Een (soort van) eind en een (soort van) begin

Ik ben een beetje stil geweest de afgelopen dagen. Niks aan de hand hoor, maar ik was mijn blog een beetje aan het overdenken. Ik ben over het algemeen erg tevreden en blij met mijn schijfsels, en meestal houd ik me ook wel aan het ritme, maar de afgelopen tijd werd het schrijven steeds meer een plicht in plaats van een vreugd. En daarom...:


Een soort van einde

Oei oei oei. Wat een slordigheid! De Grote Boodschap begint duidelijk te lijden onder mijn gebrek aan inspiratie en discipline. Hoe komt dit? Ik weet het niet! Waarschijnlijk kom ik gewoon niet genoeg in de supermarkt... Of wellicht heb ik de meest herkenbare punten al behandeld. Ik weet het niet... In ieder geval: de onderwerpen komen niet zomaar uit de lucht vallen natuurlijk en als iets niet zomaar in mijn hoofd schiet is het vrij moeilijk om er een interessant stukje over te schrijven. Of in ieder geval is het moeilijk om mezelf ertoe te zetten om er eens diep over na te denken. Ik heb het sowieso altijd al leuker gevonden om te schrijven over iets wat me bezighoud, dan over iets wat als een 'plicht' valt te omschrijven. En: ja, ik weet dat ik zelf met De Grote Boodschap ben begonnen, maar uiteindelijk blijkt de supermarkt een minder voedzame bron (op wekelijkse basis in ieder geval), dan ik aanvankelijk had verwacht.

Okee, wat ik nu heel mooi probeer te zeggen: ik stop met De Grote Boodschap. Wacht: nee, dat is niet helemaal waar. Ik houd op met de wekelijkse Grote Boodschap. Geloof me: als ik iets tegenkom of als me iets opvalt zal ik per direct weer achter mijn computer springen en er direct iets over schrijven. Verwacht alleen geen wekelijks stukje meer: dat is gewoon teveel gevraagd... Kortom: De Grote Boodschap is niet gestorven, maar zeker wel even op de Intensive Care gelegd om bij te komen. En natuurlijk ga ik elke dag even langs om te kijken hoe het staat met de vitale functies van De Grote Boodschap. Ik neem zo nu en dan een bloemetje mee, ik vertel wat voor leuke dingen er buiten het ziekenhuis gebeuren en ik probeer te zorgen dat De Grote Boodschap de moed erin houdt. Geen paniek dus: De Grote Boodschap is in goede handen in het Onze Lieve Wouter Hospitaal.

Een soort van begin

Omat het natuurlijk een beetje hard is om zomaar vaarwel te moeten zeggen tegen De Grote Boodschap, zat ik vandaag eens na te denken wat een leuk, minder veeleisend onderwerp zou zijn. En hoewel ik mezelf voorhoud dat ik meer ben dan Wouter de homo, (ik ben ook nog Wouter de kunstenaar, Wouter de obsessieve poetser, Wouter de uitslaper, Wouter de ober, Wouter de schrijver, Wouter de-constant-krap-bij-kas-zittende etc etc) lijkt het me toch leuk om eens wat meer te vertellen over de mannen in mijn leven: of eigenlijk: het ONTBREKEN van mannen in mijn leven. Weest gerust menschen: ik ga heus niet zitten blaten over hoe vreselijk het is om geen vriend te hebben, want daar hebben jullie, net als ik, absoluut geen behoefte aan. Wat wèl leuk is (denk ik), is het mekkeren (in tegenstelling tot blaten) over mannen die ik tegenkom en waarvan ik denk: goh... potentiële Wouterwederhelft? Want geloof me, ik ben natuurlijk niet altijd de coole, ontspannen en levenswijze persoon die jullie voor je zien. Ook ik (ja echt!) krijg wel eens knikkende knieën bij het aanzien van een schoon mannelijk exemplaar.

En dus, vanaf vandaag, presenteer ik met gepaste trots: 'De Potentiële Wouterwederhelft'. Ik kan niet garanderen dat ik iedere dag, week of maand iemand tegenkom die me de rugharen doet krullen, maar één ding is zeker: iedereen praat graag over een 'leuk iemand' die ze net zijn tegengekomen en ik ben niet anders. 'De Potentiële Wouterwederhelft' heeft dus geen standaard uitgavepatroon, maar wel een enthousiasme waar je U tegen kunt zeggen.

Jullie kunnen waarschijnlijk wel raden waarom ik juist vandaag begin met dit nieuwe onderwerp: Potentiële Wouterwederhelft numero 1 heeft zich vandaag aangediend! Ik zei toch dat het enthousiasme me ertoe zet om te schrijven! Dat blijkt maar weer...

Nou, ik heb mezelf dus even heel handig ontdaan van mijn wekelijkse schrijfplicht en mezelf tegelijkertijd voorzien van een minder tijdsgebonden alternatief en ik ga ervan uit (mezelf kennende) dat dit me ertoe aanzet om weer eens wat meer neer te pennen. Ik hoop dat jullie hiermee kunnen leven (ik richt me bij deze vooral op vriendin S. ...)...

Veel plezier met De PWW!

grtn Wtr