Een tipje van de sluier...

... van mijn CUMEL-project :-)


Met dank aan Elise Le Pair.

Naming kids - Louis CK

Lol...

met m'n iCam...

Arse! Hahahaha!

Hahahaha! Benny Lava!

Badbedenksels

Ik lig in bad en ik lees (nee, niet nu, maar laat me even vertellen, okee). Ik lees 'De Verborgen Geschiedenis' van Donna Tartt. Weer. Dit is denk ik de zesde of zevende keer. En het is een redelijk dikke pil; niet een boekje dat je snel even tussendoor doorjakkert, nee, een heftige roman met een verhaal dat je grijpt en niet meer loslaat (om maar even een cliché uit de kast te halen).

Ik kan eigenlijk niet eens vertellen waarom ik dit boek zo mooi vind dat ik het weer aan het lezen ben. Of waarom ik hem eerst twee keer in het Nederlands, toen twee keer in het Engels en vervolgens weer een paar keer in het Nederlands heb gelezen. Het is gewoon boeiend. Voor wie het gelezen heeft, komt het volgende gegeven misschien bekend voor: de personages in het verhaal veranderen zeer sterk door het verhaal heen. Figuren die je niet mocht worden je favoriet. Sympathieke karakters uit het begin beginnen zure trekjes te vertonen tegen het eind. Je wéét dus waar het heengaat. En toch, als je weer van voor af aan begint, is het alsof je ze opnieuw ontmoet. Een vreemde gewaarwording: alsof de personages een nieuwe poging wagen en jij als lezer net zo hard meedoet.

Wat me altijd is opgevallen aan de Nederlandse versie van dit boek, is het feit dat het niet alleen een goede (lees: correcte) vertaling is, maar ook een sterke. Tartt schrijft niet alleen volzinnen, ze schrijft vol-alinea's (!), en de vertalers zijn er wonderwel in geslaagd om haar toon, haar ritme en de melodie van de zinnen te handhaven. Het is gewoon... prachtig.

Dat doet me denken aan iets anders: de vertaling van de Harry Potter-boeken. Die vind ik namelijk bijzonder slecht. Ik kan er niets aan doen, maar ik krimp altijd ineen bij de lelijke kinderlijke ombuigingen die van namen zijn gemaakt in de overzetting van Engels naar Nederlands. Om de één of andere reden heeft de schrijver de behoefte gevoeld om er flauwe woordgrapjes van te maken, die een grappige 'knipoog' naar de kijker moeten zijn. Neem bijvoorbeeld Dumbledore. Dat wordt 'Perkamentus'. Snap je hem? Perkamentus? Per-ka-ment? Hij is oud! Net als perkament! Whahaha!

Waarom? Dumbledore is weliswaar een markante naam, maar met oud zijn heeft hij werkelijk niet te maken. Het heeft wat overeenkomsten met 'Bumblebee', maar om dat nu een link naar leeftijd te noemen. Hmm, nee. En zo zijn er nog wel meer. Zwamdrift, Vleeschhouwer, Schobbejak, mevrouw Plijster: ze hebben allemaal een ver-grappigde naam gekregen. Jammer.

En dan de Gruzielementen. Dat vind ik ook een flinke misstap. Hoe in elkaar getrapt voelt dat woord aan, zeg! Ik vind erin terug: Gruzelement, Griezelig en Ziel (en Elementen, maar dat is een bijproduct, dunkt me). Daar heeft de vertaler een flinke kluif aan gehad, denk ik. Wat mij betreft had hij het kunnen laten zoals het in het Engels was: Horcrux. Een woord dat Rowling gewoon verzonnen heeft: een origineel woord, niet één dat uit stukjes (of elementen, eigenlijk) aan elkaar hangt. Horcrux. Simpel, en toch duidelijk. Je zou kunnen zeggen dat Hor- naar 'horror' verwijst, maar dan kun je ook zeggen dat de mos- van mosterd hetzelfde is als de Mos van Moskou. Onzin dus.

Waarom maak ik me hierover nu eigenlijk druk? Ik weet het eigenlijk ook niet zo goed. Ik weet alleen dat ik het jammer vind dat lezers van de Nederlandse versie van de Harry Potter-boeken eigenlijk een verkindste versie voor hun neus hebben.

