Waarom Evelien niet op zolder mocht komen -Deel 2

Het verhaal van oma was eigenlijk helemaal niet zo boeiend geweest als Evelien had gehoopt. Technisch gezien wist ze nu weinig meer dan van tevoren.

Het kwam hier op neer: op een dag, pas na 'de verhuizing', was papa naar boven gegaan en simpelweg niet meer naar beneden gekomen. Dagenlang hadden mama en oma gezocht, in alle hoekjes. "Maar", had Evelien gevraagd, "waaròm kwam hij niet naar beneden dan, oma? Wat was er gebeurd?" Daar kon -of wilde- oma niets over vertellen. Ze zuchtte alleen nog maar eens, streelde Lensiaan zachtjes en keek weer naar buiten.

En dus zat Evelien nu in de keuken, starend naar de koeien. Suffe koeie, eigenlijk. Hadden ze niet eens wat anders te doen dan grazen? Zou dat niet vervelen? Evelien stelde zich voor hoe het was om elke dag weer uit de stal te worden gehaald, naar de wei te worden geleid en dan maar willoos gras eten. Ze kon er zich geen voorstelling bij maken... Of toch: deed zij eigenlijk anders? Had zij eigenlijk wel eens een dag gehad dat ze wat anders deed dan met moeder kletsen of met oma spelletjes spelen? Nee, eigenlijk niet. Stiekem was ze net zoals die koeien: willoos en vastgeroest in een saai ritme.

Ze keek nog eens om zich heen in de keuken. De brandende oven, het ouderwetse keukengerei, de koperen pannen. De stomme koperen pannen. Dezelfde stomme koperen pannen die er altijd al hadden gestaan.

Ineens sloeg haar genegenheid voor haar gezapige leventje om van berusting in ontevredenheid: waarom zou ze altijd maar in dit huis opgesloten moeten zitten? Was er geen medicijn voor haar allergie? Kon ze geen pet op of kon ze niet rondlopen met een parasol tegen de zon? En waarom, WAAROM, mocht ze niet op zolder komen? Evelien werd kwaad, dat voelde ze, en de kwaadheid omvatte alles: de wegwuiverigheid van haar moeder, de onduidelijkheid van oma, de stomme grazende koeien en bovenal die STOMME ZOLDER! Wat was er zo boeiend aan een stoffige, verlaten zolder? Hadden oma en moeder eigenlijk wel op zolder zelf gezocht? Ze besefte zich ineens dat oma daarover helemaal niets had losgelaten. Niet dat oma ook maar iets dat in de buurt kwam van een samenhangend verhaal had verteld. Nee, het was weer een wollig, zol zuchten en kreunen doorspekt warrig fabeltje geweest, dat zijn doel had gemist. In plaats van Evelien een gevoel van ontzag en angst te geven, bracht het een golf van kwaadheid en opstandigheid teweeg en die had Evelien nu volledig in zijn greep.

Voordat ze eigenlijk wist wat ze ging doen, stond Evelien op en liep de keuken uit, op weg naar de trap naar boven...


Einde deel 2...