Vandaag geen enge blog, maar een blog met Franse charmante liedjes uit de film '8 Femmes' (8 vrouwen), een soort misdaad/musical/comedy/detective-hybride.
Mon Amour, Mon Ami
Toi Jamais
Message Personnel
A Quai Sert De Vivre Libre
Il N'y A Pas D'amour Heureux
Bonus 01: Mon Amour, Mon Ami oigineel
Wat een heerlijke arty 'clip' uit jaren 60 Frankrijk!
Bonus 02:Message Personnel origineel
Heerlijke Franse triestheid...
Monday, December 22
Sunday, December 21
Shockers
Een scary blog vandaag. Ik heb wat klassieke schrikscenes op een rijtje gezet. Had ik ineens zin in. Let op, hoor! Sommige zijn echt erg gory/creepy!
Carrie: Moehahaha!!!
Deep Blue Sea: SCHRIK!!!
Jaws: WHOA!
Cujo: Jezus Christus...
The Thing: Dit is echt tè erg...
Christine: Nooit een auto boos maken...
Carrie: Moehahaha!!!
Deep Blue Sea: SCHRIK!!!
Jaws: WHOA!
Cujo: Jezus Christus...
The Thing: Dit is echt tè erg...
Christine: Nooit een auto boos maken...
Saturday, December 13
De Grote Boodschap # 19
In de Grote Boodschap vandaag niet een specifiek verschijnsel, maar gewoon wat overdenksels die ik vandaag in de supermarkt had. De overdenksels vonden allemaal plaats in het kassa-gebied, toevallerigerwijs en hadden als onderwerp drie vrouwen en een kaartenrek. Ik zal ze één voor één behandelen.
1. The Entertainers
Aan de kassa naast me (en ook al even daarvoor) staan twee vrouwen luidkeels te kletsen. Ze zijn het oude-vrouwen-equivalent van mij aan de telefoon: ze denken dat alles wat ze zeggen niet alleen ontzettend leuk is voor de gesprekspartner, maar ook voor alle omstanders. En dat is dus NIET zo. Uit irritatie heb ik de onderwerpen die ze behandelden uit mijn geheugen gewist, maar ik kan me nog wel herinneren dat één van de vrouwen op een gegeven moment naar de caissière -die zeker 5 klanten verderop druk bezig was- riep: "HOU JE HET ALLEMAAL BIJ, MEISJE? HAHAHAHAHAHA!!!". Na deze opmerking keek de vrouw glunderend rond naar de omstanders, alsof ze een lachsalvo verwachtte. Na geen respons begon ze te verkondigen dat 'die meisjes allemaal zo hard werken' en verschoof het onderwerp van waar ze het vooraf dan ook over hadden gehad naar overdenkingen over het werken in de supermarkt.
Wat een vervelende vrouwen zeg. Ze deden me denken aan klaar-overmoeders en hulpmoeders op de basisschool, die ook altijd zo tergend luidkeelks enthousiast waren over...tja, ALLES eigenlijk. Gelukkig werden ze volledig genegeerd...
2. Kaarten
Mijn blik valt op een kaartenrek dat bij de kassa staat. Erin staan diverse kaarten met allemaal verschillende boodschappen, maar met allemaal één ding overeenkomstig: ze waren allemaal uit Kortenhoef. Zo van: 'groeten uit Kortenhoef' of 'Beterschap gewenst vanuit Kortenhoef', etc. Wat de kaarten ook overeenkomstig haden, was dat ze allemaal een ontzettend goedkope uitstraling hadden. Het leek alsof de makers gedacht hadden dat het feit dat de kaart uit Kortenhoef kwam, genoeg was om te verbloemen dat hun creatieve brein was uitgeput. Een kikker die 'groetjes uit Kortenhoef' zegt vind ik nu niet echt origineel. Ook een kaart met een enorm kasteel erop en de tekst 'gefeliciteerd met je nieuwe woning vanuit Kortenhoef' prikkelt me niet echt. Zeker niet als er meteen onder een kaart prijkt met precies dezelfde tekst, maar dan met een plaatje van een kapotte doos.
