Ik heb een spook in huis. Ik weet het zeker. Ik heb echt geen andere verklaring voor de mysterieuze dingen die er gebeuren met mijn IKEA-wandlampen. Het is raar, onverklaarbaar en vreemd, mysterieus en bizar, creepy en griezelig. Het is... spooky!
Wat er aan de hand is: ik heb twee wandlampjes boven mijn bank hangen. Ik heb ze al jaaaaren en ze hebben het echt altijd al goed geaan. Nooit last mee gehad. Tot ik hier ging wonen.
De lampjes hangen zoals gezegd boven mijn bank, zitten samen in één stopcontact-met-kabel geplugd, en dat stopcontact is via een dimmer weer verbonden met een stopcontact. Heel handig, want ik kan de lampjes dus gezamenlijk aan en uit draaien en desgewenst op A) superlichtgevend en B) mega-romantisch zetten als ik dat wil. Al zeg ik het zelf: een slimme constructie. Heb ik zo'n drie jaar geleden bedacht.
Watty vind het niet zo slim, denk ik. Watty is het spook. Het spook dat in het stopcontact woont. Het spook dat zo ongeveer een jaar geleden bij me in huis is gekomen. Watty vindt heel handig geschakelde wandlampjes van de IKEA niet leuk, want hij begon na twee jaar normaal functioneren de werking van de lampjes te beïnvloeden. Aan. Uit. Fel. Niet fel. Uit. Fel. Aan, etc. Voor uren aan een stuk en dan ineens helemaal niets meer. Echt heel vervelend. Uiteraard heb ik Watty al verschillende malen dreigend toegesproken en als dat niet hielp (wat het niet deed) daarna een smeekbede verricht, om vervolgens te dreigen met een nieuwe dimmer.
En vorige week was ik het zat. Fuck Watty! Laat hem andermans IKEA-wandlampjes beïnvloeden met zijn Satanische electro-krachten! Ik ging naar de Gamma, haalde er een nieuwe dimmer en met een stellig gebaar verwisselde ik de oude met de nieuwe. Het resultaat? Knippervrij! Eindelijk! Na een jaar eindelijk geen Watty meer! Hoera!
Tot vanavond.
Ik kwam thuis van mijn werk, wilde nog even mijn mail bekijken, deed de lichten aan en wat gebeurt er? Ja hoor. Watty is terug. Knipper, knipper, knipper. Aan. Uit. Fel, Zacht...
Geloof je me niet? Bekijk het volgende filmpje! De beelden spreken voor zich, dus heb ik er maar zo weinig mogelijk aan geprutst (behalve een geinig titeltje dan, hihi). Voor Hyvers: het filmpje kun je alleen bekijken op mijn originele blogsite: http://midasmisery.blogspot.com
Damn you, Watty!
Friday, May 30
Monday, May 26
Hitler
Ik was gisteren na het schrijven van de Kimberley-blog op weg naar mijn slaapkamer en keek eens naar Icarus die op mijn bank lag te slapen. Op zich al knap dat ik hem sowieso zag, want mijn bank is zeer donkerblauw en Iekje is zwart, maar goed, dat terzijde. Terwijl ik naar hem keek, kreeg hij ineens jeuk aan zijn poot ofzo, waardoor hij hem heel spastisch hen en weer begon te zwaaien, wat er bijzonder komisch uitzag.
Ik moest meteen denken aan een een plaatje op de site van het dierenasiel in Hilversum. Ze hebben op die site een aantal gif-plaatjes geplaatst (voor de niet-kenners, via Wikipedia: GIF heeft de mogelijkheid om verschillende beelden achter elkaar op te slaan in hetzelfde bestand, waardoor er een klein tekenfilmpje wordt vertoond) van dieren die bewegen en de meesten zijn ook wel aardig gelukt, ondanks hun inherente debieligheid. Eentje die me echter altijd doet lachen is deze:
(als je hem zo niet kunt bekijken, of als hij niet beweegt, kijk dan HIER)
Ligt het aan mij, of is dit inderdaad een klein schattig katje dat een Hitlergroet brengt?
Ik moest meteen denken aan een een plaatje op de site van het dierenasiel in Hilversum. Ze hebben op die site een aantal gif-plaatjes geplaatst (voor de niet-kenners, via Wikipedia: GIF heeft de mogelijkheid om verschillende beelden achter elkaar op te slaan in hetzelfde bestand, waardoor er een klein tekenfilmpje wordt vertoond) van dieren die bewegen en de meesten zijn ook wel aardig gelukt, ondanks hun inherente debieligheid. Eentje die me echter altijd doet lachen is deze:
(als je hem zo niet kunt bekijken, of als hij niet beweegt, kijk dan HIER)
Ligt het aan mij, of is dit inderdaad een klein schattig katje dat een Hitlergroet brengt?
Kimberley
Een blog schrijven is soms moeilijker dan het lijkt. Ik kom per dag vaak wel 5 of 10 dingen tegen waarvan ik denk 'hee, dat is leuk voor op mijn blog!'. Zo was ik pas in een winkel en was een caissière een zeer vervelende man aan het helpen. Op een gegeven moment keek ze me toevallig even recht aan en ik schonk haar een bemoedigende/meelijdende blik die ze beantwoorde met een stel rollende ogen en een glimlach. Dat voorval kwam me zo apart voor, dat ik er gelijk iets over wilde schrijven, maar toen ik thuis kwam, had ik A) geen zin om te schrijven en was ik B) tot de conclusie gekomen dat er eigenlijk ook gewoon niet zoveeel over te schrijven viel...
En zo gaat dat dus een paar keer per dag en per week en af en toe komen er dan vruchtbare periodes voor met heel veel blogs en af en toe ook minder rijke tijden.
Nou ja, hoe dan ook, ik zat vandaag op de WC bij de Jonge Haan. Nee, weest niet bang menschen, ik zal niet in details treden, want daarover gaat dit verhaaltje sowieso niet, dus dat zou ook weinig toevoegen. Ik zat op de WC en keek opzij naar de toiletrol-dispenser die daar hing en even dwaalde ik af met mijn gedachten. Ik moest denken aan een meisje op mijn middelbare school genaamd Kimberley. Okee, dat lijkt misschien een beetje een vreemde link, maar luister... het is eigenlijk best logisch. Heel veel van die grootgebruikstoiletapparatuur komt van een grote Amerikaanse firma met de naam Kimberley Clark. Vraag me niet hoe ik dat weet, want ik zou het je niet kunnen vertellen.
Nou ja, ik moest dus door de toiletrol-dispenser aan Kimberley denken en ik moest even stiekem lachen bij de herinnering aan een bepaalde les Frans waarin ik samen met vriendin J achter Kimberley zat en we systematisch plukjes pluis van J's pluimige pen in Kimberley's haar aan het blazen waren. Aaaah, gemeen he? Ja, eigenlijk wel... Nou ja, het was in ieder geval wèl grappig op dat moment en ik kan me ook herinneren dat Kimberley het wel een beetje verdiende. Ze was namelijk het prototype irritant kind. Toen ze een keer iets aan mevrouw v/d Corput van Frans wilde vragen, ging ze achter haar staan en prikte toen met haar wijsvinger een paar keer hard op die vervelende gevoelige plek op je schouder om de aandacht te trekken van de docente. Mevrouw v/d Corput (of v/d Porkut zoals we haar soms noemden, oei oei oei!) kreeg bij het voelen van dat geprik een zeer moordlustige blik op haar gezicht en draaide zich woedend om naar Kimberley. J en ik bekeken dit vanaf ons plekje verderop in klas en moesten zeer veel moeite doen om ons lachen in te houden. De rest van het schooljaar gebruikten we de Kimberley-prik om elkaars aandacht te trekken.
Goed, een irritant meisje dus. Met soms een berg pluimpjes in haar haar. Een beetje gniffelend keek ik nog eens naar de toiletrol-dispenser met in mijn hoofd al langzaam deze blog vormend en zag ineens dat het apparaat helemaal niet van Kimberley Clark was, maar van Bay West (waar ik dus nog nooit van heb gehoord).
Daar ging mijn onderwerp! Een beetje nukkig draaide ik een volgende rol door (want dat was eigenlijk de reden dat ik sowieso mijn aandacht op de dispenser had gericht: de voorstaande rol was leeg en een volgende moest worden voorgedraaid), werkte mijn toiletbezoek af en toen ik later thuiskwam had ik weer dat gevoel van 'tja, dat was weer BIJNA een blog'. Ik ging dus maar wat anders doen (de was opruimen) en wilde eigenlijk naar bed gaan, toen me te binnen schoot dat ik dit misverstand vast wel in mijn blogvoordeel kon omdraaien...
En voila! Het is toch weer gelukt! Heb ik toch maar weer een hele post volgeluld! Met dank aan Bay West en Kimberley en haar pluisjes!
En zo gaat dat dus een paar keer per dag en per week en af en toe komen er dan vruchtbare periodes voor met heel veel blogs en af en toe ook minder rijke tijden.
Nou ja, hoe dan ook, ik zat vandaag op de WC bij de Jonge Haan. Nee, weest niet bang menschen, ik zal niet in details treden, want daarover gaat dit verhaaltje sowieso niet, dus dat zou ook weinig toevoegen. Ik zat op de WC en keek opzij naar de toiletrol-dispenser die daar hing en even dwaalde ik af met mijn gedachten. Ik moest denken aan een meisje op mijn middelbare school genaamd Kimberley. Okee, dat lijkt misschien een beetje een vreemde link, maar luister... het is eigenlijk best logisch. Heel veel van die grootgebruikstoiletapparatuur komt van een grote Amerikaanse firma met de naam Kimberley Clark. Vraag me niet hoe ik dat weet, want ik zou het je niet kunnen vertellen.
Nou ja, ik moest dus door de toiletrol-dispenser aan Kimberley denken en ik moest even stiekem lachen bij de herinnering aan een bepaalde les Frans waarin ik samen met vriendin J achter Kimberley zat en we systematisch plukjes pluis van J's pluimige pen in Kimberley's haar aan het blazen waren. Aaaah, gemeen he? Ja, eigenlijk wel... Nou ja, het was in ieder geval wèl grappig op dat moment en ik kan me ook herinneren dat Kimberley het wel een beetje verdiende. Ze was namelijk het prototype irritant kind. Toen ze een keer iets aan mevrouw v/d Corput van Frans wilde vragen, ging ze achter haar staan en prikte toen met haar wijsvinger een paar keer hard op die vervelende gevoelige plek op je schouder om de aandacht te trekken van de docente. Mevrouw v/d Corput (of v/d Porkut zoals we haar soms noemden, oei oei oei!) kreeg bij het voelen van dat geprik een zeer moordlustige blik op haar gezicht en draaide zich woedend om naar Kimberley. J en ik bekeken dit vanaf ons plekje verderop in klas en moesten zeer veel moeite doen om ons lachen in te houden. De rest van het schooljaar gebruikten we de Kimberley-prik om elkaars aandacht te trekken.
