Verder: deze columns gaan over mannen die ik tegenkom en waarvan ik denk: yum! (of: hubba hubba!). Over het algemeen zijn het belachelijk korte ontmoetingen die NIETS voorstellen, behalve in mijn hoofd, waar ik dan al weer een huwelijk, twee kinderen en een scheiding verder ben.
Goed, we gaan van start met nummer 1.
De codenaam: Helena
De locatie: De Jonge Haan (restaurant waar ik werk)
De datum: vrijdag 4 april 2008
De tijd: 22.00 uur (of zoiets)
Vrijdagavonden zijn meestal 'big business' in de Jonge Haan, dus ik had me ingesteld op een drukke avond. Het bezoekersaantal viel echter mee: ik liep al het eten met gemak weg (voor de duidelijkheid: ik ben etensloper, wat precies is hoe het klinkt: ik breng eten van de keuken naar de gasten) en had tussendoor zelfs nog tijd om lol te hebben met collegae. Toen de spits rond half negen/ negen uur zo'n beetje over was, begon ik met de mise-en-place, wat inhoudt dat ik alles klaar ga zetten voor de volgende dienst (de volgende ochtend, dus). Ik was een uurtje bezig, toen ik mezelf terugvond achter de bar. Ik hoorde een nummer op ons muzieksysteem, wat ik al meermaals had horen langskomen en wat ik echt leuk vond, dus ik besloot om het eindelijk eens op te gaan zoeken. Benodigdheden waren dus: de zangeres en de naam van het nummer. Ik schreef de naam van de zangeres (Helena) op mijn hand, en wilde net weer aan het werk gaan, toen ik zag dat een gast van tafel 1 zich aan de bar had opgesteld.
Tafel 1 zat al een hele tijd binnen: ze hadden geborreld, en daarna gegeten en daarna zaten ze eens lekker bij te kletsen met zijn vijven. Zoals zo vaak had ik één persoon aan deze tafel in mijn hoofd opgenomen: dat is gemakkelijk om je later een tafel te herinneren als er iets is blijven liggen of als er iets niet blijkt te kloppen met de rekening achteraf. Dat gaat als volgt in zijn werk:
Collega: "Hee, ik heb een bril gevonden op tafel 32!"
Ik: "Was dat die tafel met die vrouw die op Rita Verdonk leek?"
Collega: "Ja, die!"
etc.
Voor de geïnteresseerden: op tafel 1 zat deze avond een man die waarschijnlijk 30 was, maar een gezichtsbelijning van een veertigjarige had. In mijn hoofd had hij de naam Rimpelhoofd gekregen.
Hoe dan ook, op tafel 1, die ik uiteraard die avond ook al had bediend, was één iemand opgestaan en naar de bar gekomen. Geloof me of niet, maar sommige gasten merk je gewoon niet op. Dat is misschien de boete die je betaald als je zoveel mensen achter elkaar ziet op één avond. Het is echter raar dat ik deze persoon niet had opgemerkt. Een beknopte beschrijving:
Ogen: blauw
Haar: bruine krullen (yum!)
Leeftijd: ca. 30
Lengte: ongeveer even lang als ik
Kleding: casual
Celebrity-look-a-like: een knappe Jochem Meijer
Deze meneer, die zich over de bar heenleunde, was, zelfs voordat ik ook maar één woord over zijn lippen had horen komen, duidelijk homo. Ik weet niet: soms straalt iemand het gewoon uit. Niet dat hij meteen heel erg nichterig was, ofzo. Misschien is het gewoon mijn gay-dar die dat oppikt.
Hoe dan ook: de man leunde zich over de bar heen en keek me aan. Ik was er even stil van en probeerde iets stoers te zeggen, maar wat over mijn lippen kwam, was niet veel romantischer dan: "Ja?".
Mijn niet-zo-subtiele opeingszin weerhield de man er niet van om de volgende vraag te stellen:
"Goh, dat nummer dat ik net hoorde. Van wie is dat eigenlijk?"
Ik straalde even: Oh hemel! Iemand met mijn muzieksmaak! Hoe zeldzaam! Immers: het genre muziek waarin ik me interesseer is al eens omschreven als 'circusmuziek', dus dat stemt niet zo vrolijk als je hoopt op een mede-muziekliefhebber.
Ik antwoordde met een klein stukje trots: "Helena!"
Meneer keek me een beetje bevreemd aan, waarschijnlijk verrast door het kant-en-klare antwoord dat ik hem zonder aarzelen voorschotelde en lachtte even.
"Oh?", zei hij.
Ik dacht bij mezelf: vasthouden, vasthouden! Hier is een persoon die tot die 0.00006 % van de bevolking der aarde behoort die van dezelfde muziek houdt als jij!
Trots liet ik de rug van mijn hand zien, waarop in prachtig gekaligrafeerde letters de naam 'Helena' prijkte.
"Vind je het een mooi nummer?", vroeg ik hoopvol.
"Ja!" antwoorde Helena niet echt geïnspireerd.
We lachtten even over dit toeval, waarna meneer Helena weer terugkeerde naar tafel 1.
Collega E., die dit passievolle pre-paringsritueel had gevolgd vanaf een afstand, snelde naar de bar, waar ik nog een beetje verdwaasd stond.
"Die meneer valt op mannen!", verkondigde ze blij.
"Ja E,", reageerde ik droog, "dat heb je goed gezien".
Tijdens de laatste paar uur waarin de Haan open was, liep ik een beetje zweverig langs tafel 1, zonder te laten merken dat ik langs tafel 1 liep terwijl Collega E. verkondigde aan collega's dat ik sjans had gehad bij Helena. Ik ving zo nu en dan wat delen van gesprekken aan tafel 1 op. Mevrouw 1 aan tafel 1 verkondigde: "Nou, ik vind hem niet echt bij je passen".
Leuk. Mijn innerlijke gevoelstoestand werd verdeeld tussen: 1: Yay, ik word besproken! en 2: Mevrouw 1 is een trut.
En, tja, het spijt me, ik kan deze eerste column niet echt vrolijk beëindigen (zoals vele komende columns ben ik bang): meneer Helena verdween met de rest van tafel 1 (waaronder Rimpelhoofd en De Trut) weer de donkere avond in. Ik bleef achter met het liedje van Helena in mijn hoofd en een nieuw idee voor een column...
Oh, nog even ter bewijs een scan van mijn hand :-D
Okee, okee, ik kan het er ook later opgeschreven hebben, maar geloof me nou maar gewoon, okee!?
No comments:
Post a Comment