Magda en de Kaasvlinders - Deel 2

Moeder was verslagen, dat wist ze. Nu ze eenmaal had toegegeven wist ze dat er geen weg terug was. 's Avonds, toen ze weer woelend tussen de lakens lag, scharrelden kaasvlinders als kwaadaardige insecten door de donkere gangen van haar dromen en toen ze uiteindelijk nat van het zweet en met een klein kreetje wakker schrok, wist ze dat het tijd was voor háár om te veranderen en niet voor Magda.

En dus liet ze het begaan. Braaf kocht ze iedere dag een pak kaasvlinders voor Magda, en twee voor op zondag. Dat ging zo een jaartje of drie goed, tot er iets vreemds gebeurde.

Op een koude middag in januari kwam Magda thuis van school. Ze gooide haar schooltasje op de bank en ging er vervolgens met rode wangen van de kou naast zitten. Moeder had haar binnen horen komen en liep naar de woonkamer met een schaaltje kaasvlinders in haar hand. "Hai Magda", zei ze vrolijk en ze zette het schaaltje op tafel. "Hee, mam", zei Magda zachtjes met een treurige stem. Moeder, die alweer op de terugweg was naar de keuken, keek om. Wat klonk dat kind zielig? Voorzichtig ging ze naast het meisje op de bank zitten. "Magda? Gaat het, meisje? Was het niet leuk op school?" Ze haalde een hand door Magda's zwarte haar terwijl haar dochter een diepe zucht slaakte. "Nee", kwam er zachtjes uit. "Nee?" herhaalde moeder en ging er eens voor zitten. "Wat was er dan? Gingen de andere kinderen je plagen?" Moeder was er stiekem bang voor dat andere mensen haar dochter als raar zouden zien, net zoals de andere kinderen háár raar hadden gevonden door haar beugel. "Nee", zei Magda nu en keek haar moeder vreemd aan. "Ik heb me pijn gedaan met gym". Opluchting golfde door moeder heen: pijn gedaan met gym! Als dat alles was! Met pijn kon ze wel overweg, dat was een peuleschil.

"Oh jee, toch!" zei moeder op typisch moederlijke toon. "Waar dan? Laat eens even kijken...", zei moeder en ze begon meteen aan haar dochter te frunniken. Magda onttrok zich aan de handen van haar moeder en jengelde: "Nee-heehee!" en probeerde weg te lopen. Toen ze opstond en in de richting van de keuken ging, zag moeder duidelijk dat haar dochter hinkte. "Jeetje Magda!" zei ze, "Dat ziet er niet goed uit! Heb je last van je been?" De schouders van Magda gingen omlaag en met een zucht kwam er een 'ja' uit. Magda's moeder kwam in complete bezorgde moeder-modus terecht en stond gedecideerd op. Gekneusde enkels, gescheurde kniebanden en verrekte spieren gingen al door haar hoofd toen ze zei: "Nou, hup! Doe je jas maar weer aan! We gaan naar de Eerste Hulp." "Ma-ham!", zeurde Magda, maar het mocht niet baten: moeder was vastbesloten en een paar minuten later zaten de twee in de auto onderweg naar de Eerste Hulppost, Magda met een paar kaasvlinders in haar hand, moeder nerveus neuriend achter het stuur.

Dokter Blaasman keek niet raar op toen hij Magda's moeder binnen zag komen. 'Wat zou dat mens nu weer hebben', dacht hij nors. Zijn norsheid veranderde in verbazing toen bleek dat het deze keer niet Magda's moeder betrof die hij moest behandelen, maar Magda zelf. Hij tilde het meisje op zijn behandeltafel en keek eens goed naar Magda's linkerbeen, waarvan Magda zei dat het pijn deed. De dokter kneep, duwde en voelde en zo af en toe gaf Magda een klein ingehouden kreetje van pijn als hij iets te ruw was. De dokter kreeg eens steeds diepere frons in zijn voorhoofd terwijl hij bezig was. "Krijg nou wat", mompelde hij, en "Jeetjemineetje". Magda's moeder stond zenwuachtig frunnikend met een zakdoek naast hem en zoog telkens wanneer de dokter iets zei, scherp een beetje adem naar binnen.

