Drup...

Op advies van Jenny kijk ik op dit moment de serie 'Dexter': een politie/detective/comedy-serie over een man die zowel bloedonderzoekexpert voor de politie in Miami is, als een koele seriemoordenaar (maar hij vermoordt alleen stoute mensen, gelukkig maar). De serie is erg broeierig (iedereen is zweterig en chagerijning), maar wat me toch het meest boeit, is de titelsequentie.

Echt, de rillingen gaan me telkens weer over de rug als ik die beelden zie. Ik weet niet of het door de close-ups komt, of door de geluiden, maar ik vind het een briljant stukje montage:



Elke handeling is gewoon een soort voorbode van zijn moorden: snijden, wurgen, vermalen, noem maar op...

Brrrr....!