3. Schijtvrouw
De vrouw voor me, een type 'ik-ben-kunstzinnig:-kijk-maar-naar-mijn-rommelige-vlechten-en-enigszins-versleten-jas-die-er-toch-heel-creatief-uitziet', begint op een bepaald moment zeer verwoed aan haar broek/broekriem te rommelen. Ik kan niet zo goed zien wat ze nu eigenlijk aan het doen is, door de zwabberende jas, maar de bewegingen suggereren een akelig iets: het lijkt alsof de vrouw plots een heftige diarree-aanval voelt aankomen en zich nu voorbereidt op de excavatie van haar darminhoud. Ik kijk even of er genoeg ruimte is voor haar schijtbui (ik doe echt mijn best om dit als 'naar-de-wc-gaan' of 'de behoefte doen' te omschrijven, maar dat doet de situatie gewoon niet genoeg eer aan), en zie dat mijn winkelmand precies op haar centrale toiletlocatie staat. Ik kan er niets aan doen, maar moet ineens hardop lachen bij het denkbeeldige beeld van de vrouw, gehurkt over mijn winkelmandje, met ik met open mond ernaast. Als de vrouw dan weer omstaat en kort 'sorry, hoor' zegt, pak ik gewoon mijn mand op, alsof er niets gebeurd is. Whahahaha! Nee, okee: natuurlijk ging de vrouw niet in mijn winkelmandje schijten, maar ja, je moet toch wat met die beelden in je hoofd, hè?
1. The Entertainers
Aan de kassa naast me (en ook al even daarvoor) staan twee vrouwen luidkeels te kletsen. Ze zijn het oude-vrouwen-equivalent van mij aan de telefoon: ze denken dat alles wat ze zeggen niet alleen ontzettend leuk is voor de gesprekspartner, maar ook voor alle omstanders. En dat is dus NIET zo. Uit irritatie heb ik de onderwerpen die ze behandelden uit mijn geheugen gewist, maar ik kan me nog wel herinneren dat één van de vrouwen op een gegeven moment naar de caissière -die zeker 5 klanten verderop druk bezig was- riep: "HOU JE HET ALLEMAAL BIJ, MEISJE? HAHAHAHAHAHA!!!". Na deze opmerking keek de vrouw glunderend rond naar de omstanders, alsof ze een lachsalvo verwachtte. Na geen respons begon ze te verkondigen dat 'die meisjes allemaal zo hard werken' en verschoof het onderwerp van waar ze het vooraf dan ook over hadden gehad naar overdenkingen over het werken in de supermarkt.
Wat een vervelende vrouwen zeg. Ze deden me denken aan klaar-overmoeders en hulpmoeders op de basisschool, die ook altijd zo tergend luidkeelks enthousiast waren over...tja, ALLES eigenlijk. Gelukkig werden ze volledig genegeerd...
2. Kaarten
Mijn blik valt op een kaartenrek dat bij de kassa staat. Erin staan diverse kaarten met allemaal verschillende boodschappen, maar met allemaal één ding overeenkomstig: ze waren allemaal uit Kortenhoef. Zo van: 'groeten uit Kortenhoef' of 'Beterschap gewenst vanuit Kortenhoef', etc. Wat de kaarten ook overeenkomstig haden, was dat ze allemaal een ontzettend goedkope uitstraling hadden. Het leek alsof de makers gedacht hadden dat het feit dat de kaart uit Kortenhoef kwam, genoeg was om te verbloemen dat hun creatieve brein was uitgeput. Een kikker die 'groetjes uit Kortenhoef' zegt vind ik nu niet echt origineel. Ook een kaart met een enorm kasteel erop en de tekst 'gefeliciteerd met je nieuwe woning vanuit Kortenhoef' prikkelt me niet echt. Zeker niet als er meteen onder een kaart prijkt met precies dezelfde tekst, maar dan met een plaatje van een kapotte doos.
