Pedro is mijn schatje

Ik weet niet waarom, maar boodschappen doen is altijd een bron voor irritatie/amusement voor mij.

Vandaag weer: Ik ben bij de Lidl, ik heb geboodschapt en ik loop naar het uiteinde van een rij en sluit aan (met een kleine doos boodschappen, 6 dingen ofzo). Meteen na mij komen een moeder en dochter (beide met een volle kar) uit een zijpad aanzetten. De twee besluiten dat het een goede methode is om elk bij een andere rij aan te sluiten. Dochter rijdt verder, terwijl Moeder bij mijn rij aansluit. Voor de volledigheid: het betreft hier een vrouw van het type Veerkamp. Geblondeerd en tòch kleurloos, futloos haar. Een panda/zebra-legging en daarboven een met talloze pailletjes/knoopjes/strikjes/frutsels verfraaide blouse/vest/topje-combinatie.

Het grappige is: Moeder doet net alsof ik er niet ben en 'ritst' als het ware vanaf de zijkant tussen mijn voorganger en mij in. Goed, ik ben geen zeikerd en soms heb ik gewoon geen zin om er gedoe van te maken, maar vandaag had ik gewoon geen zin om lang te wachten (ik had per ongeluk mijn even-snel-boodschappen-doen-modus aanstaan, wegens een calculatiefout betreffende de tijdspanne van Midas' en Icarus' eten).

Okee, ik had geen zin om te wachten, dus ik zeg er wat van.

IK (vriendelijke toon): "Sorry, ik stond ook in de rij."

MOEDER (vreselijk neppe verbazing): "Oh, echt? Ik had je helemaal niet gezien!?"

IK (sarcastisch maar vriendelijk): "Tja, ik ben ook nog maar klein."

MOEDER (bijtende vriendelijkheid): "Nou ja, als jij het zegt. Maakt MIJ niks uit hoor!"

IK (triomfantelijk): "Nou, dat is mooi! Ik heb toch maar een kleine doos."

Op de ogenblik besluit Moeder dat het geen zin meer heeft en ze houdt haar mond. Langzaam schuift de rij op. Voor me staat een oudere heer die moeite heeft met afrekenen. De rij wordt langer en het duurt allemaal nogal lang. Op een gegeven moment begint Moeder met luide stem commentaar te geven:

"TJA, ZE NEMEN OOK DE HELE TIJD KOFFIE- EN LUNCHPAUZES, HE! GEK DAT HET ZO LANG DUURT!"

Iedereen negeert haar.

Twintig seconden later komt een medewerkster van de winkel aanlopen om een andere kassa te openen. Moeder weet niet hoe snel ze bij die andere kassa moet aanschuiven. Binnen de kortste keren staat ze in een noodtempo al haar booschappen op de band te gooien, onderwijl luidkeels roepend dat ze van sommige artikelen een doos heeft.

Blijkbaar is haar wedstrijdgeest wakkergeschud door het feit dat ik vóór haar bij de kassa was, en probeert ze nu de schade in te halen. Vóór me is de meneer eindelijk klaar met betalen. Hij verlaat steunend en kreunend de kassa. In ongeveer een halve minuut ben ik klaar met afrekenen en loop ik de winkel uit. Zwetend en zwoegend staat Moeder nog in te laden.

Een broeierige blik werkt me de winkel uit.

Oh, even over de titel van dit stukje: Na het Lidl-avontuur ging ik nog even tanken en ik stond in de rij te wachten toen mijn oog viel op een tijdschrift. Op de foto stond een vrouw met haar handen over haar borsten gevouwen (nauwelijks) en als titel stond er: BORSTEN! ZE WORDEN OOK STEEDS GROTER!

Mijn blik dwaalde van de tijdschriften naar de persoon voor me. Het was nu meer het type Flodder: een hooggeblondeerde vrouw met een donkerrood topje (hoewel het ook een uitgerekte schoenveter had kunnen zijn) met grijze legging (hoewel het ook een verkleinde tent had kunnen zijn). In haar nek had ze de charmante tattoo: Pedro is mijn schatje, in zwarte, krullerige letters. Wat me bijna hardop liet lachen was haar achterwerk. Geloof me: op haar rug had kunnen staan: MIJN BILLEN! ZE WORDEN OOK STEEDS GROTER!

