Een leeg gevoel

Uit het dagboek van je-weet-wel-kater Icarus Joosen.





Ik had het kunnen weten, lief dagboek, ik had het kunnen weten. Het begon een paar weken geleden al. Ik had gewoon beter moeten opletten, maar ja, wat verwacht je van me? Ik ben ook maar een simpele zwarte kater. Met x-benen. Die een beetje scheel is. En die een vreemd leeg gevoel tussen zijn achterpoten heeft... (Hmm, ben er nog steeds niet achter wat daar nu aan de hand is...)

Zoals ik al mauwde: het gebeurde een paar weken terug al. De details waren klein maar achteraf heel duidelijk. Wat deed die zak kittenvoer daar ineens? En waarom stond die rare witte bak met die vieze stoffige korrels ineens weer bij de achterdeur. Ik had toen al lont moeten ruiken, maar ja, ik ben nu eenmaal zo'n relaxte kater dat zo'n beetje alles wat niet cool genoeg is voor mij, me aan de snorharen voorbij gaat.

Ik voelde (oh, wat dom) zelfs geen nattigheid toen de rode, enge gevangenismand tevoorschijn kwam. 'Misschien een schoonmaakbeurt', dacht ik nog. Maar nee hoor. Ik bleef gewoon mijn eigen stoere zelf. Ik heb me gewoon laten meeslepen! Ineens was mijn achterdeur gesloten! Geloof me, ik heb er vanalles aan gedaan om weg te komen... maar het mocht gewoon niet baten... Het deurtje was dicht en blééf dicht.

Vraag me niet wat er gebeurd is toen ik ben meegenomen naar dat raar geurende oord, want ik kan me er werkelijk niets van herinneren. Het ene moment liet die grote dikke man me alleen, en het volgende moment werd ik wakker in een klein hokje, met de geur van wel duizenden andere beesten erin, en tuurden de dikke en die ene met die witte jas naar me.

'Het ging goed hoor', zei die met de witte jas nog, en van de rest kan ik me niet zoveel meer herinneren. Ik ben naar huis gegaan en heb een gat in de dag geslapen. Dat is zo'n beetje alles wat ik nog weet. Ik werd wakker met de rare lege gevoel en heb sindsdien een vreemde genegenheid gekregen naar die dikke. Ik snap er niets van. Zijn schoot en zijn bed waren ineens wel heel antrekkelijk geworden. Wat was er met me aan de hand!

Het gevoel werd door de weken heen steeds gewoner, en ik had me er zelfs al een beetje aan overgegeven. Ik bedoel, wat moet je anders? Ik word uiteindelijk ook een dagje ouder (toch?). Mag ik dan niet gewoon lekker op de vensterbank zitten en naar buiten kijken en daarna door vermoeidheid 8 uur slapen? Als ik eerlijk ben: het gevoel werd zelfs een lekker gevoel! Ik kan me niet meer voorstellen dat ik vroeger hele nachten buiten wilde zijn! Wat voor relschopper was ik in hemelsnaam? Nee, achteraf gezien voel ik me nu eigenlijk best fijn verdoofd.

Tot twee dagen geleden. Die dikke was al heel vroeg het huis uit, dus ik kon eens fijn tot 11 uur uitslapen. Toen ik wakker werd, ging ik lekker naar buiten om eens wat rond te struinen. Ik vond een heel fijn beschaduwd plekje onder een struik en heb heerlijk 4 uur liggen soezen. Was heel uitputtend, dus ik besloot maar eens lekker te gaan liggen slapen op de bureaustoel van die dikke.

Ik merkte gelijk dat er iets mis was toen ik binnenkwam. Wat deden die gekleurde speeltjes daar op de vloer? Moest ik daar echt mee gaan spelen?! Pfff, daar had ik echt geen fut voor, hoor. Toen ik me omdraaide om eerst eens wat te gaan eten in de keuken, zag ik iets wat mijn kussentjes deed verstijven: WAT WAS DAT!

In het mandje onder dat groene tafeltje zat iets wat ik alleen maar kan omschrijven als een wit-grijs-oranje pluizenbol. Heel angstaanjagend. De pluizenbol keek me aan en nam een uitermate autoritaire houding aan. Het kleine gruwelijke mormel waagde het zelfs een hoog ruggetje te maken en een heel klein opgeblazen staartje te produceren! Wat een horror! Ik ben vanzelfsprekend meteen gevlucht en heb buiten met verontwaardiging in mijn ogen gadegeslagen wat me nog het meest verbaasde: die dikke was helemaal niet bang voor de pluizenbol! Sterker nog! Hij speelde met die kleine demoon! Ik kan er nog steeds niet bij met mijn gedachten...

Voor de veiligheid heb ik me die nacht maar verstopt tussen de struiken. Wie weet zou de 'evil one' de volgende dag weg zijn!

Maar nee, hoor... Ik werd met dezelfde gruwelijkheid geconfronteerd de volgende dag. De dikke gaf mij en die bezoeker uit de hel een snoepje. Ik heb zo snel mogelijk het ding naar binnen gewerkt (ik voel een onverzadigbare honger de laatste tijd) en ben gauw weer naar buiten gegaan.

Wat moet ik doen, dagboek! Ik snap er gewoon niets meer van! Was de dikke niet blij met die verse muis de laatste keer? Zelfs toen hij hem had gevangen om 4 uur 's nachts en hem weer buiten had gezet, heb ik extra mijn best gedaan om hem weer te pakken te krijgen en hem in stukken verscheurd in de kamer voor hem terug te leggen!

Misschien was hij niet blij dat ik expres naast de bak heb gepoept toen hij me had opgesloten? Echt, ik snap er niets van en ik ben sprakeloos! Verdien ik nu echt zo'n straf!?

Pfff, ik weet het ook niet meer. Ik slaap vanacht maar weer buiten.

groetjes en een kopje,

je Iekje