Zeefbeeldencombinatie

Het komt op de vervelendste momenten: inspiratie. En zoals je misschien weet, kun je het niet van je afschuiven (zoals honger, naar de wc gaan of booschappen doen). Je MOET er gelijk iets mee doen.

22:30 u

Ik zit tv te kijken, met de intentie over een half uurtje naar bed te gaan. Wat ik niet weet, is dat mijn brein in de tussentijd EINDELIJK de link heeft weten te leggen tussen twee beelden die ik in mijn hoofd had: een kikker en een borstbeeld voor een bloemetjesbehang.

Goed, dat klinkt volkomen absurd, maar zo gaat het meestal bij mij. Als ik met een project bezig ben, gaan er allerlei beelden door mijn hoofd, waarvan er een paar in een soort beeldzeef in mijn hoofd blijven hangen. Leuk, maar vaak hebben die beelden geen connectie, behalve hun oorsprong (het project, dus). Die zeefbeelden dienen zich op één of andere manier te combineren, maar het duurt altijd even voordat dat gebeurt en in de tussentijd hoef ik eigenlijk alleen maar te wachten. Ik kan tekenen, nadenken en fröbelen wat ik wil, maar uiteindelijk moet het toch in mijn hoofd gebeuren. Meestal gaat dat gepaard met rusteloos rondlopen, hersenloze klusjes doen (of eerder: bedenken dat ik nog veel hersenloze klusjes moet doen, om ze vervolgens NIET te doen) en een beetje de kat pesten. Als ik het dan eindelijk opgeef, en me ontspan, zoals vanavond dus, krijgt mijn brein de kans om zich in te spannen en het probleem eens goed aan te pakken.

En dat gebeurde dus om 22:30 u vanavond.

Even ter info: op het moment ben ik bezig met het creëren van een soort muziek-theatergebeuren, tezamen met componist Almar Kok en schrijfster Rachel Visser. Om elkaar wat te stimuleren, zijn we nu bezig met een soort triangel-opdracht: Rachel heeft een gedicht geschreven, en daarbij maken Almar en ik respectievelijk muziek en beeld. Dat gedeelte van de opdracht hebben we nu gehad en we zijn nu bij stap twee: Rachel en ik maken nu tekst en beeld bij de muziek die Almar had geschreven voor de eerste stap. Als we dat hebben gehad, maken Rachel en Almar weer tekst en muziek bij het beeld dat ik heb gemaakt. En zo is de cirkel (of eigenlijk de driehoek) weer rond.

Maar goed, we waren dus bij stap twee. Toen ik Almars muziek had gehoord, sprong er gelijk een beeld van een kwakende kikker in mijn hoofd (eigenlijk een pad, maar een kikker was beeldsgewijs wat praktischer, vraag me niet waarom...). Daar kon ik nog niet zoveel mee, maar om de één of andere reden voegde zich daarna een beeld van een borstbeeld voor een bloemetjesbehang toe aan de zeef.

En daar waren mijn hersenen dus nu omheen aan het borrelen. Fijn dat het gelukt is...

Maar goed, het is nu 0:30 u en ik ben op het moment bezig een booskijkend borstbeeld te animeren...

Whyyyyyyyy!!!!! Ik voel me op het moment net als het borstbeeld...