Wednesday en het mysterie van de Ring

Deel 1:

Net voor ik in slaap viel gisteren, besefte ik ineens waar mijn slaaphouding me aan herinnerde...
Aan Wednesday Addams!

Als ik slaap, kruis ik mijn handen over mijn borst, en heb ik Midas tussen mijn benen (okee dat tweede is iets minder Wednesday-achtig, maar goed).

Blijkbaar vind ik ook rust in mijn bed...


Deel 2:

Omdat ik gisteren ineens die gedachte had, besloot ik mijn ring te verplaatsen van ringvinger naar middelvinger. Dat is een truukje dat ik vaker gebruik, als ik iets niet wil vergeten. Als ik dan de volgende ochtend wakker wordt, ben ik eerst helemaal verbaasd om mijn ring aan de verkeerde vinger te vinden, maar na een minuutje los ik het mysterie op, en dan weet ik het weer!

Spiegeltje spiegeltje

Het belangrijkst is hoe je jezelf ziet...

Charles geeft Camilla schapen cadeau

LONDEN - De Britse kroonprins Charles heeft zijn vrouw Camilla verrast met twee schapen voor haar 60e verjaardag. De hertogin van Cornwall was erg blij met het cadeau, aldus de Britse krant Daily Mail zaterdag.

Aaaaaah, wat romantisch!

Dom, dom, dom!!!

Waarom?! Oh, waarom heb ik gezegd dat ik vandaag wel kan invallen voor mijn collega bij de Jonge Haan? Precies op de dag dat de nieuwe Harry Potter uitkomt! Ik zou de hele dag moeten lezen!

Voor iedereen die ook vandaag begint: veel leesplezier!
Voor iedereen die wacht tot de Nederlandse versie: nog even geduld en oren dicht!

Alles en Niets

Hmmm, ik heb eigenlijk zo weinig te vertellen de laatste tijd...en tegelijkertijd ook best veel. Het zijn eigenlijk allemaal heel kleine dingetjes. Dat is nou net wat je mist, als je zonder collega's werkt, die je elke dag ziet: de small-talk.

"Weet je wat ik vandaag zag?"

Daarom maar even wat kleine dingetjes op een rij die IK vandaag zag/onderging:

1. Wekker

Ik werd vandaag om half negen wakker gedonderd door een bizarre onweersbui die een kwartier duurde: het was een aaneenschakeling van donders en bliksems en toen was het ineens over. De zon scheen en alles lag er lekker fris bij. Ben er toen ook maar uitgegaan.

2. Hooikoorts of zomerkoutje?

Terwijl ik douche vraag ik me af of mijn gesnotter een gevolg is van hooikoorts of een doodgewoon zomerkoutje. De symptomen:

-snotloze, rode neus, die de hele tijd snuft
-hoofd vol met wolachtige substantie
-kriebelige ogen

Ik ben toch bang dat het een milde hooikoorts-aandoening is. Blijkbaar kan je dat zomaar krijgen, zonder dat je ooit die allergie hebt gehad. Zo werd ik twee zomers geleden ineens allergisch voor muggenbeten: in plaat van kleine bultjes waar ik weinig last van had, werden het grote kriebelende rode vlekken, a la Gorbatsjov (alleen dan niet op mijn voorhoofd).

3. De lampenkap

Ik doe wat boodschappen in winkelcentrum Kerkelanden. Dat is altijd leuk, want Kerkelanden is vlakbij een bejaardentehuis, dus het krioelt er altijd van de rondscharrelende fossielen. Mijn favoriet van vandaag (afgezien van 'oude man met korte blauwe broek tot onder zijn oksels' en 'droevig uitziende vrouw die blijkbaar op iets (de dood?) zit te wachten op een bankje buiten de supermarkt') was: 'vrouw met regenjas met onbestemde, typisch bejaarde-achtige blauw/grijze kleur, die tot haar nek is dichtgeknoppt en haar het aanzien geeft van een lampenkap met beentjes'.

4. Bloedmuziek

Terwijl ik thuis de afwas doe, snijd ik mijn vinger aan de rasp. Op dat moment, PRECIES op dat moment, klinkt over mijn koptelefoon (een onmisbare accesoire tijdens de afwas) de theme van 'Dexter', waarover ik het in een vorige post al had: Dexter is serie over een forensisch medewerker van de politie in Miami met een zeer ernstige interesse in bloed... Heel toevallig weer...

