Geluk / Ongeluk

Vandaag werd ik onverwacht weer eens geconfronteerd met mijn geluks- en ongeluksgetal. Ik neem aan dat iedereen twee van die getallen heeft? Ik neem die van mij heel serieus, maar begin soms wel te twijfelen aan hun juistheid. Het lijkt soms alsof ze zich omdraaien (dat wil zeggen: mijn geluksgetal wordt het ongeluksgetal en vice versa). Daarvan had ik vandaag weer een voorbeeld.

Ik was aan het werk bij de Jonge Haan en een dikkige mevrouw kwam bij me afrekenen. Ik draaide mijn verhaaltje weer af, wat ongeveer zo gaat:

GAST: Ik wil graag even afrekenen.

IK: Goed hoor. Loopt u even mee?

We lopen naar het pinautomaat.

GAST: Kan ik pinnen?

IK: Dat weet ik niet. Heeft u het wel eens eerder geprobeerd? Het is niet zo moeilijk, hoor.

GAST ... oh, haha. Nee, dat zal wel lukken hoor.

IK: Mooi zo!

Ik pak het rekeningmapje en sla het open om te zien welk bedrag ik mag afrekenen. Normaal sla ik dat bedrag aan, terwijl ik het nogeens hardop voorlees, zodat de gast wat makkelijker beseft dat hij nog geen fooi heeft gegeven, gna gna.

Deze keer, echter, was het bedrag precies 128 euro. En laat 128 nu precies mijn ongeluksgetal zijn!

Okee, ik snap dat dit even raar is, maar ik heb echt een grondige HEKEL aan 128. Het is een heus jeugdtrauma, echt! Op de basisschool heb ik periodes meegemaakt waar bij de rekensommetjes die we moesten maken bij mij ALTIJD 128 uitkwam. Of ik nu veel fouten maakte of dat de maker van het rekenboek een fetisj had voor dit getal, weet ik niet, maar 128 heeft sindsdien bij mij altijd een nare nasmaak en vandaar dat het de titel ongeluksgetal heeft gekregen in mijn hoofd.

"Hee", zeg ik stralend, "dat is mijn ongeluksgetal!"

De vrouw kijkt me bevreemd aan: "Wat zegt u?"

"128 is mijn ongeluksgetal en uw rekening is precies 128 euro!"

De vrouw kijkt me nu aan alsof ik net heb voorgesteld om even achter de schuur te gaan fiezelefozelen en ik doe maar alsof ik niets gezegd heb. Ik reken met haar af en laat het verder zitten.

Als de dikkige mevrouw en haar tafelgenoten zijn vertrokken, loop ik naar hun tafel om de rommel om te ruimen. Wat zie ik daar! Een fooi! Van maar liefst 20 euro! Wat een vrijgevigheid, wat een gulle mensen! En... wat vreemd. Dit is niet wat ik verwacht als 128 zijn lelijke gezicht laat zien... vreemd...

Later op de avond, als de meeste gasten weg zijn, haal ik alle borrelkaarten van tafel om ze vervangen met ochtendkaarten, om de ochtendploeg wat werk te besparen (okee, EN omdat het moet). Ik berg de borrelkaarten op, en pak een stapel ochtendkaarten. Normaal zou ik met de kaarten een rondje langs de tafels doen, om daarna de overige kaarten weer terug te leggen op hun plaatsje. Deze keer besloot ik echter voor de verandering de kaarten te tellen, zodat ik niet A) terug moest om extra kaarten te pakken en B) niet terughoefde om de overbodige kaarten terug te leggen. Wat lekker efficiënt weer (en neurotisch...)!

Goed, ik begon dus te tellen. De ochtendkaarten liggen alleen in het café-gedeelte van de Haan, dus ik hoefde er niet zoveel te hebben. Ik ging in mijn hoofd na:

-tafel 1 met de antieke uitklapstukken
-tafel 3 (tafel 2 bestaat niet meer) bij de wijnkast
-tafel 4 en 5 bij de fragiele wandlampjes
-tafel 6 en 7 bij de doorgang naar de gang (waar mensen altijd hun stoelen ter ver naar achter schuiven om ons, het arme personeel, het leven zo moeilijk mogelijk te maken)
-tafel 8 met de ronde stoelen
-tafel 9 met de oranje retro-lamp
-tafel 10 en 11 bij het raam en...
-tafel 12 met de hoge kaars ernaast.

Dat was het. Toch? Ja, dat was het, besloot ik in mijn hoofd en loop het café in om de kaarten te gaan plaatsen. Ik besef meteen mijn fout. Tafel 13, ook wel de 'tochttafel' vergeten. Ik kijk vreemd naar tafel 13, en draai me om om een extrta kaart te pakken. Raar dat ik juist de tochttafel vergat, want laat 13 nu juist mijn geluksgetal zijn!

Goed. Ik weet het, weer een beetje raar. Ook de oorsprong van dit getal ligt op de basisschool: omdat mijn achternaam met een J begint (een letter die ruwweg midden in het alfabet zit) en onze klassen altijd rond de 24-27 kinderen bevatte, stond ik op lijsten heel vaak op de 13e plaats, hing mijn jas aan haakje 13 en was ik als 13e aan de beurt. Oh, en trouwens, het huisnummer van mijn 'villa in 't Gooi' is ... 13. Reden genoeg om 13 te omhelzen als mijn geluksgetal...

Maar ja. Vandaag bleek maar weer eens het tegendeel. Is dit een waarschuwing voor een grote verandering in mijn leven? Ga ik me misschien binnenkort tot een obscure cult bekeren? Word ik de eerste mens op Mars?

Ik kan niet wachten om te ontdekken wat de nummers voor me in petto hebben...!