Ten lange leste stond de dokter op, wreef met een vlakke hand over zijn voorhoofd alsof hij zijn frons wilde wegstrijken en haalde toen zijn schouders op. "Tja", zei hij verward, "dat been is gebroken." Magda's moeder sprong zowat een meter de lucht in: "GEBROKEN? Gebroken zegt u?! Hoe kan dat? Zou ze niet moeten gillen en schreeuwen en huilen, dokter Blaasman?! Zou ze niet over de grond moeten rollen van pijn?"

De dokter haalde sullig nog maar eens zijn schouders op. Hij pakte een pen uit zijn borstzakje en hield die even boven het rapport dat hij wilde invullen, maar stopte de pen na een paar seconden onverrichterzake maar weer terug. Wat moest hij in hemelsnaam opschrijven? "Zou ik... u even in de wachtkamer kunnen spreken?" vroeg hij toen aan Magda's moeder, die alleen maar zenuwachtiger en springeriger werd van zijn geheimzinnigeheid en onbesluitbaarheid. Snel knikte ze en liep hem achterna de wachtkamer in. Voordat ze de deur sloot, keek ze nog even bangig om naar Magda, die daar alleen zat. Toen deed ze zachtjes de deur achter zich dicht.

Magda, haar been lang niet zo pijnlijk als het had moeten zijn, keek een beetje om zich heen en haalde nog maar een kaasvlinder uit haar zak. Genietend van de romig-zoute smaak knabbelde ze eraan, tot ze zich ineens bijna verslikte bij het horen van haar moeders kreet dwars door de deur heen: "WAAAA-AAAAT!!!??"

Einde Deel 2

Magda en de Kaasvlinders - Deel 1

Ik had ineens zin om een klein verhaaltje te schrijven. Ik weet eigenlijk niet zo goed waar het heengaat, maar ik zal het in delen hier op mijn blog zetten. Het verhaaltje heet Magda en de Kaasvlinders, en het vindt zijn oorsprong op mijn werk. Nou ja, 'oorsprong' is misschien een wat groot woord. Ik heb de afgelopen dagen wat lol gehad met collega E over kaas, vraag me niet waarom: lang verhaal. Hoe dan ook. Ik kwam gister thuis en het woordje 'kaasvlinder' zat in mijn hoofd geprent. Daar kwam vanzelf een verhaaltje -althans een begin- uit voort. Laten we maar kijken waar het schip strandt, he? Veel leesplezier!

Magda en de Kaasvlinders - Deel 1

Kleine Magda was gek op kaasvlinders. Was ze altijd al geweest. Als je haar had gevraagd waarom ze zo lekker vond, had ze je het niet kunnen vertellen: ze was er gewoon gek op! Het maakte haar ook geen zier uit waaròm ze ze lekker vond. Voor haar had dat net zoveel betekenis als de lengte van een mier of de manier waarop een horloge werkt. "Wat maakt dat nou uit!?" riep ze als een of andere oom weer eens op een verjaardag vroeg wat ze er zo lekker aan vond. "Ik ben er gewoon gek op!" Als Magda haar zin kon hebben, zou ze dag en nacht kaasvlinders eten. Kaasvlinders in haar ochtendmuesli, kaasvlinders op een broodje tijdens de lunch en een kaasvlinderlasagne uit de oven voor het avondmaal. Met natuurlijk lekker wat kaasvlinder-ijs als toetje.

Magda's moeder was niet zo blij met de kaasvlinderliefde van haar dochter. Om precies te zijn: ze maakte zich ernstige zorgen over kleine Magda. Hoe moest dat nou verder met dat kind? Hoe zou ze ooit iets kunnen bereiken als ze alleen maar om kaasvlinders gaf? Want kaasvlinders, zo vond Magda's moeder, waren nu niet echt een onderwerp waarop je kon afstuderen aan de universiteit. Niet dat het al zover was. Magda was nog maar 8, en de universiteit was nog een heel eind weg. Maar Magda's moeder was een zorgelijke vrouw en ze lag soms nachten wakker, woelend en piekerend over geld, de economie, oorlogen in verre landen en natuurlijk over... de kaasvlinders.