Goed, een irritant meisje dus. Met soms een berg pluimpjes in haar haar. Een beetje gniffelend keek ik nog eens naar de toiletrol-dispenser met in mijn hoofd al langzaam deze blog vormend en zag ineens dat het apparaat helemaal niet van Kimberley Clark was, maar van Bay West (waar ik dus nog nooit van heb gehoord).
Daar ging mijn onderwerp! Een beetje nukkig draaide ik een volgende rol door (want dat was eigenlijk de reden dat ik sowieso mijn aandacht op de dispenser had gericht: de voorstaande rol was leeg en een volgende moest worden voorgedraaid), werkte mijn toiletbezoek af en toen ik later thuiskwam had ik weer dat gevoel van 'tja, dat was weer BIJNA een blog'. Ik ging dus maar wat anders doen (de was opruimen) en wilde eigenlijk naar bed gaan, toen me te binnen schoot dat ik dit misverstand vast wel in mijn blogvoordeel kon omdraaien...
En voila! Het is toch weer gelukt! Heb ik toch maar weer een hele post volgeluld! Met dank aan Bay West en Kimberley en haar pluisjes!
Friday, May 23
De Uitputtingsslag
Het begin van dit jaar was erg vol met video-projecten. Grappig genoeg waren die allemaal zo'n beetje tegelijk afgelopen en derhalve heb ik op het moment even niet zoveel te monteren en te animeren. Ik ben nog wel bezig met een project getiteld 'La Garriga', een thetaerstuk over Marian de Garriga, dat pas in 2009 gaat spelen, maar dat is allemaal nog toekomstmuziek. Het zit op dit moment voornamelijk nog in de brainstormfase, dus er gaat nog niet zoveel tijd inzitten.
Zal even heel snel vertellen wat het inhoudt: Marian de Garriga was een Nederlandse componiste, die vooral in de jaren 60 en 70 furore maakte met haar catchy jingles voor onder andere Completa ('een lepeltje Completa in je koffie'), Wehkamp etc etc. Ze maakte ook de bekende deuntjes voor de ster, het nieuws enzovoorts. Bijna iedereen kent haar geluiden wel, terwijl bijna niemand haar kent. Bovendien leefde Marian achter de schermen een heel ander leven dan ervoor en ging er het nodige drama schuil achter haar rol als perfectionistische deuntjesschrijfster. Ik zal verder niet teveel verklappen, maar geloof maar dat ik met open mond luisterde toen regisseuse Ellen me naar aanleiding van research over Marian, aangewakkerd door een gesprek over Completa, het hele verhaal vertelde. Het is echt een bijzonder meeslepende en verbazende geschiedenis. Het drama en de geheimzinnigheid spraken tot Ellens verbeelding en die gaat er nu een stuk over maken, waaraan ik ook meewerk. Hieronder twee posters die ik tot nu ontwierp.
Maar goed. Daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben. Ik wilde eigenlijk zeggen dat ik, nu er even wat minder creatieverigs te doen is, weer wat meer aan het werk ben in het restaurant. Tot voor kort werkte ik nog maar één dag in de week, omdat ik de rest van de tijd nodig had voor mijn eigen bedrijfje. Geloof me of niet, maar ook 8 uur per dag creatief denken, tekenen en fröbelen telt als een volledige baan. Als je een dag gebrainstormd hebt, ben je net zo goed kapot als wanneer je een dag in de winkel hebt gestaan, een heftruck hebt bestuurd, voor de klas hebt gestaan of telemarketingtelefoontjes hebt gepleegd.
In het begin wilde dat er niet zo in bij mij en werkte ik 3, 4 of 5 dagen in de week bij het restaurant en was ik verder thuis net zo hard nog aan het schrijven, tekenen, monteren en animeren. Dat brak me wel een beetje op en uiteindelijk ben ik dus minder bij de Jonge Haan gaan werken. Eén dag in de week om precies te zijn.
Toen ik twee weken geleden rustiger tijden bereikte, besloot ik dat ik dan maar weer wat meer moest gaan bedienen en ik moet eerlijk zeggn: het is HEERLIJK. Het lijkt wel een vakantie! Nou ja, dat is overdreven, maar het is in ieder geval ontegenzeggelijk waar dat het voor mijn brein een opluchting is om even wat meer lichamelijks te doen en wat minder peinzerigs. Ik slaap er ook echt beter door, want ik lig niet meer nog uren na te denken over hoe iets mooi kan klinken of er goed uit kan zien.
Natuurlijk zit er aan beide vormen een keerzijde: van het creatieverige gedeelte wordt je soms moedeloos, leeg en geestelijk uitgeput, maar van het werken in de bediening krijg je blaren, moeie benen en verrekte ruggewervels.
Gisteren was daarvan een goed voorbeeld. Het was echt lang geleden dat ik zo'n uitputtende avond heb meegemaakt, zeg! Het voelde echt als een avond van vroeger, toen we nog niet zo'n sterk team hadden staan. Ik moet wel even eerlijk zijn: op het moment werk ik zo'n beetje het langst van alle medewerkers in de Jonge Haan, met als uitzondering de koks, het management en collega K, die af en toe nog eens haar hoofd om de hoek steekt. Oh, en dan hebben we nog D, die -als zoon van de baas- zo'n beetje zijn hele leven in de Jonge Haan heeft gewoond.
Op het moment hebben we nogal wat nieuwe mensen erbij, en dat doet twee dingen:
1. Frisse gezichten werken harder, want die zijn nog niet gecorrumpeerd door de horeca (haha)
2. Nieuwe mensen zijn nog wat onwennig, kennen het bedrijf nog niet goed en maken relatief veel fouten
Gisteren hadden we een team dat voornamelijk uit nieuwe gezichten bestond, en dat was duidelijk te merken. Ik moest om 5 uur beginnen, en zou mee-eten, maar de drukte en onrust zorgden er al snel voor dat ik mijn bord half leeggegeten aan de kant schoof en aan de slag ging. Ik stond op van mijn stoel en ging pas om 2 uur 's nachts weer zitten!
Het zou een beetje een lange post worden als ik nu alles tot in de details zou gaan vertellen, dus ik zal me beperken tot een paar hoogtepunten:
-er waren drie borrels gepland die allemaal op het terras zouden zitten. Twee zouden borrelen en dan weer vetrekken, maar één zou eerst borrelen en daarna doorschuiven naar binnen om te gaan eten. Het probleem was dat de plaatsen op het terras nogal lastig waren vast te stellen en dat hele stukken verplaatst en verschoven moesten worden om plek te maken voor de groepen. Dat zorgde al voor de nodige stress in het begin van de avond.
-de tafel die me het meest is bijgebleven is tafel 23. Kleine opheldering: tafel 23 bestond uit twee mensen die in het niet-roken-gedeelte hadden gereserveerd en hadden gevraagd of ze in de serre mochten zitten. In principe zeggen we bij het aannemen van een reservering nooit specifieke plaatsen toe, maar op de één of andere manier was 'we doen ons best' bij deze mensen vertaald als 'dat staat vast', en omdat ze dat zo stellig tegen nieuwe collega R zeiden, placeerde hij ze nietsvermoedend op tafel 23, waardoor een klein placeerprobleem ontstond voor latere tafels. Niet een onoplosbaar probleem op zich, maar wel een beetje lastig. Ik zag toevallig hoe hij de mensen naar hun plaats bracht, keek nog eens een keer op de reserveringslijst, zag dat het niet klopte, en vroeg aan R, toen hij terugkwam, of hij de mensen alsnog op een andere plaats kon gaan zetten. Hij zegde toe, liep weg en kwam ongeveer 11,5 seconden later terug met de mededeling dat de mensen weigerden van hun plaats te vertrekken. Hmm, lastig. Ik kan me voorstellen dat het vervelend is om van plaats te moeten wisselen, maar het was nou niet zo dat ze al drie kwartier zaten ofzo... En -dacht ik wat knorrig- hebben ze in principe niets te weigeren! Ze zijn immers hier te gast! Hoe dan ook, ik liep naar de tafel toe met twee menukaarten en liet heel vriendelijk/geniepig tijdens het aangeven ervan vallen dat ik hoorde dat een misverstand was over hun placering. Ik dacht dat ik het wel even zou oplossen. En toen gebeurde het: mevrouw 23 opende haar mond en wilde me verblinden met een glimlach. Wat ik echter te zien kreeg was een gruwel: haar tanden waren een opeenstapeling van alle rottende, bruine dingen die ik ooit in mijn leven had gezien. Het leek een beetje op dit:
Die aanblik was voldoende om mij de mond te snoeren en al mijn voornemens om deze mensen eens even terecht te wijzen spontaan te laten vallen. Ahum, laat ze maar lekker zitten...
-meestal stagneert rond 10 uur/ half 11 de toestroom van gasten zo'n beetje, maar gisteren hadden we een heftige aanval van druppelgasten: tot aan half twaalf toe BLEVEN er maar mensen binnenkomen, allemaal voor een drankje, een hapje, wat tapa's of wat dan ook. Geeft niks natuurlijk, maar met iedere extra gast die er zit, neemt het vermogen om op te ruimen, voor te bereiden en schoon te maken af. Allemaal tijd die je later, als iedereen weg is, moet inhalen.
-de afwasser van gisteren, O, had moeite met het wegwerken van alle vaat die binnenkwam en had derhalve, toen ik rond 11 uur eens een kijkje nam om te zien hoe het ervoor stond, nog stapels vaat staan die bij elkaar een heel leuk bedrag hadden opgehaald bij een serviesverkoop. Zeg, ongeveer € 4.000.654.987 ofzo. Noodgedwongen heb ik toen maar een handje toegestoken om de vaart er een beetje in te krijgen.