Zo, dat heb ik ook weer even gezegd.

Dan moet me nog iets anders van het hart: bij de douche-artikelen staat een flesje met babybadolie. Ik vroeg me af of dat badolie voor een baby is, of olie voor een babybad. Iemand enig idee?

De Oude Doos 04: Kleding

Nog iets prachtigs: in mei en juni van '98 hebben we (voor maar liefst 8 lessen) bijgehouden wat mijnheer Bekkers van Frans droeg. Waarom precies? Ja, goeie vraag. Waarschijnlijk omdat we niets anders te doen hadden? Ja, okee: Frans misschien... Pfff, niet zeuren hoor!

Hoe dan ook: hier is de lijst:

11-05-'98
Boven: vert. gestr. blouse rood/wit/blauw
Onder: grijze broek, grijze wollen sokken, grijsbruine sandalen

15-05-'98
Boven: gele blouse (pasen) met groene ruiten (Schots?)
Onder: geelgrijsgrauwe broek met spierwitte sokken en grijsbruine sandalen

18-05-'98
Boven: felblauwe blouse
Onder: geelgrijze broek met gestreepte (gestippellijnde) riem en witte sokken en grijsbruine sandalen

29-05-'98
Boven: gestreepte blouse, sexy met 1 knoopje open. Rode trui (V-hals) met groen en blauw
Onder: spijkerzak en zwarte schoenen

05/06/'98
Boven: roodgestreepte blouse (1 knoop open!!!)
Onder: beige broek (zak) met zwarte riem met gouden gesp. En zwarte schoenen

08-06-'98
Boven: witte blouse met groene brede verticale strepen. Rode pen in borstzak.
Onder: viesgroene broek met de riem. Schoenen: rood!!!

15-06-'98
Boven: gele blouse met blauwe ruitjes -> 1 knoopje open
Onder: spijkerzak, witte sportsokken. Schoenen: zwart

22-06-'98
Boven: lichtgele blouse (helemaal dicht) met (leuke!) stropdas, met twee pennen (rood + blauw)
Onder: grijsgroene broek met bruine riem. Rood/bruine schoenen

De Oude Doos 03: Sproeibakjes

Weer een nieuwe vondst in de oude doos. Een afbeelding van de menselijke bloedsomloop, aangevuld door ondergetekende met een nogal zeldzame aandoening: sproeibakjesziekte. Vermoedelijk is het een Scandinavische kwaal, getuige de slurpgeluiden die worden weergegeven als 'slörp'.

Als je het niet kan lezen:

Patiënt geinfecteertd met de sproeibakjesziekte (ook lichte mondsproei-installatie-infectie).

De Oude Doos 02: Eduard Etui

Wat vind ik verder in de oude doos? Een hele map vol met oude 'conversaties': briefjes die van persoon tot persoon gingen en waarin de meest absurde onderwerpen aan bod kwamen. Meestal waren de deelnemers: Kim, Saskia (af en toe), Marjolein (heel af en toe), Nanneke en ikzelf. Hieronder een klein voorbeeld van een sprookje dat Kim en ik bij elkaar schreven.

K: Er was eens...

W: een etui, die...

K: besloot zijn nagels te lakken.

W: Maar aangezien hij geen nagels had, was hij snel klaar. Toen...

K: viel hij in een groot zwart gat (geestelijk)...

W: omdat hij ontzettend teleurgesteld was. Toen besliste hij...

K: dat het tijd was om nepnagels te kopen dus...

W: ging hij naar de DA, naar de DA-trut, en zei:...

K: nix, want etuis kunnen immers ook niet praten.

W: Hij was ten einde raad en werd nu echt depressief. De grootste...

K: DA-trut kreeg toen een geweldig idee,...

W: namelijk een computer die gedachten omzet in woorden. Ze sloot het apparaat aan op de etui en...

K: hoorde dat de etui haar een DA-trut vond en...

W: sloeg hem de zaak door. Het kwam tot een vechtpartij. Alle cosmetica-artikelen...

K: verveelden zich dood in hun rekjes, dus gingen ze...

W: de DA-trut aanvallen door haar...

K: make-up te removen met de DA-huismerk-make-up-remover en toen kwam de ware identiteit van de DA-trut te voorschijn, ze...

