Sunday, September 28

Even bijpraten 04: Twee Kamelen en een Meloen

Soms moet je een besluit nemen in je leven. Mijn besluit vormde zich in de IKEA. Tezamen met vriendin J was ik daar om een kast te halen (ik als taxi-chauffeur en J als kast-eigenaresse in spe) en tijdens een lekker kopje Zweedse köffie raakten J en ik in gesprek over werk. Omdat een aantal collega's uit de JH waren vertrokken naar een andere baan, een stageplaats in het buitenland of een andere toekomst, was ik al een tijdje bijzonder veel aan het werk. Soms wel zes dagen! Dat was een flinke verschuiving, want niet al te lang geleden was de situatie omgedraaid: ik werkte 1 dag in de week, en de rest van de tijd bracht ik achter de computer thuis door, werkend aan tekst, video, animatie en wat al niet meer.

Ik heb twee grote liefdes in mijn leven: de horeca en video. Die twee hebben moeite naast elkaar te bestaan en daarom werkte ik dus maar één dag per week bij de Jonge Haan. Het maken van media-producties neemt veel tijd, moeite en denkwerk in beslag. Zoals bij veel banen is deze bezigheid meer dan het lijkt: het neemt je volledig in beslag. Bijkomend is natuurlijk het feit dat mijn werkplaats ook mijn woonplaats is: mijn computer staat midden in mijn huis, dus ALTIJD als ik thuis ben, ben ik aan het werk. Ook al zit ik niet achter het scherm. Het maakt eigenlijk niet uit wat ik maak, het laat me niet los. Het zit gewoon de hele dag in mijn hoofd. Het is, naast veel prulwerk, natuurlijk voornamelijk werk dat zich in je hoofd afspeelt en dat zuigt je echt een beetje leeg op een gegeven moment.

Na een aantal grote producties begin dit jaar, merkte ik echt dat het even een beetje op was. Mijn hoofd was gewoon uitgeput. Precies op dat moment vertrokken er dus een aantal collega's en nam het aantal dagen van werk in de Jonge Haan toe. De combinatie -video-horeca werd steeds moeilijker en lastiger aan te houden.

Daar had ik het dus over met vriendin J. Grappig genoeg heeft zij een beetje hetzelfde en ze adviseerde me het volgende: het geeft niet als je je 'eigenlijke' werk even loslaat. Het zit toch altijd in je en je zult er vanzelf naar terugkeren als de tijd rijp is. Die raad, en het feit dat het bedrag op mijn salarisstrook flink groeide naarmate ik meer werkte bij de JH, leidde tot mijn besluit.

Het video-werk staat even op een laag pitje. Op het moment werk ik vijf dagen bij de JH en mijn andere twee avonden zijn bezet met dansles. En zo is mijn week weer vol. Het grappige is: ik vind het heerlijk. Ik ben, na drie jaar uitsluitend etenlopen, teruggekeerd naar 'voor': het bedienen van de gasten. Best spannend om weer een hele avond door te brengen met een vaste groep mensen, zeg. Als etensloper kom je natuurlijk wel bij iedereen aan tafel, maar het zijn slechts korte intermezzo's en de verantwoordelijkheid ligt eigenlijk bij de wijklopers. En nu ben ik dus weer terug. Door het lage personeelsaantal en mijn lange meelooptijd krijg ik ook wat meer taken toebedeeld en krijgt het werk ook een wat prettige diepgang die het daarvoor miste. Ik voel me veel betrokkener nu.

Oh, even over de titel van dit stukje. Het slaat eigenlijk nergens op: ik was vorige week aan het werk en was met een tafel aan het bespreken wat hun dessertkeuze zou zijn. In plaats van de citroensorbet op het maandmenu, serveerden we kaneel-ijs die avond en...

Wacht! Ik moet nu echt weg! Tijd om te werken!


....



Zo, ik ben weer terug. Mijn God, wat een klote-avond zeg. Het was echt ver-schrik-ke-lijk druk. En alleen maar van dat zondagavond-publiek. Oftewel: bejaarden en kinderen. Pfffff. Bovendien hadden we ook nog een groep die om half vijf (half 5!!!) had gereserveerd en die bestond uit echt vreselijke boeren! Echt, ik bedoel: "Wat is eigenlijk een ripaai-stiek?" is niet echt een vraag die ik vaak hoor, en al helemaal niet uit de Gooische gouden keeltjes, dus wat dat betreft valt deze groep echt onder de categorie 'boeren'. "Hep u ook spare ribs" en "Ik wil een Damuh Blansj" helpen me alleen maar om die categorie-keuze te bevestigen.

Hoe dan ook, om even terug te komen op het onderwerp, ik heb echt ontzettend plezier in mijn werk. Hmmm, dat klinkt wat raar na de vorige alinea, maar het is toch echt waar. Al was het maar omdat het flink wat blog-materiaal oplevert.

Ik moest vanavond voor de tweede keer officieel sluiten. Dat deed ik natuurlijk al wel vaker (okee, eigenlijk zo'n beetje elke avond dat ik werk), maar vanaf vorige week ben ik in het bezit van 'De Sleutel' en heb ik de nieuwe taak om 'De Kas Op Te Maken'. Ik ben dus eigenlijk zo'n beetje 'in charge' op die momenten en ik kan je vertellen: dat is zenuwslopend! Ik heb de laatste (en tevens eerste) keer dat ik sloot de hele nacht gedroomd van kasstaten, kluizen en muntjes. "Heb ik alles wel op slot gedraaid?", "Was het licht wel uit?" en "Oh Mijn God Oh Mijn God!" waren toen kreten die de hele nacht door mijn hoofd spookten. Ben benieuwd of dat ook komende nacht weer gebeurt. Hmmmmmm....

Oh ja, ik was over de titel bezig. Ehm, hoe zat het ook weer. Oh ja, we hadden dus kaneelijs in plaats van citroenijs en de meneer met wie ik onderhandelde sprak het -tergend grappig- uit als 'kameel-ijs'. Hahahaha (zucht). Naast de citroensorbet hebben we ook meloensoep op het maandmenu staan en één der tafelgenoten van de meneer had dat besteld. Toen ik de bestelling compleet herhaalde ik (oh, wat ben ik toch hilarisch) nog even wat ze hadden besteld: "Dus, twee kamelen en één meloen?" Nou, de mensen bescheurden zich en in de warme zucht van hun gelach draaide ik me om en liep naar de invoercomputer. Tijdens de korte tocht daar naartoe besefte dat ik me echt ontzettend aan het vermaken was. Ik had het echt naar mijn zin! Toen besloot ik dat er maar eens een blogje moest komen om één en ander te vertellen. Dus.

No comments: