Monday, September 22

Even bijpraten 02: Slotje

Goed, ik plaatste pasgeleden al een post waarin ik liet zien hoezeer Lotje gegroeid is. En, ja, in de tussentijd is ze zelfs nog groter geworden. Verdacht groter, misschien wel.

Ik doel daarbij voornamelijk op haar buik...

Snap je de hint al?

Nee?

Okee, nog een aanwijzing: Lotje is sinds niet al te lange tijd uit haar puberteit gegroeid en een jongvolwassene geworden, met alle gevolgen van dien...

Snap je het nog niet?

Nee?

OH MIJN GOD! Hoeveel duidelijker moet ik zijn??

Lotje is zwanger! Tenminste... dat denk ik. Ze vertoont in ieder geval alle kenmerken: ze is dikker, ze eet VEEL meer en ze is ontzettend kroelerig en aanhankelijk geworden.

Oh, en het beste bewijs -althans een bewijs dat ze een SLET is-: ik lag een poosje geleden in bed en hoorde het volgende geluid:

Muuuuuhaaauuuuuuwwwwww....
Meeeeuuuuuuuuuuuwwww....

Mueee...

Okee, laat maar. Dit valt op geen enkele manier fonetisch neer te pennen. Ik hoorde kattenseks. Je weet wel: dat gejengel met die luide schreeuwerige uithaal? Het lijkt een beetje op kattengevecht, met een typisch verschil: het gaat eeeeeerg lang door. Erg leuk als je in bed ligt. Zucht.

Nou ja, hoe dan ook: ik lag dus in bed en hoorde de kitty-porno buiten mijn raam en zodra het was afgelopen hoorde ik het gekletter van het kattenluikje. Lotje stormde naar binnen en nam een reuzensprong mijn bed op. Ze plofte neer en begon hijgerig haar edele delen te likken. Ik was even sprakeloos (niet dat ik anders zoveel te zeggen heb als ik probeer te slapen, maar goed), en in mijn hoofd verbond ik de ene gebeurtenis met de andere... AUDITIEVE KATTENSEX + HIJGENDE KAT MET GESLACHTSDEEL DAT GEWASSEN DIENT TE WORDEN = MIJN LOTJE IS EEN SLETJE! Oftewel: een 'Slotje'. En Slotje is me nèt voor geweest: ze stond deze maand gepland voor een sterilisatie.

Dus... de kans is vrij groot dat ik binnenkort opa word.

Ik was eerder deze week bij de IKEA en in een opwelling besloot ik zo'n leuk mini-ijsberenvel mee te nemen en bij de Koopjeshoek vond ik ook nog een afgeprijsd kussentje. 'Leuk', dacht ik, 'dat kan mooi in de werpkist'. Oh ja, dat vergeet ik: ik had al een grote doos apart gehouden die ter bevallings-werkplaats gebruikt dient te worden. Ik weet ook wel dat de kat meestal zelf een plekje zoekt, maar goed, je kunt maar een beetje helpen, toch?

Dus ik kom thuis, drapeer het ijsberenvel en het kussentje heel zorgvuldig in de doos en ga op zoek naar Slotje. Ik vind haar op mijn bed, pak haar op en loop hoopvol en een beetje trots op mijn zorgzaamheid naar de doos. Als we de doos op twee meter genaderd zijn, begint Slotje haar nagels uit te slaan en als ik haar in de doos wil laten zakken, begint ze spastisch en paniekerig te kronkelen. Ik zet haar op het kussentje, waar ze ongeveer 0,006 seconden blijft zitten. Dan neemt ze een gigantische spurt, de staart opgezet en de ogen uitpuilend en draaft het huis door. Ze breekt bijna het kattenluikje uit de voegen om maar zo snel mogelijk naar buiten te komen.

Ik sta even sprakeloos (wederom) te kijken. Wat heb ik foutgedaan? Is dit de dank die ik krijg voor het fabriceren voor een zeer functionele doch smaakvolle werpplaats? Pffff, dat wordt nog een zware bevalling...

Ik hou jullie op de hoogte!

No comments: