Wednesday, March 26
Recensie no. 02
En het is weer zover! Mijn tweede filmrecensie is zojuist geplaatst! Bekijk hem hier...
Debra Messing
Spannend!
Om de status van kunstenaar te waarborgen dien je aan te kunnen tonen dat je inderdaad werk hebt uitgevoerd en bovendien dat je er geld mee hebt verdiend. Te weinig verdiend? Dan haal je de progressienorm niet en wordt de subsidiekraan dichtgedraaid. Te veel verdiend? Dan heb je geen recht meer op subsidie. Het kost me aardig wat moeite om precies binnen de normen te blijven en inderdaad mijn subsidierecht te behouden...
Goed, ik kreeg dus een week of wat geleden een brief van Kunstenaars & Co waarin ze aankondigden dat ze me gingen controleren. Tegelijk kreeg ik zo'n brief van de gemeente. Samen bepalen zij dus of ik subsidie krijg (de gemeente op financieel gebied en K&Co op werkgebied). Helaas kreeg ik in dezelfde week een oproep om mijn omzetbelasting aan te geven. En mijn inkomstenbelasting. Oh, en ik moest ook nog even verantwoorden dat ik de subsidie die ik al ontvangen HAD, inderdaad met recht had ontvangen.
Leuk, al die formulieren tegelijk. Wat een ingevul zeg. Daar kwam bij dat ik in diezelfde periode een beetje overliep met werk (Vurig Verlangen, dat inmiddels is afgesloten) en dat in de week dat ik alle formulieren ontving, ik ook te horen kreeg dat Midas was overleden. Jakkes!
Beetje drukke tijd, dus, en ik was met één en ander ook wat te laat, wat me weer vermanende brieven en mailtjes opleverden. De gemeente was gelukkig snel vermurwt door het nieuws over mijn overleden poesje, maar Kunstenaars & Co was wat strenger. Na de eerste inleverperiode van vijf (5!) dagen, kreeg ik gelijk een brief waarin werd gedreigd met subsidie-opzegging. Ik dus snel maar ingevuld en toen maar wachten op hun oordeel. Overigens heb ik hun beoordeling tot de dag van vandaag niet ontvangen, dus mijn bezoek aan de gemeente van vanochtend was spannend! Ik had geen idee of ik inderdaad was goedgekeurd! Je moet je voorstellen dat je zit te wachten op iemand die je gaat vertellen of je nu WEL of NIET gaat veroordelen voor de moord die je niet hebt gepleegd. Beetje zenuwslopend... En dat voor een paar weken...
Ik zat dus met trillende knieën te wachten tot mevr. D. mij zou ophalen bij de receptie om het onderzoek te starten. Heel gek, maar ik had mevrouw D. al eerder ontmoet en om de een of andere reden had ze zich in mijn hoofd gemanifesteerd als Debra Messing (je weet wel, Grace uit Will & Grace).
Debra Messing leek in de verste verte niet op Debra Messing en ik was zo nerveus dat ik haar dat vertelde toen we naar haar kantoortje liepen. Verbaasd keek ze me aan en ik vroeg me af of dit een goede zet was. Ik weet het: ik ben een flap-uit en ik heb vaak de neiging om officiële afspraken op een wat informele manier aan te pakken, teneinde er grip op te krijgen. Toen ik studeerde aan de School voor Journalistiek was dat al. Jenny en Kato grapten er altijd al over dat de voortgangsgesprekken die ik met mevrouw van Dillen (onze hoofddocent) had, meer over de gezondheid van haar kinderen, mijn hobbies en wat we gisteren gegeten hadden gingen in plaats van over de studie.
Okee, ik geef toe: dat was wel een beetje waar. Gelukkig was Debra niet beledigd over mijn visuele verwarring en had ik een leuk gesprek met haar. Zo leuk zelfs, dat het eerst even niet tot me doordrong dat ze me vertelde dat Kunstenaars & Co me volgens haar een positief advies hadden verleend. Ze hadden alleen het rapport nog niet verstuurd en mevrouw Messing was er telefonisch achtergekomen. Ook de gemeente was tevreden over mijn vorderingen en al met al was ik binnen een kwartier alweer buiten. Daar was dus die paar weken stress voor nodig? Blurgh...
Grappig: ik lees nu even deze post door en ik zie dat het eigenlijk meer een dagboek-achtig verhaal dan een echte blog-achtige post is. Zal wel even nodig geweest zijn om het eruit te gooien... :-)
Hoe dan ook: joepie! Ik ben kunstenaar! En ik kan het bewijzen ook!
Om de status van kunstenaar te waarborgen dien je aan te kunnen tonen dat je inderdaad werk hebt uitgevoerd en bovendien dat je er geld mee hebt verdiend. Te weinig verdiend? Dan haal je de progressienorm niet en wordt de subsidiekraan dichtgedraaid. Te veel verdiend? Dan heb je geen recht meer op subsidie. Het kost me aardig wat moeite om precies binnen de normen te blijven en inderdaad mijn subsidierecht te behouden...
Goed, ik kreeg dus een week of wat geleden een brief van Kunstenaars & Co waarin ze aankondigden dat ze me gingen controleren. Tegelijk kreeg ik zo'n brief van de gemeente. Samen bepalen zij dus of ik subsidie krijg (de gemeente op financieel gebied en K&Co op werkgebied). Helaas kreeg ik in dezelfde week een oproep om mijn omzetbelasting aan te geven. En mijn inkomstenbelasting. Oh, en ik moest ook nog even verantwoorden dat ik de subsidie die ik al ontvangen HAD, inderdaad met recht had ontvangen.
Leuk, al die formulieren tegelijk. Wat een ingevul zeg. Daar kwam bij dat ik in diezelfde periode een beetje overliep met werk (Vurig Verlangen, dat inmiddels is afgesloten) en dat in de week dat ik alle formulieren ontving, ik ook te horen kreeg dat Midas was overleden. Jakkes!
Beetje drukke tijd, dus, en ik was met één en ander ook wat te laat, wat me weer vermanende brieven en mailtjes opleverden. De gemeente was gelukkig snel vermurwt door het nieuws over mijn overleden poesje, maar Kunstenaars & Co was wat strenger. Na de eerste inleverperiode van vijf (5!) dagen, kreeg ik gelijk een brief waarin werd gedreigd met subsidie-opzegging. Ik dus snel maar ingevuld en toen maar wachten op hun oordeel. Overigens heb ik hun beoordeling tot de dag van vandaag niet ontvangen, dus mijn bezoek aan de gemeente van vanochtend was spannend! Ik had geen idee of ik inderdaad was goedgekeurd! Je moet je voorstellen dat je zit te wachten op iemand die je gaat vertellen of je nu WEL of NIET gaat veroordelen voor de moord die je niet hebt gepleegd. Beetje zenuwslopend... En dat voor een paar weken...
Ik zat dus met trillende knieën te wachten tot mevr. D. mij zou ophalen bij de receptie om het onderzoek te starten. Heel gek, maar ik had mevrouw D. al eerder ontmoet en om de een of andere reden had ze zich in mijn hoofd gemanifesteerd als Debra Messing (je weet wel, Grace uit Will & Grace).
