De Grote Boodschap # 16

"Waarom ook niet?", dacht ik maandag toen ik even in Utrecht was en onderweg naar huis het bordje zag dat de richting aangaf naar de dichtstbijzijnde Albert Heijn. Ik moest immers nog boodschappen doen? Waarom niet Utrecht? Ik kende deze supermarkt toch al (zie De Grote Boodschap # 12), dus niets dat me belette. Na wat geprul met parkeren (er stond een aantal auto's wat knullig geparkeerd, waardoor er zeker 6 halve parkeerplaatsen waren ontstaan, maar geen enkele hele) lekker de winkel in, waar ik een tweetal dingetjes meemaakte. Dit is dus een verzamel-Boodschap, eigenlijk.

Heen en Weer.

Op zoek naar zowel kattenbakvulsel en pasta (niet voor gecombineerd gebruik, uiteraard) liep ik van hot naar her in de winkel. Ik had spijt dat ik niet vaker in deze supermarkt kom, zodat de indeling mij niet zo'n raadsel zou zijn. Hoe vaak ik ook van de versgeperste sapjes naar de kant-en-klare salades liep, ik kom in geen enkel gangpad de gezochte artikelen tegen. In mijn hoofd komt het liedje 'Heen en Weer' van Drs. P. op.



De Pilaar der Gezichtsuitdrukkingen

Toen ik uiteindelijk bij de kassa belandde (en daar de dierenartikelen vond), was ik getuige van een interessant verschijnsel. Twee vrouwen botsten bijna tegen elkaar aan met hun volgeladen karretjes. Vriendelijk glimlachend verontschuldigden ze zich tegenover elkaar en liepen verder. Eén van de vrouwen, een blonde, 35-jarige moeder (tenminste dat denk ik: zo zag ze er in ieder geval uit) hield de vriendelijke glimlach om haar mond toen ze verder liep, en ik voelde een vreemde genegenheid voor haar: wat een goedgehumeurde vrouw! Ik keek haar en haar glimlach na, zelf van binnen glimlachend, en verloor haar een halve seconde uit beeld toen ze achter een pilaar langsliep. Toen ik voorbij de pilaar haar gezicht weer zag, was alle vrolijkheid er als bij toverslag van verdwenen! Het was alsof ze ter plekke haar mond had omgedraaid. Kijk, ik ben ook niet gek. Ik snap heus wel dat je niet de hele dag kan glimlachen, al was het maar omdat het niet vol te houden is. Maar ik vond het wel frappant dat 's vrouws glimlach tijdens haar absurd korte tocht achter de pilaar langs was verdwenen. Kan het zijn dat de pilaar bepaalde gezichtsuitdrukkingsopzuigende krachten heeft?