Helleu allen,
omdat ik tot over mijn oren in het werk zit voor de voorstelling Vurig Verlangen (van de theatervereniging van Bergen op Zoom), zal ik de komende 1,5 week ofzo eventjes niet bloggen. Ook geen Grote Boodschappen dus... Sorry! Jullie hebben wat tegoed!
Wednesday, February 27
Thursday, February 21
Recensie no. 01
Jaaaa, het is zover! Hier kun je mijn eerste recensie voor Filmtotaal lezen. Laat gerust een berichtje achter!
Wednesday, February 20
De Grote Boodschap # 08
Oh jee! Het is al woensdag en nog geen Grote Boodschap! Sorry sorry sorry! Volgende week is hij weer netjes op de dinsdag hoor. Was gisteren zo geabsorbeerd door mijn werk dat het me gewoonweg ontschoten was.
Hoe dan ook, daar komt ie dan.
Caissieres. Eerste even over het woord: ik schrijf het altijd zo, maar eigenlijk weet ik niet eens of dat wel juist is... Is het misschien gewoon 'kassieres'? Hmm, dat zoeken we op...
Op Van Dale Taalweb:
cais·si·è·re (dev; caissières)
1 juffrouw voor de kassa
Hmm, bijna goed, dus.
Okee dan.
Caissières dus. Het is me opgevallen dat het beroep van caissière op bijzonder verschillende wijze kan worden beoefend. Dat geldt natuurlijk voor elke baan, maar misschien voor een caissière (oke, ik word NU al gek van dat accentje op de 'e') nog wel het meest. Het is natuurlijk niet als werken in een normale winkel? Immers, in de supermarkt koopt men eten, en dat maakt iedereen die er werkt automatisch een soort verwezelijking van moeder, de eerste voedselverstrekker die je had.
En omdat je van alle personeelsleden die je ontmoet in een supermarkt, de caissière het langst ziet, is zij (soms hij) eigenlijk de oppermoeder. Zij geeft je het klopje op je bips, als je een beetje bangig voor het eerst naar school moet en zij weet precies wat je lekker vind en wat niet en waarom dan niet etc etc etc. En, het belangrijkst: zij zorgt voor je eten. Maarrrrrr: als je STOUT (altijd uitgesproken met hoofdletters) bent, of als je STRAF hebt, moet je naar je kamer... ZONDER ETEN. Kortom: moeder heeft de macht over wat je binnenkrijgt.
De caissière heeft precies dezelfde macht, alleen gebruikt zij monetaire overtuigingsmiddelen, in plaats van verbale en familiale. De macht is er overigens niet anders of minder om. Ik weet niet of je weleens per ongeluk zonder portemonnee bij de kassa hebt gestaan? Ja? Is niet leuk, hè? Nee. Nee, dat weet ik. En is het je weleens overkomen dat je wilde pinnen en dat je pasje niet meewerkte? Dat het automaat de hele tijd heel hard 'PIEP!!' zei als je hem door de gleuf haalde? En dan liefst nèt als je nodig moet plassen/je haast hebt/er een enorme rij staat? Ja? Uiteraard, dat hebben we allemaal weleens.
Het rare is: je voelt je niet schuldig tegenover de mensen die achter je staan, maar tegenover... de caissière. Zij kijkt je meewarig aan, vraagt of je misschien contant kunt betalen, en grijpt na jouw vertwijfelde nee-knikken je boodschappentas van de band en zet die opzij weg. Weg eten. Je hebt straf.
...
Weet je, ik ben enorm afgedwaald. Dit was helemaal niet het onderwerp dat ik in gedachten had bij de caissières... Ik had serieus een lijstje met vier verschillende caissière-types, dat ik had willen bespreken. Hmm, dit lijkt me dan een goed moment om te stoppen en de rest van het caissièreverhaal te bewaren voor volgende week.
Tot de volgende Boodschap!
Hoe dan ook, daar komt ie dan.
Caissieres. Eerste even over het woord: ik schrijf het altijd zo, maar eigenlijk weet ik niet eens of dat wel juist is... Is het misschien gewoon 'kassieres'? Hmm, dat zoeken we op...
Op Van Dale Taalweb:
cais·si·è·re (dev; caissières)
1 juffrouw voor de kassa
Hmm, bijna goed, dus.
Okee dan.
Caissières dus. Het is me opgevallen dat het beroep van caissière op bijzonder verschillende wijze kan worden beoefend. Dat geldt natuurlijk voor elke baan, maar misschien voor een caissière (oke, ik word NU al gek van dat accentje op de 'e') nog wel het meest. Het is natuurlijk niet als werken in een normale winkel? Immers, in de supermarkt koopt men eten, en dat maakt iedereen die er werkt automatisch een soort verwezelijking van moeder, de eerste voedselverstrekker die je had.
En omdat je van alle personeelsleden die je ontmoet in een supermarkt, de caissière het langst ziet, is zij (soms hij) eigenlijk de oppermoeder. Zij geeft je het klopje op je bips, als je een beetje bangig voor het eerst naar school moet en zij weet precies wat je lekker vind en wat niet en waarom dan niet etc etc etc. En, het belangrijkst: zij zorgt voor je eten. Maarrrrrr: als je STOUT (altijd uitgesproken met hoofdletters) bent, of als je STRAF hebt, moet je naar je kamer... ZONDER ETEN. Kortom: moeder heeft de macht over wat je binnenkrijgt.
De caissière heeft precies dezelfde macht, alleen gebruikt zij monetaire overtuigingsmiddelen, in plaats van verbale en familiale. De macht is er overigens niet anders of minder om. Ik weet niet of je weleens per ongeluk zonder portemonnee bij de kassa hebt gestaan? Ja? Is niet leuk, hè? Nee. Nee, dat weet ik. En is het je weleens overkomen dat je wilde pinnen en dat je pasje niet meewerkte? Dat het automaat de hele tijd heel hard 'PIEP!!' zei als je hem door de gleuf haalde? En dan liefst nèt als je nodig moet plassen/je haast hebt/er een enorme rij staat? Ja? Uiteraard, dat hebben we allemaal weleens.
Het rare is: je voelt je niet schuldig tegenover de mensen die achter je staan, maar tegenover... de caissière. Zij kijkt je meewarig aan, vraagt of je misschien contant kunt betalen, en grijpt na jouw vertwijfelde nee-knikken je boodschappentas van de band en zet die opzij weg. Weg eten. Je hebt straf.
...
Weet je, ik ben enorm afgedwaald. Dit was helemaal niet het onderwerp dat ik in gedachten had bij de caissières... Ik had serieus een lijstje met vier verschillende caissière-types, dat ik had willen bespreken. Hmm, dit lijkt me dan een goed moment om te stoppen en de rest van het caissièreverhaal te bewaren voor volgende week.
Tot de volgende Boodschap!
Saturday, February 16
Biesheuvel
Nadat ze me zo'n acht, negen jaar hebben staan aanstaren vanuit mijn boekenkast, heb ik gisteravond eindelijk weer eens een verhalenbundel van Maarten Biesheuvel te hand genomen. Wat een goed idee was dat!
Op de middelbare school moesten we in de vijfde klas een aantal boeken voor Nederlands lezen. Ik kan me vagelijk herinneren dat we twee series van vijf (of drie misschien?) boeken moesten lezen. Het was de bedoeling dat je voor één serie van vijf (of drie dus) eenzelfde schrijver koos en voor de andere serie een thema. Ik was daar op ingenieuze wijze onderuit gekomen. Ik had namelijk tweemaal een schrijver gekozen, maar met de aantekening dat de boeken van Leon de Winter (mijn eerste serie) allemaal min of meer een link hadden met het Joodse geloof. Dat was dus mijn thema. Voor de tweede serie koos ik schrijver Maarten Biesheuvel. Ik weet echt niet meer waarom: ik zal wel blindelings met mijn vinger op de lijst geprikt hebben.
Hoe dan ook, ik begon met het lezen van de verhalenbundels van Biesheuvel en was verwonderd. Wat een leuke verhaaltjes! Heel origineel allemaal, met de meest verschillende onderwerpen en diverse genres bestrijkend, waren de bundels binnen de kortste keren verslonden. In een opwelling kocht ik meerdere bundels in een tweedehandswinkel in Breda en die prijkten vanaf toen in mijn kast. Onaangeraakt. Vreemd.
Kan me niet heugen zo door verhalen te zijn opgezogen sinds lange tijd. Echt, ik kan niet eens beschrijven wat zijn verhalen zo interessant maakt. Ik denk ook niet dat het lukt om een goed beeld te schetsen van de man. Naar aanleiding van de series moesten we een boekverslag maken, en hoewel ik me daarvan eigenlijk niets meer herinner -behalve dat ik me, door te veinzen dat ik er al een aantal had geschreven die vervolgens door de docent waren kwijtgeraakt, er een beetje doorheen gebluft heb en absoluut geen 10 boekverslagen heb geschreven- kan ik me wel één zin herinneren waarmee ik Biesheuvel beschreef: 'deze man is duidelijk gek'.
En dat was geen verzinsel: Biesheuvel heeft een aantal jaar doorgebracht in een psychiatrische inrichting wegens waanideeën en dergelijken. In één van zijn vele verhalen over die tijd vertelt hij dat de dokter zijn gekte kon genezen, maar dat hij daardoor nooit meer zou kunnen schrijven. Dus liet hij zich niet behandelen en ging hij weer stapelgek terug naar huis. En ging hij lekker door met zijn absurde, ontroerende en grappige verhalen.