W: was extreem lelijk. Ze had een enorme neus en bloeddoorlopen ogen. Uit haar mond liep een vies groen slijm en uit haar oren spoot gal. Het naambordje op haar jas veranderde prompi in de naam "[naam weggelaten uit respect voor oude lerares]".

K: Dus ging Eduard Etui maar snel naar het Kruidvat want...

W: daar word je over het algemeen veel beter behandeldtdtdtdt

K: en daar is de prijs nog veel vriendelijker ook terwijl ze toch speciale etui-faciliteiten hebben...

W: zoals ritsjes en andere soorten sluitingen en natuurlijk de beroemde Kruidvat etuiwax...

K: want: 'als je haar maar goed zit'.

W: De etui had ineens ontzettend...

K: veel zin om een teletubbie na te doen en daarom...

W: zei hij weer nix, want hij kon nog steeds niet spreken. Hij kon daarentegen wèl...

K: een kronkel op z'n hoofd zetten en een tv in z'n maag rammen en heen en weer waggelen. De Kruidvat-snollen...

W: hielpen hem daarbij graag en toen...

K: viel er een grote meteoriet op het Kruidvat-filiaal. Eduard Etui baalde nu best wel en...

W: de snollen ook, aangezien ze overleden waren. Einde.

De Oude Doos 01: Corput

Vandaag een doos vol oude troep van de middelbare school doorgespit, om te kijken wat moest blijven en wat ècht weg moest. Wat bleek: bijna alles blijft !:-D

Eén van de dingen die ik tegenkwam en waarom ik hartelijk moest lachen, was de uisprakenlijst van mevrouw van der Corput van Frans. Blijkbaar hebben we weken en weken bijgehouden wat voor typisch Corputteriaans er voorbij kwam tijdens de les...

Daar gaan we dan:

-Dat is niet zo lekker!

-Houden jullie ook zo van wijn, of zijn jullie geen wijnkenners?

-Het is altijd een beetje een idealistische poging om jullie zoveel mogelijk te laten lezen!

-Ik zeg heel veel onzinnige dingen. Dat vangen jullie wel op, hè?

-Het is allemaal heel pijnlijk, maar goed.

-Dat is allemaal heel vervelend, één en al drama.

-Hij was niet te temmen, maar hij is beter bevaarbaar geworden.

-Zelf meubeltjes maken!

-Ik hang graag aan touwen!

-Ik heb altijd een chaos in mijn hoofd; dat is soms wel leuk hoor!

-Het is een beetje een gedrocht, maar het ziet er wel leuk uit.

-Je bent vervelend, kun je niet weggaan?

-Meneer Bekkers verstopt alles.

-Je moet een masochist zijn om daar te zwemmen.

-Als ik een paard was, zou ik daar grazen. Maar ik ben geen paard.

-Hij heeft niet zo'n leuk hoofd, vind ik.

Hoek

Soms is een hoek alles wat je nodig hebt om tot een besef te komen. In dit geval: de hoek van mijn woonkamer waar altijd een plant stond, of een bank of een kast of wat dan ook. In ieder geval: er stond altijd iets. Ik heb die hoek in meer dan vijf jaar niet gezien. En nu zie ik hem. Hij is leeg. Wat er stond zit in een doos, of staat in stukken te wachten op morgen.

Morgen is de verhuizing. Het blijft vreemd: hoewel ik al meer dan een maand weet dat ik hier wegga, besef ik het nu pas. Door een hoek.

Plintdekselkapje

Plintdekselkapje.

Ik moet lachen als ik het woord zie. Het is echt zo'n vakjargonwoord. Dat krijg je als je de gebruiksaanwijzing van je wasmachine leest. Dan kom je in aanraking met je plintdekselkapje. En je gaat eens wat meer nadenken over het 'vuilniveau' (of de 'vuilheidsgraad') van je wasgoed. Bovendien leer je het verschil tussen pluisproducerende en pluisverzamelende was en kun je je gelukkig en trots prijzen met een machine die zowaar een 'instabiliteitsdetectie- en correctiesysteem' heeft.

De passage die me het meest greep was deze:

'Het wasmiddel kan zich eveneens ophopen aan de binnenzijde van de holte. Deze moet regelmatig met een oude tandenborstel gereinigd worden.'

Wat ik me ten eerste afvraag is: waar zit eigenlijk de BUITENzijde van de holte? En moet die ook worden gereinigd?