Debra Messing leek in de verste verte niet op Debra Messing en ik was zo nerveus dat ik haar dat vertelde toen we naar haar kantoortje liepen. Verbaasd keek ze me aan en ik vroeg me af of dit een goede zet was. Ik weet het: ik ben een flap-uit en ik heb vaak de neiging om officiële afspraken op een wat informele manier aan te pakken, teneinde er grip op te krijgen. Toen ik studeerde aan de School voor Journalistiek was dat al. Jenny en Kato grapten er altijd al over dat de voortgangsgesprekken die ik met mevrouw van Dillen (onze hoofddocent) had, meer over de gezondheid van haar kinderen, mijn hobbies en wat we gisteren gegeten hadden gingen in plaats van over de studie.
Okee, ik geef toe: dat was wel een beetje waar. Gelukkig was Debra niet beledigd over mijn visuele verwarring en had ik een leuk gesprek met haar. Zo leuk zelfs, dat het eerst even niet tot me doordrong dat ze me vertelde dat Kunstenaars & Co me volgens haar een positief advies hadden verleend. Ze hadden alleen het rapport nog niet verstuurd en mevrouw Messing was er telefonisch achtergekomen. Ook de gemeente was tevreden over mijn vorderingen en al met al was ik binnen een kwartier alweer buiten. Daar was dus die paar weken stress voor nodig? Blurgh...
Grappig: ik lees nu even deze post door en ik zie dat het eigenlijk meer een dagboek-achtig verhaal dan een echte blog-achtige post is. Zal wel even nodig geweest zijn om het eruit te gooien... :-)
Hoe dan ook: joepie! Ik ben kunstenaar! En ik kan het bewijzen ook!
De Grote Boodschap # 13
In de krant lees ik en van een collega hoor ik over een overval op de C1000 in Hilversum. Een paar zaken gaan door mijn hoofd:
-Wauw! Wie is er nu zo dom om een supermarkt te overvallen?
-Was deze overval gericht op voedselartikelen of geld?
-Is er een C1000 in Hilversum!?
Het volgende is gebeurd: 3 gewapende overvallers zijn de c1000 in de Stephensonlaan binnen gedrongen. Dat wil zeggen: ze hebben een muntje in zo'n vastgeketend winkelwagentje geworpen, twee van de overvallers hebben erin plaatsgenomen en de derde reed hen rond. Gillend van plezier zoefde het karretje door de zaak, terwijl de mannen hun pistolen in het rond zwaaiden. Ze maakten een stop bij de snoepafdeling om dropsleutels uit de schappen te graaien. Altijd handig als ze in het gevang belanden.
Nee, dat is onzin natuurlijk (nee, echt?!).
Goed, ik heb eigenlijk niet zoveel te zeggen hierover. Ik had wel een paar vermakelijke vijf minuten met mijn collega over deze overval. Blijkbaar is één der overvallers neergeschoten door de politie en we verzonnen ter plekke een scenario dat het absurde benaderde. In ons verhaal ging het om een verschrikt oud dametje, wiens wandelstok werd aangezien voor een wapen en die volledig geschokt in een gangpad stond, terwijl scherpschutters haar omsingelden (is dat een woord? Het klinkt ineens zo gek...). Naarmate onze herstructurering van het gebeurde vorderde, kreeg de rol van het oude vrouwtje een wat mysterieuze toon: op een bepaald moment stroopt ze haar gezicht, dat een masker is, af, en onthult een boeventronie waar je u tegen zegt. Ze scheurt haar blouse open en verblind de agenten met het aanzicht van haar verzakte boezem en weet op die manier te ontkomen...
Wat een productieve ochtend...
-Wauw! Wie is er nu zo dom om een supermarkt te overvallen?
-Was deze overval gericht op voedselartikelen of geld?
-Is er een C1000 in Hilversum!?
Het volgende is gebeurd: 3 gewapende overvallers zijn de c1000 in de Stephensonlaan binnen gedrongen. Dat wil zeggen: ze hebben een muntje in zo'n vastgeketend winkelwagentje geworpen, twee van de overvallers hebben erin plaatsgenomen en de derde reed hen rond. Gillend van plezier zoefde het karretje door de zaak, terwijl de mannen hun pistolen in het rond zwaaiden. Ze maakten een stop bij de snoepafdeling om dropsleutels uit de schappen te graaien. Altijd handig als ze in het gevang belanden.
Nee, dat is onzin natuurlijk (nee, echt?!).
Goed, ik heb eigenlijk niet zoveel te zeggen hierover. Ik had wel een paar vermakelijke vijf minuten met mijn collega over deze overval. Blijkbaar is één der overvallers neergeschoten door de politie en we verzonnen ter plekke een scenario dat het absurde benaderde. In ons verhaal ging het om een verschrikt oud dametje, wiens wandelstok werd aangezien voor een wapen en die volledig geschokt in een gangpad stond, terwijl scherpschutters haar omsingelden (is dat een woord? Het klinkt ineens zo gek...). Naarmate onze herstructurering van het gebeurde vorderde, kreeg de rol van het oude vrouwtje een wat mysterieuze toon: op een bepaald moment stroopt ze haar gezicht, dat een masker is, af, en onthult een boeventronie waar je u tegen zegt. Ze scheurt haar blouse open en verblind de agenten met het aanzicht van haar verzakte boezem en weet op die manier te ontkomen...
Wat een productieve ochtend...
Wednesday, March 19
Tuesday, March 18
The Talented Mr. Minghella
Dit was echt heel toevallig. Ik reed vandaag naar Utrecht voor dansles en ik zat een beetje na te denken over een stukje dialoog dat me leuk leek om te gebruiken in een verhaal dat ik aan het schrijven ben. In grote lijnen kwam het stukje hier op neer: twee personen praten over Anthony Minghella (de regisseur van onder andere The English Patient en The Talented Mr. Ripley) en één van de twee personen vraagt zich af of het niet slim zou zijn voor die man om zijn voornaam te veranderen in Antonio. Omdat dat lekkerder uit de mond rolt, zeg maar. Probeer maar eens: Anthony Minghella / Antonio Minghella. Beter toch?
Nou ja, ik was dat dus een beetje aan het uitdenken (dat is zo'n beetje wat ik de hele dag doe) en toen ik weer thuis was wilde ik eraan gaan beginnen. Eerst even rondneuzen op het net, dacht ik nog, en ik surfde naar IMDb (Internet Movie Database), om te kijken of er nog nieuws was. En tot mijn grote verbazing zie ik dat Anthony Minghella overleden is!
"Director Anthony Minghella, who won an Academy Award for directing the 1996 epic The English Patient, has died at age 54, his agent announced today. Variety reports that a spokesman for Mr. Minghella said he suffered a brain hemorrhage on Tuesday morning at Charing Cross Hospital in London, while in for a routine neck operation."
Nou, wat triest, zeg... En wat een toeval...
Minghella's film over Tom Ripley was trouwens de ALLEReerste film die ik ooit op DVD heb gekocht (en ik had toen nog niet eens een DVD speler...) en het is nog steeds één van mijn favorieten...
Nou ja, ik was dat dus een beetje aan het uitdenken (dat is zo'n beetje wat ik de hele dag doe) en toen ik weer thuis was wilde ik eraan gaan beginnen. Eerst even rondneuzen op het net, dacht ik nog, en ik surfde naar IMDb (Internet Movie Database), om te kijken of er nog nieuws was. En tot mijn grote verbazing zie ik dat Anthony Minghella overleden is!