3. Schijtvrouw
De vrouw voor me, een type 'ik-ben-kunstzinnig:-kijk-maar-naar-mijn-rommelige-vlechten-en-enigszins-versleten-jas-die-er-toch-heel-creatief-uitziet', begint op een bepaald moment zeer verwoed aan haar broek/broekriem te rommelen. Ik kan niet zo goed zien wat ze nu eigenlijk aan het doen is, door de zwabberende jas, maar de bewegingen suggereren een akelig iets: het lijkt alsof de vrouw plots een heftige diarree-aanval voelt aankomen en zich nu voorbereidt op de excavatie van haar darminhoud. Ik kijk even of er genoeg ruimte is voor haar schijtbui (ik doe echt mijn best om dit als 'naar-de-wc-gaan' of 'de behoefte doen' te omschrijven, maar dat doet de situatie gewoon niet genoeg eer aan), en zie dat mijn winkelmand precies op haar centrale toiletlocatie staat. Ik kan er niets aan doen, maar moet ineens hardop lachen bij het denkbeeldige beeld van de vrouw, gehurkt over mijn winkelmandje, met ik met open mond ernaast. Als de vrouw dan weer omstaat en kort 'sorry, hoor' zegt, pak ik gewoon mijn mand op, alsof er niets gebeurd is. Whahahaha! Nee, okee: natuurlijk ging de vrouw niet in mijn winkelmandje schijten, maar ja, je moet toch wat met die beelden in je hoofd, hè?
Friday, December 12
Wansmaak
Ik dacht dat ik het ergste van het ergste wel had gezien na 'The Producers', maar echte wansmaak moest nog komen, weet ik na het kijken van 'Hamlet 2'.
Denk nu niet dat ik deze twee films ga afkraken! Integendeel! Ik ben genetisch verplicht om musicals leuk te vinden. Nou ja, misschien niet genetisch, maar toch zeker geaardheidsgewijs... En laat ik je dit vertellen: 'The Producers' is echt een ontzettend coole film en waarschijnlijk ook een leuke toneelervaring, dunkt me.
Nou, laat me dan eens vertellen waarom ik het over wansmaak heb. Beide films gaan over theaterstukken. In 'The Producers' krijgt theaterproducent Max Bialystock, de maker van extreem slechte stukken, te horen van zijn accountant Leo Bloom dat hij technisch gezien meer geld kan verdienen met het maken van een flop dan met een hit, door een accountants-trucje uit te halen. Bloom en Bialystock gaan vervolgens op zoek naar het allerslechtste stuk en de allerslechtste regisseur om hun miljoenen te verdienen. Ze vinden Franz Liebkind, een in Amerika wonende neo-nazi die het stuk 'Springtime for Hitler' heeft geschreven, wat zo'n beetje een liefdevolle ode aan de dictator is. Voor het aanstellen van een regisseur wenden de twee zich tot Roger Debris, een relnicht wonende in een kitscherige villa omringd door nog nichterigere mannen, die alleen maar 'foute musicals' maakt.
Met deze gouden combinatie denken Bialystock en Bloom hun flop binnen te hebben, en alles lijkt goed (of juist fout) te gaan en het publiek lijkt inderdaad te walgen van de musical, maar als de zingende Hitler ineens wel erg grappig blijkt te zijn, wordt 'Springtime' ineens een hit, en loopt alles in het honderd.
Goed, de kunst van het in beeld brengen van kitscherige onzin is natuurlijk het gebruiken van een kader waarin alles mogelijk is waardoor de filmmaker juist het omgekeerde bedoelt dan wat in beeld verschijnt. Zo kwam regisseusse Susan Stroman weg met de ongelooflijk beledigende beelden van 'Springtime for Hitler'. En, grappig genoeg: het is echt een waanzinnig stukje kitsch! Kijk en huiver!
Nou, dat was al aardig wansmakerig, hè? Heerlijk toch? Ik keek deze scene echt met open mond toen ik hem voor het eerst zag, voordat ik in lachen uitbarstte! Het grappige is dat de schrijver van de film Mel Brooks is, die hartstikke Joods is en op deze manier op een ingenieuze manier het hele Derder Rijk onderuit haalt.