Ten tweede: moet het per se een OUDE tandenborstel zijn? Mag het geen nieuwe zijn? Is dat slecht voor de binnenzijde van de holte? Of voor de tandenborstel? Trouwens: mag het eigenlijk ook een oude ELEKTRISCHE tandenborsel zijn?

Dames en heren; welkom in mijn hoofd. Zo gaat het dus de hele dag. -zucht-

Nee, okee, even serieus. Die vragen hierboven stel ik mezelf niet echt, maar ik moet zeggen dat ik wel even twijfelde aan de node van het woord 'oude'. Mensen zullen toch heus wel weten dat ze niet hun huidige tandenborstel moeten pakken, waarmee ze vervolgens happy weer hun tanden reinigen? Moeten ze daar nu echt 'oude' bij zetten? Wat is 'oud', eigenlijk? Wie bepaalt dat? Is een tandenborstel van een half jaar oud? Of is dat een soort puber-tandenborstel, nog in de bloei van zijn leven?

Weet je: misschien zijn de wasmachineproducentmensen gewoon bang dat als ze het er niet bijzetten, ze straks aangeklaagd worden door een gebruiksaanwijzinglezer die nietsvermoedend en ongewaarschuwd zijn gloednieuwe super-de-luxe Dolce & Gabbana tandenborstel lichtjes beschadigt door tegen wat opgehoopt wasmiddel aan de binnenzijde van de holte te wrijven.

Oh, daar ga ik, weer... Ugh, mijn hoofd... Ik ga maar even ontspannen met mijn plintdekselkapje spelen.

Oud en versleten

Ik geniet altijd van boodschappen doen in Kerkelanden. Er lopen daar zoveel oude mensen! De gemiddelde leeftijd is minstens 70, echt waar! Heerlijk. Het mooiste aan oude mensen is dat ALLES wat ze doen uitvergroot wordt doordat ze het langzaam doen of heel precies ofzo.

Toen ik naar de parkeerplaats reed, zag ik een (oude) vrouw in haar (oude) auto zitten en eerst heel hulpeloos kijken vanwege de situatie waarin ze verkeerde: ze stond tussen twee andere auto's ingeparkeerd, allebei zo'n 30 cm van de hare verwijderd. Na het hulpeloos kijken kreeg ze een andere blik op haar gezicht. Of eigenlijk twee blikken: 1. doodsnood en 2. pure dapperheid. Ze begon verwoed te steken om uit de parkeerplaats te komen waarbij ze het volgende gezicht trok:



Ik moest heel hard lachen, deed voor mezelf het gezicht na (waarmee ik twee (oude) mensen die voorbij liepen erg liet schrikken) en reed door naar een parkeerplek.

Nog iets leuks aan Kerkelanden, naast de (oude) mensen, is de parkeerplaats die onlangs (met onlangs bedoel ik vrij recentelijk, laten we zeggen een jaar of vijf geleden) opgetrokken is achter het winkelcentrum. Het is een enorm klinkerplein, waar superveel auto's kunnen staan. Echt een goede zet. De volgende keer moeten ze er wel even bij bedenken dat het slim is om de omlijningen van de parkeervakken met slijtvaste verf aan te brengen in plaats van met... ik weet niet...krijt? Op het hele plein is geen lijn meer te zien, terwijl die er onlangs (lees dus: 5 jaar geleden) gewoon nog waren. Het resultaat: totale chaos, (oude) mensen die het terrein oprijden en uit pure wanhoop stil gaan staan met onderstaande blik in de ogen:



Toen ik had geparkeerd had, en mijn boodschappen had gedaan (even naar de Blokker en even naar de Zeeman voor batterijen. Batterijen bij de Zeeman? Ja, batterijen bij de Zeeman. Waarom batterijen bij de Zeeman? Nou, omdat ik vroeger een draadloze hoofdtelefoon had die batterijen verslond en bij de Zeeman zijn ze zo lekker goedkoop. Geen idee hoe ik daarachter ben gekomen trouwens. Ik ga ook niet naar de videotheek omdat de thee daar zo goedkoop is, maar goed) wilde ik weer naar buiten lopen. Ik liep weer langs de Blokker en zag het volgende tafereel.