Ik heb gisteren pas twee verhalen gelezen, maar ben nu alweer helemaal into zijn wereldje. De twee verhalen die ik las zijn eigenlijk gelijk het duidelijkste voorbeeld van Biesheuvels divers en multi-genre-bestrijkend oeuvre. Het eerste verhaal gaat over een dominee die zijn geloof is verloren en dat deelt met een jonge jongen (Biesheuvel zelf), die daardoor zeer ontdaan is. Een ontzettend pijnlijk, ontroerend en diepgaand verhaal dat je BIJNA met tranen in de ogen achterlaat. Prachtig...
Het tweede verhaal gaat over Keesje die een nieuw huisdier krijgt: een vis die kan lezen. Dus.
Geschreven in een elegant jaren zeventig vocabulaire hebben Biesheuvels schrijfsels iets edels, iets nobels en iets... tja, iets 'echts', zou ik bijna zeggen. Een aanrader dus...
Als afsluiting even een heel klein stukje uit het verhaal over de vis:
Op een woensdagmiddag zette Kees de Vis in een kinderstoeltje op zijn fiets en reed de Vis naar de bibliotheek. Hier verliep alles naar wens. De Vis kwam achter bepaalde wetenschappelijke geheimen waarvan hij de oplossing wilde weten. We moeten er echter aan toevoegen dat de dames van de bibliotheek behoorlijk over hun toeren waren: een Vis die zelf de boeken over Vis en Visserij kwam nazien! Keesje, de baas, steeg heel erg in hun achting.
Op de middelbare school moesten we in de vijfde klas een aantal boeken voor Nederlands lezen. Ik kan me vagelijk herinneren dat we twee series van vijf (of drie misschien?) boeken moesten lezen. Het was de bedoeling dat je voor één serie van vijf (of drie dus) eenzelfde schrijver koos en voor de andere serie een thema. Ik was daar op ingenieuze wijze onderuit gekomen. Ik had namelijk tweemaal een schrijver gekozen, maar met de aantekening dat de boeken van Leon de Winter (mijn eerste serie) allemaal min of meer een link hadden met het Joodse geloof. Dat was dus mijn thema. Voor de tweede serie koos ik schrijver Maarten Biesheuvel. Ik weet echt niet meer waarom: ik zal wel blindelings met mijn vinger op de lijst geprikt hebben.
Hoe dan ook, ik begon met het lezen van de verhalenbundels van Biesheuvel en was verwonderd. Wat een leuke verhaaltjes! Heel origineel allemaal, met de meest verschillende onderwerpen en diverse genres bestrijkend, waren de bundels binnen de kortste keren verslonden. In een opwelling kocht ik meerdere bundels in een tweedehandswinkel in Breda en die prijkten vanaf toen in mijn kast. Onaangeraakt. Vreemd.
Kan me niet heugen zo door verhalen te zijn opgezogen sinds lange tijd. Echt, ik kan niet eens beschrijven wat zijn verhalen zo interessant maakt. Ik denk ook niet dat het lukt om een goed beeld te schetsen van de man. Naar aanleiding van de series moesten we een boekverslag maken, en hoewel ik me daarvan eigenlijk niets meer herinner -behalve dat ik me, door te veinzen dat ik er al een aantal had geschreven die vervolgens door de docent waren kwijtgeraakt, er een beetje doorheen gebluft heb en absoluut geen 10 boekverslagen heb geschreven- kan ik me wel één zin herinneren waarmee ik Biesheuvel beschreef: 'deze man is duidelijk gek'.
En dat was geen verzinsel: Biesheuvel heeft een aantal jaar doorgebracht in een psychiatrische inrichting wegens waanideeën en dergelijken. In één van zijn vele verhalen over die tijd vertelt hij dat de dokter zijn gekte kon genezen, maar dat hij daardoor nooit meer zou kunnen schrijven. Dus liet hij zich niet behandelen en ging hij weer stapelgek terug naar huis. En ging hij lekker door met zijn absurde, ontroerende en grappige verhalen.
Ik heb gisteren pas twee verhalen gelezen, maar ben nu alweer helemaal into zijn wereldje. De twee verhalen die ik las zijn eigenlijk gelijk het duidelijkste voorbeeld van Biesheuvels divers en multi-genre-bestrijkend oeuvre. Het eerste verhaal gaat over een dominee die zijn geloof is verloren en dat deelt met een jonge jongen (Biesheuvel zelf), die daardoor zeer ontdaan is. Een ontzettend pijnlijk, ontroerend en diepgaand verhaal dat je BIJNA met tranen in de ogen achterlaat. Prachtig...
Het tweede verhaal gaat over Keesje die een nieuw huisdier krijgt: een vis die kan lezen. Dus.
