Op een bepaald moment in mijn leven bevond ik mij in een vreemde situatie. Ik praatte met een ontlichaamde stem, die mij instructies poogde te geven over waar ik heen moest en hoe ik mijn probleem moest oplossen. Helaas was de stem erg onduidelijk en...
Sorry? Je snapt niet waar ik het over heb? Oh... Okee dan, ik zal even vanaf het begin beginnen.
Twee jaar geleden ging ik met vriendin K naar de bioscoop in Utrecht. Ik was met de auto vanuit Hilversum, K -die zelf in Utrecht woont- kwam met de fiets. Ik had mijn auto geparkeerd bij het station, waar vier parkeergarages zijn, allemaal op een rij en allemaal onder Hoog Catherijne, het winkelcentrum bij het station. Het makkelijke van die vier garages is dat je je parkeerplaatskeuze kunt afstemmen op je winkeldoel. Ik bedoel: iedere garage heeft -naast een uitgang beneden- een uitgang in het winkelcentrum, maar iedere op een andere plaats. Je kunt dus zó parkeren dat je je meteen op de meest praktische plek bevindt als je de uitgang uitkomt.
Ondanks dit handigheidje kies ik meestal voor garage Spoorstraat (of is het nu Stationsstraat? Ik vergeet het telkens...) omdat dat de al-ler-mooi-ste parkeergarage is die ik ooit heb gezien. Echt, ik weet dat het raar klinkt, maar als je hem vergelijkt met Radboud, de garage ernaast, zijn de verschillen overduidelijk. Bijvoorbeeld: Radboud is gebouwd van grauw, grijs, vies beton, Spoorstraat heeft allemaal mooie kleurtjes en glimt aan alle kanten. Zie dit plaatje!
Verder: Radboud stinkt naar pis, Stationsstraat (ben er net achter gekomen dat dat de echte naam is toen ik dat plaatje zocht) ruikt naar... niks eigenlijk. Gewoon...fris. Radboud is vol met enge donkere schaduwen, Stationsstraat is licht en fonkelend. I love it!
Nou ja, hoe dan ook, ik parkeer gewoon graag in de Stationsstraat, dat wilde ik maar zeggen. Het DOET er ook helemaal niet toe dat ik daar graag parkeer, alleen leek het me leuk om het even te illustreren WAAROM ik in die parkeergarage stond.
Goed, terug naar mijn verhaal. Ik had dus daar geparkeerd en toen we na afloop van de film terugkwamen bij de garage -K was even meegefietst naar de garage- nam ik afscheid, gebruikte mijn inrijbonnetje om de garage binnen te komen en stapte de doodstille (maar nog steeds fonkelende) garage in. Er stonden bijna geen auto's meer en ik had geen moeite om mijn blauwe racemonster te vinden. Op een afstand zag ik hem staan, wierp hem (ja, hèm. Mijn auto is een man. Een man genaamd Paul, op zijn Frans uitgesproken) een liefdevolle blik toe en wilde gaan betalen. De betaalautomaat bevindt zich bij de uitgang van de garage (waar je ook lopend binnenkomt), zodat, mocht je vergeten zijn te betalen en voor de uitgang staat, je snel nog even de auto uit kunt spurten om het verschuldigde bedrag te vereffenen). Ik stond nu dus met mijn portemonnee in de aanslag bij de automaat en schrok van een papiertje dat op het schermpje zat geplakt. DEFECT, stond erop, en even sloeg de schrik me om het hart: wat nu?! Ik keek of K er nog was, om me van advies te voorzien, maar ze was al vertrokken. Ik keek weer naar het papiertje en zag nu iets onder de eerste schrikwekkende boodschap staan: BETALEN BIJ DE AUTOMAAT BIJ DE MEDIAMARKT.
Okee! Mooi, probleem opgelost. De Stationsstraatgarage heeft zijn uitgang in het winkelcentrum vlakbij de Mediamarkt, en daar stond uiteraard ook nog een betaalautomaat. Fijn zo. Ik liep snel naar de trap die naar de bovenuitgang van de garage leidde en snelde de treden op. Boven aangekomen kwam het paniekdiertje weer terug: de deur was dicht! Ik kon het winkelcentrum niet in! Duh! Het was half twaalf! Waar zat ik met mijn gedachten!? Natuurlijk was het winkelcentreum dicht... -Zucht- Okee, wat nu? Hmm, dacht ik, misschien is het gewoon vrij uitrijden nu? Ik kan het allicht proberen... Ik ging de trap weer af, liep naar Paul toe, en reed richting uitgang. Met kloppend hart opende ik mijn raam en voerde het parkeerbonnetje in in het uitrijdapparaat. BLIEP! zei het uitrijdapparaat en spuwde mijn kaartje weer uit. NIET AFGEREKEND verscheen in het kleine schermpje...