Twee medewerkers van de Blokker waren bezig een tuinsetje op te zetten buiten de winkel: plasic tafel, plastic stoelen en een gigantische parasol. Met name de parasol trok de aandacht van de groep (oude) mensen die aan het toekijken waren. Hun blikken bij het openen van de parasol waren fascinerend. Zie hieronder.

1. Pure blijdschap:



2. Angst voor het onbekende:



3. Totale onverschilligheid/niet weten wat er aan de hand is:



En 4. De slapende man in het elektrische wagentje.



Hahahaha! Kom naar Kerkelanden, het is geweldig!

Enough

Waarom ben ik zo verliefd op dit Donna Summer/Barbra Streisand-vehikel getiteld 'No more tears (enough is enough)'? Oh, voordat je gaat kijken/luisteren: het ballad-achtige gedeelte duurt ongeveer twee minuten. Daarna gaan ze los!



Het kan niet alleen mijn homo-zijn zijn dat mij doet heupwiegen bij dit nummer, toch? Er moet iets zijn dat meer is dan dat. Vindt niet iedereen dit leuk? Het is het toppunt van foute muziek met de juiste intenties! (In tegenstelling tot Jan Smit/Frans Bauer/Thomas Berge/etc.: dat is toch echt foute muziek met de foute intentie...)

Combiblog

Hoi lezer,

ik heb een paar dingetjes die te kort zijn voor een eigen post, dus die ik dan maar bij elkaar zet.

1. Vrouw met stof-ogen.

In het café zit een vrouw met een gezicht dat voornamelijk uit poeder lijkt te bestaan. Ik vrees, dat als er een stevige bries opsteekt, dat haar hoofd simpelweg in een vleeskleurige wolk poederdeeltjes zal veranderen. Het opvallendste detail aan Mevrouw Poederhoofd is dat haar ogen en de oogkassen en ruwweg 1 cm daaromheen volledig zwart zijn bepoederd. Alsof de vrouw het kartonnetje van een rol keukenpapier op haar kijkers heeft gezet en een ander heeft betaald om een handvol roet erdoorheen te blazen. Oh ja, ze had ook een harembroek aan. Ugh...

2. Niet lekker.

Ik begrijp niet dat mensen iets opeten wat ze niet lekker vinden. Ik kwam dat van de week tegen. 'Heeft het gesmaakt' zeg ik, wijzend op een leeg bord. 'Nee', luidt het antwoord van de bejuweelde vrouw, met aardappel-in-de-keel-accent. 'Maar ik had zo'n honger, dat ik het toch maar heb opgegeten'. Arm schaap, had je zo'n honger dan? Ben je helemaal komen lopen vanaf de overkant? Knelt je nieuwe diamant-BH? Had de butler de Vijf Uur Show weer niet op tijd aangezet? Wat een belachelijk excuus zeg. Ik snap best dat je trek kunt hebben, maar ga dan alsjeblieft niet eerst anderhalf uur aan de bar zitten borrelen voordat je aan tafel gaat! En dan vervolgens mopperen over het eten. Niet dat je daar het recht niet toe hebt! Ik bedoel: niet lekker is niet lekker. Geen probleem, smaken verschillen en de keuken maakt soms ook wel eens een misser. We zijn allemaal mensen, nietwaar? Maar ga nou niet het slachtoffer zitten uithangen alsjeblieft.

Zoet

Waarom is alles toch zo zoet? Nou ja, niet alles natuurlijk. Ik doel voornamelijk op drinken in van die pakken (Je weet wel: 'van die pakken'), die je in de supermarkt vindt. Ik dacht: laat ik eens lekker wat aardbeien-sinaasappel-mix kopen en voor de leukigheid ook maar een sinaasappel-limoen-combi.

Bij de eerste slok (bij beide pakken) trekt mijn gehele gezicht zich samen, als nam ik een hap van een gesuikerde suikertaart met suikerglazuur en suikerversiersels, versie extra zoet.

Dit is toch helemaal niet lekker? En ook niet dorstlessend?

Raus! Raus!

