Magda en de Kaasvlinders - Deel 3

In de wachtkamer zakte moeder slapjes neer op een stoel. Twee oude dametjes - geschrokken van moeders kreet- keken haar meewarig aan. "Ik weet ook niet hoe dit kan", zei dokter Blaasman. "Het is, voor zover ik weet, de eerste keer dat dit gebeurt." Zijn zorgelijke gezicht klaarde wat op: "U kunt eigenlijk wel trots zijn". "Trots?", herhaalde Magda's moeder, "TROTS?! Wat heb ik in hemelsnaam om trots op te zijn, dokter?!" De dokter ging naast haar zitten. "Ik bedoel, als enige -en eerste- patient met deze... ehm aandoening, zal Magda wereldberoemd worden. Uw kind zal in alle medische tijdschriften staan!" "In alle medische...", begon Magda's moeder, haar stem trillend van woede. "Wat denkt u wel! Dat ik mijn dochter als trofee wil vertonen? Het beroemde 'Kind van Kaas' ofzo?" "Kaas-vlinders", verbeterde dokter Blaasman haar, "het 'Kind van Kaasvlinders', technisch gezien". "Wat kan mij dat nou..., wie denkt u wel dat u..." sputterde moeder. Ze kon haar woede niet onder woorden brengen en om dan toch maar een statement te maken barstte ze in huilen uit. "Rustig nou, rustig nou", zei dokter Blaasman. "Zo erg is het toch allemaal niet? We maken het been nat, zodat het deeg weer aan elkaar plakt en als u Magda dan een uurtje haar been op de verwarming laat leggen is ze weer zo goed als nieuw!"

"Zo goed als nieuw?! ZO GOED ALS NIEUW!? Mijn dochter heeft een been van KAASVLINDERDEEG, dokter!". De moeder van Magda kon het allemaal niet meer aan. Met tranen over haar roodgevlekte wangen druppelend stond ze op en rende naar de behandelkamer. "Mijn dochter komt NIET in een tijdschrift!", bulderde ze ongecontroleerd door de wachtkamer, en de twee oude vrouwtjes deinden achteruit. De dokter, wel gewend aan woeste uitbarstingen keek haar afwezig aan. In zijn hoofd was hij al bezig een naam te bedenken voor Magda's aandoening. 'Blaasmans Kaasvlindersyndroom' misschien, of eerder iets sjiekers als 'Papilio Lactosus Fermus Blaasmannus' ofzo. Ja, die laatste was beter, dacht hij: het klinkt wat belangrijker.

De dokter dacht nog hierover na, toen Magda's moeder met het meisje de behandelkamer uitkwam en hem bijna omver liep op weg naar de deur.

***

Magda's kaasvlinderbeen werd, na het opvolgen van Blaasmans advies, weer hard en krokant na een uurtje op de verwarming. In het begin deed Magda zwakke pogingen om weer rond te lopen op haar nieuwe, brosse been. Zo nu en dan klonk er een zacht knisperig geluid, maar het been leek haar te houden en weldra leek het alsof er niets veranderd was. Ze moest alleen een beetje oppassen dat ze niet per ongeluk ergens tegenaan stootte, had ze ontdekt. Toen ze net weer een beetje kon staan, wankelde Magda per ongeluk tegen de salontafel aan. KRRRKKK klonk er, en uit haar broekspijp rolden wat goudbruine kruimels, die Magda's moeder, na het been weer natgemaakt te hebben, snel terugplakte.

Misschien denk je nu dat Magda genezen was van haar kaasvlinderlust. Niets is minder waar: van één pakje per dag was Magda nu beland bij drie, soms wel viér pakjes per dag! Van haar moeder had ze geen last meer: als die tegensputterde, dreigde Magda gewoon om haar been tegen iets scherps te stoten. Dan rende moeder zo snel als ze kon naar de winkel om een nieuwe voorraad te halen. Eigenlijk had Magda nu eindelijk haar droom bereikt: kaasvlinders bij het ontbijt, kaasvlinders bij de lunch en kaasvlinders bij het avondmaal.

En nog was het niet genoeg. Magda wilde meer! En meer kreeg ze, hoe je het ook bekijkt... Want wat er toen gebeurde, is eigenlijk te vreemd om je voor te stellen!

Einde deel 3...