Je zou denken dat Magda's moeder simpelweg 'nee' had kunnen zeggen tegen haar dochter, want dat doen moeders nu eenmaal dagelijks tegen hun dochters. En inderdaad, ook Magda's moeder had vaak 'nee' gezegd. Tegen een televisie, tegen wéér een nieuwe das, zelfs tegen die nieuwe CD die haar dochter zo graag wilde hebben. Maar tegen kaasvlinders? Nee, dat durfde Magda's moeder niet. Ze had het natuurlijk wel eens geprobeerd. Toen Magda 5 was, en ze weer eens in de winkel bij de snacks hadden gestaan zette moeder stoïcijns haar handen op haar heupen en keek streng naar kleine Magda. "Luister goed, Magda", had ze gezegd. "Mama kan niet zomaar elke keer kaasvlinders voor je kopen! Het is niet goed voor je en wie weet wat voor andere lekkere dingen er nog te vinden zijn in de supermarkt! Zoals chocolaatjes of dropjes!" Hierop gaf ze Magda een duwtje tegen haar kont in de richting van de andere schappen. Maar Magda wilde er niets van weten. Koppig draaide ze zich om en wees met een klein vingertje naar de goudkleurige pakken. "Ikke wil kaa-vlinners!" zei ze bozig en zette in een onbeuwste imitatie van haar moeder ook de handjes in de zij. Magda's moeder wist dat het nu of nooit was. Ze ging op haar hurken tegenover het kleine meisje zitten en pakte de handjes vast. "Magda, het is nu afgelopen, goed? Vandaag kopen we GEEN kaasvlinders, of je dat nu leuk vind of niet". Moeder had haar liefste, doch onwrikbare stem opgezet, de stem die duidelijk maakte dat er GEEN televisie, das of CD zou komen. Die stem werkte altijd goed en het was het sterkste wapen dat ze had. Jammer genoeg werkte hij nu niet. "IKKE WIL KAA-VLINNERS!", gilde kleine Magda en een paar mensen keken om. 'Geef dat kind toch kaasvlinders' leken de gezichten te zeggen. Magda's moeder trok een verontschuldigend gezicht naar de bijstaanders en trok Magda dichter naar zich toe. "Magda", fluisterde ze met samengeknepen kaken, "ik wil NIET dat je zo tegen me schreeuwt in de winkel. Ik ga GEEN kaasvlinders voor je kopen en daarmee UIT. Begrepen?" Magda was even beduusd van haar moeders boze gezicht en deed een stapje terug. Langzaam stond moeder op, veegde een lok haar uit haar gezicht en keek om zich heen. Gelukkig, de meeste mensen waren alweer doorgelopen. Wat een gedoe over die rottige kaasvlinders zeg! Terwijl ze zichzelf feliciteerde met haar overwinning over haar dochter, schrok ze van een rammelend geluid. Wat nu weer? Ze keek om en schrok: aan de schappen van de snacks hing haar dochter, in haar hand een doos kaasvlinders en onderwijl hier en daar een ander pak zoute snacks van de planken werpend. Net voordat Magda een verzameling Tucs over zich heen zou krijgen, greep moeder haar vast en tilde haar van het schap af. Furieus keek ze naar haar dochter, die met geschrokken ogen en gebogen hoofd voor haar stond. Ze frummelde met het pak kaasvlinders, dat gescheurd was. "Magda, ik zeg het nog één k... ", begon moeder, maar toen begon kleine Magda hartverscheurend te huilen. "Ikke.. snif snif.. wil ... kaa-vlinners.. snif", bracht het meisje snotterend uit en de mensen begonnen weer om te kijken naar de vrouw met haar lastige kind. 'Wat een akelige vrouw', leken de gezichten nu te zeggen en Magda's moeder voelde dat ze bloosde. Ze zuchtte en aaide Magda over het hoofd. "Goed dan", zei ze wanhopig en ze wist dat ze verslagen was. Meteen begon Magda weer te glimlachen, terwijl de laatste tranen nog over haar wangetjes geleden.

einde deel 1

Rondjes Lopen

Weet je wat leuk is? Je meubels verplaatsen en dan op de plaats gaan staan waar een meubel voorheen stond. Okee, dat klinkt suf, maar je zou het voor de grap eens moeten proberen. Schuif maar eens een kast naar een andere hoek en ga staan waar de kast stond. Opeens zie je je woon/slaap/huis/eet-kamer vanuit een heel andere hoek! Een hoek van waaruit je nog nooit hebt gekeken! Klinkt dat niet poëtisch? Geloof me, het is echt een aparte ervaring! Je kijkt gewoon alles eens vanaf 'de andere kant', al was het maar letterlijk en dat kan je soms aparte beelden opleveren.

Ik heb afgelopen weekend een nieuwe kast geïnstalleerd in mijn slaapkamer nadat ik zo'n 400 keer mijn uit-de-kast-gevallen-kleren had opgeraapt en had teruggeplaatst in mijn gammele oude kledingkast die hier al zo'n 30 jaar stond. Tijd voor een nieuwe dus. Het grappige was: de oude kast stond voor een deur. Een deur die ik nooit gebruikte. Een (spannende muziek) ... GEHEIME deur. Nou, okee, niet zo heel geheim, want hij komt gewoon in mijn badkamer uit. Eigenlijk is mijn huis aan alle kanten met elkaar verbonden, want vanuit de hal (hahaha, 1 vierkante meter) kom je in de woonkamer, en dan door naar de keuken en dan door naar de slaapkamer en dan weer door naar de badkamer en dan weer naar... de hal! Je kunt dus gewoon helemaal rond, als je wil. De afgelopen vier jaar had ik helaas echter die mogelijkheid niet, want de oude rotkast stond dus voor de deur vanuit mijn slaapkamer naar de badkamer. En nu, met de nieuwe kast op een wat andere locatie, is de doorgang wederom geopend, en dat is raar!

Ja echt! Het is alsof mijn huis is veranderd! Ik heb de zaterdag (nadat alles in elkaar zat en op zijn plaats stond) doorgebracht met heen en weer door de deur lopen, genietend van de nieuwe kijkhoeken die ik had gecreëerd. Ik kan nu mijn bed zien als ik mijn tanden poets! Ik kan mijn tandenborstel zien als ik in bed lig! Het is geweldig!

Een echt positief punt van de opening van de Geheime Deur is het volgende: de deur naar de keuken vanuit mijn slaapkamer kan nu 's nachts eindelijk dicht! Die stond tot nu toe elke nacht open om voor doorgang te zorgen voor Slotje en Iekje. Hoe moesten ze anders 's nachts in en uit lopen? Beetje vervelend, want door de achterdeur kon iedereen mij door de kier van de slaapkamerdeur in bed zien liggen. Niet dat ik zoveel mensen ervan verdenk dat ze door mijn achterdeur staan te loeren, maar goed. Nu, met de Geheime Deur geopend, kunnen de beesten via de woonkamer en de badkmer de slaapkamer binnen! Yay!

Voor de duidelijkheid een schetsje van de situatie...

Test

Afgelopen week was het weer zover: de danslessen zijn weer begonnen! Hoera! Wat een lekkere ontspanning na een aantal daagjes werken. Echt lekker altijd. Heb op het moment twee dansavonden: dinsdag in Utrecht met vriendin K en donderdag in Etten-Leur met vriendin A. In Utrecht is het nog steeds een beetje pril. K en ik dansen er nu voor het 4e (5e?) jaar en helaaaaaas zijn dit jaar onze beste vrienden I en G er niet meer bij.... Jammer! Nou ja, we zijn dus een beetje op zoek naar wat nieuwe dansgenoten waar we een beetje mee kunnen opschieten (en die we niet al stiekem achter hun rug om een bijnaam hebben gegeven als 'The Blob', 'De Staarjongen', 'De Getrouwde Mensen' of 'De Kontman en het Lieve Viswijf'). Gelukkig bleek dit jaar een collega van K zich bij onze groep te hebben gevoegd, dus dat zal wel goed gaan...

In Etten-Leur rommelt het wat. Danspartner A en ik, tezamen met jeugdige dansgenoten I en T vinden dat het allemaal wel erg langzaam gaat. Ik dans met A nu al een hele tijd, maar eigenlijk ben ik stiekem van een hoger niveau. Ik zat altijd een klasje hoger, maar omdat vriendin en voormalig danspartner J dit jaar niet meer meedoet leer ik dus niet veel meer bij in de lagere dansgroep. De vorige dansles hebben we samen met I en T besloten om dan maar door te stromen naar de hogere klas. Volgende week gaan we maar eens een proeflesje doen bij de hogere klas. Kijken waar het toe leidt...

Okee, wat een verhaal weer. En het leuke is: hier ging het helemaal niet over. Het was slechts een volkomen overbodige intro voor iets heel anders dat ik wilde vertellen. Iets dat me overkwam toen ik afgelopen donderdag terugreed van mijn eerste dansles in Etten-Leur. Ik reed heel relaxed over de A59 richting de A27 toen ik in de verte ineens een verlicht bord zag. Ik spande mijn ogen in en na een paar seconden staren (en dichterbij komen) zag ik wat er stond: TEST.

"Test?" dacht ik. "Een test voor wat? Voor snelheid? Wegversmalling, markering, belettering?" Het erge was: er kwam geen verduidelijking. Er werd nooit verklaard wat de 'test' nu eigenlijk was. Misschien word ik zelfs nu nog wel getest! Wie weet!

Het zou wel grappig zijn als ik nu volgende week op hetzelfde stuk weg reed en dat er dan 'Einde Test' op het bord zou staan. Hahahahaha!

Even bijpraten 04: Twee Kamelen en een Meloen

Soms moet je een besluit nemen in je leven. Mijn besluit vormde zich in de IKEA. Tezamen met vriendin J was ik daar om een kast te halen (ik als taxi-chauffeur en J als kast-eigenaresse in spe) en tijdens een lekker kopje Zweedse köffie raakten J en ik in gesprek over werk. Omdat een aantal collega's uit de JH waren vertrokken naar een andere baan, een stageplaats in het buitenland of een andere toekomst, was ik al een tijdje bijzonder veel aan het werk. Soms wel zes dagen! Dat was een flinke verschuiving, want niet al te lang geleden was de situatie omgedraaid: ik werkte 1 dag in de week, en de rest van de tijd bracht ik achter de computer thuis door, werkend aan tekst, video, animatie en wat al niet meer.

Ik heb twee grote liefdes in mijn leven: de horeca en video. Die twee hebben moeite naast elkaar te bestaan en daarom werkte ik dus maar één dag per week bij de Jonge Haan. Het maken van media-producties neemt veel tijd, moeite en denkwerk in beslag. Zoals bij veel banen is deze bezigheid meer dan het lijkt: het neemt je volledig in beslag. Bijkomend is natuurlijk het feit dat mijn werkplaats ook mijn woonplaats is: mijn computer staat midden in mijn huis, dus ALTIJD als ik thuis ben, ben ik aan het werk. Ook al zit ik niet achter het scherm. Het maakt eigenlijk niet uit wat ik maak, het laat me niet los. Het zit gewoon de hele dag in mijn hoofd. Het is, naast veel prulwerk, natuurlijk voornamelijk werk dat zich in je hoofd afspeelt en dat zuigt je echt een beetje leeg op een gegeven moment.

Na een aantal grote producties begin dit jaar, merkte ik echt dat het even een beetje op was. Mijn hoofd was gewoon uitgeput. Precies op dat moment vertrokken er dus een aantal collega's en nam het aantal dagen van werk in de Jonge Haan toe. De combinatie -video-horeca werd steeds moeilijker en lastiger aan te houden.

Daar had ik het dus over met vriendin J. Grappig genoeg heeft zij een beetje hetzelfde en ze adviseerde me het volgende: het geeft niet als je je 'eigenlijke' werk even loslaat. Het zit toch altijd in je en je zult er vanzelf naar terugkeren als de tijd rijp is. Die raad, en het feit dat het bedrag op mijn salarisstrook flink groeide naarmate ik meer werkte bij de JH, leidde tot mijn besluit.

