Bah, nog steeds verkouden, dus ook lijdend aan spierpijn, hoofdpijn en dergelijke. Heel vervelend, zeker als je ontdekt dat je geen pijnstillers meer in huis hebt. Dan maar bij de AH halen, dacht ik, maar ik kwam bedrogen uit: AH in Kortenhoef had geen pijnstillershoekje. Gelukkig kwam ik op mijn weg naar buiten langs een apotheek. 'Geopend tot 19:00u' stond er op het raam. Op mijn horloge vormden de wijzers zich in de positie die kwart voor zeven aanduidt. Mooi!
Ik liep de apotheek binnen. Er stond één mevrouw te wachten achter de balie. Nou ja, 'balie' is wat sterk uitgedrukt. Het was meer een spreekgestoelte met een kassalade met daarachter een min of meer modieus geklede vrouw die intensief naar een beeldscherm staarde en zo nu en dan een toets op haar keyboard intoetste. De andere vrouw (die waarschijnlijk op haar medicijnen wachtte) stond ongeduldig op haar benen te wiebelen.
Ik ging achter de zenuwachtige mevrouw staan en keek rond. De apotheek was wat je als plaatje bij het woord 'steriel' in een woordenboek zou verwachten. En ook bij 'rechthoekig', 'saai', min of meer angstaanjagend' en 'voorportaal van de hel'. Het was een kaal vertrek met net iets te hoge muren en veel te veel glas (het was een hoekpand, dus van die positie had men gretig gebruik gemaakt). Ontelbare dozen medicijnen stonden in nette rijen opgesteld langs de wanden, in allerlei kleuren en soorten. Het had een snoepwinkel geweest kunnen zijn, als ik niet beter wist.
Dat het geen snoepwinkel was, drong nog extra tot me door toen ik in de hoek van de apotheek een vrouw zag zitten in één van de twee doorzichtige stoelen (waarom die obsessie met doorzichtige materialen?). De vrouw, geheel zwart gekleed, afgezien van een veelkleurig sjaaltje, zat doodstil met de ogen gesloten, het hoofd enigszins naar achter gebogen en haar tas op haar schoot geklemd. Ik fronstte. Hoe lang zat die vrouw er al? Was ze er al geweest toen ik binnenkwam? Was ze stiekem naar binnen geslopen terwijl ik rondkeek? Waarom had ik dan niets gehoord? En waarom deed de mevrouw achter de balie er zo lang over??
Ik keek nog eens verder rond. Achter de langzaam typende vrouw aan het spreekgestoelte stonden ook medicijnen uitgestald. Mijn blik ging over een serie geel-met-oranje doosjes, allemaal van hetzelfde merk. Op elk doosje stond één letter als hoofdletter groot gedrukt, waarschijnlijk om het hoofdbestanddeel aan te duiden van het product. Er waren er een hoop met een 'N', en een hoop met een 'T' en dan nog eentje met een 'R'. De doosjes waren zo opgesteld dat ze achter elkaar gelezen het woord 'nnnnnnrtttttttt' vormden. Ik weet niet of het kwam omdat ik nog niet gegeten had, of omdat ik een knallende, kloppende hoofdpijn had, maar op de één of andere manier kwam me dat grappig voor. Waarom was er maar 1 'R'? En waarom had de min of meer modieus geklede mevrouw die juist in het midden gezet? Als ik er had gewerkt, had ik die 'R' juist aan het einde gezet, want anders zou hij zo in de verdrukking komen... Of misschien ook weer niet: alfabetisch gezien stonden ze natuurlijk wel weer logisch...
Pffff, ik schudde mijn hoofd om me uit deze warrige gedachtengang te brengen en keek naar de andere verpakkingen. Eentje in het bijzonder trok mijn aandacht: op de voorkant prijkte een plaatje van een 12-jarig meisje. Het meisje keek bezorgd en hield een groengekleurd plastic trompet-achtig voorwerp tegen haar neus gedrukt. Ik schudde mijn hoofd nog eens en keek goed. Ja. Ik had het goed gezien. Bezorgd meisje. Trompet tegen neus.
Wat? Waarom? Waar was dit apparaat voor? Was het misschien gewoon een bijzonder soort neusfluit? Nee, dat kon het niet zijn, want -let's face it- ik was in een apotheek, niet een muziekwinkel. Maar wat dan? Misschien een neusontplopper? Ik zag voor me hoe de moeder van het bezorgde meisje haar dochter rustig op het bed plaatste, bemoedigende woorden toesprak en vervolgens de neustrompet tevoorschijn haalde. Het meisje moest dan natuurlijk huilen, maar moeder was onverbiddelijk: de neus moest en zou ontplopt worden. Zachtjes plaatste de moeder de trompet op de neus van dochter, ademde diep in en bracht haar mond naar de tuit en...
Weer schudde ik mijn hoofd om mijn gedachtengang te onderbreken. De vrouw achter het gestoelte was nog steeds bezig en ik keek nog maar eens rond. De vrouw op de glazen stoel zat er nog steeds. In dezelfde positie. Met de ogen dicht. Hmmmm, vreemd. Nu vormde mijn brein weer een nieuwe sroom van bizarre ideeën. Misschien zat de vrouw er als een subtiele reminder aan 'de dood'. Zo van: 'vergeet niet uw medicijnen in nemen, want anders...'. Hmmm....
De deurbel rinkelde en een zwaargebouwde man, hijgend en uit treurige hondenogen kijkend betrad de winkel. Hij wrong zich tussen mij en de zenuwachige vrouw in en klemde zich vast aan het spreekgestoelte. Uit zijn houding merkte ik dat de man geen voorkruiper was, maar slechts op zoek naar fysieke steun, dus ik liet het begaan. De vrouw was eindelijk klaar, printte iets uit, pakte een pakje medicijnen, gaf het aan de zenuwachtige vrouw en richtte zich nu tot mij. 'Kan ik u helpen?'
Ik wees naar een pakje Ibuprofen: 'Die graag' en toen de vrouw het pakte, schonk ik een meewarige glimlach aan de zwaargebouwde man. Hij keek me aan met al het leed der wereld in zijn blik en ik keek maar gauw weer weg.
'Gebruikt u nog andere medicijnen?', vroeg de min of meer modieus geklede vrouw, wijzend op een labeltje op de verpakking. Ik antwoordde met een klinkend en vrolijk 'Nee, gelukkig niet!' en voelde me gelijk schuldig tegenover de man naast me. Ik hoorde hem amechtig ademen in mijn rechteroor en durfde niet zijn kant op te kijken.
Toen ik had afgerekend en op weg was naar de uitgang keek ik nog even naar de 'dode' vrouw in de glazen stoel. Ze had haar ogen ineens open en keek me recht aan. Als een bijbelse profeet leek ze te zeggen: "Gij zult hier nimmer wederkeren!!'
En gelijk had ze...
Wednesday, October 7
Tuesday, October 6
Blugh
Waarom, oh, waarom ben ik nu weer verkouden? Zo'n meeloper ben ik nu ook weer niet. Ik bedoel: als iedereen het doet, hoef ik het ook niet zo nodig. Behalve met die klaparmbandjes in de jaren 90; die heb ik ook gehad.
Goed, terzake.
Ik vind dat ik weer eens wat meer moet bloggen. Daar ben ik vast de enige niet in! Het probleem is: mijn breins verhalenfilter is ofwel verstopt of juist kapot: er blijft veel te veel inhangen en dan kan ik niet besluiten waarover ik het moet hebben, of alles valt er doorheen...
Nou ja, ik focus me maar gewoon op de kleine dagelijkse dingetjes dan!
-------------------------------------------------------------
Ik werd vanochtend uit mijn bed gedeurbeld door de aannemer die een half jaar geleden de renovatie van mijn appartementencomplex heeft overzien. Vrolijk lachend stond hij naar me te kijken toen ik de deur opendeed, gekleed in ochtendjas, met stoppels, mega-verkoudheids-opzwelling, dikke wallen, haar (haha) in de war en knijpend met ontbrilde net-wakker-ogen. 'Gooeeeeeeeeeedemorgen!!', bulderde hij, om vervolgens een klein kreetje te slaken en een sprongetje opzij te maken toen Mees naar buiten schoot. "U had een lekkage?"
Dat is waar: ik heb een lekkage. Nou ja, niet ik persoonlijk, maar wel het huis waarin ik woon. Het is vreemd, want alle platdaken zijn opnieuw geteerd, geisoleerd enzo, toen er aan het huis gewerkt werd. Mijn bovenbuurman had nog opgemerkt dat de werkmannen het allemaal helemaal verkeerd deden, zoals bovenbuurmannen dat nu eenmaal altijd doen, maar blijkbaar had hij toch gelijk gehad...