Geschreven in een elegant jaren zeventig vocabulaire hebben Biesheuvels schrijfsels iets edels, iets nobels en iets... tja, iets 'echts', zou ik bijna zeggen. Een aanrader dus...
Als afsluiting even een heel klein stukje uit het verhaal over de vis:
Op een woensdagmiddag zette Kees de Vis in een kinderstoeltje op zijn fiets en reed de Vis naar de bibliotheek. Hier verliep alles naar wens. De Vis kwam achter bepaalde wetenschappelijke geheimen waarvan hij de oplossing wilde weten. We moeten er echter aan toevoegen dat de dames van de bibliotheek behoorlijk over hun toeren waren: een Vis die zelf de boeken over Vis en Visserij kwam nazien! Keesje, de baas, steeg heel erg in hun achting.
Thursday, February 14
Wednesday, February 13
De Grote Boodschap # 07
Een korte Grote Boodschap vandaag. Die kortheid wordt voor de helft veroorzaakt door drukte, voor de tweede helft door niet al teveel inspiratie en voor de derde helft (whahaha drie helften, wat leuk) door wat afzwakkende rouw om Midas.
Goed. Wat ik vandaag even kort wil aanstippen is de kar-mand-hybride. Misschien ken je het, misschien niet. Als je het kent, kun je het volgende deel overslaan. Als je wilt. Hoeft niet hoor.
-----
De Kar-Mand-Hybride
In sommige supermarkten (in dit geval de Super de Boer in Kortenhoef) wordt men, naast de winkelwagen en de mand, een soort tussenhangende creatie aangeboden, namelijk de Kar-Mand-Hybridem ofwel de KMH. De KMH is eigenlijk hoe het klinkt: een Hybride van Kar en Mand. Waar het nog het meest op lijkt, is zo'n karretje dat oude mensen achter zich aantrekken als ze boodschappen doen. Of van die koffers op wieltjes, die je rechtopstaand achter je aan kan trekken. Praktisch gezien valt het denk ik onder de noemer mandje, aangezien het er het meest uitziet als een groot (en hoog) uitgevallen winkelmandje. Lijkt een beetje op mijn wasmand om precies te zijn... Hoe dan ook. De KMH heeft een uitschuifbaar handgreepje en wieltjes aan één kant, waardoor je hem achter je aan kan trekken. Hartstikke leuk.
-----
Okee. De KMH dus. Wat een grappig idee. En wat onzettend... belachelijk. Ik bedoel: waarom? Zijn we nu zover dat we niet meer kunnen kiezen tussen een mand en een kar? Zijn er tientallen twijfelende boodschappers die heen en weer rennen tussen de stapel mandjes en de rij wagens, met angstzweet op hun voorhoofd, doordat ze maar geen besluit kunnen nemen? Moet er voor elke willekeurige grootte boodschap een specifiek draag/vervoer-middel worden ontworpen? Want als dat zo is, weet ik er nog wel een paar...
-een piepklein mandje ter groote van een melkpak, speciaal voor het kopen van... melk.
-een enorme winkelwagen voor de MEGA-BOODSCHAPPEN
En waarom zouden we daar ophouden? Dit principe kan natuurlijk overal worden doorgevoerd!
-Geen boeken meer, en geen films, maar voorgelezen verhalen op je TV! Oh wacht, dat bestaat al...
-Geen tweezitsbank en geen fauteuil, maar een bank waar je nèt niet met zijn tweeën op kan, maar die te groot is voor één persoon. Oh wacht, dat bestaat al...
-Geen telefoon, geen camera, geen computer, maar alles in één! Oh wacht, dat bestaat al...
-Geen pen en geen potlood, maar een schrijfmiddel die aan beide kanten.... Oh wacht... Dat bestaat ook al.
Okee, dus blijkbaar zijn we ECHT zover dat we niet kunnen kiezen tussen twee dingen. Hmm, nou ja, het zal wel...
Ik ga maar lekker naar bed (dat tevens een leesplek en een tv-kijk-plek is...)...
Goed. Wat ik vandaag even kort wil aanstippen is de kar-mand-hybride. Misschien ken je het, misschien niet. Als je het kent, kun je het volgende deel overslaan. Als je wilt. Hoeft niet hoor.
-----
De Kar-Mand-Hybride
In sommige supermarkten (in dit geval de Super de Boer in Kortenhoef) wordt men, naast de winkelwagen en de mand, een soort tussenhangende creatie aangeboden, namelijk de Kar-Mand-Hybridem ofwel de KMH. De KMH is eigenlijk hoe het klinkt: een Hybride van Kar en Mand. Waar het nog het meest op lijkt, is zo'n karretje dat oude mensen achter zich aantrekken als ze boodschappen doen. Of van die koffers op wieltjes, die je rechtopstaand achter je aan kan trekken. Praktisch gezien valt het denk ik onder de noemer mandje, aangezien het er het meest uitziet als een groot (en hoog) uitgevallen winkelmandje. Lijkt een beetje op mijn wasmand om precies te zijn... Hoe dan ook. De KMH heeft een uitschuifbaar handgreepje en wieltjes aan één kant, waardoor je hem achter je aan kan trekken. Hartstikke leuk.
-----
Okee. De KMH dus. Wat een grappig idee. En wat onzettend... belachelijk. Ik bedoel: waarom? Zijn we nu zover dat we niet meer kunnen kiezen tussen een mand en een kar? Zijn er tientallen twijfelende boodschappers die heen en weer rennen tussen de stapel mandjes en de rij wagens, met angstzweet op hun voorhoofd, doordat ze maar geen besluit kunnen nemen? Moet er voor elke willekeurige grootte boodschap een specifiek draag/vervoer-middel worden ontworpen? Want als dat zo is, weet ik er nog wel een paar...
-een piepklein mandje ter groote van een melkpak, speciaal voor het kopen van... melk.
-een enorme winkelwagen voor de MEGA-BOODSCHAPPEN
En waarom zouden we daar ophouden? Dit principe kan natuurlijk overal worden doorgevoerd!
-Geen boeken meer, en geen films, maar voorgelezen verhalen op je TV! Oh wacht, dat bestaat al...
-Geen tweezitsbank en geen fauteuil, maar een bank waar je nèt niet met zijn tweeën op kan, maar die te groot is voor één persoon. Oh wacht, dat bestaat al...
-Geen telefoon, geen camera, geen computer, maar alles in één! Oh wacht, dat bestaat al...
-Geen pen en geen potlood, maar een schrijfmiddel die aan beide kanten.... Oh wacht... Dat bestaat ook al.
Okee, dus blijkbaar zijn we ECHT zover dat we niet kunnen kiezen tussen twee dingen. Hmm, nou ja, het zal wel...
Ik ga maar lekker naar bed (dat tevens een leesplek en een tv-kijk-plek is...)...
Bedankt.
Hee hallo allemaal. Sorry dat ik even niet geblogd heb, maar misschien kunnen jullie je voorstellen dat het even een beetje moeilijke week was...
Ik ben een beetje bijgekomen van Midas' plotselinge dood en wil jullie bedanken voor de lieve woordjes en de steun die ik zowel op als buiten dit blog heb gehad. Is echt een rottig iets, een huisdier dat ineens wegvalt en het raakt je harder dan verwacht.
Midas was een apart beestje, zoals sommigen van jullie wellicht weten. Toen hij hier kwam wonen, was hij al absurd klein, maar die staat van grootte behield hij toen hij na een paar maanden ziek werd. Hij had een virus, en de dierenarts had maar weinig vertrouwen in een goede afloop. Het beest had constante diarree, en werd steeds lustelozer. Gelukkig bood een bezoek het asiel een oplossing: de dierenarts daar gaf me speciaal voer, en wat pillen en na een week of twee was Midas er weer helemaal bovenop! Helaas had hij door zien ziekte een groot deel van zijn groeispurt gemist en daardoor was hij nog steeds klein van stuk. Een soort puberkitten zegt maar. En dat is hij eigenlijk altijd gebleven.
Zijn ziekte bracht ook met zich mee dat hij bijna altijd binnen moest blijven en daardoor erg aan mij hechtte (en ik aan hem). Hij was veel aanhankelijker dan Icarus die volop de boze puber uithing (ik heb herhaaldelijk geroepen: "Het is hier geen hotel!" als ik hem zag binnenkomen, snel een hap eten wegkauwend en daarna weer snel terugkeerde naar zijn activiteiten buitenshuis). Iekje lijkt overigens ook aangeslagen. Hij loopt de laatste dagen een beetje verloren rond en lijkt wat aanhankelijkheid van Midas overgenomen te hebben. Gisteren sprong hij spontaan op schoot, wat hij al heel lang niet meer had gedaan!
Nou ja, het is in ieder geval flink wennen. Niet in het minst vanwege de naam van dit blog... Ik heb even overwogen om een nieuwe blog te starten, met een andere naam, maar eigenlijk is het wel mooi zo: kijkt ie me toch nog af en toe aan.
Ik ben een beetje bijgekomen van Midas' plotselinge dood en wil jullie bedanken voor de lieve woordjes en de steun die ik zowel op als buiten dit blog heb gehad. Is echt een rottig iets, een huisdier dat ineens wegvalt en het raakt je harder dan verwacht.
