsend omhoog. Gerinkel klinkt uit de portmonnee, als hij door de muntjes heen en weer beweegt. Dan stoppen zijn vingers met bewegen en gaat het hoofd langzaam omhoog richting caissiere.

"Hoeveel zei u...", begint hij krakerig.

"7, 85". zegt de caissiere snel.

"Zeeeeeveeeeen eeeeeurooooo, vijijijijfentaaaaaaachtig". herhaalt de man bedenkelijk, en zijn blik verschuift weer van caissiere naar portemonnee. Het heen en weer bewegen begint opnieuw. De mond van de man mompelt zachte woordjes terwijl hij zich tot het uiterste concentreert.

Dan komt er een muntje tevoorschijn. Het is er één van twee euro. Voorzichtig (om er zeker van te zijn dat het muntje niet breekt, ofzo) legt hij het op de plastic kassaoverkapping. De caissiere pakt het met een routineuze snelheid en legt het voor zich neer.

Een volgende muntje: een stuiver. Ik draai met mijn ogen naar de caissiere. Ze haalt haar schouders op en pakt ook de stuiver. Het gaat zo nog even door: muntje voor muntje worden aan de caissiere gegeven, die ze geduldig aanneemt en bij elkaar optelt. Als ze EINDELIJK, na 10 minuten grabbelen van 's mans zijde, de 7,85 bij elkaar heeft gespaard, werpt ze het in de kassa, kijkt ze naar de enorme rij die ontstaan is achter de man en slaakt een diepe zucht.

---

Dit is zomaar een observatie van oude mensen in supermarkten. Eigenlijk heb ik helemaal niets tegen ouderen, en zeker niet in de supermarkt: ze zijn eigenlijk wel grappig. Vooral als ze ergens niet bij kunnen. En in Hilversum zijn ze nog leuker, want ze blijven proberen er modieus uit te zien, wat leidt tot de meest wanstaltige kledingcombinaties ooit.

Maar goed, hoe leuk en grappig en lachwekkend ze ook kunnn zijn, ze zijn een ramp als ze voor je staan bij de kassa... Gelukkig heeft een aantal supermarkten een briljant concept bedacht: Albert.

Albert is eigenlijk een soort boodschappendienst die alle boodschappen die je wilt, gewoon bij je thuis aflevert. Lekker makkelijk, vooral als je slecht ter been, slechtziend, slechthorend, dementerend of snel moe bent. Alles wat je hoeft te doen, is via internet aangeven wat je wilt hebben, en de bus staat binnen de kortste keren voor je deur.

Moet je natuurlijk wel nog even leren hoe internet werkt...