Het begon eerder deze week toen ik net naar bed wilde gaan. Ik hoorde een vreemd gespetter in de gang en heel even dacht ik dat Mees misschien besloten had dat het buiten te koud werd om te plassen en zijn urineeracties naar binnen had verplaatst. Het was niet zo: in de gang lag een klein plasje water en aan het plafond hingen een paar druppeltjes. 'Damn' dacht ik. 'Wat nu?' Het antwoord op 'wat nu?' was op dat moment 'ik kijk er morgen wel naar' (heel productief: ik weet het).
De volgende ochtend was het plasje weg (hoe?) en er hingen ook geen druppeltjes meer. 'Hmm, probleem opgelost' dacht ik bij mezelf en opende de deur naar de gang. Het probleem leek niet te zijn opgelost, maar was wel verplaatst, bleek uit de plas water die daar lag. 'Ugh', dacht ik. Wederom volgde: 'wat nu?'. Deze keer was het antwoord: 'ik kijk er straks wel naar', want ik moest naar mijn werk...
Toen ik thuiskwam, had buurman O. een kliko in de gang gezet die de gestaag vallende druppeltjes opving. Op mijn deur had O. een briefje gehangen met daarop de mededeling dat een loodgieter was gebeld. Lang leve O.!
En dus, deze ochtend, stond de aannemer voor de deur. Op zijn vrolijke 'Gooeeeeeeeeeedemorgen!!' wilde ik reageren met een vriendelijke respons, maar meer dan kraak kon ik niet voortbrengen. Het was een beetje als dit:
Goed, allengs kwam mijn stem op gang en bracht ik de goede man op de hoogte. Na een uur (ik was tegen die tijd semi-fris en semi-fruitig) belde hij weer aan en duwde hij een ijzeren pin in mijn gezicht.
Wat bleek? De partytent die de bovenbuurman had opgezet op zijn balkon was vastgezet met die ijzeren pin en die was dwars door de teer- en isolatielaag heengegaan. Ironie...
Goed, terzake.
Ik vind dat ik weer eens wat meer moet bloggen. Daar ben ik vast de enige niet in! Het probleem is: mijn breins verhalenfilter is ofwel verstopt of juist kapot: er blijft veel te veel inhangen en dan kan ik niet besluiten waarover ik het moet hebben, of alles valt er doorheen...
Nou ja, ik focus me maar gewoon op de kleine dagelijkse dingetjes dan!
-------------------------------------------------------------
Ik werd vanochtend uit mijn bed gedeurbeld door de aannemer die een half jaar geleden de renovatie van mijn appartementencomplex heeft overzien. Vrolijk lachend stond hij naar me te kijken toen ik de deur opendeed, gekleed in ochtendjas, met stoppels, mega-verkoudheids-opzwelling, dikke wallen, haar (haha) in de war en knijpend met ontbrilde net-wakker-ogen. 'Gooeeeeeeeeeedemorgen!!', bulderde hij, om vervolgens een klein kreetje te slaken en een sprongetje opzij te maken toen Mees naar buiten schoot. "U had een lekkage?"
Dat is waar: ik heb een lekkage. Nou ja, niet ik persoonlijk, maar wel het huis waarin ik woon. Het is vreemd, want alle platdaken zijn opnieuw geteerd, geisoleerd enzo, toen er aan het huis gewerkt werd. Mijn bovenbuurman had nog opgemerkt dat de werkmannen het allemaal helemaal verkeerd deden, zoals bovenbuurmannen dat nu eenmaal altijd doen, maar blijkbaar had hij toch gelijk gehad...
Het begon eerder deze week toen ik net naar bed wilde gaan. Ik hoorde een vreemd gespetter in de gang en heel even dacht ik dat Mees misschien besloten had dat het buiten te koud werd om te plassen en zijn urineeracties naar binnen had verplaatst. Het was niet zo: in de gang lag een klein plasje water en aan het plafond hingen een paar druppeltjes. 'Damn' dacht ik. 'Wat nu?' Het antwoord op 'wat nu?' was op dat moment 'ik kijk er morgen wel naar' (heel productief: ik weet het).
De volgende ochtend was het plasje weg (hoe?) en er hingen ook geen druppeltjes meer. 'Hmm, probleem opgelost' dacht ik bij mezelf en opende de deur naar de gang. Het probleem leek niet te zijn opgelost, maar was wel verplaatst, bleek uit de plas water die daar lag. 'Ugh', dacht ik. Wederom volgde: 'wat nu?'. Deze keer was het antwoord: 'ik kijk er straks wel naar', want ik moest naar mijn werk...
Toen ik thuiskwam, had buurman O. een kliko in de gang gezet die de gestaag vallende druppeltjes opving. Op mijn deur had O. een briefje gehangen met daarop de mededeling dat een loodgieter was gebeld. Lang leve O.!
En dus, deze ochtend, stond de aannemer voor de deur. Op zijn vrolijke 'Gooeeeeeeeeeedemorgen!!' wilde ik reageren met een vriendelijke respons, maar meer dan kraak kon ik niet voortbrengen. Het was een beetje als dit:
Goed, allengs kwam mijn stem op gang en bracht ik de goede man op de hoogte. Na een uur (ik was tegen die tijd semi-fris en semi-fruitig) belde hij weer aan en duwde hij een ijzeren pin in mijn gezicht.
Wat bleek? De partytent die de bovenbuurman had opgezet op zijn balkon was vastgezet met die ijzeren pin en die was dwars door de teer- en isolatielaag heengegaan. Ironie...
Monday, August 17
Liervogel
Een ongelooflijk beestje, de liervogel. Hij is in staat zo'n beetje alle geluiden die hij hoort na te doen. Net zoals een papegaai, maar echt nog stukken beter!
Kijk dit:
En dan deze pardieversie, moehahahaha:
Kijk dit:
En dan deze pardieversie, moehahahaha:
De Grote Boodschap # 19
Okee. Vandaag iets wat niet echt met supermarkten te maken heeft, maar slechts zijdelings.
Ik was vandaag heel even bij de Super de Boer (die ene met de parkeerplaats op het dak, woeee!) en ik deed wat kleine boodschappen. Bij de kassa aangekomen bedacht ik me dat dit de enige supermarkt is waar een groot gedeelte van de caissières mannelijk is. Dat wil zeggen, dat vermoed ik althans. Caissière G., waarbij ik afrekende, had zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken. De naam (G) en de haardracht deden me toch echt gedachtelijk neigen naar het mannelijke, maar de stem en de houding deed me weer meer denken aan een vrouw.
Hmm. Tja, het heeft eigenlijk niets te maken met boodschappen doen, maar ja, ik moet toch wat?
Ik was vandaag heel even bij de Super de Boer (die ene met de parkeerplaats op het dak, woeee!) en ik deed wat kleine boodschappen. Bij de kassa aangekomen bedacht ik me dat dit de enige supermarkt is waar een groot gedeelte van de caissières mannelijk is. Dat wil zeggen, dat vermoed ik althans. Caissière G., waarbij ik afrekende, had zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken. De naam (G) en de haardracht deden me toch echt gedachtelijk neigen naar het mannelijke, maar de stem en de houding deed me weer meer denken aan een vrouw.
Hmm. Tja, het heeft eigenlijk niets te maken met boodschappen doen, maar ja, ik moet toch wat?
Monday, August 3
Dancing at the supermarket
Ik ben zo gay af en toe. Ik liep met mijn mp3 speler door de supermarkt vandaag, en toen kwam het nummer 'cell block tango' voorbij (uit een musical: gaybewijs nummer 01). Hier kun je m zien trouwens.
Ik betrapte mezelf erop dat ik ineens precies op de maat liep, m'n bewegingen coordinerend op de muziek. Ik maakte zelfs een draaitje richting de koffie toen de muziek er zich voor leende (Gaybewijs 2, 3,4,5, etc).
Ik dacht: zou het niet geweldig zijn als er zomaar ergens, zonder duidelijke aanleiding, iemand in zang zou uitbreken?
And the searching began...
Food Court Musical:
The customer is always right:
The Airport:
The Train Station:
Another train station:
Ik betrapte mezelf erop dat ik ineens precies op de maat liep, m'n bewegingen coordinerend op de muziek. Ik maakte zelfs een draaitje richting de koffie toen de muziek er zich voor leende (Gaybewijs 2, 3,4,5, etc).
Ik dacht: zou het niet geweldig zijn als er zomaar ergens, zonder duidelijke aanleiding, iemand in zang zou uitbreken?
And the searching began...
Food Court Musical:
The customer is always right:
The Airport:
The Train Station:
Another train station:
Friday, July 24
Gypsy.cz
Op Nu.nl
Tsjechië stopt met Eurovisiesongfestival
PRAAG - Tsjechië doet niet meer mee aan het Eurovisiesongfestival. Er is in het land te weinig belangstelling voor het muziekevenement, liet de Tsjechische televisie donderdag weten aan de BBC.
Tsjechië maakte pas in 2007 zijn debuut op het zangfestijn. Tijdens de halve finale in mei dit jaar eindigde de Tsjechische zigeunergroep Gipsy.cz op de laatste plaats met nul punten.
Het was de eerste keer in vijf jaar dat een land geen enkel punt kreeg tijdens de halve finale.
-
Maar, maar... waarom???
Hierom:
Tsjechië stopt met Eurovisiesongfestival
PRAAG - Tsjechië doet niet meer mee aan het Eurovisiesongfestival. Er is in het land te weinig belangstelling voor het muziekevenement, liet de Tsjechische televisie donderdag weten aan de BBC.
Tsjechië maakte pas in 2007 zijn debuut op het zangfestijn. Tijdens de halve finale in mei dit jaar eindigde de Tsjechische zigeunergroep Gipsy.cz op de laatste plaats met nul punten.
Het was de eerste keer in vijf jaar dat een land geen enkel punt kreeg tijdens de halve finale.
-
Maar, maar... waarom???
Hierom:
Monday, July 13
Wednesday, July 8
Slechte slogans
Ik zag er weer één vandaag: een slechte slogan. Zo zinnetje dat vermanend of waarschuwend of goedbedoeld moet lijken, maar in werkelijkheid een slecht verborgen betuttelboodschap is. Het is maar een klein stukje verwijderd van 'de slechte nep-uitspraak', een veelgebruikte tekstvorm door B-merken. In Breda is een bowlingbaan met op de gevel in faux schrijfletters: "Ja, gezellig!" Dat haalt me dus het bloed onder de nagels vandaan, hè? Het moet een gevoel van saamhorigheid of spontaniteit oproepen, maar het enige wat het bij mij teweegbrengt, is een soort treurigheid bij de gedachte aan de man of vrouw die het lettertype heeft uitgezocht. Dat is dus een slechte nep-uitspraak.
Goed, de 'slechte slogan' is weer van een ander slag. Het is een zinnetje dat als een reclameboodschap moet klinken ('Let's make things better,' 'Sorbo is uw hulp in huis', 'Wie is er niet groot mee geworden', etc.), maar dat niet een product of dienst, maar een PLICHT moet aanbevelen. Per definitie werkt het dus al niet: een regel kun je niet aanbevelen, het is nu eenmaal een REGEL.
Wat ik vandaag zag, was een sticker bij de kassa met de tekst:
'Ik wil niet zeuren, maar mag ik je identiteitsbewijs keuren?'
Dat is toch te erg voor woorden? Dat een supermarkt, en indirect de overheid, van tevoren zijn excuses aan moet bieden voor iets dat gewoon verplicht is?
Nog een ander voorbeeld, van een tijd geleden:
'Heb het lef, wapens weg'.
Au. Dit doet niet alleen zeer op betuttelingsgebied, maar ook op rijmbaarheidsniveau. In die categorie valt trouwens ook:
'Dertig maakt je buurt weer prettig'.
Au. Au au au.
Waar ik me misschien nog wel het meest aan stoor is:
'Rij met je hart'
Sorry, maar is dit wel een slimme boodschap? Is het misschien logischer om met je verstand te rijden? Pffff...
De laatste:
'Doe gewoon je gordel om'
Dit klinkt als een wanhopige ouder die voor het laatst smekend aan zijn kind vraagt om ie als-je-blieft zijn gordel aan wil doen.
Misschien moet ik mezelf maar eens gaan aanbieden als nieuwe sloganschrijver? Ja, gezellig!
Goed, de 'slechte slogan' is weer van een ander slag. Het is een zinnetje dat als een reclameboodschap moet klinken ('Let's make things better,' 'Sorbo is uw hulp in huis', 'Wie is er niet groot mee geworden', etc.), maar dat niet een product of dienst, maar een PLICHT moet aanbevelen. Per definitie werkt het dus al niet: een regel kun je niet aanbevelen, het is nu eenmaal een REGEL.
Wat ik vandaag zag, was een sticker bij de kassa met de tekst:
'Ik wil niet zeuren, maar mag ik je identiteitsbewijs keuren?'
Dat is toch te erg voor woorden? Dat een supermarkt, en indirect de overheid, van tevoren zijn excuses aan moet bieden voor iets dat gewoon verplicht is?
Nog een ander voorbeeld, van een tijd geleden:
'Heb het lef, wapens weg'.
Au. Dit doet niet alleen zeer op betuttelingsgebied, maar ook op rijmbaarheidsniveau. In die categorie valt trouwens ook:
'Dertig maakt je buurt weer prettig'.
Au. Au au au.
Waar ik me misschien nog wel het meest aan stoor is:
'Rij met je hart'
Sorry, maar is dit wel een slimme boodschap? Is het misschien logischer om met je verstand te rijden? Pffff...
De laatste:
'Doe gewoon je gordel om'
Dit klinkt als een wanhopige ouder die voor het laatst smekend aan zijn kind vraagt om ie als-je-blieft zijn gordel aan wil doen.
Misschien moet ik mezelf maar eens gaan aanbieden als nieuwe sloganschrijver? Ja, gezellig!
Monday, June 22
Oh ja
Oh ja, toen ik in Rome was, was blijkbaar Khaddafi daar ook :-)
De colonne die ik voorbij zag rijden (met openhangende mond) vond ik net toevallig terug op YouTube:
De colonne die ik voorbij zag rijden (met openhangende mond) vond ik net toevallig terug op YouTube:
Wednesday, June 17
Tuesday, June 16
Vicieuziteit (is dat een woord)
Ik ondervond vandaag een aparte gewaarwording.
Ik was eerder op de dag gaan tanken en daarna dronk ik thuis met collega E. een kopje thee. Vervolgens ging ik naar de JH om me weer thuis te melden zogezegd en prompt werd ik gebeld. Ik nam op en het was een Rabobank-meneer. Rabobank-meneer deelde mij mee dat ik mijn pasje kwijt wasgeraakt bij het benzinestation. Aardig dat hij het zei, want het was me zelf nog niet eens opgevallen.
Een mevrouw had het pasje gevonden en zou het vandaag nog afleveren in de Rabo-vestiging in Nederhorst den Berg. Morgen kan ik hem ophalen.
Ik besefte me ineens dat ik, als ik niet getankt had, ik niet genoeg benzine had gehad om naar Nederhorst den Berg te kunnen rijden...
Ik was eerder op de dag gaan tanken en daarna dronk ik thuis met collega E. een kopje thee. Vervolgens ging ik naar de JH om me weer thuis te melden zogezegd en prompt werd ik gebeld. Ik nam op en het was een Rabobank-meneer. Rabobank-meneer deelde mij mee dat ik mijn pasje kwijt wasgeraakt bij het benzinestation. Aardig dat hij het zei, want het was me zelf nog niet eens opgevallen.
Een mevrouw had het pasje gevonden en zou het vandaag nog afleveren in de Rabo-vestiging in Nederhorst den Berg. Morgen kan ik hem ophalen.
Ik besefte me ineens dat ik, als ik niet getankt had, ik niet genoeg benzine had gehad om naar Nederhorst den Berg te kunnen rijden...
Poezen-update
Een paar nieuwtjes over de poezen.
1. Namen
Ik heb nu dan toch een uiteindelijk besluit genomen over de poezennamen. Aanvankelijk heetten ze Mees, Jet en Sam, maar Jet veranderde al snel in Merel. Over Sam zat ik nog te denken, want die paste natuurlijk niet echt binnen het vogel-thema dat zich hier ontwikkelde. Vriendin J. suggereerde 'Mus', en hoewel ik dat idee op dat moment meteen verwierp, is de naam toch blijven hangen. En dus heb ik besloten om de drie kittens een dubbel thema te geven: 'm' en 'vogels'.
Overigens vind ik Mus als naam een beetje raar, dus ik spreek het uit als Moes, wat gelijk aan herfstmiddagen met gurige wind en voorbijwaaiende bladeren doet denken; met andere woorden, een echt Hollandse naam (is het eigenlijk een naam? Ik weet het niet. Ach wat, who cares!).
Dus: Mees, Merel en Mus. (Bedankt, J.!)
2. Plaatsing
Ik was een klein beetje bang dat ik moeite zou gaan krijgen met de plaatsing van de 3 M's, maar dat probleem verdween snel toen mijn ouders langskwamen. Eerlijk gezegd wilden ze dat niet, want hun ervaring leert hen dat als je ze eenmaal gezìen hebt, je geen nee meer kan zeggen. Stom dus dat ze het toch hebben gedaan :-D
Hoe dan ook, ze waren komen kijken en ik kreeg dezelfde avond een mail met daarin een verzoek tot optionering één der kittens. Gauw toegezegd natuurlijk en tot mijn verbazing kwam daarop een volgende mail met verzoek tot optionering van TWEE kittens. Twee in één klap dus! En daarmee is het probleem dus meteen de wereld uit, want ik had al besloten één kleintje te houden. In juli gaan Mees en Merel naar Etten Leur en Mus blijft gezellig met mama Lotje en Ome Icarus in H'sum.
3. Foto's
Sorry, maar ik heb maar weinig foto's getoond he? Logischerwijs heb ik van de afgelopen weken sowieso geen foto's, aangezien ik in Italië was, maar ook van daarvoor heb ik er helaas maar twee, van de drie in de -inmiddels sterk behaarde- sokkenla.
Morgen haal ik de beestjes op van hun logeeradres (wat zullen ze gegroeid zijn!) en dan krijg ik (zo is mij verzekerd) meteen een fotocollectie van twee weken mee. Nog even geduld dus, foto's zijn op komst!
1. Namen
Ik heb nu dan toch een uiteindelijk besluit genomen over de poezennamen. Aanvankelijk heetten ze Mees, Jet en Sam, maar Jet veranderde al snel in Merel. Over Sam zat ik nog te denken, want die paste natuurlijk niet echt binnen het vogel-thema dat zich hier ontwikkelde. Vriendin J. suggereerde 'Mus', en hoewel ik dat idee op dat moment meteen verwierp, is de naam toch blijven hangen. En dus heb ik besloten om de drie kittens een dubbel thema te geven: 'm' en 'vogels'.
Overigens vind ik Mus als naam een beetje raar, dus ik spreek het uit als Moes, wat gelijk aan herfstmiddagen met gurige wind en voorbijwaaiende bladeren doet denken; met andere woorden, een echt Hollandse naam (is het eigenlijk een naam? Ik weet het niet. Ach wat, who cares!).
Dus: Mees, Merel en Mus. (Bedankt, J.!)
2. Plaatsing
Ik was een klein beetje bang dat ik moeite zou gaan krijgen met de plaatsing van de 3 M's, maar dat probleem verdween snel toen mijn ouders langskwamen. Eerlijk gezegd wilden ze dat niet, want hun ervaring leert hen dat als je ze eenmaal gezìen hebt, je geen nee meer kan zeggen. Stom dus dat ze het toch hebben gedaan :-D
Hoe dan ook, ze waren komen kijken en ik kreeg dezelfde avond een mail met daarin een verzoek tot optionering één der kittens. Gauw toegezegd natuurlijk en tot mijn verbazing kwam daarop een volgende mail met verzoek tot optionering van TWEE kittens. Twee in één klap dus! En daarmee is het probleem dus meteen de wereld uit, want ik had al besloten één kleintje te houden. In juli gaan Mees en Merel naar Etten Leur en Mus blijft gezellig met mama Lotje en Ome Icarus in H'sum.
3. Foto's
Sorry, maar ik heb maar weinig foto's getoond he? Logischerwijs heb ik van de afgelopen weken sowieso geen foto's, aangezien ik in Italië was, maar ook van daarvoor heb ik er helaas maar twee, van de drie in de -inmiddels sterk behaarde- sokkenla.
Morgen haal ik de beestjes op van hun logeeradres (wat zullen ze gegroeid zijn!) en dan krijg ik (zo is mij verzekerd) meteen een fotocollectie van twee weken mee. Nog even geduld dus, foto's zijn op komst!
La Bella Italia - deel 3
Dag 8:
We verlaten Ronta (en Ricardo met de mooie kont-a) en gaan richting Rome. Het is ongelooflijk maar waar: dit hotel is nog mooier dan het vorige!
Snel gaan we nog even naar Vaticaanstad (snel is relatief natuurlijk: we hebben 1,5 uur gezocht naar een parkeerplaats!) om op bezoek te gaan bij de Paus. Genoten van de immense basiliek.
Dag 9:
Een volle (warme) dag in Rome!
Ik doe een poging mijn bovenarmen te laten bijkleuren, maar wek voornamelijk de indruk een wit t-shirt onder mijn zwarte te dragen.
Even chillen bij Trevi.
Dag 10:
Op weg naar het laatste hotel, met het plan nog even langs Sienna te gaan, zodra de spullen binnen lagen. Echter, het hotel is met opzet zo ontzettend lastig te vinden, dat we over de 300 km ongeveer 5,5 uur doen. Dan toch maar lekker zonnen bij het hotelzwembad...
Dag 11:
Terug richting Nederland. Maarrrr, eerst een tussenstop in Duitsland voor een laatste overnachting. Na een week vol Italiaanse liflafjes en niet echt calorierijke maaltijden doen we ons tegoed aan dikke stukken vlees, vette aardappelen en zuurkool.
Dag 12:
Vlakbij Nederland begint het te regenen. Leuk. Terug bij af...
We verlaten Ronta (en Ricardo met de mooie kont-a) en gaan richting Rome. Het is ongelooflijk maar waar: dit hotel is nog mooier dan het vorige!
Snel gaan we nog even naar Vaticaanstad (snel is relatief natuurlijk: we hebben 1,5 uur gezocht naar een parkeerplaats!) om op bezoek te gaan bij de Paus. Genoten van de immense basiliek.
Dag 9:
Een volle (warme) dag in Rome!
Ik doe een poging mijn bovenarmen te laten bijkleuren, maar wek voornamelijk de indruk een wit t-shirt onder mijn zwarte te dragen.
Even chillen bij Trevi.
Dag 10:
Op weg naar het laatste hotel, met het plan nog even langs Sienna te gaan, zodra de spullen binnen lagen. Echter, het hotel is met opzet zo ontzettend lastig te vinden, dat we over de 300 km ongeveer 5,5 uur doen. Dan toch maar lekker zonnen bij het hotelzwembad...
Dag 11:
Terug richting Nederland. Maarrrr, eerst een tussenstop in Duitsland voor een laatste overnachting. Na een week vol Italiaanse liflafjes en niet echt calorierijke maaltijden doen we ons tegoed aan dikke stukken vlees, vette aardappelen en zuurkool.
Dag 12:
Vlakbij Nederland begint het te regenen. Leuk. Terug bij af...
La Bella Italia - deel 2
Dag 5:
Op naar de volgende plaats, bij Florence in de buurt. Ben erachter gekomen dat de Italianen Florence 'Firenze' noemen en begrijp ineens waarom we bij de Jonge Haan broodjes met die naam verkopen. Kwam er ook achter dat de knapste Italiaan in Italië (en dan heb je flink wat competitie in dat land) in ons hotel werkt. Wat een toeval. Zucht... Ricardo...
Dag 6:
Naar Florence waar vader -wellicht geinspireerd door zijn eigen kwaal eerder deze vakantie- deze foto neemt.
Tevens een standbeeld ontdekt van een man met (ongelooflijk!) een piemel op zijn hoofd.
In Florence 2 bekende musea bezocht en met eigen ogen de Venus van Boticelli aanschouwt!
(voor bloggers: klik op t plaatje om m helemaal te zien)
Bij terugkomst in hotel de achterkant van koffiezettende Ricardo visueel vergeleken met eerder getoond standbeeld. Ricardo, mijn vergelijkende blik waarnemend via een spiegel, gedraagt zich ineens heel anders. Vreemd...
Dag 7:
Naar Lucca en Pisa. Mevrouw in Lucca lacht ons hartelijk uit als we verklaren verdwaald te zijn en verkondigt dat dat onmogelijk is. Toch knap dat wij dat weer voor elkaar krijgen :-D
Pisa lijkt scheef te staan als ik de beroemde toren verlaat. Vreemde gewaarwording.
Moeder blijft beneden wachten.
Op naar de volgende plaats, bij Florence in de buurt. Ben erachter gekomen dat de Italianen Florence 'Firenze' noemen en begrijp ineens waarom we bij de Jonge Haan broodjes met die naam verkopen. Kwam er ook achter dat de knapste Italiaan in Italië (en dan heb je flink wat competitie in dat land) in ons hotel werkt. Wat een toeval. Zucht... Ricardo...
Dag 6:
Naar Florence waar vader -wellicht geinspireerd door zijn eigen kwaal eerder deze vakantie- deze foto neemt.
Tevens een standbeeld ontdekt van een man met (ongelooflijk!) een piemel op zijn hoofd.
In Florence 2 bekende musea bezocht en met eigen ogen de Venus van Boticelli aanschouwt!
(voor bloggers: klik op t plaatje om m helemaal te zien)
Bij terugkomst in hotel de achterkant van koffiezettende Ricardo visueel vergeleken met eerder getoond standbeeld. Ricardo, mijn vergelijkende blik waarnemend via een spiegel, gedraagt zich ineens heel anders. Vreemd...
Dag 7:
Naar Lucca en Pisa. Mevrouw in Lucca lacht ons hartelijk uit als we verklaren verdwaald te zijn en verkondigt dat dat onmogelijk is. Toch knap dat wij dat weer voor elkaar krijgen :-D
Pisa lijkt scheef te staan als ik de beroemde toren verlaat. Vreemde gewaarwording.
Moeder blijft beneden wachten.
La Bella Italia - deel 1
Dag 1:
op donderdagochtend begon de reis. Eerst naar Oostenrijk, waar we een nachtje verbleven in het plaatsje Hinterthiersee, waar we vroeger altijd gingen skieën (en waar ik 1 keer een zomervakantie heb gehouden, met als voornaamste doel de gemiddelde leeftijd drastisch naar beneden bij te stellen). Vaderlief was gevloerd door een heftige aanval van... nou ja, laten we het een vloeibare stoelgang noemen. Hoe dan ook, bij aankomst in Oostenrijk en bij het aanzicht van de Heidi-weide buiten mijn hotelkamer, viel de vermoeidheid van ons af.
Dag 2:
vrijdag vroeg weer op pad in de richting van Italië. Even nog stoer doen met mijn zonnebril, zoals het een Nederlander op reis betaamt.
In het hotel was uiteraard NIETS te doen. Gelukkig zaten we redelijk dicht in de buurt van het plaatsje Oderzo, waar ook niets te doen was.
Dag 3:
eindelijk wat te doen! Het doel is Venetië. We laten ons er fijn inluizen als een rits mannen - op strategische plaatsen weggezet- ons naar een mini-haventje dirigeren en ons vertellen dat we gratis (jawel! GRATIS!) mogen parkeren aldaar! Uiteraard kost de oversteek per boot ons dan wel weer 45 euro, maar goed...
In Venetië werd het -zoals gebruikelijk als je er niet op bent gekleed- ontzettend warm, maar we laten ons uiteraard niet uit het veld slaan door een beetje zon! Ik moet zeggen: Venetie is prachtig! Met name het San Marco-plein, dat onder water stond door de vloed, was ondanks natte voeten zeer de moeite waard. Jammer dat we voor twee wijntjes en een kop koffie 45 euro moeten afrekenen. Ach ja...
Dag 4:
Een dagje naar Verona. Mooi! Amphi-theater! Nep-Romeinen! Ijsjes!
op donderdagochtend begon de reis. Eerst naar Oostenrijk, waar we een nachtje verbleven in het plaatsje Hinterthiersee, waar we vroeger altijd gingen skieën (en waar ik 1 keer een zomervakantie heb gehouden, met als voornaamste doel de gemiddelde leeftijd drastisch naar beneden bij te stellen). Vaderlief was gevloerd door een heftige aanval van... nou ja, laten we het een vloeibare stoelgang noemen. Hoe dan ook, bij aankomst in Oostenrijk en bij het aanzicht van de Heidi-weide buiten mijn hotelkamer, viel de vermoeidheid van ons af.
Dag 2:
vrijdag vroeg weer op pad in de richting van Italië. Even nog stoer doen met mijn zonnebril, zoals het een Nederlander op reis betaamt.
In het hotel was uiteraard NIETS te doen. Gelukkig zaten we redelijk dicht in de buurt van het plaatsje Oderzo, waar ook niets te doen was.
Dag 3:
eindelijk wat te doen! Het doel is Venetië. We laten ons er fijn inluizen als een rits mannen - op strategische plaatsen weggezet- ons naar een mini-haventje dirigeren en ons vertellen dat we gratis (jawel! GRATIS!) mogen parkeren aldaar! Uiteraard kost de oversteek per boot ons dan wel weer 45 euro, maar goed...
In Venetië werd het -zoals gebruikelijk als je er niet op bent gekleed- ontzettend warm, maar we laten ons uiteraard niet uit het veld slaan door een beetje zon! Ik moet zeggen: Venetie is prachtig! Met name het San Marco-plein, dat onder water stond door de vloed, was ondanks natte voeten zeer de moeite waard. Jammer dat we voor twee wijntjes en een kop koffie 45 euro moeten afrekenen. Ach ja...
Dag 4:
Een dagje naar Verona. Mooi! Amphi-theater! Nep-Romeinen! Ijsjes!
Terug van weggeweest
Hallo allen! Ik ben weer thuis! Italië was heeeerlijk en ik zal er een aantal blogjes aan spenderen. Daarnaast zal ik een update over de poesjes doen, en verder nog een vicieuze ervaring met jullie delen ;-).
Eerst even wat anders: voor ik op vakantie ging, heb ik besloten (en ook meegedeeld aan mijn collegae) dat ik bij terugkomst zal gaan zoeken naar een nieuwe baan. Voor wie het nog niet wist: bij deze dus :D
Ik vind het tijd om me te gaan richten op mijn vak, en het is natuurlijk vrij gemakkelijk om te blijven hangen bij de Jonge Haan, waar ik per slot van rekening al een tijdje meedraai en waar ik de ins en outs nu wel zo'n beetje onder de knie heb. Zoals mijn baas een half jaar geleden tegen me zei: "Kijk maar uit dat je niet vastroest!" Dat advies neem ik nu ten harte. Tijd voor verandering dus!
De hoe's en wats hiervan zijn nog wat pril, maar reken maar dat jullie op de hoogte worden gehouden!
Eerst even wat anders: voor ik op vakantie ging, heb ik besloten (en ook meegedeeld aan mijn collegae) dat ik bij terugkomst zal gaan zoeken naar een nieuwe baan. Voor wie het nog niet wist: bij deze dus :D
Ik vind het tijd om me te gaan richten op mijn vak, en het is natuurlijk vrij gemakkelijk om te blijven hangen bij de Jonge Haan, waar ik per slot van rekening al een tijdje meedraai en waar ik de ins en outs nu wel zo'n beetje onder de knie heb. Zoals mijn baas een half jaar geleden tegen me zei: "Kijk maar uit dat je niet vastroest!" Dat advies neem ik nu ten harte. Tijd voor verandering dus!
De hoe's en wats hiervan zijn nog wat pril, maar reken maar dat jullie op de hoogte worden gehouden!
Thursday, May 28
OH. MY. GOD.
KAT KRIJGT VLEUGELS
AMSTERDAM - Een jonge kat uit China kampt met een opmerkelijke afwijking. Er groeien sinds enige tijd twee harige vleugels op zijn lijf.
The Daily Mail schrijft dat het dier zonder zichtbare afwijking werd geboren. Pas na een jaar ontwikkelde zich een soort vleugels aan beide zijden van zijn ruggewervel.
Experts duikelen ondertussen over elkaar om het verschijnsel te verklaren. Zo zouden de 'vleugels' afkomstig zijn van een siamese tweelingbroer die in het lichaam van de kat groeit.
Andere kenners opperen dat het moet gaan om een genetische afwijking als gevolg van chemicaliën waaraan de moederpoes tijdens de zwangerschap heeft blootgestaan.
Nu.nl
AMSTERDAM - Een jonge kat uit China kampt met een opmerkelijke afwijking. Er groeien sinds enige tijd twee harige vleugels op zijn lijf.
The Daily Mail schrijft dat het dier zonder zichtbare afwijking werd geboren. Pas na een jaar ontwikkelde zich een soort vleugels aan beide zijden van zijn ruggewervel.
Experts duikelen ondertussen over elkaar om het verschijnsel te verklaren. Zo zouden de 'vleugels' afkomstig zijn van een siamese tweelingbroer die in het lichaam van de kat groeit.
Andere kenners opperen dat het moet gaan om een genetische afwijking als gevolg van chemicaliën waaraan de moederpoes tijdens de zwangerschap heeft blootgestaan.
Nu.nl
Sunday, May 24
Pretty
Het valt me ineens op dat ontzettend veel tv series de laatste jaren echt mooie intro's hebben! Mooie animaties of gekke stop-motion-achtige dingen of noem maar op.
Hieronder wat favorieten:
1: Dexter
Ik heb Dexter weleens eerder genoemd op dit blog, maar ik blijf van de combinatie muziek/beeld/inhoud onder de indruk...
2. United States of Tara
Gekke serie met een huisvrouw met meerdere persoonlijkheden. Erg verslavend en bovendien een 'very pretty' opening sequence...
3. Desperate Housewives
een oudje, eigenlijk alweer, maar het gebruik van de verschillende kunststijlen en de rol van vrouwen daarin blijf ik toch mooi vinden...
4. Scrubs
kort, maar ingenieus: alle personages komen voorbij op een simpele, maar o zo slimme manier...
5. The Starter Wife
Grappig en mooi gemaakt en ook to the point: de vrouw als accesoire...
6. Flight of the Conchords
Lekker gek en met grappige details: let op het peper- en zoutvaatje...
7: The IT Crowd
Helemaal in de stijl van het programma. DWZ het gaat over computernerds, dus hoe dat beter te verbeelden datn met de klassieke DOS-look?
BONUS: Westenwind
Ik was helemaal verliefd op deze serie, ooit. Wat een prachtig Nederlandsch drama, eigenlijk...
Hieronder wat favorieten:
1: Dexter
Ik heb Dexter weleens eerder genoemd op dit blog, maar ik blijf van de combinatie muziek/beeld/inhoud onder de indruk...
2. United States of Tara
Gekke serie met een huisvrouw met meerdere persoonlijkheden. Erg verslavend en bovendien een 'very pretty' opening sequence...
3. Desperate Housewives
een oudje, eigenlijk alweer, maar het gebruik van de verschillende kunststijlen en de rol van vrouwen daarin blijf ik toch mooi vinden...
4. Scrubs
kort, maar ingenieus: alle personages komen voorbij op een simpele, maar o zo slimme manier...
5. The Starter Wife
Grappig en mooi gemaakt en ook to the point: de vrouw als accesoire...
6. Flight of the Conchords
Lekker gek en met grappige details: let op het peper- en zoutvaatje...
7: The IT Crowd
Helemaal in de stijl van het programma. DWZ het gaat over computernerds, dus hoe dat beter te verbeelden datn met de klassieke DOS-look?
BONUS: Westenwind
Ik was helemaal verliefd op deze serie, ooit. Wat een prachtig Nederlandsch drama, eigenlijk...
Mees
Het gaat niet zo goed met Meesje. Het viel me al op dat ie wat kleiner bleef dan de andere twee, maar toen ik zag (in mijn super-Monica-achtige schema) dat hij bijna niet in gewicht toenam, werd ik toch wat zenuwachtig. Ik ging dus naar de dierenarts.
Wat blijkt nu? Mees heeft een hazelip! Niet te geloven... En nu zit ik dus te pas en te onpas met een piepklein poesje op schoot, teneinde hem met een piepklein (maar nog altijd bijna even groot als hijzelf) speentje extra bij te voeden. En het helpt enorm, gelukkig! Hij is al bijna 20 gram aangekomen sinds ik extra bijvoer! Gelukkig maar...
Wat blijkt nu? Mees heeft een hazelip! Niet te geloven... En nu zit ik dus te pas en te onpas met een piepklein poesje op schoot, teneinde hem met een piepklein (maar nog altijd bijna even groot als hijzelf) speentje extra bij te voeden. En het helpt enorm, gelukkig! Hij is al bijna 20 gram aangekomen sinds ik extra bijvoer! Gelukkig maar...
Sunday, May 17
ESF
Ik voel me op de één of andere manier toch verplicht om iets te schrijven over het songfestival, hoewel ik helemaal niks er om geef en ik het ook al jaren niet gezien heb. Gek...
Het laatste dat ik heb gezien van het songfestival waren de Nederlandse voorrondes van een jaar of 5 geleden, en eigenlijk keek ik toen alleen (samen met huisgenoot M.) om Nance's jurk belachelijk te maken (ze droeg een zwart jurkje met allemaal speelkaarten erop geplakt; het was... bizar). Bij vriendin L. heb ik toen stukken van het internationale gedeelte gezien, maar ook maar met vlagen. Ik kan me alleen Sakis Rouvas gerinneren, een ontzettend smakelijke Griek (die ik in DEZE blog ook al noem) en de Nederlandse inzending (ook terug te vinden in die blog).
Dit jaar is het al helemaal aan me voorbij gegaan. Ik moest vrijdag (was het vrijdag? Ik geloof het wel) openen bij de Jonge Haan en zag toen in de kran dat de Topp... (slik)... de To... (slik slik)... de T... Nee, ik kan het niet. Ik kan de naam van dat 'ding' niet schrijven, zonder over mijn toetsenbord te braken. Sorry. Is er ooits zoiets walgelijks als de ...je-weet-wel geweest? Wat een afgang zeg; ik vind ze in Nederland al een wanstaltig iets, maar om ons nu zó te presenteren in het buitenland, moet dat nou echt! Hoe dan ook: de T... waren dus niet door (drie maal hoera!) en dat was eigenlijk het eerste wat ik ervan hoorde. Ik had het zelfs alweer uit mijn hoofd gezet tot collega J. vanavond tegen me zei dat Noorwegen gewonnen had. Ik had echt even geen idee waarover hij het had en toen het tot me doordrong dat het over het songfestival ging, merkte ik op dat ik dacht dat dat al afgelopen was.
Ik kwam thuis en bekeek of er nog nieuws was op NU.nl. Bovenaan prijkte: Noorwegen wint Songfestival. Okeeeeee, dacht ik zeurderig: dan toch maar even kijken:
Krijg nou wat! Dit is zowaar best een leuk liedje! En met best een leuke gozer! Het heeft wel wat Jan Smit-achtigs met dat hoempapa-deuntje, maar goed. Ik ben niet helemaal ontevreden. Het krijgt mijn goedkeurig, zogezegd.
Ik heb niet de moed gehad om de andere optredens te kijken, maar dwaalde af naar eerdere versies van het festival en kwam in de krochten van YouTube de meest geweldige nummers tegen.
Bijvoorbeeld:
Nou, dit is toch fan-tas-tisch? Hoe hippie-achtig kan het! Vooral de man met baard in nauwsluitend blauw broekpak vind ik zeer inspirerend. Jammer dat het niet de Nederland gezongen versie is...
Oh, wacht: hier!
Okee: NOG beter. Hippie-achtige kostuums PLUS Oubollige Nederlandse nonsenstekst! Waaah!
Goed: verder.
Ik. Wil. Die. Kleren. Ik wil ook zomaar, zonder aanleiding, bij iemand de rok aftrekken om een kortere rok eronder te onthullen (1:50) Trouwens: is het niet geweldig hoe Brits die presentator is?
De volgende:
Ja. Ik wil dit dansje eigenlijk gewoon de hele dag doen. Wat ik trouwens echt cool vind, is dat je in de voorgrond de dirigent ziet. Dat maakt het toch wat echter, niet?
Nog eentje:
Kijk HIER.
Wauw. Wat is zij zenuwachtig zeg. En niet zo gek, met dat heftige orkest.
Nog een laatste:
Ja, deze is natuurlijk niet echt, maar wel een coole ode aan de tijd van toen...
Even nog de originelen:
En een kleine bonus...
Het laatste dat ik heb gezien van het songfestival waren de Nederlandse voorrondes van een jaar of 5 geleden, en eigenlijk keek ik toen alleen (samen met huisgenoot M.) om Nance's jurk belachelijk te maken (ze droeg een zwart jurkje met allemaal speelkaarten erop geplakt; het was... bizar). Bij vriendin L. heb ik toen stukken van het internationale gedeelte gezien, maar ook maar met vlagen. Ik kan me alleen Sakis Rouvas gerinneren, een ontzettend smakelijke Griek (die ik in DEZE blog ook al noem) en de Nederlandse inzending (ook terug te vinden in die blog).
Dit jaar is het al helemaal aan me voorbij gegaan. Ik moest vrijdag (was het vrijdag? Ik geloof het wel) openen bij de Jonge Haan en zag toen in de kran dat de Topp... (slik)... de To... (slik slik)... de T... Nee, ik kan het niet. Ik kan de naam van dat 'ding' niet schrijven, zonder over mijn toetsenbord te braken. Sorry. Is er ooits zoiets walgelijks als de ...je-weet-wel geweest? Wat een afgang zeg; ik vind ze in Nederland al een wanstaltig iets, maar om ons nu zó te presenteren in het buitenland, moet dat nou echt! Hoe dan ook: de T... waren dus niet door (drie maal hoera!) en dat was eigenlijk het eerste wat ik ervan hoorde. Ik had het zelfs alweer uit mijn hoofd gezet tot collega J. vanavond tegen me zei dat Noorwegen gewonnen had. Ik had echt even geen idee waarover hij het had en toen het tot me doordrong dat het over het songfestival ging, merkte ik op dat ik dacht dat dat al afgelopen was.
Ik kwam thuis en bekeek of er nog nieuws was op NU.nl. Bovenaan prijkte: Noorwegen wint Songfestival. Okeeeeee, dacht ik zeurderig: dan toch maar even kijken:
Krijg nou wat! Dit is zowaar best een leuk liedje! En met best een leuke gozer! Het heeft wel wat Jan Smit-achtigs met dat hoempapa-deuntje, maar goed. Ik ben niet helemaal ontevreden. Het krijgt mijn goedkeurig, zogezegd.
Ik heb niet de moed gehad om de andere optredens te kijken, maar dwaalde af naar eerdere versies van het festival en kwam in de krochten van YouTube de meest geweldige nummers tegen.
