De Grote Boodschap # 17

Wat doe je als je iemand tegenkomt in de supermarkt? Hoe ga je om met dat kleine gat binnen de sociale structuur? Want laten we eerlijk zijn: je bent nooit echt op je gemak boodschappen aan het doen. Het is altijd een haastklus of een op zijn minst een noodzakelijk kwaad en het is niet iets dat je echt voor je lol doet. Niet dat het niet leuk kan zijn natuurlijk -ik bedoel, waarom zou ik er anders over blijven schrijven?- maar in principe is boodschappen doen per defenitie niet echt een ontspannen tijdverdrijf.

De boodschappen zijn dus niet een moment om je bezig te houden met andere dingen dan echt alleen de boodschappen. Daarom is het ook zo raar en ongemakkelijk als je iemand tegenkomt tijdens je wekelijkse of dagelijkse trip naar de supermarkt. Eigenlijk komt het helemaal niet goed uit, want je wil zo snel mogelijk verder om leuke dingen te gaan doen, maar om de één of andere reden schrijft het sociale stelsel ons voor dat we toch even een praatje moeten maken, of we de persoon nu goed kennen of niet. Zo kwam ik in de AH eens een vaste gast tegen van de Jonge Haan, waar ik echt het meest onconfortabele gedwongen praatje ooit heb gemaakt. Het was maar amper een 'praatje' te noemen, zo onsamenhangend was het. Het begon best onschuldig: 'hee hoe is het'? 'Goed, hoe is het met jou?' 'Ehm, goed'. Daarna stokte de conversatie een beetje en hadden we eigenlijk niets meer te melden, maar we voelden allebei dat we toch nog even langer sociaal moesten doen dan dat. Daar ging het mis, want we begonnen allebei te stamelen en knullige vragen te stellen als: 'Goh, doe jij ook hier boodschappen?'. Het gesprek sleepte zich nog even door en kwam toen gelukkig tot een einde.

Deze 'stop-and-chats' worden hieronder even goed uiteengezet door Larry David:



Goed, de 'stop-and-chat' dus. Erg vervelend.

Grappig genoeg is er één groep mensen die wèl kan omgaan met dit fenomeen: bejaarden. Voor hen is boodschappen meer dan alleen maar een noodzakelijke taak; het is een uitje. Komen twee bejaarden elkaar tegen, dan leidt dat vaker wel dan niet tot een gesprekje. Ik weet niet of het zelfs nodig is dat ze elkaar kennen; wellicht is de supermarkt-chat voor bejaarden niet kennis-gebonden?

Hoe dan ook, ik zal even vertellen hoe ik hierop kwam. In de Super de Boer in Kortenhoef zag ik twee oudere vrouwen met elkaar staan praten en dat kwam me zo uitgerust en ontspannen voor, dat ik besloot de stelling die ik hierboven heb beschreven, te bedenken. In eerste instantie ging het me trouwens helemaal niet om het praten an sich, hoor. Wat me eigenlijk nog het meest interesseerde, was waar de vrouwen het over hadden. Niet dat ik heb staan luisteren, natuurlijk, maar die ene zin die ik opving, zette me wel aan het denken:

'...ging ik zwemmen, en toen zag ik ineens een grote haaievin langs me gaan en...'

What the hell! Wat was dat arme oude vrouwtje overkomen!? Was ze afgelopen zomer met haar speciale spatwaterdichte rollator in de Stille Oceaan gaan zwemmen? En, toen ze lekker ver de zee in was, met de nieuwste bejaardenbadmode uit de Neckermann om haar lichaam gekleefd, had ze toen met schrik om haar toch al zwakke hart een Mensenhaai voorbij zien zwemmen? Was er een gevecht op leven en dood geweest? Had de haai het moeten afleggen tegen haar tasje?

Oh, de verhalen die je hoort in de supermarkt....