Zoet

Waarom is alles toch zo zoet? Nou ja, niet alles natuurlijk. Ik doel voornamelijk op drinken in van die pakken (Je weet wel: 'van die pakken'), die je in de supermarkt vindt. Ik dacht: laat ik eens lekker wat aardbeien-sinaasappel-mix kopen en voor de leukigheid ook maar een sinaasappel-limoen-combi.

Bij de eerste slok (bij beide pakken) trekt mijn gehele gezicht zich samen, als nam ik een hap van een gesuikerde suikertaart met suikerglazuur en suikerversiersels, versie extra zoet.

Dit is toch helemaal niet lekker? En ook niet dorstlessend?

Raus! Raus!

Af en toe word je zo moe van Gasten... Ik zeg wel eens: 'de horeca zou heel leuk zijn als er geen gasten zouden zijn', en mijn collega's zijn het daar vaak ook mee eens. Zoals vanavond. Ik was heen en weer aan het rennen tussen drie nieuwe gasten die heel veel aandacht nodig hadden, een koffiemachine die geen bonen meer had, een vergaderzaal die heel precies gezet moest worden en wat al niet meer, toen een vrouw naar me toekwam met haar handen vol met lege glazen. Ze had de look van een vrijgezelle tante uit de jaren 40. Strak, onbeweeglijk haar, een rok gemaakt van jute en een zeer degelijk -truttig, dus- vestje. Ze zette de glazen voor mijn neus neer, en vroeg me of ik een koffiebestelling kon opnemen. Ik was heel even met stomheid geslagen. Waarom moest ze de glazen meenemen? Maar goed: ik naar de tafel: de dame in kwestie had alle overige glazen naar één kant van de tafel geschoven, voor de neus van één van haar tafelgenoten. Aangezien het een tafel van 15 gasten betrof, bevond de tafelgenoot zich achter een onneembare vesting van longdrinks, spatjes en wijnglazen.

Ik had op dit moment heel pesterig kunnen gaan doen: ik heb een hekel aan mensen die zelf gaan opruimen en het heft in eigen hand nemen, maar de waarheid was: de vrouw (en haar tafelgenoten) hadden inderdaad wel heel lang op me moeten wachten. Wat daarvoor de reden was, is niet eens belangrijk, aangezien de gast uiteindelijk toch gelijk heeft. Ik heb dus mar netjes de boel opgeruimd en de koffiebestelling opgenomen.

Maar toch, af en toe zou ik gewoon graag het volgende doen:

Triskel

Op 5 & 6 juni in Theater de Nieuwe Doelen in Gorinchem: Triskel.

Ik heb meegedaan met leuke filmpjes voor tijdens de voorstelling!

Bekijk HIER de trailer.

Hier een plaatje vanuit 1 van de filmpjes... (bedankt, Elise!)

Truffelfris

Belachelijk hoe producten tegenwoordig worden beschreven. Ik lees op het etiket van Robijn Crème (een soort romige wasverzachter. Een wat?! Ja, inderdaad ROMIGE WASVERZACHTER. Zeg dat maar eens hardop en je zult zien hoe stom het eigenlijk klinkt - en is) een beschrijving van het in de fles klotsende product:

"Verwen je zintuigen & kleding met Jojobaolie.
Robijn Crème is pure verwennerij voor jezelf en voor je kleding door de rijke crèmige samenstelling en verzachtende Jojobaolie.
Een echt verwenmoment!
Zoals genieten van een heerlijke chocoladetruffel die smelt in je mond. Gun jezelf dat speciale moment.
Ook op een gewone maandagochtend."

Goed, ten eerste: sinds wanneer wordt jojobaolie met een hoofdletter geschreven? We zijn niet in Duitsland voor zover ik weet. Denkt Robijn (of Unilever eigenlijk) nu echt dat we nu overtuigd zijn dat jojoba een koninklijke plant is, ofzo? Blurgh...

Ten tweede: ik vind de notie van 'je kleren verwennen' een beetje vergezocht. Je kunt niet ALLES vermenselijken, Robijn! Ook al zet je een knuffelbeertje op al je producten.

Ten derde: over vergezocht gesproken: je vergelijkt het 'verwennen van jezelf -en tot op bepaalde hoogte ook van je kleren (pfff...)- met het eten van een bonbon? Waar gaat dit over? Wat een rare metafoor voor een chemisch product! Dat is als zeggen: 'Salade Niçoise: alsof je net lekker hebt geniest' of 'Beethoven, alsof je dat stukje appelschil EINDELIJK tussen je tanden vandaan hebt'.