Midas was een apart beestje, zoals sommigen van jullie wellicht weten. Toen hij hier kwam wonen, was hij al absurd klein, maar die staat van grootte behield hij toen hij na een paar maanden ziek werd. Hij had een virus, en de dierenarts had maar weinig vertrouwen in een goede afloop. Het beest had constante diarree, en werd steeds lustelozer. Gelukkig bood een bezoek het asiel een oplossing: de dierenarts daar gaf me speciaal voer, en wat pillen en na een week of twee was Midas er weer helemaal bovenop! Helaas had hij door zien ziekte een groot deel van zijn groeispurt gemist en daardoor was hij nog steeds klein van stuk. Een soort puberkitten zegt maar. En dat is hij eigenlijk altijd gebleven.
Zijn ziekte bracht ook met zich mee dat hij bijna altijd binnen moest blijven en daardoor erg aan mij hechtte (en ik aan hem). Hij was veel aanhankelijker dan Icarus die volop de boze puber uithing (ik heb herhaaldelijk geroepen: "Het is hier geen hotel!" als ik hem zag binnenkomen, snel een hap eten wegkauwend en daarna weer snel terugkeerde naar zijn activiteiten buitenshuis). Iekje lijkt overigens ook aangeslagen. Hij loopt de laatste dagen een beetje verloren rond en lijkt wat aanhankelijkheid van Midas overgenomen te hebben. Gisteren sprong hij spontaan op schoot, wat hij al heel lang niet meer had gedaan!
Nou ja, het is in ieder geval flink wennen. Niet in het minst vanwege de naam van dit blog... Ik heb even overwogen om een nieuwe blog te starten, met een andere naam, maar eigenlijk is het wel mooi zo: kijkt ie me toch nog af en toe aan.
Thursday, February 7
Midas 2006-2008
Dit is echt de moeilijkste post die ik ooit heb geschreven en ik moet dan ook herhaaldelijk mijn ogen afvegen om mijn scherm helder te blijven zien...
Ik werd vandaag gebeld door een mevrouw van de Dierenambulance, die me meedeelde dat Midas gisteravond aangereden is en dat hij daarna overleden is. Drong echt even niet tot me door, maar toen ik opgehangen had, en net besloten had even mijn ouders te bellen, brak mijn hart. Icarus keek me raar aan toen ik huilend door de kamer drentelde en krulde zich om mijn benen. Gek, dat ze dat dan toch doorhebben, he?
Pffff, het is echt heel triest en ik weet ook even niet wat ik er verder over kan zeggen... Alleen dat het me meer aangrijpt dan ik had verwacht. Morgen belt de mevrouw van de Dierenambulance me nog even terug, om te bekijken hoe we het het makkelijkst kunnen afhandelen enzo.
Nou, dan maar tot slot: welterusten Midas/Brezjnev/Kaasschaaf/Pluizig Kontje/Timmy/etc etc.
Ik werd vandaag gebeld door een mevrouw van de Dierenambulance, die me meedeelde dat Midas gisteravond aangereden is en dat hij daarna overleden is. Drong echt even niet tot me door, maar toen ik opgehangen had, en net besloten had even mijn ouders te bellen, brak mijn hart. Icarus keek me raar aan toen ik huilend door de kamer drentelde en krulde zich om mijn benen. Gek, dat ze dat dan toch doorhebben, he?
Pffff, het is echt heel triest en ik weet ook even niet wat ik er verder over kan zeggen... Alleen dat het me meer aangrijpt dan ik had verwacht. Morgen belt de mevrouw van de Dierenambulance me nog even terug, om te bekijken hoe we het het makkelijkst kunnen afhandelen enzo.
Nou, dan maar tot slot: welterusten Midas/Brezjnev/Kaasschaaf/Pluizig Kontje/Timmy/etc etc.
Tuesday, February 5
De Grote Boodschap # 06
Hmm, dinsdag. Tijd voor de Grote Boodschap... Waar zal ik het nu weer eens over hebben... Ah, wacht: daar komt de inspiratie...rrrrrrrrrrr...
De Superwissel
Misschien ben ik de enige, maar ik ben er fan van om zo nu en dan eens een andere supermarkt te bezoeken dan mijn reguliere. Misschien kun je je herinneren dat ik een weekje of twee geleden een blogje schreef over een vermoeid avondje. Ik had die dag ook een experiment uitgevoerd: welke supermarkt is dichterbij: die in Kortenhoef of in Kerkenlanden? Nou, hoe ineffectief dat experiment ook was, het bracht me wel aan het denken. Wat deed het er in hemelsnaam toe waar ik mijn boodschappen doe? Wat was nu mijn specifieke reden om dat experiment te doen? En daar ben ik nu dus eigenlijk achter.
Blijkbaar hou ik van afwisseling. Of wat minder zelfvleiend: ik ben boodschappenpolygaam. Ik weet niet: het doet me plezier om nieuwe gangpaden, andere merkvolgordes, spannende broodafdelingen en verrassende stellingen te ontdekken. Een soort supermarktsafari is het eigenlijk.