-het belangrijktse punt van gisteren was eigenlijk de verdeeldheid: de Jonge Haan bestaat ruwweg gezien uit vier gedeeltes: het terras, het café, het grote restaurant en het serregedeelte van het restaurant. We porberen altijd om sowieso één van die vier leeg te houden, want anders is het gewoon heel moeilijk bij te houden als je niet genoeg of niet ervaren genoeg personeel hebt staan. In de winter is dat natuurlijk geem probleem, want dan heb je geen terras, maar 's zomers loop je nog wel eens tegen ongein aan. Gisteren dus ook. We hadden zo'n beetje overal wel iemand zitten en dat geeft zoveel loopwerk en zo weinig overzicht dat het makkelijk kan mislopen.
Dit waren zomaar even een paar puntjes die het gisteren lastig maakten. En dan nu het rare: ik heb TOCH een ontzettend lekkere avond gehad. Ik was doodop, mijn voeten gilden, mijn rug kreunde en mijn haar zat helemaal in de war en TOCH... Ja toch had ik het heerlijk gehad. Ik weet ook niet wat het is...
En weet je wat het leuke is? Vanavond mag ik weer!
Zal even heel snel vertellen wat het inhoudt: Marian de Garriga was een Nederlandse componiste, die vooral in de jaren 60 en 70 furore maakte met haar catchy jingles voor onder andere Completa ('een lepeltje Completa in je koffie'), Wehkamp etc etc. Ze maakte ook de bekende deuntjes voor de ster, het nieuws enzovoorts. Bijna iedereen kent haar geluiden wel, terwijl bijna niemand haar kent. Bovendien leefde Marian achter de schermen een heel ander leven dan ervoor en ging er het nodige drama schuil achter haar rol als perfectionistische deuntjesschrijfster. Ik zal verder niet teveel verklappen, maar geloof maar dat ik met open mond luisterde toen regisseuse Ellen me naar aanleiding van research over Marian, aangewakkerd door een gesprek over Completa, het hele verhaal vertelde. Het is echt een bijzonder meeslepende en verbazende geschiedenis. Het drama en de geheimzinnigheid spraken tot Ellens verbeelding en die gaat er nu een stuk over maken, waaraan ik ook meewerk. Hieronder twee posters die ik tot nu ontwierp.
Maar goed. Daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben. Ik wilde eigenlijk zeggen dat ik, nu er even wat minder creatieverigs te doen is, weer wat meer aan het werk ben in het restaurant. Tot voor kort werkte ik nog maar één dag in de week, omdat ik de rest van de tijd nodig had voor mijn eigen bedrijfje. Geloof me of niet, maar ook 8 uur per dag creatief denken, tekenen en fröbelen telt als een volledige baan. Als je een dag gebrainstormd hebt, ben je net zo goed kapot als wanneer je een dag in de winkel hebt gestaan, een heftruck hebt bestuurd, voor de klas hebt gestaan of telemarketingtelefoontjes hebt gepleegd.
In het begin wilde dat er niet zo in bij mij en werkte ik 3, 4 of 5 dagen in de week bij het restaurant en was ik verder thuis net zo hard nog aan het schrijven, tekenen, monteren en animeren. Dat brak me wel een beetje op en uiteindelijk ben ik dus minder bij de Jonge Haan gaan werken. Eén dag in de week om precies te zijn.
Toen ik twee weken geleden rustiger tijden bereikte, besloot ik dat ik dan maar weer wat meer moest gaan bedienen en ik moet eerlijk zeggn: het is HEERLIJK. Het lijkt wel een vakantie! Nou ja, dat is overdreven, maar het is in ieder geval ontegenzeggelijk waar dat het voor mijn brein een opluchting is om even wat meer lichamelijks te doen en wat minder peinzerigs. Ik slaap er ook echt beter door, want ik lig niet meer nog uren na te denken over hoe iets mooi kan klinken of er goed uit kan zien.
Natuurlijk zit er aan beide vormen een keerzijde: van het creatieverige gedeelte wordt je soms moedeloos, leeg en geestelijk uitgeput, maar van het werken in de bediening krijg je blaren, moeie benen en verrekte ruggewervels.
Gisteren was daarvan een goed voorbeeld. Het was echt lang geleden dat ik zo'n uitputtende avond heb meegemaakt, zeg! Het voelde echt als een avond van vroeger, toen we nog niet zo'n sterk team hadden staan. Ik moet wel even eerlijk zijn: op het moment werk ik zo'n beetje het langst van alle medewerkers in de Jonge Haan, met als uitzondering de koks, het management en collega K, die af en toe nog eens haar hoofd om de hoek steekt. Oh, en dan hebben we nog D, die -als zoon van de baas- zo'n beetje zijn hele leven in de Jonge Haan heeft gewoond.
Op het moment hebben we nogal wat nieuwe mensen erbij, en dat doet twee dingen:
1. Frisse gezichten werken harder, want die zijn nog niet gecorrumpeerd door de horeca (haha)
2. Nieuwe mensen zijn nog wat onwennig, kennen het bedrijf nog niet goed en maken relatief veel fouten
Gisteren hadden we een team dat voornamelijk uit nieuwe gezichten bestond, en dat was duidelijk te merken. Ik moest om 5 uur beginnen, en zou mee-eten, maar de drukte en onrust zorgden er al snel voor dat ik mijn bord half leeggegeten aan de kant schoof en aan de slag ging. Ik stond op van mijn stoel en ging pas om 2 uur 's nachts weer zitten!
Het zou een beetje een lange post worden als ik nu alles tot in de details zou gaan vertellen, dus ik zal me beperken tot een paar hoogtepunten:
-er waren drie borrels gepland die allemaal op het terras zouden zitten. Twee zouden borrelen en dan weer vetrekken, maar één zou eerst borrelen en daarna doorschuiven naar binnen om te gaan eten. Het probleem was dat de plaatsen op het terras nogal lastig waren vast te stellen en dat hele stukken verplaatst en verschoven moesten worden om plek te maken voor de groepen. Dat zorgde al voor de nodige stress in het begin van de avond.
-de tafel die me het meest is bijgebleven is tafel 23. Kleine opheldering: tafel 23 bestond uit twee mensen die in het niet-roken-gedeelte hadden gereserveerd en hadden gevraagd of ze in de serre mochten zitten. In principe zeggen we bij het aannemen van een reservering nooit specifieke plaatsen toe, maar op de één of andere manier was 'we doen ons best' bij deze mensen vertaald als 'dat staat vast', en omdat ze dat zo stellig tegen nieuwe collega R zeiden, placeerde hij ze nietsvermoedend op tafel 23, waardoor een klein placeerprobleem ontstond voor latere tafels. Niet een onoplosbaar probleem op zich, maar wel een beetje lastig. Ik zag toevallig hoe hij de mensen naar hun plaats bracht, keek nog eens een keer op de reserveringslijst, zag dat het niet klopte, en vroeg aan R, toen hij terugkwam, of hij de mensen alsnog op een andere plaats kon gaan zetten. Hij zegde toe, liep weg en kwam ongeveer 11,5 seconden later terug met de mededeling dat de mensen weigerden van hun plaats te vertrekken. Hmm, lastig. Ik kan me voorstellen dat het vervelend is om van plaats te moeten wisselen, maar het was nou niet zo dat ze al drie kwartier zaten ofzo... En -dacht ik wat knorrig- hebben ze in principe niets te weigeren! Ze zijn immers hier te gast! Hoe dan ook, ik liep naar de tafel toe met twee menukaarten en liet heel vriendelijk/geniepig tijdens het aangeven ervan vallen dat ik hoorde dat een misverstand was over hun placering. Ik dacht dat ik het wel even zou oplossen. En toen gebeurde het: mevrouw 23 opende haar mond en wilde me verblinden met een glimlach. Wat ik echter te zien kreeg was een gruwel: haar tanden waren een opeenstapeling van alle rottende, bruine dingen die ik ooit in mijn leven had gezien. Het leek een beetje op dit:
Die aanblik was voldoende om mij de mond te snoeren en al mijn voornemens om deze mensen eens even terecht te wijzen spontaan te laten vallen. Ahum, laat ze maar lekker zitten...
-meestal stagneert rond 10 uur/ half 11 de toestroom van gasten zo'n beetje, maar gisteren hadden we een heftige aanval van druppelgasten: tot aan half twaalf toe BLEVEN er maar mensen binnenkomen, allemaal voor een drankje, een hapje, wat tapa's of wat dan ook. Geeft niks natuurlijk, maar met iedere extra gast die er zit, neemt het vermogen om op te ruimen, voor te bereiden en schoon te maken af. Allemaal tijd die je later, als iedereen weg is, moet inhalen.
-de afwasser van gisteren, O, had moeite met het wegwerken van alle vaat die binnenkwam en had derhalve, toen ik rond 11 uur eens een kijkje nam om te zien hoe het ervoor stond, nog stapels vaat staan die bij elkaar een heel leuk bedrag hadden opgehaald bij een serviesverkoop. Zeg, ongeveer € 4.000.654.987 ofzo. Noodgedwongen heb ik toen maar een handje toegestoken om de vaart er een beetje in te krijgen.
-het belangrijktse punt van gisteren was eigenlijk de verdeeldheid: de Jonge Haan bestaat ruwweg gezien uit vier gedeeltes: het terras, het café, het grote restaurant en het serregedeelte van het restaurant. We porberen altijd om sowieso één van die vier leeg te houden, want anders is het gewoon heel moeilijk bij te houden als je niet genoeg of niet ervaren genoeg personeel hebt staan. In de winter is dat natuurlijk geem probleem, want dan heb je geen terras, maar 's zomers loop je nog wel eens tegen ongein aan. Gisteren dus ook. We hadden zo'n beetje overal wel iemand zitten en dat geeft zoveel loopwerk en zo weinig overzicht dat het makkelijk kan mislopen.
Dit waren zomaar even een paar puntjes die het gisteren lastig maakten. En dan nu het rare: ik heb TOCH een ontzettend lekkere avond gehad. Ik was doodop, mijn voeten gilden, mijn rug kreunde en mijn haar zat helemaal in de war en TOCH... Ja toch had ik het heerlijk gehad. Ik weet ook niet wat het is...
En weet je wat het leuke is? Vanavond mag ik weer!
Thursday, May 22
Man's Bag / Murse
Gisteren heb ik afscheid genomen van een oude vriend: mijn eerste man's bag. Ach jaaaa, de man's bag. Eigenlijk gewoon een tas, maar heel vriendelijk omgedoopt tot bovenstaande term door vriendin J. , geïnspireerd door een aflevering van Friends:
Hoe dan ook. Mijn man's bag was een beetje op. Gekreukeld, gescheurd en met gaten erin. Spullen die ik erin stopte, kwamen er net zo hard weer aan de onderkant uit. Bovendien was de rits al 300 jaar stuk en zag hij er eigenlijk gewoon niet meer uit. Jammer, jammer, jammer, want ik was er echt heel blij mee en de afgelopen jaren was ik zelden ergens te zien zonder mijn man's bag. Hieronder wat foto's van mijn man's bag door de jaren heen...