Af en toe word je zo moe van Gasten... Ik zeg wel eens: 'de horeca zou heel leuk zijn als er geen gasten zouden zijn', en mijn collega's zijn het daar vaak ook mee eens. Zoals vanavond. Ik was heen en weer aan het rennen tussen drie nieuwe gasten die heel veel aandacht nodig hadden, een koffiemachine die geen bonen meer had, een vergaderzaal die heel precies gezet moest worden en wat al niet meer, toen een vrouw naar me toekwam met haar handen vol met lege glazen. Ze had de look van een vrijgezelle tante uit de jaren 40. Strak, onbeweeglijk haar, een rok gemaakt van jute en een zeer degelijk -truttig, dus- vestje. Ze zette de glazen voor mijn neus neer, en vroeg me of ik een koffiebestelling kon opnemen. Ik was heel even met stomheid geslagen. Waarom moest ze de glazen meenemen? Maar goed: ik naar de tafel: de dame in kwestie had alle overige glazen naar één kant van de tafel geschoven, voor de neus van één van haar tafelgenoten. Aangezien het een tafel van 15 gasten betrof, bevond de tafelgenoot zich achter een onneembare vesting van longdrinks, spatjes en wijnglazen.

Ik had op dit moment heel pesterig kunnen gaan doen: ik heb een hekel aan mensen die zelf gaan opruimen en het heft in eigen hand nemen, maar de waarheid was: de vrouw (en haar tafelgenoten) hadden inderdaad wel heel lang op me moeten wachten. Wat daarvoor de reden was, is niet eens belangrijk, aangezien de gast uiteindelijk toch gelijk heeft. Ik heb dus mar netjes de boel opgeruimd en de koffiebestelling opgenomen.

Maar toch, af en toe zou ik gewoon graag het volgende doen:

Triskel

Op 5 & 6 juni in Theater de Nieuwe Doelen in Gorinchem: Triskel.

Ik heb meegedaan met leuke filmpjes voor tijdens de voorstelling!

Bekijk HIER de trailer.

Hier een plaatje vanuit 1 van de filmpjes... (bedankt, Elise!)

Truffelfris

Belachelijk hoe producten tegenwoordig worden beschreven. Ik lees op het etiket van Robijn Crème (een soort romige wasverzachter. Een wat?! Ja, inderdaad ROMIGE WASVERZACHTER. Zeg dat maar eens hardop en je zult zien hoe stom het eigenlijk klinkt - en is) een beschrijving van het in de fles klotsende product:

"Verwen je zintuigen & kleding met Jojobaolie.
Robijn Crème is pure verwennerij voor jezelf en voor je kleding door de rijke crèmige samenstelling en verzachtende Jojobaolie.
Een echt verwenmoment!
Zoals genieten van een heerlijke chocoladetruffel die smelt in je mond. Gun jezelf dat speciale moment.
Ook op een gewone maandagochtend."

Goed, ten eerste: sinds wanneer wordt jojobaolie met een hoofdletter geschreven? We zijn niet in Duitsland voor zover ik weet. Denkt Robijn (of Unilever eigenlijk) nu echt dat we nu overtuigd zijn dat jojoba een koninklijke plant is, ofzo? Blurgh...

Ten tweede: ik vind de notie van 'je kleren verwennen' een beetje vergezocht. Je kunt niet ALLES vermenselijken, Robijn! Ook al zet je een knuffelbeertje op al je producten.

Ten derde: over vergezocht gesproken: je vergelijkt het 'verwennen van jezelf -en tot op bepaalde hoogte ook van je kleren (pfff...)- met het eten van een bonbon? Waar gaat dit over? Wat een rare metafoor voor een chemisch product! Dat is als zeggen: 'Salade Niçoise: alsof je net lekker hebt geniest' of 'Beethoven, alsof je dat stukje appelschil EINDELIJK tussen je tanden vandaan hebt'.

Ten vierde: wat is 'een gewone maandagochtend'? Voor mij is het een soort weekenddag, gezien mijn horecawerk, maar voor de rest van de wereld is het gewoon een werkdag, volgens mij! Denkt Robijn nu echt dat er nog steeds zo ontzettend veel huismoeders zijn die de maandagochtend doorbrengen met een kopje koffie, de was doen en stofzuigen? Dit zijn de jaren vijftig toch niet? Of richten ze zich op de werksters, die al truffel-etend de laatjes van hun rijke werkgeefsters besnuffelen?

