Poepende poezen en kakkende katten

Fijn.

Een week of twee geleden was Midas (mijn kitten van een halfjaar) ziek. Van de dokter kreeg hij pillen, een spuit en speciaal voer. Allemaal goed en wel, maar kleine Midas moest, (tot zijn ongenoegen) voor een week binnenblijven. Dat betekende (tot MIJN ongenoegen) de herinvoering van de gevreesde kattenbak in huis.

De eerste twee dagen ging het goed. Daarna begon de terreur: Midas had geen zin meer in de korreltjes in zijn bak en breidde zijn poepgebied uit tot mijn gehele huis. En zo kwam het dat ik de derde dag van mijn werk thuiskwam en een doordringende en oh-zo-bekende geur signaleerde. Na even zoeken vond ik de boosdoener: een klein, maar oh zo potent hoopje van mijn allerliefste kleintje.

Goed. Ik kan me voorstellen dat het niet leuk is om een hele week binnen te zitten, dus ik heb me voorgenomen om niet boos te worden. Braaf heb ik een week lang achter het beest aangelopen en heb ik hier en daar schoongemaakt met inngehouden adem.

Eindelijk kwam de dag dat Midas weer naar buiten mocht. En dat deed hij dan ook met graagte! Met plezier keek ik naar hem, terwijl hij buiten ronddartelde tussen de pasgevallen blaadjes. Mijn plezier kwam uiteraard voor een groot gedeelte voort uit het feit dat Midas mijn huis niet meer als zijn persoonlijke toilet gebruikte.

En toen... was het de volgende dag. Midas had besloten dat de koude grond buiten niet luxe genoeg was voor zijn tere kittenbilletjes en had besloten om toch maar weer zijn behoefte binnen te doen. Sindsdien kom ik na afwezigheid mijn huis binnen, terwijl mijn neus is voorbereid op de welkomstgeur van Midas...