Biesheuvel

Nadat ze me zo'n acht, negen jaar hebben staan aanstaren vanuit mijn boekenkast, heb ik gisteravond eindelijk weer eens een verhalenbundel van Maarten Biesheuvel te hand genomen. Wat een goed idee was dat!


Op de middelbare school moesten we in de vijfde klas een aantal boeken voor Nederlands lezen. Ik kan me vagelijk herinneren dat we twee series van vijf (of drie misschien?) boeken moesten lezen. Het was de bedoeling dat je voor één serie van vijf (of drie dus) eenzelfde schrijver koos en voor de andere serie een thema. Ik was daar op ingenieuze wijze onderuit gekomen. Ik had namelijk tweemaal een schrijver gekozen, maar met de aantekening dat de boeken van Leon de Winter (mijn eerste serie) allemaal min of meer een link hadden met het Joodse geloof. Dat was dus mijn thema. Voor de tweede serie koos ik schrijver Maarten Biesheuvel. Ik weet echt niet meer waarom: ik zal wel blindelings met mijn vinger op de lijst geprikt hebben.

Hoe dan ook, ik begon met het lezen van de verhalenbundels van Biesheuvel en was verwonderd. Wat een leuke verhaaltjes! Heel origineel allemaal, met de meest verschillende onderwerpen en diverse genres bestrijkend, waren de bundels binnen de kortste keren verslonden. In een opwelling kocht ik meerdere bundels in een tweedehandswinkel in Breda en die prijkten vanaf toen in mijn kast. Onaangeraakt. Vreemd.

Kan me niet heugen zo door verhalen te zijn opgezogen sinds lange tijd. Echt, ik kan niet eens beschrijven wat zijn verhalen zo interessant maakt. Ik denk ook niet dat het lukt om een goed beeld te schetsen van de man. Naar aanleiding van de series moesten we een boekverslag maken, en hoewel ik me daarvan eigenlijk niets meer herinner -behalve dat ik me, door te veinzen dat ik er al een aantal had geschreven die vervolgens door de docent waren kwijtgeraakt, er een beetje doorheen gebluft heb en absoluut geen 10 boekverslagen heb geschreven- kan ik me wel één zin herinneren waarmee ik Biesheuvel beschreef: 'deze man is duidelijk gek'.

En dat was geen verzinsel: Biesheuvel heeft een aantal jaar doorgebracht in een psychiatrische inrichting wegens waanideeën en dergelijken. In één van zijn vele verhalen over die tijd vertelt hij dat de dokter zijn gekte kon genezen, maar dat hij daardoor nooit meer zou kunnen schrijven. Dus liet hij zich niet behandelen en ging hij weer stapelgek terug naar huis. En ging hij lekker door met zijn absurde, ontroerende en grappige verhalen.

Ik heb gisteren pas twee verhalen gelezen, maar ben nu alweer helemaal into zijn wereldje. De twee verhalen die ik las zijn eigenlijk gelijk het duidelijkste voorbeeld van Biesheuvels divers en multi-genre-bestrijkend oeuvre. Het eerste verhaal gaat over een dominee die zijn geloof is verloren en dat deelt met een jonge jongen (Biesheuvel zelf), die daardoor zeer ontdaan is. Een ontzettend pijnlijk, ontroerend en diepgaand verhaal dat je BIJNA met tranen in de ogen achterlaat. Prachtig...

Het tweede verhaal gaat over Keesje die een nieuw huisdier krijgt: een vis die kan lezen. Dus.

Geschreven in een elegant jaren zeventig vocabulaire hebben Biesheuvels schrijfsels iets edels, iets nobels en iets... tja, iets 'echts', zou ik bijna zeggen. Een aanrader dus...

Als afsluiting even een heel klein stukje uit het verhaal over de vis:

Op een woensdagmiddag zette Kees de Vis in een kinderstoeltje op zijn fiets en reed de Vis naar de bibliotheek. Hier verliep alles naar wens. De Vis kwam achter bepaalde wetenschappelijke geheimen waarvan hij de oplossing wilde weten. We moeten er echter aan toevoegen dat de dames van de bibliotheek behoorlijk over hun toeren waren: een Vis die zelf de boeken over Vis en Visserij kwam nazien! Keesje, de baas, steeg heel erg in hun achting.