Extra bonuspunt: de fles is zo ontworpen alsof het lijkt dat Robijntje (het beertje) in een zwembad van crème ronddobbert. Leuk op zich, ware het niet dat als je halverwege de fles ben, het meer lijkt alsof Robijntjes ledematen zijn afgerukt en op enige afstand van zijn overigens bloedeloze romp tentoongesteld. Daarnaast vind ik het idee van zwemmen in een bad van wasverzachter eigenlijk helemaal geen prettig idee. Probeer je dan nog maar eens af te drogen zonder een rotzooi te maken van je handdoek. Die kun je gelijk in de was gooien (hmm). Je ruikt natuurlijk wel heel lekker naar jojoba. Oh sorry: Jojoba.

Even delen...

Dit moet ik even delen: ik zat vanmiddag even op een terras het boek 'Een kleine geschiedenis van bijna alles' te lezen en...

Weet je, het maakt niet uit. Ik las in het boek dat de Wisteria (een plant) eigenlijk naar Caspar Wistar is genoemd en officieel dus WistAria heet. Oh ja, en dat de moa een uitgestorven loopvogel is.

Ik wilde eigenlijk alleen maar even melden dat ik op een terras zat :-P

Als compensatie voor deze pesterij een plaatje van een moa:



En omdat het vandaag zondag is, ook nog eentje van Caspar Wistar:

Kippeling

Ik kom uit de supermarkt met een volle tas: katteneten, brood, vruchtensap etc. Zie ik daar een kar staan van Poelier Floor, welbekend in Hilversum en omstreken met daarvoor een bord met daarop 'Kippeling'!

Ik denk: 'kippeling'?, en neem een kijkje in de vitrine van de kar. Voordat ik een goede blik heb kunnen, vraagt een smoezelig uitziend meisje in de kar mijn aandacht door "Kan ik u helpen?" te vragen. Ik denk: ik ga er gewoon voor, Ik doe het gewoon! Mijn mond praat mijn hersenen voorbij, al zeggende: '1 portie kippeling alstublieft', en voor ik het weet zit ik in de auto naar huis, me mentaal voorbereidend op de verassing in de warme zak naast me op de passagiersstoel.

Een half uur later zit ik thuis achter een leeg bord met een leeg gevoel. Wat een teleurstelling! Kippeling is precies wat je denkt dat he is: kibbeling maar dan met kip. Met andere woorden: stukjes kip met veel te veel deeg er omheen in de frituur geflikkerd en dan zo lang gebakken dat zelfs het frituurvet zich ervoor schaamt. De met zachte tikken op mijn bord belandende donkerbruine klompjes waren me behoorlijk tegengevallen. De zachte tikjes hadden misschien al alarmbelletjes moeten laten rinkelen. Niets dat lekker gebakken is moet tikken: het moet plokken, zoals we allemaal weten.

Niets voor mij, die kippeling...

Indeling

Ik zat net op de WC (okee, teveel informatie, maar het wàs wel zo) en zat na te denken over de indeling van mijn woonkamer. Ik verander het zo nu en toe, en ik besefte ineens met een schok dat de huidige opstelling al een half jaar staat! Dat is een mijlpaal, kan ik je wel vertellen! Blijkbaar heb ik nu dan eindelijk de perfecte opstelling gevonden die me blijft tevreden stellen. Ik bedoel: als ik binnenkom denk ik nog steeds: hè, wat staat het toch leuk zo. En dat na een half jaar!

Dat maakt het natuurlijk wel een beetje zuur dat ik binnenkort (pin me niet vast op data; ik weet het ook nog niet precies) zal vertrekken uit mijn 'villa in 't Gooi'... Want.... (tromgeroffel)..... voor wie het nog niet wist (inclusief mijn collega's die dit misschien lezen): ik heb ontslag genomen! Aaaaah! Ik wist dat het er ooit van zou komen: ben natuurlijk niet echt aan de Hogeschool voor de Kunsten gaan studeren om fulltime in een restaurant te gaan werken. Dusssss, ik trok de stoute schoenen aan en heb besloten er een punt achter te zetten.

Tevens, en dat verklaart bovenstaande opmerking over mijn 'villa', heb ik ook besloten om te gaan terugverhuizen naar het zuiden. Aaaaaaagh!

Met al die veranderingen in zicht is het misschien ook maar eens goed om weer wat leven in mijn blog te blazen? Kijken of hier reacties op komen... :-P