Twilight NIght

Ik heb echt een rare nacht gehad. Volgde op zich ook een rare avond op, dus het verbaasde me niet zo. Had gewerkt bij de Haan, waar het de hele avond broeierig, klam, plakkerig en vies was. Wie als personeel waren niet de enigen die dat merkten: ook de gasten waren nukkig, chagerijnig en ongeduldig en dat maakte de sfeer nu niet echt gezellig. Gelukkig besloten mijn collegae en ik de avond met een goed gevoel en gingen we, met een douche in zicht, toch nog blij naar huis.

Thuisgekomen sprong ik de douche in, waste het zweet eraf en voelde me alweer helemaal lekker fris. Kreeg ook lekker een beetje slaap enzo, dus dat zat wel goed. Op Hyves nog een uurtje zitten kwebbelen met collega R, totdat ik ècht bijna omviel en toen EINDELIJK naar bed. Ik hoorde mijn bed echt roepen en het uitzicht om er op tijd uit te komen lokte me niet echt. Wegens bezoek vandaag was dat echter vrij onvermijdelijk, dus de wekker werd gezet en ik dook mijn bed in. Met de ventilator op de hoogste stand en heerlijk doezelig la ik in bed. Op de achtergrond hoorde ik gerommel en tussen de spleten van mijn gordijnen door zag ik zo nu en dan een bliksemflits. Een zacht onweer trok langzaam over mijn huis en de omstandigheden waren echt perfect voor een goede nachtrust.

Waarom kwam ik dan niet in slaap?

Ik weet het ook niet. Ik bleef gewoon liggen, luisterde naar het onweer en bleef wakker. Ik keek naar de flitsen en bleef wakker. Ik kreeg niet dat vervelende woel-en-draai-gedrag dat normaal tevoorschijn komt als je niet in slaap kan komen, maar desalniettemin tikten de minuten voorbij zonder dat ik in slaap viel.

Een heel vreemde nacht. Volgens mij heb ik echt tot vijf uur zo gelegen. Ik luisterde naar het onweer, maar nog meer luisterde ik naar Lotje, die sinds een dagje heeft leren omgaan met het kattenluikje. Vol plezier loopt ze in en uit, in en uit, in en uit. Ze kan dr geluk sowieso al niet op dat ze naar buiten mag, maar de allernieuwste toevoeging -het gesloten kattenluikje dat ze zelf kan openen- is echt het allerleukste dat ze tot nu toe heeft meegemaakt, volgens mij. Ze gaat eigenlijk al een week naar buiten, maar de eerste paar dagen had ik het luik doormiddel van satestokjes open gehouden, zodat het nog niet te moeilijk zou zijn. Pffff, had ik dat maar zo gehouden! De Godganse nacht hoorde ik geklepper, gekraak en geknars van het luikje in mijn keukendeur. Ik heb geen idee wat ze er zo leuk aan vindt eigenlijk, maar goed: ze kan maar ergens plezier in hebben, nietwaar?

Heb trouwens nog een koddig gedragsdingetje ontdekt aan Lotje. Voor wie katten kent, weet dat ze, als ze genegenheid tonen, soms lekker over de grond gaan rollen voor je voeten. Zo van: aai me! aai me! zeg maar. Als je dan bukt om ze te aaien rennen ze meestal gauw weg. Ook een beetje speelgedrag, dus. Wat nu typisch is aan Lot: ze gaat niet zomaar liggen en rollen, nee, ze laat zich echt zonder omhaal omVALLEN. Echt BENG en ze ligt. Dat ze nog geen hersenschudding heeft opgelopen...

Nou ja, een rare nacht dus. Ik sleepte me zo'n beetje mijn bed uit vanochtend en nu ik zo'n beetje helemaal wakker ben gaat het allemaal wel goed... Bah, morgen weer vroeg eruit!!