Leuk he? Zwart en blauw en beige en... leuk! Ik zal hem missen. Gelukkig heb ik een waardige opvolger. Zie hier:
Yay! Een nieuwe man's bag! Het is wel even wennen hoor, en ik zal mijn oude ook behoorlijk missen, maar ja. Soms is het gewoon tijd voor verandering.
Voor degenen die nog steeds niet zijn overtuigd van het nut van de man's bag, presenteer ik hieronder 'Ask a Gay Man', met een special over man's bags (of 'murses', zoals hij ze noemt). Overigens zegt hij niet echt iets overtuigends, en is zijn betog voor de man's bag niet doorspekt met goede argumenten -eigenlijk roept hij allen maar dat man's bags cool zijn en dat je er één MOET hebben- maar toch bewijst dit filmpje twee dingen:
1. ik ben niet de enige met een man's bag
2. je kunt ALTIJD nichteriger zijn dan ik
Oh, en trouwens: ik heb PRECIES dezelfde polo als de gozer in het filmpje... Misschien ben ik toch nichteriger dan ik denk...
Hoe dan ook. Mijn man's bag was een beetje op. Gekreukeld, gescheurd en met gaten erin. Spullen die ik erin stopte, kwamen er net zo hard weer aan de onderkant uit. Bovendien was de rits al 300 jaar stuk en zag hij er eigenlijk gewoon niet meer uit. Jammer, jammer, jammer, want ik was er echt heel blij mee en de afgelopen jaren was ik zelden ergens te zien zonder mijn man's bag. Hieronder wat foto's van mijn man's bag door de jaren heen...
Leuk he? Zwart en blauw en beige en... leuk! Ik zal hem missen. Gelukkig heb ik een waardige opvolger. Zie hier:
Yay! Een nieuwe man's bag! Het is wel even wennen hoor, en ik zal mijn oude ook behoorlijk missen, maar ja. Soms is het gewoon tijd voor verandering.
Voor degenen die nog steeds niet zijn overtuigd van het nut van de man's bag, presenteer ik hieronder 'Ask a Gay Man', met een special over man's bags (of 'murses', zoals hij ze noemt). Overigens zegt hij niet echt iets overtuigends, en is zijn betog voor de man's bag niet doorspekt met goede argumenten -eigenlijk roept hij allen maar dat man's bags cool zijn en dat je er één MOET hebben- maar toch bewijst dit filmpje twee dingen:
1. ik ben niet de enige met een man's bag
2. je kunt ALTIJD nichteriger zijn dan ik
Oh, en trouwens: ik heb PRECIES dezelfde polo als de gozer in het filmpje... Misschien ben ik toch nichteriger dan ik denk...
Monday, May 19
Hunt
De kittenhunt is begonnen. Ben vandaag drie asiels afgeweest om te kijken of ze al gare kittens hadden, maar ik zit blijkbaar nog nèt voor de grote stormloop en heb dus drie keer bot gevangen... Helaas...
Nog eeeeeven geduld...
Nog eeeeeven geduld...
Friday, May 16
Poezenlijst
Okee, ik ben een beetje geobsedeerd door katten deze week. Niet zo gek, misschien, aangezien er binnenkort een nieuw beestje bijkomt en omdat de huidige week vooral om Icarus draait (dwz het opsluiten van Icarus en het overleven van zijn ontsnappingspogingen).
Daarom, op de vooravond (voornacht, eigenlijk) van Icarus' knip-knip-date met de dierenarts: een lijstje met katten die in mijn leven een rol speelden.
Loes
De eerste kat die ik me -half- kan herinneren. Ik sta als baby nog op de foto met cyperse Loes en haar nestje. Volgens de verhalen is Loes ooit meegenomen door mijn vader vanaf een boerderij, vol met vlooien, teken en min of meer één bundel krabbende klauwen. Ik geloof dat ze aan zo ongeveer iedereen in het gezin een hekel had, behalve aan mijn moeder. Ze is ongeveer 20 geworden.
Piet
Hier weet ik gek genoeg niet zoveel meer van. Piet was zwart/wit, denk ik. Volgens mijn ouders was hij behoorlijk gestoord en heeft hij een keertje een volle kom pannenkoekenbeslag (toen nog zonder -n) leeggelikt en was hij toen ZO dik dat hij niet meer gewoon kon zitten.
James Watson
Door broer G. meegenomen van een boerderij. Pikzwart. Ook weer zo'n wildebras. Heeft het niet zo lang volgehouden.
Theo & Thea
Broer en zus, zwart en zwart/wit. Deze twee kan ik me goed herinneren uiteraard, aangezien ze nog maar kort geleden zijn overleden. Ze zijn toen ik zeven was bij ons in huis gekomen en hebben het bij elkaar opgeteld bijna 40 jaar uitgehouden. Wat ik me nog kan herinneren is dat Theo erg lang onder de indruk was dat Thea zijn moeder was en dat hij probeerde bij haar te drinken met als resultaat een kletsnatte Thea. Verder weet ik nog dat Thea ooit een duif probeerde te vangen toen ze nog HEEL klein was en dat de duif vervolgens gewoon wegvloog met haar nog op zijn rug. Theo was er een ster in om ongewone dieren te vangen: konijnen, mollen, spechten en één keer zelfs een snip.
Tressie
Tressie was een poging om een derde kat toe te voegen aan broer en zus. Ze was een zusje van Trésor, de kat van mijn broer. Heeft niet lang geduurd: Thea had een godsgruwelijke hekel aan Tres en heeft haar zo'n beetje weggepest.
Reza, Amélie en Lola
De katten van mijn huisgenoot in Hilversum. Reza haatte mannen (volgens huisgenoot was ze lesbisch) en Lola en Ami kwamen er later bij. Tijdens één memorabele avond was Lola van het balkon gesprongen en renden huisgenoot en ik in slaapkledij naar beneden (langs een zeer verbaasde burman) om haar op te sporen.
Icarus
Zwart, kneuzig, een beetje scheel en met x-benen. Varieeert zijn gedrag tussen volledig afstandelijk en zeer aanhankelijk, zonder duidelijk aankondigend signaal.
Midas
Cypers, klein en naamgever van dit blog. Het verhaal van Midas is misschien al bekend: hij is bijna twee geworden, ondanks een virale aandoening in zijn darmen waar maar een kleine genezingskans aan gegeven werd door de dokter. Hij is zo'n drie maanden dood nu, maar zal niet zo snel vergeten worden. Althans niet door mij :-)
Lotje
...???...
En nu ga ik Iekje nog maar eens een extra aai geven om hem gerust te stellen en om hem maar even met zijn gedachten van zijn ballen af te halen (ik heb het hem gisteren EINDELIJK verteld).
Welterusten!
Daarom, op de vooravond (voornacht, eigenlijk) van Icarus' knip-knip-date met de dierenarts: een lijstje met katten die in mijn leven een rol speelden.
Loes
De eerste kat die ik me -half- kan herinneren. Ik sta als baby nog op de foto met cyperse Loes en haar nestje. Volgens de verhalen is Loes ooit meegenomen door mijn vader vanaf een boerderij, vol met vlooien, teken en min of meer één bundel krabbende klauwen. Ik geloof dat ze aan zo ongeveer iedereen in het gezin een hekel had, behalve aan mijn moeder. Ze is ongeveer 20 geworden.
Piet
Hier weet ik gek genoeg niet zoveel meer van. Piet was zwart/wit, denk ik. Volgens mijn ouders was hij behoorlijk gestoord en heeft hij een keertje een volle kom pannenkoekenbeslag (toen nog zonder -n) leeggelikt en was hij toen ZO dik dat hij niet meer gewoon kon zitten.
James Watson
Door broer G. meegenomen van een boerderij. Pikzwart. Ook weer zo'n wildebras. Heeft het niet zo lang volgehouden.
Theo & Thea
Broer en zus, zwart en zwart/wit. Deze twee kan ik me goed herinneren uiteraard, aangezien ze nog maar kort geleden zijn overleden. Ze zijn toen ik zeven was bij ons in huis gekomen en hebben het bij elkaar opgeteld bijna 40 jaar uitgehouden. Wat ik me nog kan herinneren is dat Theo erg lang onder de indruk was dat Thea zijn moeder was en dat hij probeerde bij haar te drinken met als resultaat een kletsnatte Thea. Verder weet ik nog dat Thea ooit een duif probeerde te vangen toen ze nog HEEL klein was en dat de duif vervolgens gewoon wegvloog met haar nog op zijn rug. Theo was er een ster in om ongewone dieren te vangen: konijnen, mollen, spechten en één keer zelfs een snip.
Tressie
Tressie was een poging om een derde kat toe te voegen aan broer en zus. Ze was een zusje van Trésor, de kat van mijn broer. Heeft niet lang geduurd: Thea had een godsgruwelijke hekel aan Tres en heeft haar zo'n beetje weggepest.
Reza, Amélie en Lola
De katten van mijn huisgenoot in Hilversum. Reza haatte mannen (volgens huisgenoot was ze lesbisch) en Lola en Ami kwamen er later bij. Tijdens één memorabele avond was Lola van het balkon gesprongen en renden huisgenoot en ik in slaapkledij naar beneden (langs een zeer verbaasde burman) om haar op te sporen.
Icarus
Zwart, kneuzig, een beetje scheel en met x-benen. Varieeert zijn gedrag tussen volledig afstandelijk en zeer aanhankelijk, zonder duidelijk aankondigend signaal.
Midas
Cypers, klein en naamgever van dit blog. Het verhaal van Midas is misschien al bekend: hij is bijna twee geworden, ondanks een virale aandoening in zijn darmen waar maar een kleine genezingskans aan gegeven werd door de dokter. Hij is zo'n drie maanden dood nu, maar zal niet zo snel vergeten worden. Althans niet door mij :-)
Lotje
...???...
En nu ga ik Iekje nog maar eens een extra aai geven om hem gerust te stellen en om hem maar even met zijn gedachten van zijn ballen af te halen (ik heb het hem gisteren EINDELIJK verteld).
Welterusten!