"Director Anthony Minghella, who won an Academy Award for directing the 1996 epic The English Patient, has died at age 54, his agent announced today. Variety reports that a spokesman for Mr. Minghella said he suffered a brain hemorrhage on Tuesday morning at Charing Cross Hospital in London, while in for a routine neck operation."
Nou, wat triest, zeg... En wat een toeval...
Minghella's film over Tom Ripley was trouwens de ALLEReerste film die ik ooit op DVD heb gekocht (en ik had toen nog niet eens een DVD speler...) en het is nog steeds één van mijn favorieten...
De Grote Boodschap # 12
Tijdens een tochtje in Utrecht kwam ik terecht bij een AH die ik nog niet eerder bezocht had: leuk! Want hoewel alle supermarkten in principe gelijk zijn, hebben ze toch allemaal weer een andere 'feel'. Ik ben toch al een winkelwisselaar, zoals jullie weten, dus het idee om dit onbekende gebied te verkennen was niet te weerstaan.
Ik liep zo een beetje rond: op zoek naar inspiratie voor het eten van die avond en tegelijkertijd genietend van de spanning van het niet-weten-welke-schappen-er-om-de-hoek-zijn, en kwam op een gegeven moment langs een groep jongetjes van een jaar of 9. Ze stonden met zijn allen op een rij tegenover de snoepschappen en keken bedenkelijk.
Het groepje had een duidelijke indeling: jongetje 1 was de leider, jongetje 2 was de penningmeester en jongetje 3 en 4 waren snoepcommissieleden. Ze waren hier met een missie en die missie was (uiteraard): zoveel mogelijk snoep kopen voor het gelimiteerde budget waar ze over beschikten. Jongetje 1 legde zijn snoepvoorstel voor aan de anderen. Een zakje van dit, een pakje van dit, een paar repen en wat ijsjes. Jongetje 2, de penningmeester, begon te tellen en kwam tot de conclusie dat ze op deze manier 80 cent te kort kwamen. Jongetje 3 en 4 begonnen na deze mededeling verwoed in hun zakken te graaien om te controleren of ze niets over het hoofd hadden gezien tijdens hun pre-snoepmissie-vergadering. De penningmeester bleek gelijk te hebben gehad: 80 cent te weining.
Er begon nu een discussie. Wat konden ze laten vallen uit het originele voorstel, zonder de uitgemeten balans te verliezen die de leider had opgesteld? En was het wel haalbaar om met hetzelfde concept door te gaan, aangezien het nu sowieso niet binnen het budget bleek te vallen? Was het niet realistischer om dit probleem met een schone lei aan te pakken en een volledig nieuw plan te fabriceren?
De leider vond dit allemaal niet zo'n prettig idee: het was duidelijk dat hij zich in zijn posititie voelde aangetast. Hij spoorde de penningmeester aan om een natelling te verrichten. Jongetje 2 ging weer aan de slag en kwam tot dezelfde conclusie als eerder: ze hadden te weinig budget.
Nu vond er een ommezwaai plaats in de gemoedsgesteldheid van de groep. Er begonnen zich ontevreden geluiden te vormen in de commissie en hier en daar gingen stemmen op die de capaciteiten van de leider in twijfel trokken. De leider merkte deze oppositievorming op en begon luidkeels zijn voorstel te verdedigen. Het mocht echter niet baten: jongetje 3 en 4 dienden een motie van wantrouwen in en jongetje 1 werd per direct van zijn functie ontheven.
Vliegensvlug nam jongetje 3 het fabriceren van een nieuw snoepplan op zich. Binnen de kortste keren was hij eruit en ging de penningmeester weer aan slag. Succes! Het nieuwe voorstel viel niet alleen binnen het budget; het liet de groep zelfs nog ruimte om een extra item toe te voegen aan hun snoeplijst. De penningmeester en jongetje 4 juichden dit toe, terwijl jongetje 1, de voormalige leider, mokkend achteraan stond. Toen hem om zijn mening werd gevraagd, trok hij ongeïnteresseerd zijn schouders op: hij bevond zich duidelijk in een moeilijke positie.
Zijn gemok en desinteresse gingen verloren in het enthousiasme van de andere drie. Uitgelaten begonnen ze de onderdelen van het nieuwe snoepplan te verzamelen en in een mandje onder te brengen. Na het grijpen en graaien renden ze naar de kassa, jongetje 1 met de armen over elkaar.
Dit alles voltrok zich in minder dan een minuut: de jongetjes stonden er toen ik aankwam in het gangpad en waren al weg toen ik het eind bereikt had.
Toen ik even later aankwam bij de kassa, en mijn spullen uitlaadde, hoorde ik rumoer: twee kassa's verderop stonden de jongetjes, kibbelend over het één of ander. Ik zag dat de caissière verontschuldigend met haar hoofd schudde, en dat de penningmeester met een rood hoofd een stukje naar achter was gestapt. Zijn laatste berekeningen waren onjuist geweest, bleek nu, en de caissière begon spullen uit de stapel snoep te halen om op die manier tot een aanvaardbaar bedrag te komen. Jongetje 1, de voormalig leider, stond dit alles met glunderende ogen te bekijken: blijkbaar zag hij alweer een kans om te worden herkozen...
Ik liep zo een beetje rond: op zoek naar inspiratie voor het eten van die avond en tegelijkertijd genietend van de spanning van het niet-weten-welke-schappen-er-om-de-hoek-zijn, en kwam op een gegeven moment langs een groep jongetjes van een jaar of 9. Ze stonden met zijn allen op een rij tegenover de snoepschappen en keken bedenkelijk.
Het groepje had een duidelijke indeling: jongetje 1 was de leider, jongetje 2 was de penningmeester en jongetje 3 en 4 waren snoepcommissieleden. Ze waren hier met een missie en die missie was (uiteraard): zoveel mogelijk snoep kopen voor het gelimiteerde budget waar ze over beschikten. Jongetje 1 legde zijn snoepvoorstel voor aan de anderen. Een zakje van dit, een pakje van dit, een paar repen en wat ijsjes. Jongetje 2, de penningmeester, begon te tellen en kwam tot de conclusie dat ze op deze manier 80 cent te kort kwamen. Jongetje 3 en 4 begonnen na deze mededeling verwoed in hun zakken te graaien om te controleren of ze niets over het hoofd hadden gezien tijdens hun pre-snoepmissie-vergadering. De penningmeester bleek gelijk te hebben gehad: 80 cent te weining.
Er begon nu een discussie. Wat konden ze laten vallen uit het originele voorstel, zonder de uitgemeten balans te verliezen die de leider had opgesteld? En was het wel haalbaar om met hetzelfde concept door te gaan, aangezien het nu sowieso niet binnen het budget bleek te vallen? Was het niet realistischer om dit probleem met een schone lei aan te pakken en een volledig nieuw plan te fabriceren?
De leider vond dit allemaal niet zo'n prettig idee: het was duidelijk dat hij zich in zijn posititie voelde aangetast. Hij spoorde de penningmeester aan om een natelling te verrichten. Jongetje 2 ging weer aan de slag en kwam tot dezelfde conclusie als eerder: ze hadden te weinig budget.