Ten vierde: wat is 'een gewone maandagochtend'? Voor mij is het een soort weekenddag, gezien mijn horecawerk, maar voor de rest van de wereld is het gewoon een werkdag, volgens mij! Denkt Robijn nu echt dat er nog steeds zo ontzettend veel huismoeders zijn die de maandagochtend doorbrengen met een kopje koffie, de was doen en stofzuigen? Dit zijn de jaren vijftig toch niet? Of richten ze zich op de werksters, die al truffel-etend de laatjes van hun rijke werkgeefsters besnuffelen?

Extra bonuspunt: de fles is zo ontworpen alsof het lijkt dat Robijntje (het beertje) in een zwembad van crème ronddobbert. Leuk op zich, ware het niet dat als je halverwege de fles ben, het meer lijkt alsof Robijntjes ledematen zijn afgerukt en op enige afstand van zijn overigens bloedeloze romp tentoongesteld. Daarnaast vind ik het idee van zwemmen in een bad van wasverzachter eigenlijk helemaal geen prettig idee. Probeer je dan nog maar eens af te drogen zonder een rotzooi te maken van je handdoek. Die kun je gelijk in de was gooien (hmm). Je ruikt natuurlijk wel heel lekker naar jojoba. Oh sorry: Jojoba.

Even delen...

Dit moet ik even delen: ik zat vanmiddag even op een terras het boek 'Een kleine geschiedenis van bijna alles' te lezen en...

Weet je, het maakt niet uit. Ik las in het boek dat de Wisteria (een plant) eigenlijk naar Caspar Wistar is genoemd en officieel dus WistAria heet. Oh ja, en dat de moa een uitgestorven loopvogel is.

Ik wilde eigenlijk alleen maar even melden dat ik op een terras zat :-P

Als compensatie voor deze pesterij een plaatje van een moa:



En omdat het vandaag zondag is, ook nog eentje van Caspar Wistar:

Kippeling

Ik kom uit de supermarkt met een volle tas: katteneten, brood, vruchtensap etc. Zie ik daar een kar staan van Poelier Floor, welbekend in Hilversum en omstreken met daarvoor een bord met daarop 'Kippeling'!

Ik denk: 'kippeling'?, en neem een kijkje in de vitrine van de kar. Voordat ik een goede blik heb kunnen, vraagt een smoezelig uitziend meisje in de kar mijn aandacht door "Kan ik u helpen?" te vragen. Ik denk: ik ga er gewoon voor, Ik doe het gewoon! Mijn mond praat mijn hersenen voorbij, al zeggende: '1 portie kippeling alstublieft', en voor ik het weet zit ik in de auto naar huis, me mentaal voorbereidend op de verassing in de warme zak naast me op de passagiersstoel.

Een half uur later zit ik thuis achter een leeg bord met een leeg gevoel. Wat een teleurstelling! Kippeling is precies wat je denkt dat he is: kibbeling maar dan met kip. Met andere woorden: stukjes kip met veel te veel deeg er omheen in de frituur geflikkerd en dan zo lang gebakken dat zelfs het frituurvet zich ervoor schaamt. De met zachte tikken op mijn bord belandende donkerbruine klompjes waren me behoorlijk tegengevallen. De zachte tikjes hadden misschien al alarmbelletjes moeten laten rinkelen. Niets dat lekker gebakken is moet tikken: het moet plokken, zoals we allemaal weten.

Niets voor mij, die kippeling...

Indeling

Ik zat net op de WC (okee, teveel informatie, maar het wàs wel zo) en zat na te denken over de indeling van mijn woonkamer. Ik verander het zo nu en toe, en ik besefte ineens met een schok dat de huidige opstelling al een half jaar staat! Dat is een mijlpaal, kan ik je wel vertellen! Blijkbaar heb ik nu dan eindelijk de perfecte opstelling gevonden die me blijft tevreden stellen. Ik bedoel: als ik binnenkom denk ik nog steeds: hè, wat staat het toch leuk zo. En dat na een half jaar!

Dat maakt het natuurlijk wel een beetje zuur dat ik binnenkort (pin me niet vast op data; ik weet het ook nog niet precies) zal vertrekken uit mijn 'villa in 't Gooi'... Want.... (tromgeroffel)..... voor wie het nog niet wist (inclusief mijn collega's die dit misschien lezen): ik heb ontslag genomen! Aaaaah! Ik wist dat het er ooit van zou komen: ben natuurlijk niet echt aan de Hogeschool voor de Kunsten gaan studeren om fulltime in een restaurant te gaan werken. Dusssss, ik trok de stoute schoenen aan en heb besloten er een punt achter te zetten.

Tevens, en dat verklaart bovenstaande opmerking over mijn 'villa', heb ik ook besloten om te gaan terugverhuizen naar het zuiden. Aaaaaaagh!

Met al die veranderingen in zicht is het misschien ook maar eens goed om weer wat leven in mijn blog te blazen? Kijken of hier reacties op komen... :-P