Tuesday, May 13
Kattenfuik 3 / Schilferregen
Okee, nou het is toch nog gelukt. Min of meer. Gisteravond kwam Iekje nietsvermoedend binnen en sloot zichzelf heel handig in (moehahaha) door het ingenieuze luikje. Uiteraard begon hij na een kwartier alweer verwoed aan het luik te krabben, tot aan gekmakend toe.
Ik probeerde natuurlijk het luikje op diverse manieren onzichtbaar/onbereikbaar te maken, maar dat bleek weer lastiger dan gedacht...
Oplossing 1: een stevig boek (deze keer 'Ornamenten' en niet meer 'Barok') tegen het luikje
Tijdsduur: ongeveer 50 seconden
Reden van mislukking: krab-krab, boek valt om, luikgekrabbel begint weer
Oplossing 2: nog een extra boek ertegenaan (Lord of the Rings)
Tijdsduur: ongeveer 1 minuut en 15 seconden
Reden van mislukking: krab-krab, boek valt om, krab-krab, tweede boek valt om, luikgekrabbel begint weer
Oplossing 3: de kattenbak tegen 'Ornamenten' en 'Lord of the Rings'
Tijdsduur: ongeveer 15 minuten
Reden van mislukking: gedrentel, getrek en geduw, klaaglijk gemauw, het opzijduwen (!) van de boeken en het luikkrabben begint weer
Oplossing 4: 'Ornamenten' en 'LotR' tegen het luikje, daarna belachelijk zwaar keukentafeltje met marmeren plaat er tegenaan
Tijdsduur: ongeveer 7 uur
Reden van mislukking: hetzelfde als hierboven, maar dan wel met inspanningen die A) de kracht van iedere normale kat te boven gaat en B) de hele nacht te horen was
Na oplossing 4 (die tijdens de nacht plaatsvond) werd ik om half zeven chagrijnig wakker.
Toen ik de keuken binnenkwam vanuit mijn slaapkamer, werd ik geconfronteerd met het volgende:
-een lief kijkende Icarus
-een keuken met diverse onderdelen op een andere plek (dwz omgevallen, kapot of door onverklaarbare redenen gewoon verplaatst)
-OVERAL kattenbakvulling die knerpte onder mijn blote voeten
-als klap op de vuurpijl: een ENORME drol op de keukenmat, precies NAAST de kattenbak
Als ik de boel een beetje aan kant heb (vegen, dingen overeind helpen, mat schoongemaakt), kijk ik voor het eerst in de spiegel. Ik doe een stapje terug, knijp met mijn ogen en ga weer wat dichter bij de spiegel staan. Het is ongelooflijk, maar in één nacht is mijn voorhoofd van min-of-meer rood en verbrand (door een dagje terras) veranderd in dit:
Ik kijk even ongelovig in de spiegel en wrijf eens over mijn hoofd. Een regen schilfertjes fladdert in de wasbak en ik slaak een zacht 'oef'. Dit ziet er echt NIET uit. Ik lijk wel een oud schilderij!
Wat nu! Ik moet immers vandaag boodschappen doen, naar de dierenarts en vervolgens werken! Dit kan echt niet! Ik denk even na terwijl ik douche, zie dan een scrubhandschoen-achtig ding hangen dat ik voor mijn verjaardag heb gekregen en raak wat minder in paniek: dit gaat helpen! Lekker scrubben.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik scrub mijn hoofd (wat een aparte uitdrukking eigenlijk), droog me af, kleed me aan, kijk in de spiegel, zie een glad voorhoofd (yay!), eet een boterham, geef Icarus een aai en stap naar buiten om boodschappen te doen.
Buiten is het al lekker warm en ik krijg het nog even wat warmer als vanuit een andere deur een voorheen ongeziene buurman me tegemoet komt onderweg naar zijn fiets. Dit is nu echt wat je wilt zien 's ochtends: een blonde jongeman in pak met alleen maar goede kanten om het zo maar te zeggen :-) Hij zegt heel lief goedemorgen, ik zeg stotterend hoi en stap in mijn auto.
Ik begin te rijden en als ik zo'n 25 seconden op weg ben, kijk ik eens in mijn achteruitkijkspiegel. Ik moet mijn uiterste best doen om niet gillend op de rem te springen! Mijn voorhoofd is getransformeerd van glad door de scrub naar... nou, ik kan het eigenlijk niet eens omschrijven. Geloof me maar als ik zeg dat het ERG is. HEEL ERG.
Toch maar doorgereden naar de winkel, en een diepe teug adem ingezogen voordat ik de auto uitstapte en de winkel inging. Nou, ik had het me niet vergist: ik trek blikken. Veel blikken. Iedereen kijkt even naar me, wil dan verder gaan waarmee ze bezig zijn, stoppen daarmee en kijken nog eens een keer goed. Heel leuk: een schilferhoofd.
In nood pak ik maar een tubetje vochtinbrengende creme ('for men' uiteraard, en daardoor 5 euro duurder) en zodra ik in de auto zit, smeer ik met een luid 'aaaah...' het spul op mijn voorhoofd. Als ik wil wegrijden, zie ik dat er in geparkeerde auto naast me een vrouw zit te wachten op de passagiersstoel. Ze kijkt me hoogstverbaasd aan. Niet zo raar eigenlijk: mijn voorhoofd is één grote witte creme-massa.
Als ik thuis kom, zie ik dat -hoera!- de creme heeft gewerkt: ik heb weer een glad hoofd. Een beetje vlekkerig, maar goed.
Al met al: een leuk begin van de dag. En weet je wat het leuke is? Ik moet vanavond weer werken, dus dan kan de zon weer lekker op mijn hoofd schijnen om een nieuwe schilferaanval te gaan aanmaken. Bovendien moet Iek vrijdag weer naar de dokter, dus met een beetje geluk loopt die dag precies hetzelfde als vandaag. Joepie...
Ik probeerde natuurlijk het luikje op diverse manieren onzichtbaar/onbereikbaar te maken, maar dat bleek weer lastiger dan gedacht...
Oplossing 1: een stevig boek (deze keer 'Ornamenten' en niet meer 'Barok') tegen het luikje
Tijdsduur: ongeveer 50 seconden
Reden van mislukking: krab-krab, boek valt om, luikgekrabbel begint weer
Oplossing 2: nog een extra boek ertegenaan (Lord of the Rings)
Tijdsduur: ongeveer 1 minuut en 15 seconden
Reden van mislukking: krab-krab, boek valt om, krab-krab, tweede boek valt om, luikgekrabbel begint weer
Oplossing 3: de kattenbak tegen 'Ornamenten' en 'Lord of the Rings'
Tijdsduur: ongeveer 15 minuten
Reden van mislukking: gedrentel, getrek en geduw, klaaglijk gemauw, het opzijduwen (!) van de boeken en het luikkrabben begint weer
Oplossing 4: 'Ornamenten' en 'LotR' tegen het luikje, daarna belachelijk zwaar keukentafeltje met marmeren plaat er tegenaan
Tijdsduur: ongeveer 7 uur
Reden van mislukking: hetzelfde als hierboven, maar dan wel met inspanningen die A) de kracht van iedere normale kat te boven gaat en B) de hele nacht te horen was
Na oplossing 4 (die tijdens de nacht plaatsvond) werd ik om half zeven chagrijnig wakker.
Toen ik de keuken binnenkwam vanuit mijn slaapkamer, werd ik geconfronteerd met het volgende:
-een lief kijkende Icarus
-een keuken met diverse onderdelen op een andere plek (dwz omgevallen, kapot of door onverklaarbare redenen gewoon verplaatst)
-OVERAL kattenbakvulling die knerpte onder mijn blote voeten
-als klap op de vuurpijl: een ENORME drol op de keukenmat, precies NAAST de kattenbak
Als ik de boel een beetje aan kant heb (vegen, dingen overeind helpen, mat schoongemaakt), kijk ik voor het eerst in de spiegel. Ik doe een stapje terug, knijp met mijn ogen en ga weer wat dichter bij de spiegel staan. Het is ongelooflijk, maar in één nacht is mijn voorhoofd van min-of-meer rood en verbrand (door een dagje terras) veranderd in dit:
Ik kijk even ongelovig in de spiegel en wrijf eens over mijn hoofd. Een regen schilfertjes fladdert in de wasbak en ik slaak een zacht 'oef'. Dit ziet er echt NIET uit. Ik lijk wel een oud schilderij!
Wat nu! Ik moet immers vandaag boodschappen doen, naar de dierenarts en vervolgens werken! Dit kan echt niet! Ik denk even na terwijl ik douche, zie dan een scrubhandschoen-achtig ding hangen dat ik voor mijn verjaardag heb gekregen en raak wat minder in paniek: dit gaat helpen! Lekker scrubben.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik scrub mijn hoofd (wat een aparte uitdrukking eigenlijk), droog me af, kleed me aan, kijk in de spiegel, zie een glad voorhoofd (yay!), eet een boterham, geef Icarus een aai en stap naar buiten om boodschappen te doen.
Buiten is het al lekker warm en ik krijg het nog even wat warmer als vanuit een andere deur een voorheen ongeziene buurman me tegemoet komt onderweg naar zijn fiets. Dit is nu echt wat je wilt zien 's ochtends: een blonde jongeman in pak met alleen maar goede kanten om het zo maar te zeggen :-) Hij zegt heel lief goedemorgen, ik zeg stotterend hoi en stap in mijn auto.
Ik begin te rijden en als ik zo'n 25 seconden op weg ben, kijk ik eens in mijn achteruitkijkspiegel. Ik moet mijn uiterste best doen om niet gillend op de rem te springen! Mijn voorhoofd is getransformeerd van glad door de scrub naar... nou, ik kan het eigenlijk niet eens omschrijven. Geloof me maar als ik zeg dat het ERG is. HEEL ERG.
Toch maar doorgereden naar de winkel, en een diepe teug adem ingezogen voordat ik de auto uitstapte en de winkel inging. Nou, ik had het me niet vergist: ik trek blikken. Veel blikken. Iedereen kijkt even naar me, wil dan verder gaan waarmee ze bezig zijn, stoppen daarmee en kijken nog eens een keer goed. Heel leuk: een schilferhoofd.
In nood pak ik maar een tubetje vochtinbrengende creme ('for men' uiteraard, en daardoor 5 euro duurder) en zodra ik in de auto zit, smeer ik met een luid 'aaaah...' het spul op mijn voorhoofd. Als ik wil wegrijden, zie ik dat er in geparkeerde auto naast me een vrouw zit te wachten op de passagiersstoel. Ze kijkt me hoogstverbaasd aan. Niet zo raar eigenlijk: mijn voorhoofd is één grote witte creme-massa.
