Pedro is mijn schatje

Ik weet niet waarom, maar boodschappen doen is altijd een bron voor irritatie/amusement voor mij.

Vandaag weer: Ik ben bij de Lidl, ik heb geboodschapt en ik loop naar het uiteinde van een rij en sluit aan (met een kleine doos boodschappen, 6 dingen ofzo). Meteen na mij komen een moeder en dochter (beide met een volle kar) uit een zijpad aanzetten. De twee besluiten dat het een goede methode is om elk bij een andere rij aan te sluiten. Dochter rijdt verder, terwijl Moeder bij mijn rij aansluit. Voor de volledigheid: het betreft hier een vrouw van het type Veerkamp. Geblondeerd en tòch kleurloos, futloos haar. Een panda/zebra-legging en daarboven een met talloze pailletjes/knoopjes/strikjes/frutsels verfraaide blouse/vest/topje-combinatie.

Het grappige is: Moeder doet net alsof ik er niet ben en 'ritst' als het ware vanaf de zijkant tussen mijn voorganger en mij in. Goed, ik ben geen zeikerd en soms heb ik gewoon geen zin om er gedoe van te maken, maar vandaag had ik gewoon geen zin om lang te wachten (ik had per ongeluk mijn even-snel-boodschappen-doen-modus aanstaan, wegens een calculatiefout betreffende de tijdspanne van Midas' en Icarus' eten).

Okee, ik had geen zin om te wachten, dus ik zeg er wat van.

IK (vriendelijke toon): "Sorry, ik stond ook in de rij."

MOEDER (vreselijk neppe verbazing): "Oh, echt? Ik had je helemaal niet gezien!?"

IK (sarcastisch maar vriendelijk): "Tja, ik ben ook nog maar klein."

MOEDER (bijtende vriendelijkheid): "Nou ja, als jij het zegt. Maakt MIJ niks uit hoor!"

IK (triomfantelijk): "Nou, dat is mooi! Ik heb toch maar een kleine doos."

Op de ogenblik besluit Moeder dat het geen zin meer heeft en ze houdt haar mond. Langzaam schuift de rij op. Voor me staat een oudere heer die moeite heeft met afrekenen. De rij wordt langer en het duurt allemaal nogal lang. Op een gegeven moment begint Moeder met luide stem commentaar te geven:

"TJA, ZE NEMEN OOK DE HELE TIJD KOFFIE- EN LUNCHPAUZES, HE! GEK DAT HET ZO LANG DUURT!"

Iedereen negeert haar.

Twintig seconden later komt een medewerkster van de winkel aanlopen om een andere kassa te openen. Moeder weet niet hoe snel ze bij die andere kassa moet aanschuiven. Binnen de kortste keren staat ze in een noodtempo al haar booschappen op de band te gooien, onderwijl luidkeels roepend dat ze van sommige artikelen een doos heeft.

Blijkbaar is haar wedstrijdgeest wakkergeschud door het feit dat ik vóór haar bij de kassa was, en probeert ze nu de schade in te halen. Vóór me is de meneer eindelijk klaar met betalen. Hij verlaat steunend en kreunend de kassa. In ongeveer een halve minuut ben ik klaar met afrekenen en loop ik de winkel uit. Zwetend en zwoegend staat Moeder nog in te laden.

Een broeierige blik werkt me de winkel uit.

Oh, even over de titel van dit stukje: Na het Lidl-avontuur ging ik nog even tanken en ik stond in de rij te wachten toen mijn oog viel op een tijdschrift. Op de foto stond een vrouw met haar handen over haar borsten gevouwen (nauwelijks) en als titel stond er: BORSTEN! ZE WORDEN OOK STEEDS GROTER!

Mijn blik dwaalde van de tijdschriften naar de persoon voor me. Het was nu meer het type Flodder: een hooggeblondeerde vrouw met een donkerrood topje (hoewel het ook een uitgerekte schoenveter had kunnen zijn) met grijze legging (hoewel het ook een verkleinde tent had kunnen zijn). In haar nek had ze de charmante tattoo: Pedro is mijn schatje, in zwarte, krullerige letters. Wat me bijna hardop liet lachen was haar achterwerk. Geloof me: op haar rug had kunnen staan: MIJN BILLEN! ZE WORDEN OOK STEEDS GROTER!