Het video-werk staat even op een laag pitje. Op het moment werk ik vijf dagen bij de JH en mijn andere twee avonden zijn bezet met dansles. En zo is mijn week weer vol. Het grappige is: ik vind het heerlijk. Ik ben, na drie jaar uitsluitend etenlopen, teruggekeerd naar 'voor': het bedienen van de gasten. Best spannend om weer een hele avond door te brengen met een vaste groep mensen, zeg. Als etensloper kom je natuurlijk wel bij iedereen aan tafel, maar het zijn slechts korte intermezzo's en de verantwoordelijkheid ligt eigenlijk bij de wijklopers. En nu ben ik dus weer terug. Door het lage personeelsaantal en mijn lange meelooptijd krijg ik ook wat meer taken toebedeeld en krijgt het werk ook een wat prettige diepgang die het daarvoor miste. Ik voel me veel betrokkener nu.

Oh, even over de titel van dit stukje. Het slaat eigenlijk nergens op: ik was vorige week aan het werk en was met een tafel aan het bespreken wat hun dessertkeuze zou zijn. In plaats van de citroensorbet op het maandmenu, serveerden we kaneel-ijs die avond en...

Wacht! Ik moet nu echt weg! Tijd om te werken!


....



Zo, ik ben weer terug. Mijn God, wat een klote-avond zeg. Het was echt ver-schrik-ke-lijk druk. En alleen maar van dat zondagavond-publiek. Oftewel: bejaarden en kinderen. Pfffff. Bovendien hadden we ook nog een groep die om half vijf (half 5!!!) had gereserveerd en die bestond uit echt vreselijke boeren! Echt, ik bedoel: "Wat is eigenlijk een ripaai-stiek?" is niet echt een vraag die ik vaak hoor, en al helemaal niet uit de Gooische gouden keeltjes, dus wat dat betreft valt deze groep echt onder de categorie 'boeren'. "Hep u ook spare ribs" en "Ik wil een Damuh Blansj" helpen me alleen maar om die categorie-keuze te bevestigen.

Hoe dan ook, om even terug te komen op het onderwerp, ik heb echt ontzettend plezier in mijn werk. Hmmm, dat klinkt wat raar na de vorige alinea, maar het is toch echt waar. Al was het maar omdat het flink wat blog-materiaal oplevert.

Ik moest vanavond voor de tweede keer officieel sluiten. Dat deed ik natuurlijk al wel vaker (okee, eigenlijk zo'n beetje elke avond dat ik werk), maar vanaf vorige week ben ik in het bezit van 'De Sleutel' en heb ik de nieuwe taak om 'De Kas Op Te Maken'. Ik ben dus eigenlijk zo'n beetje 'in charge' op die momenten en ik kan je vertellen: dat is zenuwslopend! Ik heb de laatste (en tevens eerste) keer dat ik sloot de hele nacht gedroomd van kasstaten, kluizen en muntjes. "Heb ik alles wel op slot gedraaid?", "Was het licht wel uit?" en "Oh Mijn God Oh Mijn God!" waren toen kreten die de hele nacht door mijn hoofd spookten. Ben benieuwd of dat ook komende nacht weer gebeurt. Hmmmmmm....

Oh ja, ik was over de titel bezig. Ehm, hoe zat het ook weer. Oh ja, we hadden dus kaneelijs in plaats van citroenijs en de meneer met wie ik onderhandelde sprak het -tergend grappig- uit als 'kameel-ijs'. Hahahaha (zucht). Naast de citroensorbet hebben we ook meloensoep op het maandmenu staan en één der tafelgenoten van de meneer had dat besteld. Toen ik de bestelling compleet herhaalde ik (oh, wat ben ik toch hilarisch) nog even wat ze hadden besteld: "Dus, twee kamelen en één meloen?" Nou, de mensen bescheurden zich en in de warme zucht van hun gelach draaide ik me om en liep naar de invoercomputer. Tijdens de korte tocht daar naartoe besefte dat ik me echt ontzettend aan het vermaken was. Ik had het echt naar mijn zin! Toen besloot ik dat er maar eens een blogje moest komen om één en ander te vertellen. Dus.

