Vlooike

Arme Lotje. Twee weken geleden had ze haar eerste bezoekje aan de dierenarts, voor de prikjes, de pilletjes en de goede adviezen. Kreeg een wormenpil mee, en zo'n belachelijk duur vlooiendruppelsetje. Dezelde dag nog heb ik de druppeltjes op haar nek aangebracht, wat een hevige speekselaanval teweegbracht. Blijkt een normale reactie te zijn... Schuimbekkend en in de war rende Lot van hot naar her, klaaglijk en bubbelend mauwend. Heel zielig, dacht ik nog, maar in ieder geval met een goede reden.

Een paar daagjes later mocht ze naar buiten, tot haar grote plezier.

En gister viel me pas echt op hoe ontzettend veel ze zat te krabben, likken en bijten. Wat is er toch, dacht ik en nam haar eens op schoot. Het was ongelooflijk: Lotje was echt vergeven van de vlooien. Overal waar ik haar vacht opzijduwde, renden wel wat paniekerige vlootjes weg. Niet gek dat ze zich zo spastisch gedroeg!

Ik heb er even over nagedacht, en toen besloten om maar opnieuw zo'n druppelsessie te doen. Dat werd me uiteraard niet in dank afgenomen: luid blerend zat ze op schoot terwijl ik het stinkende spulletjes tussen haar schouderbladen druppelde, en zodra ik klaar was, vluchtte ze zo snel mogelijk de keuken in. Ik ging er achteraan en: ja hoor, kwijlend en krabbend zat ze bij haar etensbakje een poging te doen om te eten. Wat treurig...

En nu, vandaag, heb ik haar maar weer eens gechecked. Ik snap het niet: nog steeds overal vlooien! Heb ik te maken met vlooiendruppel-resistente vlooien? Morgen maar een vlooienbandje kopen...