Oud en versleten

Ik geniet altijd van boodschappen doen in Kerkelanden. Er lopen daar zoveel oude mensen! De gemiddelde leeftijd is minstens 70, echt waar! Heerlijk. Het mooiste aan oude mensen is dat ALLES wat ze doen uitvergroot wordt doordat ze het langzaam doen of heel precies ofzo.

Toen ik naar de parkeerplaats reed, zag ik een (oude) vrouw in haar (oude) auto zitten en eerst heel hulpeloos kijken vanwege de situatie waarin ze verkeerde: ze stond tussen twee andere auto's ingeparkeerd, allebei zo'n 30 cm van de hare verwijderd. Na het hulpeloos kijken kreeg ze een andere blik op haar gezicht. Of eigenlijk twee blikken: 1. doodsnood en 2. pure dapperheid. Ze begon verwoed te steken om uit de parkeerplaats te komen waarbij ze het volgende gezicht trok:



Ik moest heel hard lachen, deed voor mezelf het gezicht na (waarmee ik twee (oude) mensen die voorbij liepen erg liet schrikken) en reed door naar een parkeerplek.

Nog iets leuks aan Kerkelanden, naast de (oude) mensen, is de parkeerplaats die onlangs (met onlangs bedoel ik vrij recentelijk, laten we zeggen een jaar of vijf geleden) opgetrokken is achter het winkelcentrum. Het is een enorm klinkerplein, waar superveel auto's kunnen staan. Echt een goede zet. De volgende keer moeten ze er wel even bij bedenken dat het slim is om de omlijningen van de parkeervakken met slijtvaste verf aan te brengen in plaats van met... ik weet niet...krijt? Op het hele plein is geen lijn meer te zien, terwijl die er onlangs (lees dus: 5 jaar geleden) gewoon nog waren. Het resultaat: totale chaos, (oude) mensen die het terrein oprijden en uit pure wanhoop stil gaan staan met onderstaande blik in de ogen:



Toen ik had geparkeerd had, en mijn boodschappen had gedaan (even naar de Blokker en even naar de Zeeman voor batterijen. Batterijen bij de Zeeman? Ja, batterijen bij de Zeeman. Waarom batterijen bij de Zeeman? Nou, omdat ik vroeger een draadloze hoofdtelefoon had die batterijen verslond en bij de Zeeman zijn ze zo lekker goedkoop. Geen idee hoe ik daarachter ben gekomen trouwens. Ik ga ook niet naar de videotheek omdat de thee daar zo goedkoop is, maar goed) wilde ik weer naar buiten lopen. Ik liep weer langs de Blokker en zag het volgende tafereel.

Twee medewerkers van de Blokker waren bezig een tuinsetje op te zetten buiten de winkel: plasic tafel, plastic stoelen en een gigantische parasol. Met name de parasol trok de aandacht van de groep (oude) mensen die aan het toekijken waren. Hun blikken bij het openen van de parasol waren fascinerend. Zie hieronder.

1. Pure blijdschap:



2. Angst voor het onbekende:



3. Totale onverschilligheid/niet weten wat er aan de hand is:



En 4. De slapende man in het elektrische wagentje.



Hahahaha! Kom naar Kerkelanden, het is geweldig!

Enough

Waarom ben ik zo verliefd op dit Donna Summer/Barbra Streisand-vehikel getiteld 'No more tears (enough is enough)'? Oh, voordat je gaat kijken/luisteren: het ballad-achtige gedeelte duurt ongeveer twee minuten. Daarna gaan ze los!



Het kan niet alleen mijn homo-zijn zijn dat mij doet heupwiegen bij dit nummer, toch? Er moet iets zijn dat meer is dan dat. Vindt niet iedereen dit leuk? Het is het toppunt van foute muziek met de juiste intenties! (In tegenstelling tot Jan Smit/Frans Bauer/Thomas Berge/etc.: dat is toch echt foute muziek met de foute intentie...)

Combiblog

Hoi lezer,

ik heb een paar dingetjes die te kort zijn voor een eigen post, dus die ik dan maar bij elkaar zet.

1. Vrouw met stof-ogen.

In het café zit een vrouw met een gezicht dat voornamelijk uit poeder lijkt te bestaan. Ik vrees, dat als er een stevige bries opsteekt, dat haar hoofd simpelweg in een vleeskleurige wolk poederdeeltjes zal veranderen. Het opvallendste detail aan Mevrouw Poederhoofd is dat haar ogen en de oogkassen en ruwweg 1 cm daaromheen volledig zwart zijn bepoederd. Alsof de vrouw het kartonnetje van een rol keukenpapier op haar kijkers heeft gezet en een ander heeft betaald om een handvol roet erdoorheen te blazen. Oh ja, ze had ook een harembroek aan. Ugh...

2. Niet lekker.

Ik begrijp niet dat mensen iets opeten wat ze niet lekker vinden. Ik kwam dat van de week tegen. 'Heeft het gesmaakt' zeg ik, wijzend op een leeg bord. 'Nee', luidt het antwoord van de bejuweelde vrouw, met aardappel-in-de-keel-accent. 'Maar ik had zo'n honger, dat ik het toch maar heb opgegeten'. Arm schaap, had je zo'n honger dan? Ben je helemaal komen lopen vanaf de overkant? Knelt je nieuwe diamant-BH? Had de butler de Vijf Uur Show weer niet op tijd aangezet? Wat een belachelijk excuus zeg. Ik snap best dat je trek kunt hebben, maar ga dan alsjeblieft niet eerst anderhalf uur aan de bar zitten borrelen voordat je aan tafel gaat! En dan vervolgens mopperen over het eten. Niet dat je daar het recht niet toe hebt! Ik bedoel: niet lekker is niet lekker. Geen probleem, smaken verschillen en de keuken maakt soms ook wel eens een misser. We zijn allemaal mensen, nietwaar? Maar ga nou niet het slachtoffer zitten uithangen alsjeblieft.