Knor en Drang

Een inschattingsfout gemaakt vandaag. Of nee: twee inschattingsfouten eigenlijk.

Numero uno: ik had een afspraak in Bergen op Zoom om een uur of 3/4 en had om een onduidelijke reden (je zou toch denken dat beweegredenen voor mijn eigen acties op zijn minst voor mij duidelijk zouden zijn, maar dan vergis je je) besloten om een erg vroege lunch te nuttigen. Het resultaat: een uitermate hard knorrende maag tijdens de projectietest in het theater. Afleidend voor zowel mij, de regisseur als de projectionist. Erg fijn.

Numero dos: na de afspraak gegeten (eindelijk!) bij de parents, snel een bad genomen (elke kans die ik krijg om het bad van mijn ouders te gebruiken, grijp ik met beide handen aan. Met in beide handen een bad-eendje uiteraard) en daarna naar dansles. Na de dansles in de auto gestapt en weer terug onderweg naar Hilversum. En, ja hoor, na ongeveer tweehonderd meter te hebben gereden voel ik het: drang. Ik had toch echt nog even naar de wc moeten gaan. Maar nee, Wouter had geen tijd, Wouter moest zo nodig naar huis gaan racen. Handig. Kijk, als ik nou in Breda had gewoond, dan was het niet zo'n probleem geweest, maar probeer maar eens voor een uur je billen tegen elkaar te knijpen, terwijl Hilversum met de snelheid van een schildpad met betonnen blokken aan zijn poten dichterbij komt. Kan ik niet aanraden. Zeker niet als je ook nog achter plusminus 30 bejaarden komt te zitten (wat doen die sowieso 's avonds op de weg!!!), en als je ineens beseft dat het busje dat achter je rijdt en waarvoor je steeds meer optrekt uit irritatie, een politiebusje blijkt te zijn en dat de spoorbomen van één van Hilversums 98239874 spoorwegovergangen gesloten blijkt te zijn als je er aankomt. Ik ben nog nooit zo blij geweest mijn WC te zien.