Brot, Eier, Milch, Zucker und Zimt

Ik bladerde een week of drie geleden even door mijn kookboek (was op zoek naar een recept voor Tiramisu) en sloeg toevallig open op de bladzijde waar de wentelteefjes op stonden. Even keek ik weemoedig naar het recept, zette toen de zoete goudbruine boterhammen uit mijn hoofd en zocht verder naar het dessert dat ik wilde maken.

***

Tijdens mijn basisschool- en middelbare schoolperiode at ik tussen de middag altijd thuis. Makkelijk, want ik woonde echt zo'n beetje NAAST de school. Mijn moeder zorgde altijd dat de tafel gedekt stond en dat we gezellie samen konden lunchen. Meestal aten we gewoon brood, maar zo af en toe had moeder de vrouw een verrassing: pannekoeken, tosti's, soep of wat dan ook. Wat er echter bijna NOOIT op het menu stond waren wentelteefjes. Niet onbegrijpelijk op zich, want je hebt er oud brood voor nodig, EN eieren EN melk, wat nu eenmaal niet altijd voorradig was.

Dus als ik op een schooldag thuis kwam en zag dat we wenteltreefjes aten, was ik altijd zeer verrukt. Als ik IETS lekker vind, dan is het dat wel :-)

Maar goed. De tijden zijn veranderd. Ik woon nu niet meer bij mijn ouders en heb in geen 8 of 9 jaar een wentelteefje gegeten. Niet zozeer omdat ik er geen zin meer in heb ofzo, of omdat het teveel moeite is. Nee, ik heb een heel goede reden, maar dan moet ik eerst een beetje uitweiden (zoals gewoonlijk).

In de zomer van 1999 besloot ik met vriendin E op vakantie te gaan naar Oostenrijk. Leuk, dachten we: bergen, een meertje, een gezellig dorpje. Niet bleek minder waar. De bergen waren onzichtbaar door de mist, het meertje had betaalde toegang (en er zat een monster in), en het dorpje was weliswaar gezellig, maar dan op een bejaarden-achtige manier... Niet zo'n geslaagde bestemming dus, en we moesten ons, wegens ontbreken van rijbewijs en het onregelmatig rijden van bussen vooral in het dorpje zelf bezighouden.

Op een dag besloot E dat het tijd was voor wentelteefjes. 'Lekker!', dacht ik nog, en nadat we met gaten vertonend Duits vocabulair EINDELIJK kaneel hadden gevonden (is 'Zimt' in het Duits, who the f*ck knows!!) gingen we aan de slag.

Ons wentelteef-avontuur was slechts kort. De pan die we gebruikten, bleek een 'instant-vastbak'-model te zijn en de teefjes zaten onherroepellijk vast aan de pan. Met geen mogelijkheid kregen we ze er weer af: alleen de bovenkant werd weggeschraapt, waardoor een tot pulp gedrukte broodlaag zich steeds verder verspreide over de schroeibodem van de pan.

Sindsdien heb ik dus geen wentelteefjes meer gegeten.

Tot vandaag.

Ik had een wat rommelige ochtend gehad, met een was en een afwas en ik opende rond lunchtijd mijn koelkast en stokte even. Wat zag ik daar? Was dat melk?? Ja! (Zeldzaam, want drink bijna nooit melk) Zijn dat eieren?? JA!!! (Ook zeldzaam) Snel kijk ik op mijn aanrecht en....JA!!!! Ik heb ook oud brood!!!!!!!!

Zal ik het doen? Hmmmm.....

Durf ik het aan? Mwahhhhh...

Heb ik geen 'Instant-Aanbak-Pan'? Neuh....

IK DOE HET GEWOON!!!!

***

En nu, een half uurtje later, zit ik deze blog te tikken met voor mijn neus, ik lieg niet, het allerlekkerste wentelteefje ooit!!

Met zimt!