Even bijpraten 03: 50 Gasten

Een jaartje of twee, drie geleden begon ik met het schrijven van stukjes over gasten. Of eigenlijk: Gasten (met een hoofdletter dus), want het waren de hoofdrolspelers in de stukjes, samen met Obers en Restaurants. Het schrijven was voor mij helemaal zonder enige bedoeling: ik wilde gewoon een zinnetje uit mijn hoofd krijgen dat al een aantal dagen door mijn hoofd spookte. Het was het zinnetje dat het begin vormde van het stukje 'De Dubbelbesteller', over Gasten die twee keer hetzelfde drankje (of dezelfde maaltijd) bestellen omdat ze vinden dat het te lang duurt voordat het aan tafel arriveert. Vervolgens zijn ze ontdaan als het bestelde artikel twee keer aan tafel verschijnt.

Het bestaan van de 'Dubbelbesteller' had zich, met nog een aantal andere types, zo in de loop van de jaren dat ik werkzaam ben in de horeca, aan me ge-openbaard. Er beginnen je gewoon patronen op te vallen als je dag in dag uit mensen te eten krijgt en die types werden steeds duidelijker voor me. Vandaar dus dat ik er nog meer begon te schrijven. En nog meer. En NOG meer. Net zo lang tot ik er vijftig had.

Ik besloot er mijn afstudeerfilm van te maken, wat niet zo'n enorm succes was, maar wel leuk om te maken (zie HIER een stukje trouwens), en het bracht de verhaaltjes onder de aandacht van mijn baas. Ik filmde '50 Gasten' namelijk in het restaurant waar ik ook werk, en de grote groep mensen die elke ochtend om 6 uur in de make-up zaten, was hem ter ore gekomen. Toen mijn baas de stukjes had gelezen, werd hij enthousiast. "Dit gaan we uitgeven!" besloot hij en we gingen aan het werk. Met leuke tekeningen van Janneke van Baal en hulp van de Jonge Haan-drukker maakten we een 25-tal boekjes, die we vervolgens opstuurden naar uitgevers.

Helaas, geen enthousiasme. Er ging een jaartje voorbij en er gebeurde eigenlijk niet veel meer.

Tot een paar weken geleden: ik liep mijn slaapkamer in en keek in het voorbijgaan naar mijn boekenkast: een groepje van zo'n 15 boekjes staarde me aan en ik besloot dat het tijd was om weer wat te gaan ondernemen op '50 Gasten'-gebied.

Ik ben dus weer aan de slag gegaan. 'Nu op de traditionele manier', dacht ik en stelde een manuscript samen, met drie nieuwe toevoegingen (De Nestelgast, de Staargast en de Valse Gast die je ook HIER kunt vinden). Vier manuscripten heb ik geprint, in een envelop gestopt en uitgezonden naar vier uitgevers: Bzzztoh, de Bezige Bij, Unieboek en Gottmer. Van drie van hen heb ik een bevestiging van ontvangst gekregen, van één niet. Dat is nu ongeveer een maand geleden, maar goed: de beoordeling van een manuscript kan wel 3 tot 6 maanden duren...

Nu is het dus wachten op het verdere verloop van '50 Gasten'...!

Even bijpraten 02: Slotje

Goed, ik plaatste pasgeleden al een post waarin ik liet zien hoezeer Lotje gegroeid is. En, ja, in de tussentijd is ze zelfs nog groter geworden. Verdacht groter, misschien wel.

Ik doel daarbij voornamelijk op haar buik...

Snap je de hint al?

Nee?

Okee, nog een aanwijzing: Lotje is sinds niet al te lange tijd uit haar puberteit gegroeid en een jongvolwassene geworden, met alle gevolgen van dien...

Snap je het nog niet?

Nee?

OH MIJN GOD! Hoeveel duidelijker moet ik zijn??

Lotje is zwanger! Tenminste... dat denk ik. Ze vertoont in ieder geval alle kenmerken: ze is dikker, ze eet VEEL meer en ze is ontzettend kroelerig en aanhankelijk geworden.

Oh, en het beste bewijs -althans een bewijs dat ze een SLET is-: ik lag een poosje geleden in bed en hoorde het volgende geluid:

Muuuuuhaaauuuuuuwwwwww....
Meeeeuuuuuuuuuuuwwww....

