Nobody will ever love you

We kennen allemaal de enge kinderen uit de films, toch? Duistere Danny uit 'the Shining', demonische Damien uit 'the Omen', Creepy Cole uit 'the Sixth Sense', en ga zo maar even door. Nou, er is er eentje bij in de lijst. Mag ik jullie voorstellen aan Joshua...


Zoals het gaat met kinderen in films, lijken ze in eerste instantie best wel leuk en lief. Ze zijn slim, zeer beleefd en onberispelijk gekleed. Maar zodra er iets gebeurd dat ze niet bevalt, laten ze hun ware aard zien. En daar gaat het wat mij betreft vaak mis in films. Ik geloof er gewoon niet meer in vanaf het moment dat het kind ineens blijkt te kunnen communiceren met de duivel of met de doden of wat dan ook.

Begrijp me niet verkeerd! Ik vind de films die ik hierboven noemde echt geweldig, maar zo'n paranormaal aspect in het verhaal maakt het uiteraard per definitie fictioneel. Daar stel je je dan op in, en je kunt gewoon van de film genieten. Tenminste, ik wel...

Maar Joshua is anders. Hij is in principe een heel gewoon kind, zij het dan wel met de typische enge-kinderen-kenmerken die ik hierboven al noemde. Hij is trouwens ook nog een Wunderkind op de piano, maar over het algemeen genomen is er niets paranormaals aan hem. Hij is gewoon... een kind. Een...eng kind. Want, geloof me, ik heb hem nog nooit zo zitten knijpen als bij deze film. Wat een ontzettend goed verhaal, wat een spanningsopbouw, wat een chills over mijn rug. Een paar keer sloeg ik zelf uit afschuw mijn hand over mijn mond, wat ook niet zo gauw gebeurt. En wat nog het engst is van allemaal, het gebeurt in feite allemaal onder je neus. Niets paranormaals, geen bloed, geen geweld (nou ja, niet echt, dan) en toch vreselijke spanning...

Even het verhaal van de film: 'Joshua' gaat (duh...) over het negenjarige jongetje Joshua, dat met zijn yuppie-ouders in een prachtig appartement in New York woont. Als Abby, zijn moeder, bevalt van een tweede kind, begint Joshua rare trekjes te vertonen. Doordat de baby vanaf het begin af aan constant huilt, en Abby in een permanente depressieve staat is door alle stress, wordt je als kijker tot op de het punt van irritatie en wanhoop gebracht. Voeg daaraan de griezelige aanwezigheid van Joshua toe en een waanzinnig enge thriller is geboren. Ik zal niet te veel verklappen, maar reken op een dood huisdier, een verpest pianoconcert, diverse valse beschuldigingen en een gruwelijke ontknoping in het park.

Oh, en de meest enge zin uit de film: "Nobody will ever love you...", uitgesproken door onze lieve Joshua zelf...

Ik ben zo onder de indruk van deze film; ik denk dat ik hem vanavond gewoon nog maar een keer ga kijken. Brrrr!

Kijk hier voor foto's van de film.

Scary Movie Moments

Op de site Retrocrush vond ik een lijst met allerlei enge filmmomenten. Op nummer 90 stond het volgende fragment uit 'Dombo'. Misschien dat het niet de meest logische keuze is voor een enge-film-momenten-lijst, maar ik kan je garanderen dat ik echt blij was dat ik dit stukje was vergeten: ik heb er echt nachtmerries van gehad in mijn kindertijd (en nu vast vanavond ook weer)!

Heb nog eens een beetje achtergrond-info gezocht en kwam het volgende te weten: 'Dombo' is in de jaren 40 gemaakt (en voor een heel laag prijsje, wegens de oorlog) en het was de eerste Disney-film die ooit iets 'surrealistisch' had gedaan. In de voorgaande jaren was Walt Disney er een voorstander van alles zo realistisch mogelijk te houden (met als logische uitzondering sprekende dieren, uiteraard), maar bij 'Dombo' werd een uitzondering gemaakt. De spooky roze olifanten waren een volledig nieuw pad voor de animatie-studio, vandaar dat ze alleen de nieuwe, verse en jonge medewerkers op dit stukje zetten, om voor een ruimere blik te zorgen. Het resultaat was dus dit nachtmerrieachtige staaltje verbeelding dat volgens Disney het resultaat van een slokje alcohol zou zijn...