Nu vond er een ommezwaai plaats in de gemoedsgesteldheid van de groep. Er begonnen zich ontevreden geluiden te vormen in de commissie en hier en daar gingen stemmen op die de capaciteiten van de leider in twijfel trokken. De leider merkte deze oppositievorming op en begon luidkeels zijn voorstel te verdedigen. Het mocht echter niet baten: jongetje 3 en 4 dienden een motie van wantrouwen in en jongetje 1 werd per direct van zijn functie ontheven.
Vliegensvlug nam jongetje 3 het fabriceren van een nieuw snoepplan op zich. Binnen de kortste keren was hij eruit en ging de penningmeester weer aan slag. Succes! Het nieuwe voorstel viel niet alleen binnen het budget; het liet de groep zelfs nog ruimte om een extra item toe te voegen aan hun snoeplijst. De penningmeester en jongetje 4 juichden dit toe, terwijl jongetje 1, de voormalige leider, mokkend achteraan stond. Toen hem om zijn mening werd gevraagd, trok hij ongeïnteresseerd zijn schouders op: hij bevond zich duidelijk in een moeilijke positie.
Zijn gemok en desinteresse gingen verloren in het enthousiasme van de andere drie. Uitgelaten begonnen ze de onderdelen van het nieuwe snoepplan te verzamelen en in een mandje onder te brengen. Na het grijpen en graaien renden ze naar de kassa, jongetje 1 met de armen over elkaar.
Dit alles voltrok zich in minder dan een minuut: de jongetjes stonden er toen ik aankwam in het gangpad en waren al weg toen ik het eind bereikt had.
Toen ik even later aankwam bij de kassa, en mijn spullen uitlaadde, hoorde ik rumoer: twee kassa's verderop stonden de jongetjes, kibbelend over het één of ander. Ik zag dat de caissière verontschuldigend met haar hoofd schudde, en dat de penningmeester met een rood hoofd een stukje naar achter was gestapt. Zijn laatste berekeningen waren onjuist geweest, bleek nu, en de caissière begon spullen uit de stapel snoep te halen om op die manier tot een aanvaardbaar bedrag te komen. Jongetje 1, de voormalig leider, stond dit alles met glunderende ogen te bekijken: blijkbaar zag hij alweer een kans om te worden herkozen...
Saturday, March 15
Ronde twee
Okee, ik heb nu een aantal stemmen gehad voor de kittennaam, en ik heb een nieuwe poll gefabriekt. De namen met nul stemmen zijn eruit, en ik heb de namen die nog zijn geopperd erin gezet. Verder heb ik zelf nog een naam erbij verzonnen. Oh, en Emmy: bedankt voor Cleopatra, maar ik ken al iemand wiens kat zo heet, dus die heb ik weggelaten...
Stemmen maar!
Stemmen maar!
De Grote Boodschap # 11
Oei oei oei!! Ik loop ernstig achter met de Boodschap. Schandalig! Ik ga mijn best doen om het recht te breien... Vandaag dus de Boodschap van afgelopen dinsdag en ik zal proberen om komende dinsdag weer netjes op tijd te zijn. Ik heb gelukkig al een onderwerp, dus ik maak me niet zo heel erg zorgen.
Okee, genoeg geneuzel. De Boodschap van vandaag. Ik heb even overwogen om het vandaag De GLote Boodschap te noemen, maar dat vond ik een beetje flauw. Vandaag heb ik namelijk een nieuwe supermarkt ontdekt! En wat voor één! In het centrum van H'sum bevindt zich sinds korte tijd namelijk de Toko Ono, een supermarkt gespecialiseerd in mediterrane, aziatische en anderlandige voedselvoorzieningen. Ik kwam erachter wegens een gesprekje met een vriendin over de Kwantum. Ze was wat nukkig, omdat ze geen kans zag om snel heen en weer naar bovengenoemde Leen Bakker-look-a-like te fietsen. Ik keek haar bevreemd aan na deze verklaring en ik vertrouwde haar toe dat er ook in het centrum van Hilversum een Kwantum was. "Nee", antwoorde ze. "Die Kwantum is weg, hoor!" Ik was verbaasd, want het is altijd vreemd als een winkel waar je menige keer langs bent gelopen (toen ik nog in het centrum woonde) ineens weg is.
Toen ik vandaag naar de (gewone) markt ging, besloot ik dan eens te kijken wat er voor in de plaats was gekomen. En wat zie ik daar zeg!
Ik spoedde me naar binnen en was zeer blij verrast. Na een kort koppel schappen met Nederlandse producten kwam ik in het gedeelte van de winkel dat zich op de buitenlandse keuken richt. Chinees, Japans, Vietnamees, Koreaans, etc etc. Nou echt, mijn mond viel open: wat een veelvuldigheid aan exotische hongerstillers, zeg! Ik ben snel aan het shoppen geslagen en ik zit dan nu ook met een bak noodles voor me deze post te schrijven. Yum!
Mijn aankopen van vandaag (ik was nog een beetje uit aan het proberen):
-noodles met kipsmaak
-snoepjes met 'zuurzak'-smaak
-24 diepgevroren wontons
-kokosdrankje met stukjes losse mango-smaak-kokos
-kokospudding met lycheesmaak
En nog even: terwijl ik rondjes liep in de Toko Ono, zag ik een mooi tafereeltje: een oudere vrouw stond twijfelend met een pak weet-ik-veel in haar hand en probeerde wijs te worden uit de Chinese tekens die op overduidelijke manier verklaarden hoe het product diende te worden bereid. Ze stond op het punt het op te geven en het terug te zetten, toen een Vietnamese vrouw haar tegenhield en begon uit te leggen hoe de bereidswijze luidde. Wat een mooie internationale communicatie...
Toko Ono bestaat op het moment alleen in Hilversum, maar ik heb even geresearched en als het goed is gaat er dit jaar een aantal filialen geopend worden door heel Nederland. Hou je ogen dus open!
Okee, genoeg geneuzel. De Boodschap van vandaag. Ik heb even overwogen om het vandaag De GLote Boodschap te noemen, maar dat vond ik een beetje flauw. Vandaag heb ik namelijk een nieuwe supermarkt ontdekt! En wat voor één! In het centrum van H'sum bevindt zich sinds korte tijd namelijk de Toko Ono, een supermarkt gespecialiseerd in mediterrane, aziatische en anderlandige voedselvoorzieningen. Ik kwam erachter wegens een gesprekje met een vriendin over de Kwantum. Ze was wat nukkig, omdat ze geen kans zag om snel heen en weer naar bovengenoemde Leen Bakker-look-a-like te fietsen. Ik keek haar bevreemd aan na deze verklaring en ik vertrouwde haar toe dat er ook in het centrum van Hilversum een Kwantum was. "Nee", antwoorde ze. "Die Kwantum is weg, hoor!" Ik was verbaasd, want het is altijd vreemd als een winkel waar je menige keer langs bent gelopen (toen ik nog in het centrum woonde) ineens weg is.
Toen ik vandaag naar de (gewone) markt ging, besloot ik dan eens te kijken wat er voor in de plaats was gekomen. En wat zie ik daar zeg!
Ik spoedde me naar binnen en was zeer blij verrast. Na een kort koppel schappen met Nederlandse producten kwam ik in het gedeelte van de winkel dat zich op de buitenlandse keuken richt. Chinees, Japans, Vietnamees, Koreaans, etc etc. Nou echt, mijn mond viel open: wat een veelvuldigheid aan exotische hongerstillers, zeg! Ik ben snel aan het shoppen geslagen en ik zit dan nu ook met een bak noodles voor me deze post te schrijven. Yum!
Mijn aankopen van vandaag (ik was nog een beetje uit aan het proberen):
-noodles met kipsmaak
-snoepjes met 'zuurzak'-smaak
-24 diepgevroren wontons
-kokosdrankje met stukjes losse mango-smaak-kokos
-kokospudding met lycheesmaak
En nog even: terwijl ik rondjes liep in de Toko Ono, zag ik een mooi tafereeltje: een oudere vrouw stond twijfelend met een pak weet-ik-veel in haar hand en probeerde wijs te worden uit de Chinese tekens die op overduidelijke manier verklaarden hoe het product diende te worden bereid. Ze stond op het punt het op te geven en het terug te zetten, toen een Vietnamese vrouw haar tegenhield en begon uit te leggen hoe de bereidswijze luidde. Wat een mooie internationale communicatie...
Toko Ono bestaat op het moment alleen in Hilversum, maar ik heb even geresearched en als het goed is gaat er dit jaar een aantal filialen geopend worden door heel Nederland. Hou je ogen dus open!
Tuesday, March 11
Sunday, March 9
Bobo's in Bergen
Wauwie. Dat was mijn eerste en eerlijkste reactie na afloop van 'Vurig Verlangen', het recentste stuk van de BOV. Zoals jullie misschien weten heb de afgelopen maanden gewerkt aan beelden die in deze show zouden worden gebruikt.
En hoewel ik het script had gelezen, een paar liedjes had gehoord en kennis had van Teus' (de regisseur) kunde, had ik niet verwacht dat er zo'n geweldig stuk uit zou voortkomen. Ben echt trots dat ik er deel van heb mogen uitmaken...
Gisteren was dus de premiere van 'Vurig Verlangen' en die voorstelling werd gepresenteerd in de vorm van een gala-avond. Alle grote namen in Bergen op Zoom zaten die avond in de zaal en dat werd vooral na afloop duidelijk. In de foyer van het pand kon je door de galajurken de champagneglazen niet meer zien, waren de kippelevertjes-hapjes niet aan te slepen en hoorde je de euro's gewoon om je heen gonzen. Wat een sjieke bedoening, zeg! Ik liep als een vis op het droge tussen alle hoge pieten rond en verwonderde me over diverse excentrieke kapsels, grote glanzende snorren en pakken die duurder waren dan mijn auto.
En hoewel dit publiek het lastigst heet te zijn, was het enthousiasme ongelooflijk! Na de pauze werd de opstart van de muziek met een groot applaus verwelkomd, en ook het bruisende toegiftnummer werd met een staande ovatie onthaald.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik onder de indruk was. Echt waar. Ik krijg nog een glimlach op mijn gezicht als ik er aan terugdenk. Chapeau, BOV'ers!
En hoewel ik het script had gelezen, een paar liedjes had gehoord en kennis had van Teus' (de regisseur) kunde, had ik niet verwacht dat er zo'n geweldig stuk uit zou voortkomen. Ben echt trots dat ik er deel van heb mogen uitmaken...
Gisteren was dus de premiere van 'Vurig Verlangen' en die voorstelling werd gepresenteerd in de vorm van een gala-avond. Alle grote namen in Bergen op Zoom zaten die avond in de zaal en dat werd vooral na afloop duidelijk. In de foyer van het pand kon je door de galajurken de champagneglazen niet meer zien, waren de kippelevertjes-hapjes niet aan te slepen en hoorde je de euro's gewoon om je heen gonzen. Wat een sjieke bedoening, zeg! Ik liep als een vis op het droge tussen alle hoge pieten rond en verwonderde me over diverse excentrieke kapsels, grote glanzende snorren en pakken die duurder waren dan mijn auto.
En hoewel dit publiek het lastigst heet te zijn, was het enthousiasme ongelooflijk! Na de pauze werd de opstart van de muziek met een groot applaus verwelkomd, en ook het bruisende toegiftnummer werd met een staande ovatie onthaald.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik onder de indruk was. Echt waar. Ik krijg nog een glimlach op mijn gezicht als ik er aan terugdenk. Chapeau, BOV'ers!
Saturday, March 8
De Grote Boodschap # 10
Ik had nog een Grote Boodschap in te halen... Die doe ik dus nu maar. Dinsdag volgt dan weer de volgende en ga ik proberen weer op schema te blijven...
Ik had pas een gesprekje met collega N. over wat er haar opvalt in de supermarkt. Ik moet toch ergens mijn inspiratie vandaan halen, nietwaar? Collega N. beantwoordde mijn vraag over opvallendheden vrij vlug: de smurfenrage. Uiteraard. Hoe kon het aan mijn aandacht ontsnapt zijn? Ik trek het echter wat breder: ALLE supermarktkrages.
Ik moet er eerlijkheidshalve bij vermelden dat ik me niet zozeer STOOR, dan wel me verkneukel om alle waardeloze producten die ons worden aangesmeerd. Ik kan me echt helemaal geen enkel artikel herinneren dat mij zo tot waanzin dreef dat ik het MOEST hebben. Ik heb dus nooit kwijlend bij de kassa staan vragen om voetbal-, He-Man-, My Little Pony-, Wat Dan Ook-plaatjes, terwijl die toch echt heel populair waren toen ik jong was.
Tegenwoordig pakken ze het iets anders aan: je hoeft niets meer te KOPEN, maar je KRIJGT HET ER GRATIS BIJ!!!! Ik schrijf dit met hoofdletters omdat supermarken het je ook op die wijze door de strot duwen, bij wijze van spreken (een smurf in je strot lijkt me wat lastig... Hoewel, ze kunnen wel door een waterkraan, natuurlijk).
Eigenlijk een heel slimme aanpak: als ouder zie je er waarschijnlijk geen been in om nèt dat ene pak keukendoekjes mee te nemen om aan de 25 euro te komen, waardoor je een gratis sloeberig, door hongerige-buikjes-kinderen-in-elkaar-gezette Wuppie mee naar huis te krijgen. Dat na twee dagen uit elkaar valt. Of giftig blijkt te zijn. Of gewoon blijkt te zijn wat het is: rotzooi en huisvervuiling.
Nu mag het bekend zijn dat ik een beetje een schoonmaakfreak ben. Dat wil zeggen: ik hou er niet van heel veel rommeltjes te hebben staan en ik kan pas werken als mijn huis is opgeruimd, de afwas is gedaan, de was is gestreken en de wc is geschrobt. Ik kan dus ook niet tegen honderden kleine frummeltjes om me heen. Dat leidt alleen maar af. Geen kloterige kleine kut- (oeh mooie alliteratie) prullen voor mij, dus.
Goed, ik blijk me dus toch weer meer druk te kunnen maken over iets, waarvan ik van tevoren dacht dat het me koud liet... Nou ja, alles waar onnodige heisa om gemaakt wordt (ahum...'Fitna', iemand?) schiet me al snel in het verkeerde keelgat. Dat is ook waarom ik me boos en geïrriteerd omdraaide (en een oude vrouw voor de voet liep) toen ik een volwassen man niet al te lang geleden zeer teleurgesteld zag kijken toen bleek dat de Mega-Wuppies op waren...
Ik had pas een gesprekje met collega N. over wat er haar opvalt in de supermarkt. Ik moet toch ergens mijn inspiratie vandaan halen, nietwaar? Collega N. beantwoordde mijn vraag over opvallendheden vrij vlug: de smurfenrage. Uiteraard. Hoe kon het aan mijn aandacht ontsnapt zijn? Ik trek het echter wat breder: ALLE supermarktkrages.
Ik moet er eerlijkheidshalve bij vermelden dat ik me niet zozeer STOOR, dan wel me verkneukel om alle waardeloze producten die ons worden aangesmeerd. Ik kan me echt helemaal geen enkel artikel herinneren dat mij zo tot waanzin dreef dat ik het MOEST hebben. Ik heb dus nooit kwijlend bij de kassa staan vragen om voetbal-, He-Man-, My Little Pony-, Wat Dan Ook-plaatjes, terwijl die toch echt heel populair waren toen ik jong was.
Tegenwoordig pakken ze het iets anders aan: je hoeft niets meer te KOPEN, maar je KRIJGT HET ER GRATIS BIJ!!!! Ik schrijf dit met hoofdletters omdat supermarken het je ook op die wijze door de strot duwen, bij wijze van spreken (een smurf in je strot lijkt me wat lastig... Hoewel, ze kunnen wel door een waterkraan, natuurlijk).
Eigenlijk een heel slimme aanpak: als ouder zie je er waarschijnlijk geen been in om nèt dat ene pak keukendoekjes mee te nemen om aan de 25 euro te komen, waardoor je een gratis sloeberig, door hongerige-buikjes-kinderen-in-elkaar-gezette Wuppie mee naar huis te krijgen. Dat na twee dagen uit elkaar valt. Of giftig blijkt te zijn. Of gewoon blijkt te zijn wat het is: rotzooi en huisvervuiling.
Nu mag het bekend zijn dat ik een beetje een schoonmaakfreak ben. Dat wil zeggen: ik hou er niet van heel veel rommeltjes te hebben staan en ik kan pas werken als mijn huis is opgeruimd, de afwas is gedaan, de was is gestreken en de wc is geschrobt. Ik kan dus ook niet tegen honderden kleine frummeltjes om me heen. Dat leidt alleen maar af. Geen kloterige kleine kut- (oeh mooie alliteratie) prullen voor mij, dus.
Goed, ik blijk me dus toch weer meer druk te kunnen maken over iets, waarvan ik van tevoren dacht dat het me koud liet... Nou ja, alles waar onnodige heisa om gemaakt wordt (ahum...'Fitna', iemand?) schiet me al snel in het verkeerde keelgat. Dat is ook waarom ik me boos en geïrriteerd omdraaide (en een oude vrouw voor de voet liep) toen ik een volwassen man niet al te lang geleden zeer teleurgesteld zag kijken toen bleek dat de Mega-Wuppies op waren...
Thursday, March 6
Knor en Drang
Een inschattingsfout gemaakt vandaag. Of nee: twee inschattingsfouten eigenlijk.
Numero uno: ik had een afspraak in Bergen op Zoom om een uur of 3/4 en had om een onduidelijke reden (je zou toch denken dat beweegredenen voor mijn eigen acties op zijn minst voor mij duidelijk zouden zijn, maar dan vergis je je) besloten om een erg vroege lunch te nuttigen. Het resultaat: een uitermate hard knorrende maag tijdens de projectietest in het theater. Afleidend voor zowel mij, de regisseur als de projectionist. Erg fijn.
Numero dos: na de afspraak gegeten (eindelijk!) bij de parents, snel een bad genomen (elke kans die ik krijg om het bad van mijn ouders te gebruiken, grijp ik met beide handen aan. Met in beide handen een bad-eendje uiteraard) en daarna naar dansles. Na de dansles in de auto gestapt en weer terug onderweg naar Hilversum. En, ja hoor, na ongeveer tweehonderd meter te hebben gereden voel ik het: drang. Ik had toch echt nog even naar de wc moeten gaan. Maar nee, Wouter had geen tijd, Wouter moest zo nodig naar huis gaan racen. Handig. Kijk, als ik nou in Breda had gewoond, dan was het niet zo'n probleem geweest, maar probeer maar eens voor een uur je billen tegen elkaar te knijpen, terwijl Hilversum met de snelheid van een schildpad met betonnen blokken aan zijn poten dichterbij komt. Kan ik niet aanraden. Zeker niet als je ook nog achter plusminus 30 bejaarden komt te zitten (wat doen die sowieso 's avonds op de weg!!!), en als je ineens beseft dat het busje dat achter je rijdt en waarvoor je steeds meer optrekt uit irritatie, een politiebusje blijkt te zijn en dat de spoorbomen van één van Hilversums 98239874 spoorwegovergangen gesloten blijkt te zijn als je er aankomt. Ik ben nog nooit zo blij geweest mijn WC te zien.
Numero uno: ik had een afspraak in Bergen op Zoom om een uur of 3/4 en had om een onduidelijke reden (je zou toch denken dat beweegredenen voor mijn eigen acties op zijn minst voor mij duidelijk zouden zijn, maar dan vergis je je) besloten om een erg vroege lunch te nuttigen. Het resultaat: een uitermate hard knorrende maag tijdens de projectietest in het theater. Afleidend voor zowel mij, de regisseur als de projectionist. Erg fijn.
Numero dos: na de afspraak gegeten (eindelijk!) bij de parents, snel een bad genomen (elke kans die ik krijg om het bad van mijn ouders te gebruiken, grijp ik met beide handen aan. Met in beide handen een bad-eendje uiteraard) en daarna naar dansles. Na de dansles in de auto gestapt en weer terug onderweg naar Hilversum. En, ja hoor, na ongeveer tweehonderd meter te hebben gereden voel ik het: drang. Ik had toch echt nog even naar de wc moeten gaan. Maar nee, Wouter had geen tijd, Wouter moest zo nodig naar huis gaan racen. Handig. Kijk, als ik nou in Breda had gewoond, dan was het niet zo'n probleem geweest, maar probeer maar eens voor een uur je billen tegen elkaar te knijpen, terwijl Hilversum met de snelheid van een schildpad met betonnen blokken aan zijn poten dichterbij komt. Kan ik niet aanraden. Zeker niet als je ook nog achter plusminus 30 bejaarden komt te zitten (wat doen die sowieso 's avonds op de weg!!!), en als je ineens beseft dat het busje dat achter je rijdt en waarvoor je steeds meer optrekt uit irritatie, een politiebusje blijkt te zijn en dat de spoorbomen van één van Hilversums 98239874 spoorwegovergangen gesloten blijkt te zijn als je er aankomt. Ik ben nog nooit zo blij geweest mijn WC te zien.
Tuesday, March 4
Vers bloed
Heel gek, maar de eerste vraag die heel veel mensen me stelden nadat ik had verteld dat Midas was overleden, was: "En ga je nu een nieuwe nemen?" Die vraag had ik mezef natuurlijk ook al gesteld, maar was in mijn hoofd nog niet helemaal aan de orde gekomen. Was gewoon een beetje te snel allemaal, dus heb ik eens een maandje over nagedacht. En ik ben tot de conclusie gekomen dat, ja, ik een nieuwe kat erbij neem.
Wat ik ook besloten heb, is dat de nieuwe kitten een vrouwtje moet zijn. Volgens de dierenarts en het asiel zijn mannetjes aanhankelijker en wat minder arrogant, maar het is ook weer zo dat de combinatie mannetje-mannetje en vrouwtje-vrouwtje (in de kattenwereld in ieder geval :-)) tot territoriumgerelateerde problemen leidt. Ik heb dat uiteraard aan den lijve ondervonden bij Icarus en Midas: die twee zijn nooit vrienden geweest. Sikkeneurige tolerantie was nog het hoogst haalbare waar je over kon praten, en zelfs dat is misschein wat hoog gegrepen. Ik heb hetzelfde zien gebeuren bij de katten van mijn ouders. We zetten er een klein vrouwtje bij en die werd binnen de kortste keren weggepest door Thea. Geen succes dus.
Een vrouwtje wordt het dus. Ik weet nog niet precies wanneer (waarschijnlijk in mei ofzo), maar ze gaat er in ieder geval komen.
En nu het leukste: ik mag een nieuwe naam gaan verzinnen! Het moet wel weer iets Grieks of Romeins worden, zoals bij Icarus en Midas, maar ik heb al wel ondervonden dat dat wat lastiger is... Er zijn gewoon meer mannelijke dan vrouwelijke Grieken en Romeinen!
Ik heb wel wat namen bedacht, maar weet het gewoon nog niet zo goed... Ik heb er maar een poll van gemaakt. Je kunt in het lijstje links je favoriet aanvinken... Ben benieuwd naar de resultaten...
Wat ik ook besloten heb, is dat de nieuwe kitten een vrouwtje moet zijn. Volgens de dierenarts en het asiel zijn mannetjes aanhankelijker en wat minder arrogant, maar het is ook weer zo dat de combinatie mannetje-mannetje en vrouwtje-vrouwtje (in de kattenwereld in ieder geval :-)) tot territoriumgerelateerde problemen leidt. Ik heb dat uiteraard aan den lijve ondervonden bij Icarus en Midas: die twee zijn nooit vrienden geweest. Sikkeneurige tolerantie was nog het hoogst haalbare waar je over kon praten, en zelfs dat is misschein wat hoog gegrepen. Ik heb hetzelfde zien gebeuren bij de katten van mijn ouders. We zetten er een klein vrouwtje bij en die werd binnen de kortste keren weggepest door Thea. Geen succes dus.
Een vrouwtje wordt het dus. Ik weet nog niet precies wanneer (waarschijnlijk in mei ofzo), maar ze gaat er in ieder geval komen.
En nu het leukste: ik mag een nieuwe naam gaan verzinnen! Het moet wel weer iets Grieks of Romeins worden, zoals bij Icarus en Midas, maar ik heb al wel ondervonden dat dat wat lastiger is... Er zijn gewoon meer mannelijke dan vrouwelijke Grieken en Romeinen!
Ik heb wel wat namen bedacht, maar weet het gewoon nog niet zo goed... Ik heb er maar een poll van gemaakt. Je kunt in het lijstje links je favoriet aanvinken... Ben benieuwd naar de resultaten...
De Grote Boodschap # 09
Zo. Ik had vorige keer het onderwerp caissières aangesneden en daar zal ik eens wat op verder borduren.
Waar ik eigenlijk naartoe wilde in mijn vorige blog, was dat je in feite vier soorten caissières hebt:
1. De Huisvrouw
2. De Bakvis
3. De Overenthousiasteling
4. De Misplaatste Manager
Ik had vorige keer al aangegeven dat caissières eigenlijk een soort moeders zijn, dus dat aspect zal ik per soort ook nog even aanstippen.
1. De Huisvrouw
Caissières van soort 1 zijn vrouwen van tussen de 35-60 die al hun hele leven in de supermarkt werken. Het zit in hun bloed. Het gros van de caissières bestaat hieruit, en ik neem aan dat je precies weet wie ik bedoel. Ga maar na. Ze werken in iedere supermarkt die er bestaat en weten eigenlijk alles. Ze hebben ook precies de goede balans weten te vinden tussen persoonlijke aandacht en routine, zodat je je nèt geen nummertje voelt, maar dat je ze ook 5 seconden na het afrekenen weer bent vergeten. Ze lijken eigenlijk nog het meest op moeders met 3 of meer kinderen die zo geroutineerd zijn in het moederen dat het lijkt alsof ze hun hele leven al drie schreeuwende koters om zich heen hebben gehad.
2. De Bakvis
Dit zijn van die meisjes (heel af en toe jongens) die na schooltijd en in het weekend achter de kassa zitten en er duidelijk GEEN zin in hebben. Ze zitten met hun gedachten al bij dat schoolfeest van komende vrijdag (voor elf uur thuis zijn, hoor!) en zien er geen been in om hun 'goedemiddag' uit te spreken alsof ze ernstig nieuwe batterijen nodig hebben. Als je goed oplet, zul je ze zelfs af en toe met hun ogen zien rollen. Ze zijn een leuke paralel met Gooische moeders, die er net achter zijn gekomen dat kinderen toch niet zo'n leuke accessoire zijn als ze hadden gedacht. Vooral niet op cocktailfeestjes.
3. De Overenthousiasteling
Hier heb ik een heel goed voorbeeld van. Er werkt(e) bij de AH in Kerkelanden een jongen die me ontzettend deed denken aan een jongen die ik op de middelbare school kende. Ik zal geen namen noemen, maar hij had nogal een, ehm, genante naam. Zeker als je ook nog wist dat hij homo was (en is, neem ik aan)... Maar goed, dat doet er verder niet toe. Om één of andere reden doet die AH-jongen me altijd aan hem denken. Als je bij deze jongen in de rij stond, werd boodschappen een feestje doen. Tenminste, vanuit zijn oogpunt. Hij slaakte bij ieder product dat door zijn handen ging een opgewonden kreetje en verklaarde dan dat hij ook helemaal gek was van druiven/wc papier/kattenvoer en dat hij ook altijd precies dàt merk in huis had! Daarbij vertoonde hij dan een oogverblindende glimlach, die aangaf dat hij niet kon wachten op de volgende in de rij. Het grappige was, dat zijn enthousiasme op geen enkele manier oversloeg op de klanten. Niemand, maar dan ook niemand ging in op zijn onverzettelijke blijheid. Het enige dat hij veroorzaakte, was een soort gezamenlijke levensmoeheid in zijn rij. Wat misschien nog wel grappiger was, was dat dat hem helemaal niet dwarszat! Hij bleef maar vrolijk doorgaan en ik weet zeker dat als hij 's nachts in bed lag, hij nog steeds die stralende glimlach op zijn smoel had. De link naar moeders: hmmm, niet zo voor de hand liggend eigenlijk, maar ook deze caissière doet me denken aan Gooische moeders, maar dan een andere kant van hun karakter. De kant die hun kinderen meeneemt naar schoonheidswedstrijden en ze dan vol trots toeklappen als de kids vol make-up en misplaatste sexy outfits over de catwalk paraderen.