Als ik thuis kom, zie ik dat -hoera!- de creme heeft gewerkt: ik heb weer een glad hoofd. Een beetje vlekkerig, maar goed.
Al met al: een leuk begin van de dag. En weet je wat het leuke is? Ik moet vanavond weer werken, dus dan kan de zon weer lekker op mijn hoofd schijnen om een nieuwe schilferaanval te gaan aanmaken. Bovendien moet Iek vrijdag weer naar de dokter, dus met een beetje geluk loopt die dag precies hetzelfde als vandaag. Joepie...
Monday, May 12
Kattenfuik 2
Oh oh. Volgens mij heb ik iets stoms gedaan.
Je hebt misschien gelezen dat ik een paar dagen geleden met Icarus naar de dierenarts moest -correctie: naar de dierenarts HAD GEMOETEN. En dan weet je wellicht ook nog dat het allemaal een beetje misliep, doordat ik het kattenluikje niet op éénrichtingsverkeer had gezet.
Nou ben ik ook niet stom, dus ik had me voorgenomen dat ik het beest bij zijn afspraak dinsdag niet kwijt ben. Ik had me dus ook al voorgenomen om hem te vangen zodra ik kon. Liefst HEEL erg op tijd.
Dussssss... had ik gisteravond het katenluikje op de kattenfuik-stand gezet, met de gedachte dat ik hem maar beter vroeg dan laat naar binnen kon foppen. Ik weet het: misschien een beetje vroeg, maar dan ken je Iek nog niet: hij soms een paar dagen achter elkaar weg, dus voor hetzelfde geld komt ie pas zaterdag opdagen.
Dat was niet het geval: een uurtje nadat ik de kattenfuik had ingesteld hoorde ik geklepper en vervolgens geknaag. Het knagen ging vijf minuten door. Vervolgens klonk het geluid van een zwart pootje dat tevergeefs tegen het plastic deurtje duwde.
Even stilte.
Weer het pootjesgeluid.
Weer even stilte.
Een klaaglijk mauwtje.
Pootjesgeluid.
Even stilte.
Pootjesgeluid, gecombineerd met klaaglijk mauwtje.
Deze laatste klank ging ongeveer een kwartier door, totdat ik er gek van werd en ik naar de keuken liep om Iek op te pakken en hem te aaien en -belangrijker- hem van het deurtje weg te krijgen. Ik forceerde Iek op mijn schoot, waar hij plusminus 7 seconden bleef liggen, om daarna weer een spurt te trekken naar het luikje, waar het geluid weer begon.
Dit ga ik dus NIET de hele avod horen, dacht ik en ik snelde mijn slaapkamer in om een groot boek te pakken. Ik vond 'BAROK', een dik schrijfsel over... Barok. Okee, niet echt verrassend. Hoe dan ook, ik plaatste het boek voor het luikje en keek hoe Iek reageerde.
Even stond hij besluiteloos te kijken naar de afbeelding van de androgyne en druk met doeken en fruit omringde Bachus op de voorkant van het boek. Waar is het deurtje!? Hoe kan dit!? Vervolgens verplaatste hij zijn pootjesgekrab maar gewoon naar het boek, in plaats van het luikje. Het resultaat: boek wordt tegen de deur gedrukt, en valt om, boven op Icarus. Die slaakt een kreetje, doet een paar stappen terug en gaat daarna weer gewoon verder met krabben aan het luikje.
Zucht. Dit was geen oplossing. Ik denk even na en dan valt mijn blik op de kattenbak, die ik alvast had binnengezet. Aha! Ik schuif de bak voor het luik, en voor de zekerheid stop ik ook het boek nog maar tussen de kleine spleet die er nog tussen zit. Twee vliegen in één klap, denk ik: luikje is afgesloten en bovendien wordt Iek aangezet om de bak te gebruiken, wat toch ook wel praktisch is als hij een paar dagen binnen moet blijven.
Tevreden ga ik weer op de bank zitten en probeer verder te kijken naar The West Wing. Ik heb ongeveer 2,5 minuut rust, totdat het geklooi begint. Iek begint rondjes te rennen door het huis, springt op tafels, stoelen, op de vensterbank. Hij gaat van voor- naar achterdeur, onderwijl klaaglijk jammerend. Ik probeer hem op schoot te nemen, waar hij binnen astronomisch korte tijd weer afspringt.
Dit gaat ongeveer een halfuur door, totdat ik het volgende besef: IK. WORD. GEK.
Bovendien -en dit feit had ik maar even opzij geschoven in mijn hoofd- komen vandaag mijn ouders om even lekker de tuin bij te werken en staat dus de deur de hele dag open. Ik had even in het kort bedacht dat Iek dan wel in de slaapkamer zou kunnen blijven, maar wie probeer ik eigenlijk voor de gek te houden!?
Dus: ik ga overstag. Ik ga naar de keuken, maak het luikje vrij en het beest spurt naar buiten.
Stiekem voel ik me een beetje beter (lees: minder schuldig), maar dat gevoel wordt al gauw vervangen door een besef: ik heb iets stoms gedaan.
Als ik Iek een beetje ken, zal hij nu uit boosheid 3, misschien wel 4 dagen niet meer thuiskomen. Ja hoor, handig. Kan ik starks weer de dierenarts gaan afzeggen...
Zucht- ik ga maar eens helpen in de tuin...
Je hebt misschien gelezen dat ik een paar dagen geleden met Icarus naar de dierenarts moest -correctie: naar de dierenarts HAD GEMOETEN. En dan weet je wellicht ook nog dat het allemaal een beetje misliep, doordat ik het kattenluikje niet op éénrichtingsverkeer had gezet.
Nou ben ik ook niet stom, dus ik had me voorgenomen dat ik het beest bij zijn afspraak dinsdag niet kwijt ben. Ik had me dus ook al voorgenomen om hem te vangen zodra ik kon. Liefst HEEL erg op tijd.
Dussssss... had ik gisteravond het katenluikje op de kattenfuik-stand gezet, met de gedachte dat ik hem maar beter vroeg dan laat naar binnen kon foppen. Ik weet het: misschien een beetje vroeg, maar dan ken je Iek nog niet: hij soms een paar dagen achter elkaar weg, dus voor hetzelfde geld komt ie pas zaterdag opdagen.
Dat was niet het geval: een uurtje nadat ik de kattenfuik had ingesteld hoorde ik geklepper en vervolgens geknaag. Het knagen ging vijf minuten door. Vervolgens klonk het geluid van een zwart pootje dat tevergeefs tegen het plastic deurtje duwde.
Even stilte.
Weer het pootjesgeluid.
Weer even stilte.
Een klaaglijk mauwtje.
Pootjesgeluid.
Even stilte.
Pootjesgeluid, gecombineerd met klaaglijk mauwtje.
Deze laatste klank ging ongeveer een kwartier door, totdat ik er gek van werd en ik naar de keuken liep om Iek op te pakken en hem te aaien en -belangrijker- hem van het deurtje weg te krijgen. Ik forceerde Iek op mijn schoot, waar hij plusminus 7 seconden bleef liggen, om daarna weer een spurt te trekken naar het luikje, waar het geluid weer begon.
Dit ga ik dus NIET de hele avod horen, dacht ik en ik snelde mijn slaapkamer in om een groot boek te pakken. Ik vond 'BAROK', een dik schrijfsel over... Barok. Okee, niet echt verrassend. Hoe dan ook, ik plaatste het boek voor het luikje en keek hoe Iek reageerde.
Even stond hij besluiteloos te kijken naar de afbeelding van de androgyne en druk met doeken en fruit omringde Bachus op de voorkant van het boek. Waar is het deurtje!? Hoe kan dit!? Vervolgens verplaatste hij zijn pootjesgekrab maar gewoon naar het boek, in plaats van het luikje. Het resultaat: boek wordt tegen de deur gedrukt, en valt om, boven op Icarus. Die slaakt een kreetje, doet een paar stappen terug en gaat daarna weer gewoon verder met krabben aan het luikje.
Zucht. Dit was geen oplossing. Ik denk even na en dan valt mijn blik op de kattenbak, die ik alvast had binnengezet. Aha! Ik schuif de bak voor het luik, en voor de zekerheid stop ik ook het boek nog maar tussen de kleine spleet die er nog tussen zit. Twee vliegen in één klap, denk ik: luikje is afgesloten en bovendien wordt Iek aangezet om de bak te gebruiken, wat toch ook wel praktisch is als hij een paar dagen binnen moet blijven.
Tevreden ga ik weer op de bank zitten en probeer verder te kijken naar The West Wing. Ik heb ongeveer 2,5 minuut rust, totdat het geklooi begint. Iek begint rondjes te rennen door het huis, springt op tafels, stoelen, op de vensterbank. Hij gaat van voor- naar achterdeur, onderwijl klaaglijk jammerend. Ik probeer hem op schoot te nemen, waar hij binnen astronomisch korte tijd weer afspringt.
Dit gaat ongeveer een halfuur door, totdat ik het volgende besef: IK. WORD. GEK.
Bovendien -en dit feit had ik maar even opzij geschoven in mijn hoofd- komen vandaag mijn ouders om even lekker de tuin bij te werken en staat dus de deur de hele dag open. Ik had even in het kort bedacht dat Iek dan wel in de slaapkamer zou kunnen blijven, maar wie probeer ik eigenlijk voor de gek te houden!?
Dus: ik ga overstag. Ik ga naar de keuken, maak het luikje vrij en het beest spurt naar buiten.
Stiekem voel ik me een beetje beter (lees: minder schuldig), maar dat gevoel wordt al gauw vervangen door een besef: ik heb iets stoms gedaan.
Als ik Iek een beetje ken, zal hij nu uit boosheid 3, misschien wel 4 dagen niet meer thuiskomen. Ja hoor, handig. Kan ik starks weer de dierenarts gaan afzeggen...
Zucht- ik ga maar eens helpen in de tuin...
Thursday, May 8
Kattenfuik Update
Ja hoor. Natuurlijk.
Ik heb net boodschappen gedaan, en wie zit er op de oprit op me te wachten, met een dikke, vette grijns? Precies: Icarus.
-zucht-
Ik heb net boodschappen gedaan, en wie zit er op de oprit op me te wachten, met een dikke, vette grijns? Precies: Icarus.
-zucht-
Kattenfuik
Hmm, probleem: Icarus moet om 14:40u bij de dokter zijn voor een prik, maar ik loop al twee uur te zoeken en: geen Icarus. Nergens. Alsof-ie het doorheeft, zeg.
