Revenge of the Grape

Het is ongelooflijk maar waar: het druivenmuseum is geopend!

Voor degenen die niet weten waarover ik het heb: een jaar of drie geleden maakte ik met 4 klasgenoten het ontwerp en de inhoud voor een video-installatie die in een druivenmuseum zou komen te staan. Nee, echt! Ik maak geen grapje! Een DRUIVENmuseum!

We brachten een bezoekje aan de betreffende opdrachtgever in het schattige plaatsje Monster (in de buurt van Den Haag) en kwamen daar vanalles te weten over het hoe en waarom van druiventeelt. We proefden de 'wereldberoemde' Westlandse druiven en samen met hun zoete smaak kregen wij ook inspiratie...

We bedachten een installatie van drie op hun kant staande breedbeeldschermen die tezamen de volgende animatie zouden vertonen: Kijk hier...

Na afloop van het project en aflevering van ons product hoorden we niets meer van onze vrienden in het Westland. Geen kaartje, geen belletje, geen mailtje, niks...

Een jaartje geleden besloot ik, samen met Jenny, een bezoekje te brengen aan Monster, om eens te kijken hoe het werk vorderde. Voor een verslag hiervan verwijs ik naar Jenny's Post hiervan: Search For The Grape Museum

Goed, dat was dus wat teleurstellend... Maar stel je mijn verbazing eens voor toen ik in een opwelling op de site van de Westlandse Druif keek! Het is af! Het is mooi! Het is cool!

En het beste: ons ding staat er ook! Tenminste, dat denk ik...

Ik vond deze beschrijving:

In de benedenruimte draait permanent een korte multimediashow waarin de bezoeker ingelicht wordt over de sociaal-economische aspecten van de druiventeelt in het Westland en de ontwikkeling van de glastuinbouw.

Volgens mij mòet dat wel over onze installatie gaan! Ik wacht rustig onze officiële uitnodiging af...

Meikever Special

Vandaag een stukje over de meikever. Het arme beest leeft maar drie weken per jaar boven de grond, en krijgt het voor elkaar om dan:

A: Ons de stuipen op het lijf te jagen
B: Als huisdier aan een touwtje te fungeren (volgens mijn vader in vroeger tijden)
C: Ons laten vermoeden dat er een helikopter voorbijkomt

De meikever is een groot insect dat twee of drie jaar onder de grond leeft en vervolgens in mei (ja, duh) naar boven te kruipen en daar vrolijk zoemend rond te vliegen. Het is best een interessant beestje, en niet alleen opdat het zo groot is...Ik kan me een incident herinneren van een jaar of twee geleden op mijn werk. Een meikever verjoeg het volledige bedienend personeel achter de bar, terwijl hij ronddartelde rond een lamp boven tafel 6. Collega R. hoorde ervan en ging heel stoer een kijkje nemen. Hij kwam met bleek gezicht terug, met als commentaar: "Jezus Christus, wat groot!" Door de lamp verschenen groteske schaduwen op de muur en het duurde lang voordat iemand de moed had hem weg te jagen.

Van de week hield zich een meikever op in mijn woonkamer. Ik vertelde mijn vader erover en die zei dat ze vroeger een touwtje om één der pootjes van het beestje -dat ze ook wel 'heggemulder' noemden- bonden om vervolgens met een soort minihelikoptertje rond te lopen.De meikever dient ook als kunstobject. Zie bijvoorbeeld het filmpje hieronder... 500 meikevers vliegen van een takje weg, en door de nummering krijgen ze grappig genoeg elk een soort identiteit. Elk beestje heeft zijn eigen maniertjes: eerst rustig rondkijken, of juist meteen wegvliegen. Elegant het luchtruim kiezen of juist klungelig een duikvlucht maken (zie nr. 13). Wees gerust: dit is maar een klein fragment.
En als afsluiter: de meikever is volgens Wikipedia ook te verwerken in een heerlijk gerecht! Heel origineel heet dit gerecht 'meikeversoep'. Ik zou zeggen: eet smakelijk!

