Om de status van kunstenaar te waarborgen dien je aan te kunnen tonen dat je inderdaad werk hebt uitgevoerd en bovendien dat je er geld mee hebt verdiend. Te weinig verdiend? Dan haal je de progressienorm niet en wordt de subsidiekraan dichtgedraaid. Te veel verdiend? Dan heb je geen recht meer op subsidie. Het kost me aardig wat moeite om precies binnen de normen te blijven en inderdaad mijn subsidierecht te behouden...
Goed, ik kreeg dus een week of wat geleden een brief van Kunstenaars & Co waarin ze aankondigden dat ze me gingen controleren. Tegelijk kreeg ik zo'n brief van de gemeente. Samen bepalen zij dus of ik subsidie krijg (de gemeente op financieel gebied en K&Co op werkgebied). Helaas kreeg ik in dezelfde week een oproep om mijn omzetbelasting aan te geven. En mijn inkomstenbelasting. Oh, en ik moest ook nog even verantwoorden dat ik de subsidie die ik al ontvangen HAD, inderdaad met recht had ontvangen.
Leuk, al die formulieren tegelijk. Wat een ingevul zeg. Daar kwam bij dat ik in diezelfde periode een beetje overliep met werk (Vurig Verlangen, dat inmiddels is afgesloten) en dat in de week dat ik alle formulieren ontving, ik ook te horen kreeg dat Midas was overleden. Jakkes!
Beetje drukke tijd, dus, en ik was met één en ander ook wat te laat, wat me weer vermanende brieven en mailtjes opleverden. De gemeente was gelukkig snel vermurwt door het nieuws over mijn overleden poesje, maar Kunstenaars & Co was wat strenger. Na de eerste inleverperiode van vijf (5!) dagen, kreeg ik gelijk een brief waarin werd gedreigd met subsidie-opzegging. Ik dus snel maar ingevuld en toen maar wachten op hun oordeel. Overigens heb ik hun beoordeling tot de dag van vandaag niet ontvangen, dus mijn bezoek aan de gemeente van vanochtend was spannend! Ik had geen idee of ik inderdaad was goedgekeurd! Je moet je voorstellen dat je zit te wachten op iemand die je gaat vertellen of je nu WEL of NIET gaat veroordelen voor de moord die je niet hebt gepleegd. Beetje zenuwslopend... En dat voor een paar weken...
Ik zat dus met trillende knieën te wachten tot mevr. D. mij zou ophalen bij de receptie om het onderzoek te starten. Heel gek, maar ik had mevrouw D. al eerder ontmoet en om de een of andere reden had ze zich in mijn hoofd gemanifesteerd als Debra Messing (je weet wel, Grace uit Will & Grace).
Debra Messing leek in de verste verte niet op Debra Messing en ik was zo nerveus dat ik haar dat vertelde toen we naar haar kantoortje liepen. Verbaasd keek ze me aan en ik vroeg me af of dit een goede zet was. Ik weet het: ik ben een flap-uit en ik heb vaak de neiging om officiële afspraken op een wat informele manier aan te pakken, teneinde er grip op te krijgen. Toen ik studeerde aan de School voor Journalistiek was dat al. Jenny en Kato grapten er altijd al over dat de voortgangsgesprekken die ik met mevrouw van Dillen (onze hoofddocent) had, meer over de gezondheid van haar kinderen, mijn hobbies en wat we gisteren gegeten hadden gingen in plaats van over de studie.
Okee, ik geef toe: dat was wel een beetje waar. Gelukkig was Debra niet beledigd over mijn visuele verwarring en had ik een leuk gesprek met haar. Zo leuk zelfs, dat het eerst even niet tot me doordrong dat ze me vertelde dat Kunstenaars & Co me volgens haar een positief advies hadden verleend. Ze hadden alleen het rapport nog niet verstuurd en mevrouw Messing was er telefonisch achtergekomen. Ook de gemeente was tevreden over mijn vorderingen en al met al was ik binnen een kwartier alweer buiten. Daar was dus die paar weken stress voor nodig? Blurgh...
Grappig: ik lees nu even deze post door en ik zie dat het eigenlijk meer een dagboek-achtig verhaal dan een echte blog-achtige post is. Zal wel even nodig geweest zijn om het eruit te gooien... :-)
Hoe dan ook: joepie! Ik ben kunstenaar! En ik kan het bewijzen ook!
No comments:
Post a Comment