Stom genoeg dacht ik gisteravond nog: zal ik het kattenluikje op de 'alleen-naar-binnen-en-niet-naar-buiten'-stand zetten? En op die manier een kattenfuik bewerkstelligen? Op de één of andere manier leek me dat wat onaardig en ik heb het dan ook maar niet gedaan.
Vanmorgen om half zeven hoorde ik het luikje wel even klepperen, dus TOEN was hij nèt even binnen. Achteraf gezien was dat hèt moment om hem in te sluiten, maar ja... het was half zeven! Ik draaide me nog maar eens om en besloot hem later maar te gaan vangen.
Zonder succes dus. Het is nu 14:15u en ik heb net de dierenkliniek gebeld om de afspraak te verzetten. Ik was blijkbaar niet de enige die een huisdier heeft dat hem gesmeerd was: er hadden al meer mensen afgezegd wegens gevluchte beesten.
De nieuwe afspraak is op dinsdag en GELOOF maar dat ik dat mormel maandag al ga vangen... Wordt trouwens een leuke week voor Iek, want de vrijdag erna is het knip-knip-dag...
LATER:
Nou, ik heb nog snel een rondje om het huis gedaan, terwijl ik dat typische kattenlokkende geluidje maakte (sorry, ik heb geen idee hoe ik het fonetisch zou moeten neerpennen) waarvan ik eigenlijk nog steeds betwijfel of het wel werkt, en onderwijl rammelend met een voederblik (waar Iekje sowieso nog NOOIT op af gekomen is). Ik hoopte eigenlijk dat mijn afzegging bij de dierenarts door hem was gehoord (ik heb extra hard gepraat) en dat hij in de valse veronderstelling was dat het nu veilig was om naar huis te komen. Nog steeds niks; hij is slimmer dan ik denk...
Voor de leukigheid maar weer een filmpje dat over precies het omgekeerde gaat: een nieuwe 'Simon's Cat'!
Stom genoeg dacht ik gisteravond nog: zal ik het kattenluikje op de 'alleen-naar-binnen-en-niet-naar-buiten'-stand zetten? En op die manier een kattenfuik bewerkstelligen? Op de één of andere manier leek me dat wat onaardig en ik heb het dan ook maar niet gedaan.
Vanmorgen om half zeven hoorde ik het luikje wel even klepperen, dus TOEN was hij nèt even binnen. Achteraf gezien was dat hèt moment om hem in te sluiten, maar ja... het was half zeven! Ik draaide me nog maar eens om en besloot hem later maar te gaan vangen.
Zonder succes dus. Het is nu 14:15u en ik heb net de dierenkliniek gebeld om de afspraak te verzetten. Ik was blijkbaar niet de enige die een huisdier heeft dat hem gesmeerd was: er hadden al meer mensen afgezegd wegens gevluchte beesten.
De nieuwe afspraak is op dinsdag en GELOOF maar dat ik dat mormel maandag al ga vangen... Wordt trouwens een leuke week voor Iek, want de vrijdag erna is het knip-knip-dag...
LATER:
Nou, ik heb nog snel een rondje om het huis gedaan, terwijl ik dat typische kattenlokkende geluidje maakte (sorry, ik heb geen idee hoe ik het fonetisch zou moeten neerpennen) waarvan ik eigenlijk nog steeds betwijfel of het wel werkt, en onderwijl rammelend met een voederblik (waar Iekje sowieso nog NOOIT op af gekomen is). Ik hoopte eigenlijk dat mijn afzegging bij de dierenarts door hem was gehoord (ik heb extra hard gepraat) en dat hij in de valse veronderstelling was dat het nu veilig was om naar huis te komen. Nog steeds niks; hij is slimmer dan ik denk...
Voor de leukigheid maar weer een filmpje dat over precies het omgekeerde gaat: een nieuwe 'Simon's Cat'!
Tuesday, May 6
Multi-blog
Hallooo! Ja, ik leef nog, hoor. Wees niet bang. Ik had alleen de laatste tijd even niet zoveel om over te schrijven. Alleen maar van die kleine dingetjes waar ik nu niet een hele post aan wilde besteden. Vandaag zag ik echter iets dat me een beetje inspireerde. Ook niet echt wereldschokkend, en zeker niet genoeg voor een hele post, maar gecombineerd met andere dingetjes kan ik toch wel weer een paar regels vullen, dunkt me. Ik zal datgene dat ik zag aan het einde van deze post bespreken...
Dussss, daar gaan we dan.
Waterrat
Misschien wist je het, en misschien ook niet, maar ik ben de laatste maanden (of eigenlijk al een jaar) bezig geweest met het maken van een animatie voor Stichting Culturele Droomwevers. De stichting heeft een aantal ABC-boekjes uitgebracht, met in elk een lijst versjes. Elk boekje behandelt een ander onderwerp (dieren, woonplaatsen etc) en elk versje staat voor een letter. 26 versjes per boekje dus. Nu hadden ze bij Droomwevers bedacht dat het leuk zou zijn om bij die versjes liedjes te maken, en vervolgens om bij die liedjes weer filmpjes te laten maken. En via via (bedankt Peter!) ben ik ook een deelnemer geworden van dit project. Ik mocht zelf een letter kiezen en zou dan een versje/liedje toegewezen krijgen. Uiteraard koos ik voor de W, en ik werd aan het werk gezet met 'Waterrat'.
Samen met illustratrice Janneke van Baal ben ik aan de slag gegaan met dit filmpje, en nu is het dan eindelijk af. Het was een enorm werk, en natuurlijk was ik uiteindelijk weer fijn tegen de deadline aan het aanschurken, maar het resultaat mag er, naar mijn eigen bescheiden mening, best wezen.
Oordeel zelf:
Wolf
Op het postkantoor (waar ik was om een CD met daarop 'Waterrat' te versturen) stond ik te wachten, toen me een man opviel die voor me op een bankje zat te wachten op zijn beurt. De man zelf was niet echt heel opmerkelijk, maar zijn shirt des te meer. Ik zal niet liegen en zeggen dat ik nog nooit een dergelijk shirt had gezien, maar desalniettemin kon ik mijn ogen niet van deze wanstaltigheid afhouden. Op een zwarte achtergrond stond een enorme wolvenkop afgebeeld, met priemende groene ogen. Zo'n T-shirt dat je zo nu en dan op de markt in een kraampje ziet hangen, zeg maar.
Ik verwonderde me erover dat mensen nog steeds zulke shirts dragen. Immers, het is toch wel heel erg jaren 90, he? Ah ja, de jaren 90, toen we ons allemaal schuldig maakten aan belachelijke kledingkeuzes...
PP
Een paar weken geleden waren mijn ouders 40 jaar getrouwd. Ze wilden één en ander op feestelijke wijze met de familie vieren en hadden besloten om het hele gezin plus aanhang en kids te trakteren op een lang weekend naar een 'geheime locatie'. Twee dagen voor vertrek kreeg ik te horen waar we heen gingen: Preston palace. Voor wie er nog nooit van heeft gehoord: Preston Palace is een soort mega-hotel/vreetschuur/zwembad-combinatie in Almelo, waar je je een aantal dagen van de wereld kunt afsluiten en je te buiten kunt gaan aan drank en eten.
Ik moet zeggen: het was gezellig omdat mijn familie er was, maar serieus: het is een Tokkie-paradijs. Waar je ook keek, de petjes, voetbalshirts, oorbelletjes, tattoo's en trainingspakken waren OVERAL. Het pand is vergeven van barretjes en buffetten en podia met daarop Frans Bauer/Thomas Berge/Jan Smit/Jannes-karaoke'ende nep-artiesten.
Laat ik nu niet een verkeerd beeld schetsen: het Tokkie-overschot was niet zozeer storend alswel grappig en het zwembad was echt geweldig! Heeeeeerlijk liggen soezen in een bubbelbad, zitten dampen in een stoombad met vier Polen (ik weet ook niet waarom ik dat vertel, maar het was gewoon zo typisch blog-moment: ik, zittend in een Turks stoombad met vier Polen) en spelen met de kids in mini-waterversnellingen enzo. Echt leuk.
Poes
Ik ben voorbereidingen aan het treffen voor de komst van een nieuw beest in het huis. Eén van die voorbereidende acties is trouwens het afknippen van Icarus' ballen (wat ik hem maar niet durf te vertellen), maar dat terzijde. Afgelopen week is de poll over de kittennaam afgesloten en het eindoordeel is duidelijk: Medusa. En, zoals ik eerder al aangaf, dat wordt NIET de naam. Nee. Ik weet het nu zeker. Het heeft gewoon geen fijne klank, dus dat gaat niet door. Desondanks bedankt voor het stemmen (en dus eigenlijk het verdoen van jullie tijd)!
Afgelopen week lag ik in bed en ineens schoot me een naam te binnen: Lex. Ik kreeg het idee dat DIT wel eens DE naam kon zijn, en ik ging met een opgelucht gevoel slapen. Echter, toen ik later die week de naam mededeelde aan vriendin K. trok die een vies gezicht. Lex vond ze maar niets. Lexie misschien, maar Lex? Nee.
Nou bepaal ik natuurlijk zelf wat de naam wordt, maar deze afwijzing telt voor mij zeker wel flink mee, dus Lex verdween in de vuilnisbak en wederom was de naamlei weer blank.
En toen, later die dag, na een etentje onderweg terug naar H'sum, kwam de naam tijdens een gesprek met vriendin J. naar boven. Er werden wat namen over en weer geworpen en J. vertelde dat ze namen met meneer of mevrouw ervoor leuk vond. Nou ben ik daar niet helemaal tegen, maar toch is het niet precies wat ik zoek. Desondanks verzon ik wel een naam: Mevrouw Spinveel. Deze naam vertaalde zich al pratende naar het Engels: Miss Purs-a-lot. En toen hoorde ik het: Lot. Of eigenlijk: Lotte. Dat gaat hem worden denk ik. Het klinkt gewoon goed en het is schattig (vooral in de Lotje-vorm).
Oh, en omdat ik toch altijd een beetje tragische figuren wil, en liefst met een Romeinse of Griekse naam, ben ik even een omweg gaan zoeken om ook deze naam daaronder te laten vallen. Mijn oplossing: in de bijbel staat een verhaal over Sodom en Gomorra. Als deze steden der zonde uiteindelijk instorten, zijn onder de vluchtenden Lot en zijn vrouw. Goed, in dit verhaal is Lot een man, maar dat vergeten we maar even, okee? Als Lot's vrouw tegen beter weten en waarschuwingen in, tòch omkijkt naar de vernieling, verandert ze prompt in een zoutpilaar. En dat was dan weer zielig voor Lot, natuurlijk. Ergo: Lot is tragisch en Lot leefde in een verhaal waarin ook Romeinen voorkomen.