Damn! Daar stond ik dan! Midden in de nacht in een verlaten (maar nog steeds fonkelende en frisse) parkeergarage! Ik zette de motor uit, bleef even rustig zitten en dacht na. Toen ik nergens op kon komen stapte ik uit en liep naar de betaalautomaat waar ik eerder ook al bij had gestaan. Gek genoeg zat het briefje met DEFECT er nog steeds op en wanhopig keerde ik me weer om en besloot half om dan mijn auto maar weer te parkeren en een trein te gaan pakken. Onderweg naar mijn auto gebeurde er echter iets dat me deed verstijven: een holle, echoënde stem galmde door de garage: "hal---loooooo...". Ik stond stokstijf stil, terwijl de klank nog heen en weer rolde tussen de muren, telkens wat kracht verliezend, maar in mijn hoofd heel luid doorklinkend. Langzaam keek ik om me heen, op zoek naar een persoon waar deze stem bij hoorde. Mijn blik gleed over de paar verlaten auto's, de grote lege ruimte en de witte pilaren. Niemand. Had ik dit verzonnen? Speelde mijn fantasie spelletjes met mijn oren...?
Toen ik zo twintig seconden had stilgestaan, had ik mezelf ervan overtuigd dat het mijn fantasie wel MOEST zijn geweest. Ik vervolgde zachtjes mijn tocht naar mijn auto, was er bijna en verstijfde toen de Stem wederom klonk: "hal---looooowww...".
Okee, niet mijn fantasie dus... Ik draaide snel mijn hoofd om te zien waar de klank vandaan kwam, maar opnieuw zag ik niemand. Verdorie! Ik verzamelde al mijn moed en zei met pieperige stem, als een meisje alleen thuis in een horrorfilm: "Hallo? Wie is daar?"
Even hoorde ik niets. Toen, harder deze keer, klonk het weer: "Halloooo..."
"Hallo? Ja, hallo?" zei ik angstig, de ruimte om me heen afscannend. Ik voelde me toèn al stom (niet zo stom als ik me nu voel, nu ik het verhaal weer vertel, maar goed), maar wat moest ik anders? Ik had hier kennelijk te maken met een ontlijfde Stem die met me probeerde te communiceren...
"Hallooo...Moet ...uitgang brummmbll..."
Ik verstond er niets van. "Ik moet...wat? Wat moet ik? Ik versta u niet!"
"Brrrmmb... andere... automaat...betalen..."
Ik moest bij de andere automaat betalen? "Dat heb ik..ehm, al geprobeerd...? De deur is dicht...", zei ik tegen de Stem.
"Nee... andere...brrrnmmbllll...betalen..."
"Ik... andere...wat? Ik versta u niet goed!" Ik keek nog eens wanhopig om me heen, maar er was echt niemand. Alleen Paul met zijn deur open, klaar om te gaan, met alleen een slagboom en een automatisch hek tussen hem en de buitenwereld. Die kon me ook niet helpen. Ik keek verder en zag ineens een lichtje knipperen op de betaalautomaat. Ineens drong het tot me door: iemand van de parkeerwacht sprak met me! Snel liep ik naar de automaat en sprak in de intercom.
"Hallo? Ik versta u niet goed!"
"HALLO!", klonk het keihard nu ik zo dicht bij de bron van de Stem was en ik deed een stap achteruit.
"U MOET BIJ DE ANDERE GARAGE BETALEN!", schreeuwde de Stem, waarvan de eigenaar ongetwijfeld dacht dat ik doof was. "BIJ RADBOUD AAN DE OVERKANT!", vervolgde hij, met duidelijk doorklinkende irritatie.
"OKEE!", schreeuwde ik in de intercom en spoedde me naar de uitgang. Buiten stak ik gauw de straat over naar Radboud, waar een zoemend geluid aangaf dat de deur geopend was. Ik ging naar binnen en zag onderweg naar de betaalautomaat de bron van de Stem: een dikke, norse man zat onderuitgezakt op een draaistoel in een bewakershokje met allemaal televisieschermen voor zich. Op elk scherm was een beeld te zien van de garages Radboud en Stationsstraat. Op één beeld zag ik Paul staan, zijn deur nog geopend. Ik besefte hoe ontzettend debiel ik eruit moet hebben gezien voor de dikke man: in de lege ruimte pratend en angstig om me heen kijkend. De dikke man stak even zijn hand naar me op en knikte met op zijn gezicht een spottende glimlach. Ik stak een vinger op, en rekende heel snel af.
Sinds die dag heet de Stationsstraatgarage de 'Hallo-garage'.
Zo, dat was de introductie, en dan nu wat me gisteren zo verbaasde... En wel HIER.
No comments:
Post a Comment