5. Poezenparade

Iets later tijdens de afwas kijk ik eens achter me. Aan het etensbakje van de beesten zit Daniël de buurpoes (die eigenlijk Daan heet, maar ik vind Daniël beter bij hem passen, dus noem ik hem altijd zo) lekker te smikkelen en te smullen. Geeft niks, want mijn beesten eten wel eens mee bij buurman, dus een klein uitwisselingsproject kan geen kwaad.

Ik was verder af en kijk even later weer achter me. Aan de etensbak zit ditmaal Icarus te schrokken. Iekje heeft op het moment een 'ik-eet-alles-wat-ik-tegenkom'-periode. Tijd voor een wormenkuurtje...?

Verder aan de afwas... En als ik later achter me kijk, zit daar Midas. De hele poezenbevolking van de het huis waar ik woon heeft dus even bij mij gegeten.

Trouwens, ik weet dat Daniël, Icarus en Midas eigenlijk katers zijn en geen poezen, maar 'katerparade' klinkt niet zo leuk als 'poezenparade'. Ik ben toch een beetje van de alliteratie.

6. Niets te schrijven

Als de afwas klaar is, denk ik: 'Goh, ik heb eigenlijk al een tijdje niets meer op m'n blog geschreven.... Maar ja, ik heb ook niet zoveel te vertellen...'

Zo zie je maar weer...

Drup...

Op advies van Jenny kijk ik op dit moment de serie 'Dexter': een politie/detective/comedy-serie over een man die zowel bloedonderzoekexpert voor de politie in Miami is, als een koele seriemoordenaar (maar hij vermoordt alleen stoute mensen, gelukkig maar). De serie is erg broeierig (iedereen is zweterig en chagerijning), maar wat me toch het meest boeit, is de titelsequentie.

Echt, de rillingen gaan me telkens weer over de rug als ik die beelden zie. Ik weet niet of het door de close-ups komt, of door de geluiden, maar ik vind het een briljant stukje montage:



Elke handeling is gewoon een soort voorbode van zijn moorden: snijden, wurgen, vermalen, noem maar op...

Brrrr....!

Snorspear

16.00 u:

ik sta op het punt naar mijn werk te gaan, en dan gaat mijn telefoon: Karin. Met een tip voor een briljantico filmpje...

Kijk en geniet (en lach):

Tender

Okee, okee, ik weet dat ik al heel veel mensen heb gedwongen dit nummer te kijken, maar zelf moet ik er nog steeds om lachen. Is toch wel mijn droom, om zoiets geweldigs te maken...:-)

Figaro

Ik luisterde vandaag naar Le Nozze di Figaro, een opera van Mozart, en besloot eens te kijken of daar nog wat interessants over te vinden was. En wat vind je dan? Uiteraard...dit:

Zeefbeeldencombinatie

Het komt op de vervelendste momenten: inspiratie. En zoals je misschien weet, kun je het niet van je afschuiven (zoals honger, naar de wc gaan of booschappen doen). Je MOET er gelijk iets mee doen.

22:30 u

Ik zit tv te kijken, met de intentie over een half uurtje naar bed te gaan. Wat ik niet weet, is dat mijn brein in de tussentijd EINDELIJK de link heeft weten te leggen tussen twee beelden die ik in mijn hoofd had: een kikker en een borstbeeld voor een bloemetjesbehang.

Goed, dat klinkt volkomen absurd, maar zo gaat het meestal bij mij. Als ik met een project bezig ben, gaan er allerlei beelden door mijn hoofd, waarvan er een paar in een soort beeldzeef in mijn hoofd blijven hangen. Leuk, maar vaak hebben die beelden geen connectie, behalve hun oorsprong (het project, dus). Die zeefbeelden dienen zich op één of andere manier te combineren, maar het duurt altijd even voordat dat gebeurt en in de tussentijd hoef ik eigenlijk alleen maar te wachten. Ik kan tekenen, nadenken en fröbelen wat ik wil, maar uiteindelijk moet het toch in mijn hoofd gebeuren. Meestal gaat dat gepaard met rusteloos rondlopen, hersenloze klusjes doen (of eerder: bedenken dat ik nog veel hersenloze klusjes moet doen, om ze vervolgens NIET te doen) en een beetje de kat pesten. Als ik het dan eindelijk opgeef, en me ontspan, zoals vanavond dus, krijgt mijn brein de kans om zich in te spannen en het probleem eens goed aan te pakken.

