Zal even heel snel vertellen wat het inhoudt: Marian de Garriga was een Nederlandse componiste, die vooral in de jaren 60 en 70 furore maakte met haar catchy jingles voor onder andere Completa ('een lepeltje Completa in je koffie'), Wehkamp etc etc. Ze maakte ook de bekende deuntjes voor de ster, het nieuws enzovoorts. Bijna iedereen kent haar geluiden wel, terwijl bijna niemand haar kent. Bovendien leefde Marian achter de schermen een heel ander leven dan ervoor en ging er het nodige drama schuil achter haar rol als perfectionistische deuntjesschrijfster. Ik zal verder niet teveel verklappen, maar geloof maar dat ik met open mond luisterde toen regisseuse Ellen me naar aanleiding van research over Marian, aangewakkerd door een gesprek over Completa, het hele verhaal vertelde. Het is echt een bijzonder meeslepende en verbazende geschiedenis. Het drama en de geheimzinnigheid spraken tot Ellens verbeelding en die gaat er nu een stuk over maken, waaraan ik ook meewerk. Hieronder twee posters die ik tot nu ontwierp.
Maar goed. Daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben. Ik wilde eigenlijk zeggen dat ik, nu er even wat minder creatieverigs te doen is, weer wat meer aan het werk ben in het restaurant. Tot voor kort werkte ik nog maar één dag in de week, omdat ik de rest van de tijd nodig had voor mijn eigen bedrijfje. Geloof me of niet, maar ook 8 uur per dag creatief denken, tekenen en fröbelen telt als een volledige baan. Als je een dag gebrainstormd hebt, ben je net zo goed kapot als wanneer je een dag in de winkel hebt gestaan, een heftruck hebt bestuurd, voor de klas hebt gestaan of telemarketingtelefoontjes hebt gepleegd.
In het begin wilde dat er niet zo in bij mij en werkte ik 3, 4 of 5 dagen in de week bij het restaurant en was ik verder thuis net zo hard nog aan het schrijven, tekenen, monteren en animeren. Dat brak me wel een beetje op en uiteindelijk ben ik dus minder bij de Jonge Haan gaan werken. Eén dag in de week om precies te zijn.
Toen ik twee weken geleden rustiger tijden bereikte, besloot ik dat ik dan maar weer wat meer moest gaan bedienen en ik moet eerlijk zeggn: het is HEERLIJK. Het lijkt wel een vakantie! Nou ja, dat is overdreven, maar het is in ieder geval ontegenzeggelijk waar dat het voor mijn brein een opluchting is om even wat meer lichamelijks te doen en wat minder peinzerigs. Ik slaap er ook echt beter door, want ik lig niet meer nog uren na te denken over hoe iets mooi kan klinken of er goed uit kan zien.
Natuurlijk zit er aan beide vormen een keerzijde: van het creatieverige gedeelte wordt je soms moedeloos, leeg en geestelijk uitgeput, maar van het werken in de bediening krijg je blaren, moeie benen en verrekte ruggewervels.
Gisteren was daarvan een goed voorbeeld. Het was echt lang geleden dat ik zo'n uitputtende avond heb meegemaakt, zeg! Het voelde echt als een avond van vroeger, toen we nog niet zo'n sterk team hadden staan. Ik moet wel even eerlijk zijn: op het moment werk ik zo'n beetje het langst van alle medewerkers in de Jonge Haan, met als uitzondering de koks, het management en collega K, die af en toe nog eens haar hoofd om de hoek steekt. Oh, en dan hebben we nog D, die -als zoon van de baas- zo'n beetje zijn hele leven in de Jonge Haan heeft gewoond.
Op het moment hebben we nogal wat nieuwe mensen erbij, en dat doet twee dingen:
1. Frisse gezichten werken harder, want die zijn nog niet gecorrumpeerd door de horeca (haha)
2. Nieuwe mensen zijn nog wat onwennig, kennen het bedrijf nog niet goed en maken relatief veel fouten
Gisteren hadden we een team dat voornamelijk uit nieuwe gezichten bestond, en dat was duidelijk te merken. Ik moest om 5 uur beginnen, en zou mee-eten, maar de drukte en onrust zorgden er al snel voor dat ik mijn bord half leeggegeten aan de kant schoof en aan de slag ging. Ik stond op van mijn stoel en ging pas om 2 uur 's nachts weer zitten!
Het zou een beetje een lange post worden als ik nu alles tot in de details zou gaan vertellen, dus ik zal me beperken tot een paar hoogtepunten:
-er waren drie borrels gepland die allemaal op het terras zouden zitten. Twee zouden borrelen en dan weer vetrekken, maar één zou eerst borrelen en daarna doorschuiven naar binnen om te gaan eten. Het probleem was dat de plaatsen op het terras nogal lastig waren vast te stellen en dat hele stukken verplaatst en verschoven moesten worden om plek te maken voor de groepen. Dat zorgde al voor de nodige stress in het begin van de avond.
-de tafel die me het meest is bijgebleven is tafel 23. Kleine opheldering: tafel 23 bestond uit twee mensen die in het niet-roken-gedeelte hadden gereserveerd en hadden gevraagd of ze in de serre mochten zitten. In principe zeggen we bij het aannemen van een reservering nooit specifieke plaatsen toe, maar op de één of andere manier was 'we doen ons best' bij deze mensen vertaald als 'dat staat vast', en omdat ze dat zo stellig tegen nieuwe collega R zeiden, placeerde hij ze nietsvermoedend op tafel 23, waardoor een klein placeerprobleem ontstond voor latere tafels. Niet een onoplosbaar probleem op zich, maar wel een beetje lastig. Ik zag toevallig hoe hij de mensen naar hun plaats bracht, keek nog eens een keer op de reserveringslijst, zag dat het niet klopte, en vroeg aan R, toen hij terugkwam, of hij de mensen alsnog op een andere plaats kon gaan zetten. Hij zegde toe, liep weg en kwam ongeveer 11,5 seconden later terug met de mededeling dat de mensen weigerden van hun plaats te vertrekken. Hmm, lastig. Ik kan me voorstellen dat het vervelend is om van plaats te moeten wisselen, maar het was nou niet zo dat ze al drie kwartier zaten ofzo... En -dacht ik wat knorrig- hebben ze in principe niets te weigeren! Ze zijn immers hier te gast! Hoe dan ook, ik liep naar de tafel toe met twee menukaarten en liet heel vriendelijk/geniepig tijdens het aangeven ervan vallen dat ik hoorde dat een misverstand was over hun placering. Ik dacht dat ik het wel even zou oplossen. En toen gebeurde het: mevrouw 23 opende haar mond en wilde me verblinden met een glimlach. Wat ik echter te zien kreeg was een gruwel: haar tanden waren een opeenstapeling van alle rottende, bruine dingen die ik ooit in mijn leven had gezien. Het leek een beetje op dit:
Die aanblik was voldoende om mij de mond te snoeren en al mijn voornemens om deze mensen eens even terecht te wijzen spontaan te laten vallen. Ahum, laat ze maar lekker zitten...
-meestal stagneert rond 10 uur/ half 11 de toestroom van gasten zo'n beetje, maar gisteren hadden we een heftige aanval van druppelgasten: tot aan half twaalf toe BLEVEN er maar mensen binnenkomen, allemaal voor een drankje, een hapje, wat tapa's of wat dan ook. Geeft niks natuurlijk, maar met iedere extra gast die er zit, neemt het vermogen om op te ruimen, voor te bereiden en schoon te maken af. Allemaal tijd die je later, als iedereen weg is, moet inhalen.
-de afwasser van gisteren, O, had moeite met het wegwerken van alle vaat die binnenkwam en had derhalve, toen ik rond 11 uur eens een kijkje nam om te zien hoe het ervoor stond, nog stapels vaat staan die bij elkaar een heel leuk bedrag hadden opgehaald bij een serviesverkoop. Zeg, ongeveer € 4.000.654.987 ofzo. Noodgedwongen heb ik toen maar een handje toegestoken om de vaart er een beetje in te krijgen.
-het belangrijktse punt van gisteren was eigenlijk de verdeeldheid: de Jonge Haan bestaat ruwweg gezien uit vier gedeeltes: het terras, het café, het grote restaurant en het serregedeelte van het restaurant. We porberen altijd om sowieso één van die vier leeg te houden, want anders is het gewoon heel moeilijk bij te houden als je niet genoeg of niet ervaren genoeg personeel hebt staan. In de winter is dat natuurlijk geem probleem, want dan heb je geen terras, maar 's zomers loop je nog wel eens tegen ongein aan. Gisteren dus ook. We hadden zo'n beetje overal wel iemand zitten en dat geeft zoveel loopwerk en zo weinig overzicht dat het makkelijk kan mislopen.
Dit waren zomaar even een paar puntjes die het gisteren lastig maakten. En dan nu het rare: ik heb TOCH een ontzettend lekkere avond gehad. Ik was doodop, mijn voeten gilden, mijn rug kreunde en mijn haar zat helemaal in de war en TOCH... Ja toch had ik het heerlijk gehad. Ik weet ook niet wat het is...
En weet je wat het leuke is? Vanavond mag ik weer!
No comments:
Post a Comment