Goed genoeg voor mij...
Wat vind jij? Stem in mijn poll! Voor Hyvers: stemmen kan alleen op mijn blogsite http://midasmisery.blogspot.com
Bean & Natuur
Toen ik vandaag boodschappen had gedaan, gebeurde er twee dingen.
1. Toen ik me door één van H'sums drukste winkelstraten probeerde te manouvreren, reed ik bijna een mevrouw op de fiets aan, die -met de fiets aan de hand- een zebrapad overstak. Stom van mij natuurlijk. Ik verdiende dan ook het boze oog dat de vrouw me toewierp te zeerste, maar het zette me wel aan het denken. Ik vind het altijd een beetje flauw om van fietser ineens over te gaan op voetganger. En ja: ik weet het, ik weet het! Het MAG natuurlijk, en het is ook veiliger enzo, maar het voelt toch een beetje als valsspelen. Ik ga in de toekomst maar eens een voorbeeld nemen aan Mr. Bean, die deze regel mooi in zijn eigen voordeel ombuigt:
2. Toen ik even later in de rij stond voor één van Hilversums vele stoplichten (dat ook nog gehandicapt was door enerzijds de afsluiting van de ring en daardoor de beperkte toegang tot één der rijstroken en anderzijds door een gestrande automobilist die een andere rijstrook belemmerde) en ondertussen luisterde naar de rustgevende klanken van Bach, keek ik eens naar links, het Spaanderdswoud in. En wat zag ik daar?! Iets wat ik nog NOOIT in het wild had gezien! Een heus HERT! Ik weet het, misschien niet zo heel apart, maar wanneer zie je nu zomaar een hert in het wild rondlopen? Bijna nooit! Wacht, nu ik erover nadenk... Ik heb al eens eerder een hert in het bos gezien toen ik de hond uitliet...
Okee, dat was dus mijn reden om deze blog te maken, en het was ook nog eens onnodig... -zucht-
Dussss, daar gaan we dan.
Waterrat
Misschien wist je het, en misschien ook niet, maar ik ben de laatste maanden (of eigenlijk al een jaar) bezig geweest met het maken van een animatie voor Stichting Culturele Droomwevers. De stichting heeft een aantal ABC-boekjes uitgebracht, met in elk een lijst versjes. Elk boekje behandelt een ander onderwerp (dieren, woonplaatsen etc) en elk versje staat voor een letter. 26 versjes per boekje dus. Nu hadden ze bij Droomwevers bedacht dat het leuk zou zijn om bij die versjes liedjes te maken, en vervolgens om bij die liedjes weer filmpjes te laten maken. En via via (bedankt Peter!) ben ik ook een deelnemer geworden van dit project. Ik mocht zelf een letter kiezen en zou dan een versje/liedje toegewezen krijgen. Uiteraard koos ik voor de W, en ik werd aan het werk gezet met 'Waterrat'.
Samen met illustratrice Janneke van Baal ben ik aan de slag gegaan met dit filmpje, en nu is het dan eindelijk af. Het was een enorm werk, en natuurlijk was ik uiteindelijk weer fijn tegen de deadline aan het aanschurken, maar het resultaat mag er, naar mijn eigen bescheiden mening, best wezen.
Oordeel zelf:
Wolf
Op het postkantoor (waar ik was om een CD met daarop 'Waterrat' te versturen) stond ik te wachten, toen me een man opviel die voor me op een bankje zat te wachten op zijn beurt. De man zelf was niet echt heel opmerkelijk, maar zijn shirt des te meer. Ik zal niet liegen en zeggen dat ik nog nooit een dergelijk shirt had gezien, maar desalniettemin kon ik mijn ogen niet van deze wanstaltigheid afhouden. Op een zwarte achtergrond stond een enorme wolvenkop afgebeeld, met priemende groene ogen. Zo'n T-shirt dat je zo nu en dan op de markt in een kraampje ziet hangen, zeg maar.
Ik verwonderde me erover dat mensen nog steeds zulke shirts dragen. Immers, het is toch wel heel erg jaren 90, he? Ah ja, de jaren 90, toen we ons allemaal schuldig maakten aan belachelijke kledingkeuzes...
PP
Een paar weken geleden waren mijn ouders 40 jaar getrouwd. Ze wilden één en ander op feestelijke wijze met de familie vieren en hadden besloten om het hele gezin plus aanhang en kids te trakteren op een lang weekend naar een 'geheime locatie'. Twee dagen voor vertrek kreeg ik te horen waar we heen gingen: Preston palace. Voor wie er nog nooit van heeft gehoord: Preston Palace is een soort mega-hotel/vreetschuur/zwembad-combinatie in Almelo, waar je je een aantal dagen van de wereld kunt afsluiten en je te buiten kunt gaan aan drank en eten.
Ik moet zeggen: het was gezellig omdat mijn familie er was, maar serieus: het is een Tokkie-paradijs. Waar je ook keek, de petjes, voetbalshirts, oorbelletjes, tattoo's en trainingspakken waren OVERAL. Het pand is vergeven van barretjes en buffetten en podia met daarop Frans Bauer/Thomas Berge/Jan Smit/Jannes-karaoke'ende nep-artiesten.
Laat ik nu niet een verkeerd beeld schetsen: het Tokkie-overschot was niet zozeer storend alswel grappig en het zwembad was echt geweldig! Heeeeeerlijk liggen soezen in een bubbelbad, zitten dampen in een stoombad met vier Polen (ik weet ook niet waarom ik dat vertel, maar het was gewoon zo typisch blog-moment: ik, zittend in een Turks stoombad met vier Polen) en spelen met de kids in mini-waterversnellingen enzo. Echt leuk.
Poes
Ik ben voorbereidingen aan het treffen voor de komst van een nieuw beest in het huis. Eén van die voorbereidende acties is trouwens het afknippen van Icarus' ballen (wat ik hem maar niet durf te vertellen), maar dat terzijde. Afgelopen week is de poll over de kittennaam afgesloten en het eindoordeel is duidelijk: Medusa. En, zoals ik eerder al aangaf, dat wordt NIET de naam. Nee. Ik weet het nu zeker. Het heeft gewoon geen fijne klank, dus dat gaat niet door. Desondanks bedankt voor het stemmen (en dus eigenlijk het verdoen van jullie tijd)!
Afgelopen week lag ik in bed en ineens schoot me een naam te binnen: Lex. Ik kreeg het idee dat DIT wel eens DE naam kon zijn, en ik ging met een opgelucht gevoel slapen. Echter, toen ik later die week de naam mededeelde aan vriendin K. trok die een vies gezicht. Lex vond ze maar niets. Lexie misschien, maar Lex? Nee.
Nou bepaal ik natuurlijk zelf wat de naam wordt, maar deze afwijzing telt voor mij zeker wel flink mee, dus Lex verdween in de vuilnisbak en wederom was de naamlei weer blank.
En toen, later die dag, na een etentje onderweg terug naar H'sum, kwam de naam tijdens een gesprek met vriendin J. naar boven. Er werden wat namen over en weer geworpen en J. vertelde dat ze namen met meneer of mevrouw ervoor leuk vond. Nou ben ik daar niet helemaal tegen, maar toch is het niet precies wat ik zoek. Desondanks verzon ik wel een naam: Mevrouw Spinveel. Deze naam vertaalde zich al pratende naar het Engels: Miss Purs-a-lot. En toen hoorde ik het: Lot. Of eigenlijk: Lotte. Dat gaat hem worden denk ik. Het klinkt gewoon goed en het is schattig (vooral in de Lotje-vorm).
Oh, en omdat ik toch altijd een beetje tragische figuren wil, en liefst met een Romeinse of Griekse naam, ben ik even een omweg gaan zoeken om ook deze naam daaronder te laten vallen. Mijn oplossing: in de bijbel staat een verhaal over Sodom en Gomorra. Als deze steden der zonde uiteindelijk instorten, zijn onder de vluchtenden Lot en zijn vrouw. Goed, in dit verhaal is Lot een man, maar dat vergeten we maar even, okee? Als Lot's vrouw tegen beter weten en waarschuwingen in, tòch omkijkt naar de vernieling, verandert ze prompt in een zoutpilaar. En dat was dan weer zielig voor Lot, natuurlijk. Ergo: Lot is tragisch en Lot leefde in een verhaal waarin ook Romeinen voorkomen.
Goed genoeg voor mij...
Wat vind jij? Stem in mijn poll! Voor Hyvers: stemmen kan alleen op mijn blogsite http://midasmisery.blogspot.com
Bean & Natuur
Toen ik vandaag boodschappen had gedaan, gebeurde er twee dingen.
1. Toen ik me door één van H'sums drukste winkelstraten probeerde te manouvreren, reed ik bijna een mevrouw op de fiets aan, die -met de fiets aan de hand- een zebrapad overstak. Stom van mij natuurlijk. Ik verdiende dan ook het boze oog dat de vrouw me toewierp te zeerste, maar het zette me wel aan het denken. Ik vind het altijd een beetje flauw om van fietser ineens over te gaan op voetganger. En ja: ik weet het, ik weet het! Het MAG natuurlijk, en het is ook veiliger enzo, maar het voelt toch een beetje als valsspelen. Ik ga in de toekomst maar eens een voorbeeld nemen aan Mr. Bean, die deze regel mooi in zijn eigen voordeel ombuigt:
2. Toen ik even later in de rij stond voor één van Hilversums vele stoplichten (dat ook nog gehandicapt was door enerzijds de afsluiting van de ring en daardoor de beperkte toegang tot één der rijstroken en anderzijds door een gestrande automobilist die een andere rijstrook belemmerde) en ondertussen luisterde naar de rustgevende klanken van Bach, keek ik eens naar links, het Spaanderdswoud in. En wat zag ik daar?! Iets wat ik nog NOOIT in het wild had gezien! Een heus HERT! Ik weet het, misschien niet zo heel apart, maar wanneer zie je nu zomaar een hert in het wild rondlopen? Bijna nooit! Wacht, nu ik erover nadenk... Ik heb al eens eerder een hert in het bos gezien toen ik de hond uitliet...
Okee, dat was dus mijn reden om deze blog te maken, en het was ook nog eens onnodig... -zucht-
Subscribe to:
Posts (Atom)
