De Grote Boodschap # 01

Het verbaasde mij om te horen dat mijn verhalen over het boodschappen doen in goede aarde vielen. Ik heb vorig jaar heel bewust gekozen om niet meer elke dag te zeuren over de supermarkt, want voor mij voelde het als telkens hetzelfde. Bovendien leek het me wat saai om het altijd maar over boodschappen doen te hebben.

Maar goed, blijkbaar is er toch een publiek voor! Dus met gepaste trots presenteer ik een nieuw fenomeen: de Grote Boodschap. Ik ga proberen om iedere dinsdag een blogje te produceren over de wekelijkse boodschappen: de ups en downs, de irritaties, de wonderlijke ontmoetingen en de gewaagde uitspraken.

Nou, daar gaan we...

De Grote Boodschap # 01

In deze eerste boodschappenblog besteed ik aandacht aan het fenomeen afrekenen. Een simpele handeling, zo lijkt het, maar toch loopt dit eenvoudige proces over van de sociaal-maatschappelijke kenmerken.

Laten we het maar weer opdelen met nummertjes:

1. Het mandje

Als je -zoals ik meestal- een mandje gebruikt, ben je per definitie al minderwaardig in een supermarkt. Er wordt veel minder rekening met je gehouden bij de kassa. Mensen nemen automatisch aan dat ze je gewoon kunnen passeren zonder 'Sorry, mag ik er even langs' te zeggen en duwen je zonder plichtplegingen opzij om zich naar een gangpad of minder drukke kassa te begeven. Volgens mij bestaat die onbeleefdheid voor een groot deel uit afgunst. Immers: de manddrager heeft minder boodschappen, en derhalve een lagere rekening, wat natuurlijk al een goede reden voor jaloezie is. Bovendien is de manddrager mobieler dan de wagenduwer. De manddrager kan zijn mandje OP de rolband wegzetten: wat een luxe!

Ondanks deze voordelen is de manddrager vaak wel wat ondankbaar of zelfs onverschillig als de rol van de mand gespeeld is. De mandjes worden na gebruik vaak opgeslagen onder de kassa. Dat is natuurlijk een mooi idee, maar er kleeft één nadeel aan: de grootte van de mandjes. Bijna iedere supermarkt heeft twee verschillende grootte mandjes: groot en klein. Op de één of andere manier ontbreekt het de manddrager -ikzelf uiteraard uitgezonderd- aan het inzicht om het verschil tussen de twee maten goed in te schatten en vandaar dat het onder de kassa-rolband binnen de kortste keren een rotzooi is, met grote mandjes in de kleine geperst en vice versa.

2. De rolband

Ik ben een grote fan van de rolband. Vroeger al. Ik wou dat ik er één thuis had. Gewoon, zomaar. Om dingen van de ene kant van de keuken naar de ander kant te laten schuiven... Hmm, dat zou niet zo heel handig zijn... Nou ja, hoe dan ook: binnen de supermarkt is de rolband van essentieel belang voor zowel snelheid als irritatie.

Wat me altijd opvalt aan mensen die staan te wachten aan de rolband: ze hebben de neiging om het korte niet-bewegende deel van de band ook alvast vol te zetten met spullen, als ze moeten wachten op doorrolling van deze heerlijke contraptie. Daardoor creëren ze dus een soort 'bufferzone' met boodschappen, die ze daarna alsnog op de band moeten zetten. Beetje dubbel werk eigenlijk...

3. Het latje

Je kent ze wel: die kleine latjes die je als boodschapper tussen jouw en andermans boodschappen dient te plaatsen op de band bij de kassa. Het is me opgevallen dat dit kleine plastic latje binnen de supermarktwereld een bijna mythische status heeft aangenomen. Een paar feiten op een rij:

-iemand die voor je staat en die GEEN latje heeft weggelegd, verandert in je hoofd meteen in een onbeleefd en onmenselijk monster. Wat denkt die meneer/mevrouw wel niet!? Moet ik nu echt ZELF het latje gaan pakken?! Belachelijk!

-iemand die voor je staat en WEL het latje weglegt, is bedachtzaam, vriendelijk en waarschijnlijk de reïncarnatie van moeder Theresa en/of Majoor Boszhardt. Je wilt ze bijna knuffelen: wat een attent persoon! Je brengt je meest dankbare 'dankuwel' uit en kijkt de peroon voor je half verliefd aan.

-je hebt van die mensen die denken dat het NIET mogelijk is om boodschappen op de band te leggen voordat jij je latje hebt weggelegd. Zodra de latjes op zijn (oh, wat een horror!) of als je er nog niet bij kan, blijven ze stoïcijns staan wachten totdat het gewenste grens-aangevende voorwerp op zijn plaats ligt. Ik begrijp het wel: het weglaten van het latje leidt onheroeplijk tot grote chaos in de kassa-rij. Demonen uit de diepste krochten van de hel zullen stinkend en walmend oprijzen om de latjesloze boodschappenlegger gillend mee te slepen naar het vagevuur, dus ze wachten gewoon tot jij dan EINDELIJK de gewenste actie onderneemt. Soms ligt het wat anders. Als je je in een dromerige staat bevind, en niet echt staat op te letten, wil je nog wel eens vergeten het latje erbij te nemen, en derhalve ontstaat er een open ruimte van een meter op de band. Als je die ruimte ineens opmerkt, zul je met het schaamrood op de kaken alsnog een lat wegleggen, lijken je achterstaanders te denken. Erger: ze buigen zich wurmend langs je heen, grabbelen een latje uit de houder en leggen die met een veelbetekenende blik tussen jouw en hun spullen.

4. Pinnen

Ik weet niet of mensen het gewoon niet weten, of dat ze misschien bang zijn dat het bij hen niet werkt, maar tegenwoordig kun je je pinpas al door de gleuf halen, terwijl de caissiere nog aan het scannen is. Even voor de onwetenden onder ons een gebruiksaanwijzing: leg je spullen op de band, wacht tot de persoon voor je klaar is met afrekenen en de caissiere met jouw spullen begint. Haal je pinpas door de gleuf, geef je pincode in, en ga de spullen inpakken. Zodra de caissiere klaar is, hoef je alleen nog maar op 'ja' te drukken. Je hoeft dus NIET te wachten tot alles is gescand! Wat handig, wat een uitvinding! Pinpas is al lekker weer opgeruimd, portemonnee zit alweer in de tas, en je bespaart je eigen en andermans tijd! Whiieeee, fijn!

5. Overigen

Ik heb een aantal onderwerpen niet behandeld, zoals voorkruipers, vraag-voorkruipers ('Ach, ik mag wel even voor he?") en de irritaties over zegeltjes, acties, airmiles en dergelijken, maar volgens mij komen die al zo vaak ter sprake, dat ik ze nu maar even door de vingers heb gezien ;-)