4. De Misplaatste Manager
Dit is de zogenaamde 'duistere kant' van soort 1. Het zijn de huisvrouwen die zich te min voelen om achter de kassa te zitten. Soms zijn het ook daadwerkelijk managers, die vanwege personeelsnood even een half uur de kassa moeten bemannen. Ook hier heb ik een voorbeeld. In Kortenhoef werkt een vrouw bij de Super de Boer die precies is wat ik bedoel. Je zou het eigenlijk eens zelf gaan moeten bekijken om te begrijpen wat ik bedoel. Ze zit daar in haar draaistoel, kijkt zo verveeld mogelijk alle kanten behalve de jouwe op, en beweegt met de snelheid van een slak aan de morfine. Alle woorden die ze zegt zijn gemompeld en ongeïnteresseerd. Ik ga vaak expres in de rij bij haar staan om heel vrolijk en enthousiast tegen haar te doen. Kijken of ik haar uit haar schulp kan krijgen. Geen succes tot nu toe...
Zij is nou echt zo'n moeder die net één kind teveel heeft en tegelijk een baan ernaaast en die alleen maar thuis op de bank wil ploffen na een dag hard werken. Helaas zijn er dan nog die kinderen....
Leuk: houdt eens een lijstje bij van de caissières bij jouw supermarkt!
Waar ik eigenlijk naartoe wilde in mijn vorige blog, was dat je in feite vier soorten caissières hebt:
1. De Huisvrouw
2. De Bakvis
3. De Overenthousiasteling
4. De Misplaatste Manager
Ik had vorige keer al aangegeven dat caissières eigenlijk een soort moeders zijn, dus dat aspect zal ik per soort ook nog even aanstippen.
1. De Huisvrouw
Caissières van soort 1 zijn vrouwen van tussen de 35-60 die al hun hele leven in de supermarkt werken. Het zit in hun bloed. Het gros van de caissières bestaat hieruit, en ik neem aan dat je precies weet wie ik bedoel. Ga maar na. Ze werken in iedere supermarkt die er bestaat en weten eigenlijk alles. Ze hebben ook precies de goede balans weten te vinden tussen persoonlijke aandacht en routine, zodat je je nèt geen nummertje voelt, maar dat je ze ook 5 seconden na het afrekenen weer bent vergeten. Ze lijken eigenlijk nog het meest op moeders met 3 of meer kinderen die zo geroutineerd zijn in het moederen dat het lijkt alsof ze hun hele leven al drie schreeuwende koters om zich heen hebben gehad.
2. De Bakvis
Dit zijn van die meisjes (heel af en toe jongens) die na schooltijd en in het weekend achter de kassa zitten en er duidelijk GEEN zin in hebben. Ze zitten met hun gedachten al bij dat schoolfeest van komende vrijdag (voor elf uur thuis zijn, hoor!) en zien er geen been in om hun 'goedemiddag' uit te spreken alsof ze ernstig nieuwe batterijen nodig hebben. Als je goed oplet, zul je ze zelfs af en toe met hun ogen zien rollen. Ze zijn een leuke paralel met Gooische moeders, die er net achter zijn gekomen dat kinderen toch niet zo'n leuke accessoire zijn als ze hadden gedacht. Vooral niet op cocktailfeestjes.
3. De Overenthousiasteling
Hier heb ik een heel goed voorbeeld van. Er werkt(e) bij de AH in Kerkelanden een jongen die me ontzettend deed denken aan een jongen die ik op de middelbare school kende. Ik zal geen namen noemen, maar hij had nogal een, ehm, genante naam. Zeker als je ook nog wist dat hij homo was (en is, neem ik aan)... Maar goed, dat doet er verder niet toe. Om één of andere reden doet die AH-jongen me altijd aan hem denken. Als je bij deze jongen in de rij stond, werd boodschappen een feestje doen. Tenminste, vanuit zijn oogpunt. Hij slaakte bij ieder product dat door zijn handen ging een opgewonden kreetje en verklaarde dan dat hij ook helemaal gek was van druiven/wc papier/kattenvoer en dat hij ook altijd precies dàt merk in huis had! Daarbij vertoonde hij dan een oogverblindende glimlach, die aangaf dat hij niet kon wachten op de volgende in de rij. Het grappige was, dat zijn enthousiasme op geen enkele manier oversloeg op de klanten. Niemand, maar dan ook niemand ging in op zijn onverzettelijke blijheid. Het enige dat hij veroorzaakte, was een soort gezamenlijke levensmoeheid in zijn rij. Wat misschien nog wel grappiger was, was dat dat hem helemaal niet dwarszat! Hij bleef maar vrolijk doorgaan en ik weet zeker dat als hij 's nachts in bed lag, hij nog steeds die stralende glimlach op zijn smoel had. De link naar moeders: hmmm, niet zo voor de hand liggend eigenlijk, maar ook deze caissière doet me denken aan Gooische moeders, maar dan een andere kant van hun karakter. De kant die hun kinderen meeneemt naar schoonheidswedstrijden en ze dan vol trots toeklappen als de kids vol make-up en misplaatste sexy outfits over de catwalk paraderen.
4. De Misplaatste Manager
Dit is de zogenaamde 'duistere kant' van soort 1. Het zijn de huisvrouwen die zich te min voelen om achter de kassa te zitten. Soms zijn het ook daadwerkelijk managers, die vanwege personeelsnood even een half uur de kassa moeten bemannen. Ook hier heb ik een voorbeeld. In Kortenhoef werkt een vrouw bij de Super de Boer die precies is wat ik bedoel. Je zou het eigenlijk eens zelf gaan moeten bekijken om te begrijpen wat ik bedoel. Ze zit daar in haar draaistoel, kijkt zo verveeld mogelijk alle kanten behalve de jouwe op, en beweegt met de snelheid van een slak aan de morfine. Alle woorden die ze zegt zijn gemompeld en ongeïnteresseerd. Ik ga vaak expres in de rij bij haar staan om heel vrolijk en enthousiast tegen haar te doen. Kijken of ik haar uit haar schulp kan krijgen. Geen succes tot nu toe...
Zij is nou echt zo'n moeder die net één kind teveel heeft en tegelijk een baan ernaaast en die alleen maar thuis op de bank wil ploffen na een dag hard werken. Helaas zijn er dan nog die kinderen....
Leuk: houdt eens een lijstje bij van de caissières bij jouw supermarkt!
Poe hee
Zo, hèhè, dat is achter de rug. Ik vertelde in de laatste post al dat ik bezig was voor Vurig Verlangen, een theaterstuk in Bergen op Zoom. Ik heb daar gisteren officieel de laatste hand aan gelegd, en de voorstellingen beginnen zaterdag. Donderdag nog even controleren of alles goed werkt in de zaal, maar dan is het dan officieel afgerond. Het was echt een heel zware klus, en ik ben blij met het resultaat, maar misschien nog wel blijer dat het erop zit! Deze opdracht heeft me meer nachtelijke uren gekost dan welke opdracht dan ook van tevoren...
Goed, het dus klaar en ik ga weer aan de blog. Maar voordat ik de Grote Boodschap ga schrijven, hier nog even de promo voor Vurig Verlangen...
Goed, het dus klaar en ik ga weer aan de blog. Maar voordat ik de Grote Boodschap ga schrijven, hier nog even de promo voor Vurig Verlangen...
Subscribe to:
Posts (Atom)