MEIKEVERSOEP

Meikeversoep behoort tot de weinige in Europa bekende gerechten waar insecten in verwerkt zijn. Tot het midden van de twintigste eeuw werd dit gerecht in Duitsland en Frankrijk zeer gewaardeerd. De smaak lijkt een beetje op kreeftensoep. Voor de bereiding worden de meikevers ontdaan van vleugels en poten, in boter aangebraden en in kalfs- of kippenbouillon gaargekookt. De soep wordt gezeefd en als bouillon genuttigd, of de meikevers worden eerst in een vijzel fijngestampt, waarna de soep door een zeef wordt gewreven en met een roux en wat eigeel gebonden. De soep kan aangevuld worden met bijvoorbeeld wat plakken kalfslever of duivenborst.

Vooruit denken...

Dit is een verzekering die mijn ouders 26 jaar geleden goed hadden kunnen gebruiken... :-D

Opmerkelijk: Homoflamingo's eindelijk ouders

LONDEN - Een homoseksueel flamingopaartje heeft eindelijk een kind. De twee mannetjes adopteerden een kuikentje uit een verlaten flamingonest.

Dat maakte de leiding van een Britse natuurpark bij Bristol maandag bekend. Carlos en Fernando, die al zes jaar samen zijn, deden veel tevergeefse pogingen een familie te beginnen.

Ze verjoegen zelfs broedende flamingo's. Toen onlangs een verlaten nest met een ei werd ontdekt, mochten Carlos en Fernando zich over het ei ontfermen. Met succes. Het paar kan het kuikentje voeden door in de keel melk te produceren.

Kiwi!

Misschien ken je het wel: Bumba. Het komt uit de koker van het Belgische productiebedrijf Studio 100, die ook o.a. Samson en Piet Piraat hebben gemaakt.

Nou vindt mijn neefje Maarten Bumba echt hèt grote voorbeeld van entertainment (okee, hij is bijna 2, dus alles wat beweegt en gekleurd is, voldoet nog aan die norm), maar ook aan mijn broer Gilbert en mij gaat Bumba niet verloren.

En dan vooral één personage: Kiwi. Gilbert en ik hebben vanwege Kiwi echt rollend van het lachen op de vloer gelegen. Vraag me niet waarom, we hebben nogal rare humor. Zoals schoonzus Annelies zegt: rare Joosen-humor.

Hoe dan ook: als je het filmpje bekijkt, zie je Kiwi rond 3:05 verschijnen (als de teller achteruitloopt, zit ie rond 2:22). Ik garandeer je dat "Kiwi!" een leuke catchphrase wordt!

Repeat

Okee, ik heb gisteren mijn allerleukste, liefste en schattigste nieuwe neefje Jasper bezocht! Wat een schatje zeg...'voorbeeldig', zoals Gilbert het noemde.

Moest hiervoor wel even op en neer naar Den Bosch, en dat brengt altijd wat irritaties met zich mee. Niet met Den Bosch op zich, hoor! Neeeeeeee! Den Bosch is een superleuke stad! Het gaat me vooral over de heen- en terugreis...

Ter verduidelijking en inleiding:

De mens is een gewoontedier en heeft de neiging om bij eenzelfde beeld/woord/geur steeds aan hetzelfde ding te denken. Zo doet 'Jasper' me altijd denken aan een buurjongen van vroeger en moet ik bij de geur van gekruide kip altijd aan mijn eerste baantje als afwasser denken. We zijn nu eenmaal zo associatief ingesteld. Maar goed, naast associatief sta ik volgens mij ook nog afgestemd op 'repeat'.

Onderweg naar Den Bosch kom ik altijd langs het bord 'Kerkdriel' en dan, ik kan er helemaal niets tegen beginnen, gaat automatisch mijn interne dialoog als volgt:


"Ooooh, dus zooo moet ik naar Kerkdriel rijden! Shut up, Wouter!! Dat heb je nu al 300 keer gedacht! Alsof je OOIT naar Kerkdriel moet! Ja, maar nu weet ik het tenminste!"

Kerkdriel roept altijd herinneringen op aan mijn middelbare school. We hebben ooit in de derde (?) klas een uitstapje van een dag of drie naar die plaats gemaakt, bij wijze van zeilkamp. Leuk, maar dat wéét ik nu onderhand wel en tòch blijft mijn brein me die info toesturen.

Hetzelfde overkomt me nog eens blij het plaatsje Berlicum (vlakbij Rosmalen).