De Grootoorspringmuis

Eindelijk, ja EINDELIJK zijn er dan beelden van de bedreigde grootoorspringmuis! Ik dacht dat het er nooit van zou komen... Ik moet zeggen dat ik ze wel fascinerend vind: kijk hier.

Leuk detail en makkelijk herkenbaarheidskenmerk: zijn orgen zijn langer dan zijn hele lichaam. Dat zet me weer aan het denken... Hoe zouden wij er dan uitzien?

Effectief de poes pesten

Even vooraf: ik heb vandaag wat lispelende vingers, dus kijk niet op een typefoutje, aub. Voorbeeld: ik typte net de kop van deze post en dit kwam eruit: 'effecties de pose petsen', wat toch echt iets heel anders is dan waarover ik het vandaag wil hebben.

Goed, op naar het onderwerp dan maar: effectief je poes pesten. Eigenlijk wil ik gewoon een aantal tips geven om leuk de dag door te komen met je poes:

Tip 1: Kopje Ontwijken

Als je staat te koken/aan het eten bent/aan eten denkt zijn de meeste katten geneigd om constant om je benen te cirkelen en kopjes er tegenaan te drukken. Probeer het volgende: houd je blik naar beneden gericht en anticipeer welk been je kat gaat 'bekoppelen'. Nèt voordat het kopje van je kat contact maakt met je been, doe je een stapje opzij. Resultaat: kat kijkt verbaasd, staat even dommig stil en gaat een nieuwe poging doen. Doe nu weer een stapje opzij. Kat kijkt nog verbaasder, maar blijft proberen. Als je het goed aanpakt, kun je dit spelletje wel tien minuten volhouden!

Tip 2: Boontje komt om zijn Loontje

Wacht tot je kat diep slaapt en ga dan met je hoofd héél dicht bij het zijne liggen. Probeer niet de snorharen aan te raken, want dan wordt ie gelijk wakker. Hou je zo stil mogelijk, en begin dan raspend te ademen, terwijl je je ogen strak op die van je kat houdt gericht. Na een aantal seconden zal je kat ineens wakker worden, schrikken van die grote ogen zo dichtbijzijn hoofd en je chagerijnig aankijken. Een gepaste uitspraak (zoals: "Ja, vervelend is dat, hè?") is hier wel op zijn plaats.

Tip 3: Papegaaien

Doe alles wat je kat doet, na. Het is heel simpel. Alles, maar dan ook alles wat je kat doet, doe jij ook. De leukste bezigheid hierbij is geeuwen. Als je tegelijk geeuwt met je kat, zal hij toch blijven proberen om je te blijven aankijken.

Tip 4: Jammeren

Doe een jammerende kat na, en kijk dan verbaasd om je heen. Je kat zal niet goed weten wat hij moet denken, en weet niet waar hij heen moet. Hoe harder hoe beter!

Tip 5: Zwaartekracht

Dit kan alleen als je kat staat. Begin hem over één kant van zijn rug te aaien (rechts of links dus) en wacht tot hij er tegenaan gaat leunen. Zodra hij half tegen je hand aanligt, haal je je hand weg. Resultaat: poes valt om, moehahahaha! Okee, die is flauw :-)

Succes allemaal!

Brillen en muggen

Zucht. Moeders kunnen zo erg zijn. Een paar maanden begon de mijne ineens een beetje zenuwachtig een verhaal over haar bezoek aan de opticien. Op omslachtige wijze vertelde ze hoe de opticien (Bert) die haar had geholpen, wel èrg leuk was. Zeg maar: Wouter-leuk. Oh, en nog leuker: ze had mij even met de eigenaresse van de brillenzaak bespoken. Ik stel me dat gesprek als volgt voor:

Winkeljuffrouw: "Zo, dat wordt dan 139 euro".

Moeder: "Ah, even kijken in mijn portemonnee" (Kijkt opzichtig in portemonnee, rommelend, waardoor mijn pasfoto eruit fladdert.)

Moeder: "Oh jee, wat valt er nu uit? Ach, kijk nou, het is een foto van mijn zoon Wouter!"

Winkeljuffrouw: "Ach, zeg..."

Moeder: "Tja, dat hoort toch, hè? Foto's van de kinderen in je portemonnee".

Winkeljuffrouw: "Ach ja..."

Moeder: "U heeft vast ook foto's van Bert in uw portemonnee?"

Winkeljuffrouw: "Bert? Oh, nee hoor! Dat is niet mijn zoon".