En dat gebeurde dus om 22:30 u vanavond.

Even ter info: op het moment ben ik bezig met het creëren van een soort muziek-theatergebeuren, tezamen met componist Almar Kok en schrijfster Rachel Visser. Om elkaar wat te stimuleren, zijn we nu bezig met een soort triangel-opdracht: Rachel heeft een gedicht geschreven, en daarbij maken Almar en ik respectievelijk muziek en beeld. Dat gedeelte van de opdracht hebben we nu gehad en we zijn nu bij stap twee: Rachel en ik maken nu tekst en beeld bij de muziek die Almar had geschreven voor de eerste stap. Als we dat hebben gehad, maken Rachel en Almar weer tekst en muziek bij het beeld dat ik heb gemaakt. En zo is de cirkel (of eigenlijk de driehoek) weer rond.

Maar goed, we waren dus bij stap twee. Toen ik Almars muziek had gehoord, sprong er gelijk een beeld van een kwakende kikker in mijn hoofd (eigenlijk een pad, maar een kikker was beeldsgewijs wat praktischer, vraag me niet waarom...). Daar kon ik nog niet zoveel mee, maar om de één of andere reden voegde zich daarna een beeld van een borstbeeld voor een bloemetjesbehang toe aan de zeef.

En daar waren mijn hersenen dus nu omheen aan het borrelen. Fijn dat het gelukt is...

Maar goed, het is nu 0:30 u en ik ben op het moment bezig een booskijkend borstbeeld te animeren...

Whyyyyyyyy!!!!! Ik voel me op het moment net als het borstbeeld...

Manna Mania

Een 'blast from the past', zogezegd... Vorige week deed het snoepje 'manna' zijn herintrede in mijn leven. En zoals men zegt: 'alle goede komt in drie', zo ging het ook hierbij.

Neefje Maarten was jarig, dus was ik in Den Bosch. Ik mocht gezellie mee-eten en als dessert kreeg Maarten...manna. Het duurde even voordat ik doorhad wat hij op zijn bordje had, maar toen het was doorgedrongen, kon ik mijn geluk niet op! Dat was echt een favorietje in mijn jeugd! Grappig om te zien dat het nog bestond, zeg! Het zorgde gelijk voor een leuek conversatie over snoep: wat aten wij altijd, wat niet, wat bestaat er nog wel en wat niet meer etc.

Dagje later: ik ben bij de Lidl en kom met een volle doos bij de kassa. Wat schetst mijn verbazing? Een groot schap vol met zakken met manna! Dat geloof je toch niet! Ik heb BIJNA een zak meegenomen, maar ja, dat leek me dan weer niet zo'n goed idee (hoewel de terugkeer van mijn lievelingssnoepje vieren met een bad vol met manna wel in me opkwam...).

Weer een dagje later...: Op een verjaardag komt na de gebaksronde de snackronde op tafel: brie, nootjes, chips en...manna! Ik slaakte een kreet en wederom zorgde mijn enthousiasme voor een vrolijk gesprek over zoetigheden.

Vandaag was ik weer bij de Lidl en ik had me voorgenomen om toch mar eens een zakje manna mee te nemen... En natuurlijk: GEEN MANNA! Nergens meer...

Bij deze wil ik dus weer afscheid nemen van het lieve, lekkere rijstsnoepje..

Dag manna!

Pabra

Geboren in een safaripark in Duitsland: een echte pabra. Een pabra? Ja een pabra! Een mix tussen een paard en een zebra!
Blijkbaar is het niet ongebruikelijk dat deze twee soorten eens overspel plegen, maar de uitkomst is wel erg vermakelijk. Er is duidelijk niet goed nagedacht over de Feng Shui-heid van hun veulen...

En: Nee, ik heb dit plaatje niet bewerkt!

Miauw

Okee, ik kon me niet beheersen: een nieuw gekke-katten-filmpje...