Tijdens mijn studententijd was het nog niet zo erg. Ik ging meestal in de buurt van de school bij de Edah (waar ik een keer in de rij stond bij Esther Duller (B-BN'er) die ik zo snel niet herkende en die ik derhalve zeker een halve minuut heb staan aanstaren tot haar woedende brandende blik me mijn ogen deed afwenden. Toen ik bij de kassa wegliep, drong het ineens tot me door wie het was en riep ik luid: "Ohhh! Esther Duller!"), en verder deed ik de dagelijkse boodschappen bij... ehm... hoe heette het ook weer? Hmmm, nou daar kom ik zo snel niet op (even een applaus voor mijn uitstekende geheugen aub), maar ik weet nog wel dat de dochter van de receptioniste van mijn school er werkte. Niks speciaals daar.
Toen ik net verhuisd was binnen Hilversum moest ik op zoek naar een supermarkt die wat meer in de buurt lag. Ik kwam na wat omzwervingen terecht in de Hoogvliet, een supermarkt die wel wat weg heeft van een kringloper met etensartikelen. Niet zo'n hoogstandje dus, maar ik was zeer verheugd: de gangpaden waren in deze supermarkt diagonaal! Wauwie! Wat een fris, vernieuwend idee! Mijn blijdschap duurde ongeveer 3 boodschappenritjes. Ik was toch wel snel uitgekeken op de revolutionaire diagonale winkelinrichting en de ondermaatse productkwaliteit begon tot me door te dringen. Geen Hoogvliet meer dus.
De volgende hype was de Super de Boer. Deze had maar liefst vijf voordelen! Ten eerste: een parkeerdak met een super-duper groovy oprijlaan. Wheeee! Ten tweede: een lift! Yaaaay!! (Goed, ik begrijp dat die eerste twee voordelen wel erg onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, maar goed...) Ten derde: er staat een fonteintje bij de ingang! Wooooei! Ten vierde: bij de vleesafdeling bevindt zich een volautomatisch poppenorkestje dat doorlopend musiceert! Whaaa! Ten vijfde: er is een hele drogisterij binnen de winkel! Joeeee!!!
En toch... ik ben er al in geen tijden meer geweest. Ik weet niet: misschien is het gewoon een beetje veel. Zoveel voordelen overdonderen me gewoon...
Na de Super de Boer heb ik even een heel zuinige periode gehad: de Aldi en de Lidl waren aan de beurt. Vooral de Lidl eigenlijk. Ik heb echt heel veel boodschappen gedaan daar, en voor bijna niks! Het leukste aan de Lidl was eigenlijk het winkelend publiek. Wat een types zeg! Degene die ik me nog het best herinner is de man die ALTIJD buiten de winkel in zijn volautomatische invalide-karretje zat te wachten. Waarop hij wachtte weet ik eigenlijk niet. Zal zijn vrouw wel geweest zijn, maar ik twijfel aan de waarschijnlijkheid van de gelijkheid van mijn en haar boodschappenmetabolisme. Je kunt me niet wijsmaken dat zij en ik ALTIJD tegelijkertijd boodschappen deden... Maar goed, zeg nooit nooit. Misschien heb ik wel een boodschappendubbelganger. Zou grappig zijn. Hmm, nou ja.
Wat er helaas aan de Lidl ontbrak was het lekkere-volle-tassen-gevoel. Eerder een volle-doos gevoel, eigenlijk. En, wees eerlijk: wie wil er nu een volle-doos-gevoel?
En nu, na zo'n jaar of drie, ben ik een klein beetje gesetteld. Het is òf Kortenhoef (Super de Boer zonder parkeerdak/lift/fonteintje/poppenorkest/drogist) òf Kerkenlanden (AH met verukkelijk Gooische mensen). Beetje saai eigenlijk he? Misschien is het weer eens tijd voor een wissel...?
De Superwissel
Misschien ben ik de enige, maar ik ben er fan van om zo nu en dan eens een andere supermarkt te bezoeken dan mijn reguliere. Misschien kun je je herinneren dat ik een weekje of twee geleden een blogje schreef over een vermoeid avondje. Ik had die dag ook een experiment uitgevoerd: welke supermarkt is dichterbij: die in Kortenhoef of in Kerkenlanden? Nou, hoe ineffectief dat experiment ook was, het bracht me wel aan het denken. Wat deed het er in hemelsnaam toe waar ik mijn boodschappen doe? Wat was nu mijn specifieke reden om dat experiment te doen? En daar ben ik nu dus eigenlijk achter.
Blijkbaar hou ik van afwisseling. Of wat minder zelfvleiend: ik ben boodschappenpolygaam. Ik weet niet: het doet me plezier om nieuwe gangpaden, andere merkvolgordes, spannende broodafdelingen en verrassende stellingen te ontdekken. Een soort supermarktsafari is het eigenlijk.
Tijdens mijn studententijd was het nog niet zo erg. Ik ging meestal in de buurt van de school bij de Edah (waar ik een keer in de rij stond bij Esther Duller (B-BN'er) die ik zo snel niet herkende en die ik derhalve zeker een halve minuut heb staan aanstaren tot haar woedende brandende blik me mijn ogen deed afwenden. Toen ik bij de kassa wegliep, drong het ineens tot me door wie het was en riep ik luid: "Ohhh! Esther Duller!"), en verder deed ik de dagelijkse boodschappen bij... ehm... hoe heette het ook weer? Hmmm, nou daar kom ik zo snel niet op (even een applaus voor mijn uitstekende geheugen aub), maar ik weet nog wel dat de dochter van de receptioniste van mijn school er werkte. Niks speciaals daar.
Toen ik net verhuisd was binnen Hilversum moest ik op zoek naar een supermarkt die wat meer in de buurt lag. Ik kwam na wat omzwervingen terecht in de Hoogvliet, een supermarkt die wel wat weg heeft van een kringloper met etensartikelen. Niet zo'n hoogstandje dus, maar ik was zeer verheugd: de gangpaden waren in deze supermarkt diagonaal! Wauwie! Wat een fris, vernieuwend idee! Mijn blijdschap duurde ongeveer 3 boodschappenritjes. Ik was toch wel snel uitgekeken op de revolutionaire diagonale winkelinrichting en de ondermaatse productkwaliteit begon tot me door te dringen. Geen Hoogvliet meer dus.
De volgende hype was de Super de Boer. Deze had maar liefst vijf voordelen! Ten eerste: een parkeerdak met een super-duper groovy oprijlaan. Wheeee! Ten tweede: een lift! Yaaaay!! (Goed, ik begrijp dat die eerste twee voordelen wel erg onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, maar goed...) Ten derde: er staat een fonteintje bij de ingang! Wooooei! Ten vierde: bij de vleesafdeling bevindt zich een volautomatisch poppenorkestje dat doorlopend musiceert! Whaaa! Ten vijfde: er is een hele drogisterij binnen de winkel! Joeeee!!!
En toch... ik ben er al in geen tijden meer geweest. Ik weet niet: misschien is het gewoon een beetje veel. Zoveel voordelen overdonderen me gewoon...
Na de Super de Boer heb ik even een heel zuinige periode gehad: de Aldi en de Lidl waren aan de beurt. Vooral de Lidl eigenlijk. Ik heb echt heel veel boodschappen gedaan daar, en voor bijna niks! Het leukste aan de Lidl was eigenlijk het winkelend publiek. Wat een types zeg! Degene die ik me nog het best herinner is de man die ALTIJD buiten de winkel in zijn volautomatische invalide-karretje zat te wachten. Waarop hij wachtte weet ik eigenlijk niet. Zal zijn vrouw wel geweest zijn, maar ik twijfel aan de waarschijnlijkheid van de gelijkheid van mijn en haar boodschappenmetabolisme. Je kunt me niet wijsmaken dat zij en ik ALTIJD tegelijkertijd boodschappen deden... Maar goed, zeg nooit nooit. Misschien heb ik wel een boodschappendubbelganger. Zou grappig zijn. Hmm, nou ja.
Wat er helaas aan de Lidl ontbrak was het lekkere-volle-tassen-gevoel. Eerder een volle-doos gevoel, eigenlijk. En, wees eerlijk: wie wil er nu een volle-doos-gevoel?
En nu, na zo'n jaar of drie, ben ik een klein beetje gesetteld. Het is òf Kortenhoef (Super de Boer zonder parkeerdak/lift/fonteintje/poppenorkest/drogist) òf Kerkenlanden (AH met verukkelijk Gooische mensen). Beetje saai eigenlijk he? Misschien is het weer eens tijd voor een wissel...?
Sunday, February 3
Filmtotaal
Een nieuwe link in de lijst: Filmtotaal.nl. Een paar weken geleden reageerde ik op een oproepje voor verse filmrecensenten voor deze site. Ik was uiteraard niet de enige, en derhalve diende ik een proefrecensie te schrijven. Ik dus naar de film en vervolgens schrijven... Wachten wachten wachten... En, -joepiedepoepie!- ik kreeg vandaag het bericht dat ik door de selectie heen ben!
Binnenkort begin ik met bezoeken aan persvoorstellingen van de allernieuwste films, waarvan ik dan recensies schrijf die vervolgens weer op die site verschijnen. Zodra de eerste verschijnt laat ik het weten!
Binnenkort begin ik met bezoeken aan persvoorstellingen van de allernieuwste films, waarvan ik dan recensies schrijf die vervolgens weer op die site verschijnen. Zodra de eerste verschijnt laat ik het weten!
Subscribe to:
Posts (Atom)