Bijvoorbeeld:
Nou, dit is toch fan-tas-tisch? Hoe hippie-achtig kan het! Vooral de man met baard in nauwsluitend blauw broekpak vind ik zeer inspirerend. Jammer dat het niet de Nederland gezongen versie is...
Oh, wacht: hier!
Okee: NOG beter. Hippie-achtige kostuums PLUS Oubollige Nederlandse nonsenstekst! Waaah!
Goed: verder.
Ik. Wil. Die. Kleren. Ik wil ook zomaar, zonder aanleiding, bij iemand de rok aftrekken om een kortere rok eronder te onthullen (1:50) Trouwens: is het niet geweldig hoe Brits die presentator is?
De volgende:
Ja. Ik wil dit dansje eigenlijk gewoon de hele dag doen. Wat ik trouwens echt cool vind, is dat je in de voorgrond de dirigent ziet. Dat maakt het toch wat echter, niet?
Nog eentje:
Kijk HIER.
Wauw. Wat is zij zenuwachtig zeg. En niet zo gek, met dat heftige orkest.
Nog een laatste:
Ja, deze is natuurlijk niet echt, maar wel een coole ode aan de tijd van toen...
Even nog de originelen:
En een kleine bonus...
Wednesday, May 13
Poesjes dag 03
Zo, de poesjes zijn een beetje gesetteld. Ik ook, gelukkig ;-)
Het is niet te geloven hoe snel die beesten groeien trouwens! Ik weeg ze elke dag om te kijken of ze op schema liggen, en ze zijn nu al zo'n 20 % zwaarder dan net na de geboorte! Ze lijken wel op mij tijdens mijn studententijd! Niet dat ik toen 20 % zwaarder was dan na mijn geboorte, maar goed, je begrijpt wat ik bedoel...
Het is niet te geloven hoe snel die beesten groeien trouwens! Ik weeg ze elke dag om te kijken of ze op schema liggen, en ze zijn nu al zo'n 20 % zwaarder dan net na de geboorte! Ze lijken wel op mij tijdens mijn studententijd! Niet dat ik toen 20 % zwaarder was dan na mijn geboorte, maar goed, je begrijpt wat ik bedoel...
Monday, May 11
Poesjes dag 01: meet the family
Okee, voor wie het nog niet wist: Lotje is zwanger. Oh wacht... WAS zwanger! That's right! Vandaag, toen ik aan 't werk was, is ze bevallen van drie prachtige kittens, die heel relaxed lagen te slapen in de werpdoos naast hun moeder (die zelf ook last had van een werpdoos, stel ik me zo voor).
Moeder en kids maken het goed!
Moeder en kids maken het goed!
Wednesday, April 29
Jammer, maar helaas
Ik verkramp in mijn bureaustoel als ik de woorden van het liedje tot me laat doordringen. Een semi-latin-achtig nummer is het, met een gruwelijk Gooisch klinkende vrouwenstem eronder. Ze zingt: 'Ik zou graag nog bij je blijven, maar jammer maar helaaaaaaas', etc etc.
Dit wordt nu echt te erg. Ik weet dat Nederlands niet de meest geschikte taal is voor liedteksten, getuige Marco Borsato's 'hele grote leugen' in het nummer... ach, weet ik veel welk nummer. Die kleine woordencombinatie stond tot nu toe bovenaan mijn hatelist, maar 'jammer, maar helaas' heeft haar verdrongen en prijkt bovenaan nu.
Laat ik wat duidelijker zijn en dit betoog voorzien van een kleine causerie. Vorig jaar oktober begonnen zich mannen rond mijn huis te bewegen. Mannen in witte pakken. Hun functie: het renoveren van het huis waarin ik woon. Nieuwe dakpannen, dubbelglas hier en daar, verse kozijnen, een gevelspuiting, alles netjes verven enzovoorts. Overigens zouden de mannen 3 maanden geleden al klaar hebben moeten zijn, maar ze zijn dus nog STEEDS bezig. Gelukkig komt het eind nu in zicht. Omdat mannen die in witte pakken buiten werken nu eenmaal zijn zoals ze zijn, hebben ze een meer-dan-gemiddelde behoefte aan muziek tijdens hun werkzaamheden en ongelukkigerwijs is hun muzieksmaak niet altijd gelijk aan de mijne. Okee, nu is dat sowieso niet vaak het geval, maar goed.
Ik wordt dus al een aantal maanden belaagd met overwegend Nederlandstalige wansmakigheid, Jan Smit gerelateerde smartlappen, 'zomerhits', en alles wat verder nog op Radio Randdebiel te horen is. Ik onderga het maar gewoon; 'het duurt niet lang meer' is mijn mantra geworden als ik weer een Frans of een Dries of een Thomas voorbij hoor komen en ik doe dan snel mijn koptelefoon op. Stiekem hoop ik toch wel eens op een leger keelpoliepen dat dat hele zootje B artiesten voorgoed de mond snoert, maar goed, laat ik die lelijke gedachten verder voor me houden.
HOE DAN OOK (God, wat ben ik weer aan het afdwalen), vandaag hadden de mannen in witte pakken hun draagbare radio zo'n beetje vlak voor mijn klapraampjes geparkeerd en ik kon dus voluit meegenieten van de auditieve marteling. Ik wendde mijn innerlijke oor af, ruimde de boodschappen die ik net had gedaan verder op en nam daarna plaats op mijn bureaustoel. Ik zat er nog geen minuut tot mijn geest verscheurd werd door het nummer waarover ik eerder vertelde.
Waarom stoort 'Jammer, maar helaas' me eigenlijk zo? Is het de suffe muziek, de ongeschoolde stem, het schokkend onoriginele latingejammer? Nee. Het is de uitdrukking zelf. 'Jammer, maar helaas' is namelijk een uitdrukking die helemaal incorrect is! Een uitdrukking die verzonnen is door kunstenaar (en stem van Ernie) Wim T. Schippers. Hieronder een kleine uitleg:
,,Veelgebruikte uitdrukking op momenten dat men zich maar neerlegt bij de situatie. De constructie werd door Schippers opzettelijk in het leven geroepen om na te gaan of een uitdrukking, die grammaticaal gezien echt niet kon, toch zou worden opgepikt. Dat werd hij. Dat is opvallend, want de uitdrukking gaat nergens over. Iets is jammer, en vervolgens impliceert het ‘maar’ dat er een tegenwerping of nuancering op die constatering volgt, wat niet het geval is.”
Op zich is het knap dat iemand een uitdrukking zo populair kan maken, ondanks de onjuistheid ervan, en ik begrijp ook best dat iedereen -waaronder ikzelf- hem gebruikt zonder scrupules. Maar van een tekstschrijver (een TEKSTschrijver!) verwacht ik toch wel iets meer grammaticale kennis! Wat een trieste situatie als je een nummer schrijft dat opgebouwd is rond een volledig niet kloppende uitdrukking.
Andere door Schippers in het leven geroepen uitdrukkingen:
-Verder gaat alles goed?
-Verdomd interessant, maar gaat u verder
-Overwelmend
-Het woord zegt het al
-Gekte
En om de boel af te maken een leuk fragmentje van..... Ernie!
Dit wordt nu echt te erg. Ik weet dat Nederlands niet de meest geschikte taal is voor liedteksten, getuige Marco Borsato's 'hele grote leugen' in het nummer... ach, weet ik veel welk nummer. Die kleine woordencombinatie stond tot nu toe bovenaan mijn hatelist, maar 'jammer, maar helaas' heeft haar verdrongen en prijkt bovenaan nu.
Laat ik wat duidelijker zijn en dit betoog voorzien van een kleine causerie. Vorig jaar oktober begonnen zich mannen rond mijn huis te bewegen. Mannen in witte pakken. Hun functie: het renoveren van het huis waarin ik woon. Nieuwe dakpannen, dubbelglas hier en daar, verse kozijnen, een gevelspuiting, alles netjes verven enzovoorts. Overigens zouden de mannen 3 maanden geleden al klaar hebben moeten zijn, maar ze zijn dus nog STEEDS bezig. Gelukkig komt het eind nu in zicht. Omdat mannen die in witte pakken buiten werken nu eenmaal zijn zoals ze zijn, hebben ze een meer-dan-gemiddelde behoefte aan muziek tijdens hun werkzaamheden en ongelukkigerwijs is hun muzieksmaak niet altijd gelijk aan de mijne. Okee, nu is dat sowieso niet vaak het geval, maar goed.
Ik wordt dus al een aantal maanden belaagd met overwegend Nederlandstalige wansmakigheid, Jan Smit gerelateerde smartlappen, 'zomerhits', en alles wat verder nog op Radio Randdebiel te horen is. Ik onderga het maar gewoon; 'het duurt niet lang meer' is mijn mantra geworden als ik weer een Frans of een Dries of een Thomas voorbij hoor komen en ik doe dan snel mijn koptelefoon op. Stiekem hoop ik toch wel eens op een leger keelpoliepen dat dat hele zootje B artiesten voorgoed de mond snoert, maar goed, laat ik die lelijke gedachten verder voor me houden.