Hier gaan mijn gedachten als volgt:


"Hee! Berlicum! Dt lijkt wel op Blaricum, dat bij Hilversum in de buurt ligt."

Grrrrrr! Waarom krijg ik telkens die nutteloze info toegestuurd! Ik lijk wel zo'n Duracell-konijntje...

Soms moet ik glimlachen bij die equivalent van het knie-reflex van mijn hersenen, maar soms wou ik dat ik mezelf van repeat kon afzetten...

Jasper

Vandaag geboren: mijn nieuwste neefje Jasper Evert!

Gilbert en Annelies: gefeliciteerd!

Theekransje

Ken je die momenten dat je fantasie gewoon zijn gang gaat en bizarre taferelen vormt die echt helemaal nergens over gaan? Nee? Oh..., nou, ik wel, dus...

Zo'n moment had ik vandaag toen ik boodschappen ging doen. Net voordat ik de schuifdeuren van de supermarkt doorliep, passeerde ik een groepje jongetjes van zo'n jaar of acht. Eén van de jongetjes zei tegen de andere: "Tja, Rafi, je moet er ook aan DENKEN dat je, vóórdat je de deur achter je dichtdoet, je sleutels bij je hebt!"

De manier waarop dat jongetje het zei, en het feit dat hij pas acht was, bracht me aan het fantaseren. Hij zei het op zo'n volwassen manier en op zo'n kokette wijze, dat ik me ineens een theekransje voorstelde. Zo eentje op Oud-Engelse wijze: piepkleine theekopjes, een woeste heide op de achtergrond, dames met strooien hoeden en witte kantige jurken en wat heren die twee meter verderop parmantig staan te converseren. Die heren waren dus die jongens, alleen hadden ze dan kniebroeken aan, en voornaam uitziende jasjes etc. Een scene rechtstreeks uit 'Pride and Prejudice', eigenlijk...
Terwijl ik de supermarkt inging, stelde ik me de conversatie voor:

"Mijn waarde vrind Rafi, waarlijk! Zo een catastrofe, heus!"

"Absoluut, mijnheer. Ik stond zogezegd met de mond vol tanden! Of juister: met de handen zonder sleutelbos!"

De heren lachen beschaafd.

"Ik acht het niet onnodig U een woord van advies te geven, beste Rafi".

"Zoals altijd staan mijn oren in uw richting gewend, mijnheer!"

"In komende tijden lijkt het me wijselijk, voordat U Uw woning verlaat, grondig na te gaan of U Uw sleutelbos bij u gestoken hebt".

De heren lachen weer.

"Deze raad zal ik zeker ten harte nemen, beste vrind!"

Ik liep in mezelf te gnifelen over dit scenariootje, toen ik kabaal hoorde. De jongetjes van buiten waren de supermarkt ingekomen en stonden nu luidkeels te ruzieën over snoep. Hoppa, terug naar de 21ste eeuw...

Blub

Vriendin Jennifer herinnerde me eraan: het bizarre gesprek dat we achter ons in het theater hoorden...

Persoon A: "Dus die kat had haar jonkies in de wasmachine gekregen!"

Persoon B: "Hahaha, nee, echt?"

Persoon A: "Ja, echt! Maar het grappige was, dat mijn moeder helemaal niet doorhad dat ze in de machine zaten!"

Persoon B: "Oh nee, hahahaha!"

Persoon A: "Dus die zet gewoon de volgende dag de wasmachine aan, HAHAHA!!"

Persoon B: "..."

Wij: "..."


Zo klopt het verhaal wel, he Jen?

Premiere Uit-Zicht

Doodse stilte. Dat was er te horen na de afloop van Uit-Zicht, het theaterstuk waaraan ik heb meegewerkt. Ik zat achter de coulissen, en kon het publiek niet zien... Wat was er aan de hand? Vonden ze het niks? Vonden ze het mooi? Hoeveel mensen waren er eigenlijk? Zelfs tijdens de aftiteling bleef het muisstil.

Toen begon er twijfelend iemand te klappen. En vervolgens barstte het los: iedereen begon te applaudisseren! Phew...

Het stuk was een succes... En hopelijk zijn de komende voorstellingen net zo muisstil als deze...

Even ter reclame: kom ook kijken! Er is nog een voorstelling in De Meern op 11 mei en eentje in Utrecht op 9 juni. Zie de website voor meer info...