Poeperke

Ik was af en denk aan niets.

Ineens dringt een scherpe, vieze geur mijn neus binnen: kattenpoep!

Ik kijk de woonkamer in.

Daar zit Lotje, heel onschuldig kijkend (en dus per definitie schuldig).

Ik ga de woonkamer in.

Ja hoor: poep -DUNNE poep- op de bank.

Precies op de plek waar de kussens bij elkaar komen.

Waardoor de dunne poep tussen de kussens door in het binnenste van de bank kan druppelen.

Ik kijk Lotje vragend aan.

Ze kijkt terug, en het is bijna alsof ze haar schouders ophaalt.

Zo van: tja, zolang die honden van de buurvrouw buiten zijn, ga ik dus ECHT niet naar buiten, hè?