Mueee...

Okee, laat maar. Dit valt op geen enkele manier fonetisch neer te pennen. Ik hoorde kattenseks. Je weet wel: dat gejengel met die luide schreeuwerige uithaal? Het lijkt een beetje op kattengevecht, met een typisch verschil: het gaat eeeeeerg lang door. Erg leuk als je in bed ligt. Zucht.

Nou ja, hoe dan ook: ik lag dus in bed en hoorde de kitty-porno buiten mijn raam en zodra het was afgelopen hoorde ik het gekletter van het kattenluikje. Lotje stormde naar binnen en nam een reuzensprong mijn bed op. Ze plofte neer en begon hijgerig haar edele delen te likken. Ik was even sprakeloos (niet dat ik anders zoveel te zeggen heb als ik probeer te slapen, maar goed), en in mijn hoofd verbond ik de ene gebeurtenis met de andere... AUDITIEVE KATTENSEX + HIJGENDE KAT MET GESLACHTSDEEL DAT GEWASSEN DIENT TE WORDEN = MIJN LOTJE IS EEN SLETJE! Oftewel: een 'Slotje'. En Slotje is me nèt voor geweest: ze stond deze maand gepland voor een sterilisatie.

Dus... de kans is vrij groot dat ik binnenkort opa word.

Ik was eerder deze week bij de IKEA en in een opwelling besloot ik zo'n leuk mini-ijsberenvel mee te nemen en bij de Koopjeshoek vond ik ook nog een afgeprijsd kussentje. 'Leuk', dacht ik, 'dat kan mooi in de werpkist'. Oh ja, dat vergeet ik: ik had al een grote doos apart gehouden die ter bevallings-werkplaats gebruikt dient te worden. Ik weet ook wel dat de kat meestal zelf een plekje zoekt, maar goed, je kunt maar een beetje helpen, toch?

Dus ik kom thuis, drapeer het ijsberenvel en het kussentje heel zorgvuldig in de doos en ga op zoek naar Slotje. Ik vind haar op mijn bed, pak haar op en loop hoopvol en een beetje trots op mijn zorgzaamheid naar de doos. Als we de doos op twee meter genaderd zijn, begint Slotje haar nagels uit te slaan en als ik haar in de doos wil laten zakken, begint ze spastisch en paniekerig te kronkelen. Ik zet haar op het kussentje, waar ze ongeveer 0,006 seconden blijft zitten. Dan neemt ze een gigantische spurt, de staart opgezet en de ogen uitpuilend en draaft het huis door. Ze breekt bijna het kattenluikje uit de voegen om maar zo snel mogelijk naar buiten te komen.

Ik sta even sprakeloos (wederom) te kijken. Wat heb ik foutgedaan? Is dit de dank die ik krijg voor het fabriceren voor een zeer functionele doch smaakvolle werpplaats? Pffff, dat wordt nog een zware bevalling...

Ik hou jullie op de hoogte!

Even bijpraten 01: the Art of Blogging

Hee, hallo!

Lang niet gezien! Ja, ja, ik weet het: ik heb lang niet geblogd! Shame on me... Maar laat me je even wat vertellen over bloggen: het is makkelijker gezegd dan gedaan. Ook in het blogwezen komen komkommertijden voor en het is dus soms moeilijk om sowieso ook maar IETS te vertellen dat het vertellen waard is. Niet dat ik geen leuke dingen meemaak ofzo, maar meestal zijn het gedeelde zaken -je weet wel: van die dingen waarbij je 'je had erbij moeten zijn' moet zeggen als je luisteraars je bevreemd aankijken.

En dan is er natuurlijk ook nog de tijd-zin combinatie: het moet wèl leuk blijven natuurlijk. En een beetje in het schema passen. Lastig soms.

Nou ja, hoe dan ook: na deze korte blogvakantie zal ik weer proberen een beetje te beginnen met kletsen. Vandaar een klein serietje getiteld: 'even bijkletsen' waarvan deze de eerste was.

Lees ze!

Wout

Recensie no. 07

Weer een nieuwe recensie. Kijk HIER.

Recensie no. 06

Weer een nieuwe recensie. Kijk HIER.