Moeder: "Oh echt? U lijkt zo op elkaar? (NB: Bert is Indisch en winkeljuffrouw is zeeeeer blank)".

Winkeljuffrouw: "Oh nee hoor. Bert is hier via mijn dochter komen werken".

Moeder: "Oh, is het uw schoonzoon?"

Winkeljuffrouw: "Ehm nee. Bert is niet echt van de meisjes..."

Moeder: "Oh, ECHT!? Nou, dat is ook toevallig..."

etc, etc.

Hoe dan ook, ik moest maar eens gaan kijken bij de Eyewish in Breda. Leuk. Mijn moeder de matchmaker. Wat wil nu het toeval? Ik krijg de laatste tijd toch wel een beetje last van met de ogen knijpen, een beetje hoofdpijn etc. Tijd voor een bezoekje aan de opticien, misschien? Om moeder te plezieren, ga ik tijdens een bezoek aan Etten-Leur samen met haar naar Breda voor een onderzoekje. En natuurlijk: Bert is er... En je kan zeggen wat je wil van mijn moeder, maar ze heeft wel smaak :-)

Verder naar deel twee van mijn verhaal: wat schetst mijn verbazing als ik te horen krijg dat mijn vermoedens juist zijn? Jawel, het is echt waar. Blijkbaar heb ik ècht te hard gekeken de afgelopen jaren, want het is nu officieel besloten door Bert: ik moet aan de bril.

Erg leuk trouwens, zo'n bezoekje aan de opticien: tijdens de testen ("Wat is beter? Plaatje één of twee? Eén of twee?" klessebest Bert, terwijl hij verschillende lenzen voor mijn ogen heen en weer schuift) hoor ik gezoem bij mijn rechteroor. Ik ga ervan uit dat het apparaat zoemt, maar na het voelen van een prik in mijn nek besluit ik dat het toch ècht een mug is geweest, die zich aan mijn lichaamssappen tegoed deed tijdens de optische oefeningen. Ik probeer onopvallend te krabben, zonder de rest van mijn gezicht te bewegen, waar ik natuurlijk maar half in slaag. Na een aantal tests en een paar vragen van Bert ("Vind je deze 'jummie' of 'ieuw'?"), geef ik dan toch maar toe wat mijn gekrab heeft veroorzaakt. Een paar minuten jagen we achter de hardnekkige mug aan. Moet een leuk gezicht geweest zijn: twee nichten achter een mug aan...

Na te hebben geredeneert wat mijn zicht kan vergemakkelijken, krijg ik door Bert een enorm rood-zwart proefbril-achtig iets opgezet. Hij paradeert met me door de winkel naar buiten, de winkelstraat in, waar ik aan den lijve (of eigenlijk aan den oge) kan ondervinden of het testexemplaar daadwerkelijk effectief is. Ik voel me wel erg staan ineens: met een kriebelende nek en een grote futuristische bril (die nog het meest wegheeft van een metalen Venetiaans masker in de 24e eeuw) op mijn snuit. Mensen kijken naar me om en lachen. Bert wijst naar bordjes in de verte, die ik nu toch wel iets beter kan zien... Het meest zie ik echter toch de omkijkende mensen. Maakt het weer erg gemakkelijk om me te concentreren...

Na ruim anderhalf uur gemeet en gepas zijn we klaar. De bril gaat er komen. Aan één kant min en aan de andere plus. Over een weekje of twee is hij gereed en ga ik voortaan als bebrild mens door het leven. Met een flitsend montuur uiteraard... Hou ik nog even geheim, maar ik ben benieuwd naar jullie mening!

Nu alvast een opiniepeiling. Kies je favoriet uit de volgende prototypen:

A:


B:


C:


D:


E:

Earth

Donderdag. Ik ga met mijn ouders voor de gezelligheid eens naar de film. In een minizaal in Chassé Cinema nemen we plaats voor de peperdure en prachtige documentaire 'Earth'. Adembenemende vergezichten, nauwgezet gefilmde achtervolgingen en schattige babydiertjes trekken aan ons voorbij. Geloof me, dit moet je echt zien!

Halverwege neemt de film een klein zijpad en heeft daar als onderwerp: de paradijsvogels in het regenwoud. De zaal is muisstil terwijl iedereen gefascineerd staart naar de paringsrituelen van deze aparte vogels. Nou ja, muisstil... Ik kan me ècht niet inhouden, en tijdens de dans één der vogels barst ik in lachen uit... als enige in de zaal...