Ik dacht ook dat het niet erger kon. Dat was dus niet zo. Vandaag keek ik 'Hamlet 2', het verhaal van theaterdocent Dana Marschz, die zijn studenten overhaalt zijn toneelstuk Hamlet 2 op te voeren. Het stuk dat hij geschreven heeft, een direct vervolg op Shakespeare's Hamlet, heeft in de rol Hamlet, Jezus, Hilary Clinton en alle personage uit de originele Hamlet, die in het eerste verhaal overleden zijn. In Marschz's verhaal gaat Hamlet met hulp van Jezus terug in de tijd (met een tijdmachine uiteraard) om al zijn geliefden te redden van hun dood. Echt een be-lachelijk verhaal natuurlijk, en de directie van de school wil het stuk verbieden omdat het beledigend zou zijn. Marschz en zijn studenten vinden toch een manier om het stuk op te voeren en wat er dan volgt is ook weer te erg om te omschrijven. Kijk naar een compilatie van de film en het hoofdnummer uit 'Hamlet 2': 'Rock me, sexy Jesus' en huiver nog meer...
Denk nu niet dat ik deze twee films ga afkraken! Integendeel! Ik ben genetisch verplicht om musicals leuk te vinden. Nou ja, misschien niet genetisch, maar toch zeker geaardheidsgewijs... En laat ik je dit vertellen: 'The Producers' is echt een ontzettend coole film en waarschijnlijk ook een leuke toneelervaring, dunkt me.
Nou, laat me dan eens vertellen waarom ik het over wansmaak heb. Beide films gaan over theaterstukken. In 'The Producers' krijgt theaterproducent Max Bialystock, de maker van extreem slechte stukken, te horen van zijn accountant Leo Bloom dat hij technisch gezien meer geld kan verdienen met het maken van een flop dan met een hit, door een accountants-trucje uit te halen. Bloom en Bialystock gaan vervolgens op zoek naar het allerslechtste stuk en de allerslechtste regisseur om hun miljoenen te verdienen. Ze vinden Franz Liebkind, een in Amerika wonende neo-nazi die het stuk 'Springtime for Hitler' heeft geschreven, wat zo'n beetje een liefdevolle ode aan de dictator is. Voor het aanstellen van een regisseur wenden de twee zich tot Roger Debris, een relnicht wonende in een kitscherige villa omringd door nog nichterigere mannen, die alleen maar 'foute musicals' maakt.
Met deze gouden combinatie denken Bialystock en Bloom hun flop binnen te hebben, en alles lijkt goed (of juist fout) te gaan en het publiek lijkt inderdaad te walgen van de musical, maar als de zingende Hitler ineens wel erg grappig blijkt te zijn, wordt 'Springtime' ineens een hit, en loopt alles in het honderd.
Goed, de kunst van het in beeld brengen van kitscherige onzin is natuurlijk het gebruiken van een kader waarin alles mogelijk is waardoor de filmmaker juist het omgekeerde bedoelt dan wat in beeld verschijnt. Zo kwam regisseusse Susan Stroman weg met de ongelooflijk beledigende beelden van 'Springtime for Hitler'. En, grappig genoeg: het is echt een waanzinnig stukje kitsch! Kijk en huiver!
Nou, dat was al aardig wansmakerig, hè? Heerlijk toch? Ik keek deze scene echt met open mond toen ik hem voor het eerst zag, voordat ik in lachen uitbarstte! Het grappige is dat de schrijver van de film Mel Brooks is, die hartstikke Joods is en op deze manier op een ingenieuze manier het hele Derder Rijk onderuit haalt.
Ik dacht ook dat het niet erger kon. Dat was dus niet zo. Vandaag keek ik 'Hamlet 2', het verhaal van theaterdocent Dana Marschz, die zijn studenten overhaalt zijn toneelstuk Hamlet 2 op te voeren. Het stuk dat hij geschreven heeft, een direct vervolg op Shakespeare's Hamlet, heeft in de rol Hamlet, Jezus, Hilary Clinton en alle personage uit de originele Hamlet, die in het eerste verhaal overleden zijn. In Marschz's verhaal gaat Hamlet met hulp van Jezus terug in de tijd (met een tijdmachine uiteraard) om al zijn geliefden te redden van hun dood. Echt een be-lachelijk verhaal natuurlijk, en de directie van de school wil het stuk verbieden omdat het beledigend zou zijn. Marschz en zijn studenten vinden toch een manier om het stuk op te voeren en wat er dan volgt is ook weer te erg om te omschrijven. Kijk naar een compilatie van de film en het hoofdnummer uit 'Hamlet 2': 'Rock me, sexy Jesus' en huiver nog meer...
Subscribe to:
Posts (Atom)
