Zo'n moment had ik vandaag toen ik boodschappen ging doen. Net voordat ik de schuifdeuren van de supermarkt doorliep, passeerde ik een groepje jongetjes van zo'n jaar of acht. Eén van de jongetjes zei tegen de andere: "Tja, Rafi, je moet er ook aan DENKEN dat je, vóórdat je de deur achter je dichtdoet, je sleutels bij je hebt!"
De manier waarop dat jongetje het zei, en het feit dat hij pas acht was, bracht me aan het fantaseren. Hij zei het op zo'n volwassen manier en op zo'n kokette wijze, dat ik me ineens een theekransje voorstelde. Zo eentje op Oud-Engelse wijze: piepkleine theekopjes, een woeste heide op de achtergrond, dames met strooien hoeden en witte kantige jurken en wat heren die twee meter verderop parmantig staan te converseren. Die heren waren dus die jongens, alleen hadden ze dan kniebroeken aan, en voornaam uitziende jasjes etc. Een scene rechtstreeks uit 'Pride and Prejudice', eigenlijk...
Terwijl ik de supermarkt inging, stelde ik me de conversatie voor:"Mijn waarde vrind Rafi, waarlijk! Zo een catastrofe, heus!"
"Absoluut, mijnheer. Ik stond zogezegd met de mond vol tanden! Of juister: met de handen zonder sleutelbos!"
De heren lachen beschaafd.
"Ik acht het niet onnodig U een woord van advies te geven, beste Rafi".
"Zoals altijd staan mijn oren in uw richting gewend, mijnheer!"
"In komende tijden lijkt het me wijselijk, voordat U Uw woning verlaat, grondig na te gaan of U Uw sleutelbos bij u gestoken hebt".
De heren lachen weer.
"Deze raad zal ik zeker ten harte nemen, beste vrind!"
Ik liep in mezelf te gnifelen over dit scenariootje, toen ik kabaal hoorde. De jongetjes van buiten waren de supermarkt ingekomen en stonden nu luidkeels te ruzieën over snoep. Hoppa, terug naar de 21ste eeuw...
No comments:
Post a Comment