Kutstad

Vanochtend ging mijn wekker om 6:40 uur. Een onwerkelijk vroeg tijdstip voor mij, aangezien ik normaal niet echt dringende zaken heb zo vroeg in de ochtend. Deze ochtend echter wel: ik had een persvoorstelling om 10.00 uur in Amsterdam, dus ik moest er vroeg vandoor, om files te vermijden. Ik weet het: het lijkt belachelijk vroeg, maar de vorige keer dat ik 's ochtends in Amsterdam moest zijn, had ik voor de verandering eens wat minder overdreven-vroeg-tijd ingecalculeerd, wat geheel tegen mijn principes ingaat. Het resultaat: ik was te laat. Fijn. Dat dus niet nog een keer, dacht ik gisteren, en ik stelde mijn wekker vroeg in.

En natuurlijk: vandaag geen files. Ik stond om 8:10 uur naast de parkeergarage (die weer heerlijk naar pis rook), met kleine ogen en een beetje een stom gevoel. En terecht.

Hoe dan ook: ik was in ieder geval RUIM op tijd, dus besloot ik maar even een kopje koffie te gaan drinken bij de Bijenkorf. Eerst maar even naar de bioscop om te zien of ze toevallig niet al open waren. Vanaf de garage is het maar een minuut of tien lopen naar de bios, dus ik slenter zo maar een beetje in de vroege ochtendzon en verbaas me over de drukte zo vroeg. Ik passeer een afschuwelijk slecht gitaarspelende man die me dreigend aankijkt, alsof hij zijn 'talent' via teleportatie wil doorzenden. Ik kom aan bij de bios en kijk eens of ze al de deuren geopend hebben. Niet dus. Dan maar door de Kalverstraat richting de Dam en dan naar de Bijenkorf.

15 minuten later sta ik voor de deur van de Korf: dicht. Heel leuk. Dan maar even mijn chipknip opladen, want dat moest toch nog even. Tegenover de Korf is een pinautomaat-chipknip-oplaad-punt, dus daar loop ik naartoe. Hmm, dit is een ABN-AMRO. Daar mag ik vast niet chipknippen met mijn Rabo-pas, denk ik, en ik loop weer door, riching het station. Op de hele Damrak is geen enkele Rabobank te signaleren, en onverichterzake loop ik het station in. Daar zal er toch wel één zijn? Niet dus.

Ik loop naar een info-punt en vraag aan één der meisjes aldaar of zij me de locatie van de dichtstbijzijnde Rabobank kan mededelen. Het meisje kijkt me aan of ik gek geworden ben en wisselt een benauwde blik met haar collega-meisje. "If you walk to the Dam-square, you can find a Rabobank", zegt ze in Neder-Engels. Ik kijk haar even aan en vraag waarom ze Engels tegen me praat. Ze gaat er niet op in. Dan dringt tot me door wat ze zegt. "Is er een Rabo op de Dam?!", vraag ik semi-geschokt. "Ja, hoor!", reageert ze blij, het hele taal-debacle nog steeds negerend. "Er is er één vlak bij de Fame!".

Jezus, de Fame is gewoon aan de rand van de Dam. Ik ben er nota bene net nog langs gekomen! Ik bedank haar, zeg 'bye' (haha) en loop weer terug naar de Dam. Daar aangekomen zie ik een Rabobank, maar geen pinautomaten of chipknip-oplader. Ik zucht en loop een andere straat in, om een beetje rond te kijken. Ik wandel wat, en merk ineens dat ik weer op de Kalverstraat terecht ben gekomen. Misschien is de Bijenkorf nu open, denk ik nors en kom weer uit op de Dam.

Maar nee, hoor. De Korf is nog steeds dicht. Ik zucht nogmaals en besluit toch maar even te proberen mijn chip op te laden bij de ABN. Geen probleem. Goed, dat was dus heel veel verspilde moeite en een hoop verspilde kilometers. Ach ja, ik heb de tijd tenminste nog een beetje gedood. Ik loop WEER terug door de Kalverstraat en wat schetst mijn verbazing! Naast de Rabobank die ik net had gezien zijn nu ineens WEL pinautomaten! Krijg nou wat! Zijn mijn ogen dan ZO niet gewend aan het ochtendlicht dat ze sommige zaken gewoon weigeren te tonen aan mijn schimmige brein??

Pffff, nou ja, geen probleem. Ik ga wel gewoon naar de bioscoop nu.

Bij de bioscoop kijk ik eens hoe laat het is: 9:10 uur. Het hek van de bioscoop is nog ferm gesloten en ik heb zin om op de grond te gaan zitten en met mijn vuistjes op de stoep te slaan. In plaats daarvan loop ik de straat naast de bios in, en kom uit op het Rembrandtplein. Nu maar een kopje koffie drinken, denk ik, en ik loop een cafeetje in. Ik bestel koffie, vind geen suiker op tafel en reik naar de suikerpot op een aangrenzende tafel. De man en vrouw die daar zitten kijken me onverbloemd vijandig aan. "Ik... geef hem zo terug hoor", zeg ik verontschuldigend en doe wat suiker in mijn kopje koffie. Als ik de pot terugzet op de tafel, beginnen de man en de vrouw in druk Verweggistaans met elkaar te discussieren. Ik wend me maar snel af en drink mijn koffie.

Een kwartiertje later vertrek ik weer richting bioscoop. Op de weg ernaartoe passeer ik een oude vrouw met een zorgelijk gezicht, die wat angstig langs een stationair draaiende vrachtwagen schuifelt. Als ik langs haar ga roept ze ineens luid: "NIET VOOR MIJN VOETEN!" Ik stel me zo voor dat omstanders mijn sprong van een meter de lucht in zeer amusant vonden.

Eindelijk kom ik aan bij de bioscoop en: Joechei! Hij is open!

Een uur of twee later loop ik de zaal en het pand uit en loop richting parkeergarage. Onderweg loop ik langs de Amstel en achter twee toeristen die niet doorhadden dat we in Nederland speciale paden voor fietsers hebben (en die ook niet de koeigrote fietslogo's op de grond zagen), wat een aantal bijna-botsingen en ook wat entertainment veroorzaakt. Als ik de brug over de Amstel wil oversteken, komt er ineens een fietser met een noodvaart de hoek om die keihard: "YO! KIJK UIT!" roept, wat me weer een hoedje van de schrik bezorgt.

Als ik later weer thuiskom (het is nog steeds ochtend), plof ik neer op de bank en denk: Kutstad.