HOE DAN OOK (God, wat ben ik weer aan het afdwalen), vandaag hadden de mannen in witte pakken hun draagbare radio zo'n beetje vlak voor mijn klapraampjes geparkeerd en ik kon dus voluit meegenieten van de auditieve marteling. Ik wendde mijn innerlijke oor af, ruimde de boodschappen die ik net had gedaan verder op en nam daarna plaats op mijn bureaustoel. Ik zat er nog geen minuut tot mijn geest verscheurd werd door het nummer waarover ik eerder vertelde.
Waarom stoort 'Jammer, maar helaas' me eigenlijk zo? Is het de suffe muziek, de ongeschoolde stem, het schokkend onoriginele latingejammer? Nee. Het is de uitdrukking zelf. 'Jammer, maar helaas' is namelijk een uitdrukking die helemaal incorrect is! Een uitdrukking die verzonnen is door kunstenaar (en stem van Ernie) Wim T. Schippers. Hieronder een kleine uitleg:
,,Veelgebruikte uitdrukking op momenten dat men zich maar neerlegt bij de situatie. De constructie werd door Schippers opzettelijk in het leven geroepen om na te gaan of een uitdrukking, die grammaticaal gezien echt niet kon, toch zou worden opgepikt. Dat werd hij. Dat is opvallend, want de uitdrukking gaat nergens over. Iets is jammer, en vervolgens impliceert het ‘maar’ dat er een tegenwerping of nuancering op die constatering volgt, wat niet het geval is.”
Op zich is het knap dat iemand een uitdrukking zo populair kan maken, ondanks de onjuistheid ervan, en ik begrijp ook best dat iedereen -waaronder ikzelf- hem gebruikt zonder scrupules. Maar van een tekstschrijver (een TEKSTschrijver!) verwacht ik toch wel iets meer grammaticale kennis! Wat een trieste situatie als je een nummer schrijft dat opgebouwd is rond een volledig niet kloppende uitdrukking.
Andere door Schippers in het leven geroepen uitdrukkingen:
-Verder gaat alles goed?
-Verdomd interessant, maar gaat u verder
-Overwelmend
-Het woord zegt het al
-Gekte
En om de boel af te maken een leuk fragmentje van..... Ernie!
Sunday, March 15
De Zeven Kleuren van de Week
Ik zag pasgeleden een Britse kennisquiz waarin verteld werd hoe mensen heel vaak abstracte zaken associeren met... kleuren. Ja echt! Als voorbeeld werden de dagen van de week genoemd.
Ik dacht daar even over na en was verheugd te ontdekken dat: ja! Ik doe dat ook! Ik ging in mijn hoofd de dagen na en kwam aan het volgende rijtje:
maandag: geel
dinsdag: paars
woensdag: groen
donderdag: roze
vrijdag: oranje
zaterdag: rood
zondag: blauw
Is dat niet leuk? Wat zijn we toch fijn associatieve wezens!
Mijn vreugde over mijn flexibele brein nam snel af toen ik besefte waar ik die kleuren vandaan had. De AVRO-bode gebruikt precies die kleuren voor de dagen. En laten we nou vroeger altijd de AVRO-bode in huis gehad hebben...
Ik dacht daar even over na en was verheugd te ontdekken dat: ja! Ik doe dat ook! Ik ging in mijn hoofd de dagen na en kwam aan het volgende rijtje:
maandag: geel
dinsdag: paars
woensdag: groen
donderdag: roze
vrijdag: oranje
zaterdag: rood
zondag: blauw
Is dat niet leuk? Wat zijn we toch fijn associatieve wezens!
Mijn vreugde over mijn flexibele brein nam snel af toen ik besefte waar ik die kleuren vandaan had. De AVRO-bode gebruikt precies die kleuren voor de dagen. En laten we nou vroeger altijd de AVRO-bode in huis gehad hebben...
Monday, March 9
Grote Rode Kater
Grote Rode Kater wordt de vader van mijn kleinkinderen. Ik weet het. Ik WEET het gewoon.
Gisteren signaleerde ik hem al, een beetje 'cruisend' rond mijn Lotje, die zich bevallig liet omvallen, en heel subtiel haar edele delen waste. Het is een groot rood gedrocht, dat er uitziet alsof hij door een busje is aangereden, dat vervolgens nog drie keer heen en weer over het lijk is gegaan. Een wanstaltige kop met viesgele ogen en een gebroken snor, de bouw van een Oostduitse zwemkampioene uit de jaren 50 -schonkig en vierkant- en een sluiperige gang. He-le-maal niks voor mijn Lotje dus. Maar -gek genoeg- leek zijn gezelschap haar wel te bevallen, en hoe dreigend ik ook voor het raam ging staan, Grote Rode Kater bleef ronddarren.
Ik moest gisteren toch echt op een gegeven moment naar mijn werk, dus ik verliet met zwaar hart het tafereeltje van de twee flirtende katten, die speels om elkaar heendraaiden onder mijn terrastafel.
Deze ochtend, een aantal minuten voordat ik dit schreef (en HEEL vroeg, het is 5:26!) hoorde ik wederom (lees mijn eerdere blogs) het onmiskenbare geluid van... kattenseks.
Oh-oh.
Gisteren signaleerde ik hem al, een beetje 'cruisend' rond mijn Lotje, die zich bevallig liet omvallen, en heel subtiel haar edele delen waste. Het is een groot rood gedrocht, dat er uitziet alsof hij door een busje is aangereden, dat vervolgens nog drie keer heen en weer over het lijk is gegaan. Een wanstaltige kop met viesgele ogen en een gebroken snor, de bouw van een Oostduitse zwemkampioene uit de jaren 50 -schonkig en vierkant- en een sluiperige gang. He-le-maal niks voor mijn Lotje dus. Maar -gek genoeg- leek zijn gezelschap haar wel te bevallen, en hoe dreigend ik ook voor het raam ging staan, Grote Rode Kater bleef ronddarren.
Ik moest gisteren toch echt op een gegeven moment naar mijn werk, dus ik verliet met zwaar hart het tafereeltje van de twee flirtende katten, die speels om elkaar heendraaiden onder mijn terrastafel.
Deze ochtend, een aantal minuten voordat ik dit schreef (en HEEL vroeg, het is 5:26!) hoorde ik wederom (lees mijn eerdere blogs) het onmiskenbare geluid van... kattenseks.
Oh-oh.
Sunday, March 8
Superlotje
Een aantal dagen geleden zat ik op de bank te lezen en was verbaasd om te zien dat Lotje zich bij me voegde. Niet dat ze zo onaanhankelijk is, hoor -ze loopt de hele tijd om me heen, vrijt er lustig op los met mijn benen en kruipt het liefst zo diep mogelijk in mijn knieholten als ik in bed lig- maar op de bank komt ze gewoon niet graag. Hoe dan ook, ze sprong op mijn schoot en begon rustig te nestelen. Toen ze EINDELIJK lag en ik mijn aandacht weer op mijn boek kon richten, schoot ze opeens overeind en krabde zich verwoed over haar kop. Ik schrok er even van en keek eens waar ze zo ernstig voor moest krabben en ja hoor: een vlo.
Ik zuchtte: het was weer zover: het vlooienseizoen is van start gegaan. En dus is het ook weer tijd voor de nodige voorbereiding/bestrijding. Ik stond op, Lotje op de bak achterlatend, en sloot uit voorzorg -ik weet hoezeer Lot haar antivlooibehandeling haat- het kattenluikje. Ik heb zo'n superdeluxe kattenluik dat je helemaal open, helemaal dicht en eventueel ook op éénrichtingsverkeer in de gewenste richting kan plaatsen en ik besloot dat helemaal dicht hier de juiste benadering was. Het luikje was dus op slot en ik pakte de borstel en de kam en nam Lotje weer op schoot toen ik op de bank zat.
Eerst maar zachtjes proberen, dacht ik, en ik streek met de borstel overLotjes rug. Meteen sprong ze schrikkerig van de bank en probeerde te ontsnappen. 'Hahaaa;, dacht ik. 'Leuk geprobeerd, mormel' en ik haalde haar al krabbelend bij het gesloten luikje weg. Nu paste ik de harde-handen-methode toe: Lotje vastgehouden bij het nekvel en dan maar met de borstel en de kam er overheen.
Nou, ze vond het NIET leuk, dat kan ik je vertellen. Al grommend en jammerend werd ze ontvlooid en toen ik klaar was, was ik verbaasd te zien hoe rustig ze van mijn schoot krabbelde. Ik denk dat ze gewoon probeerde haar waardigheid te behouden ofzo.
Goed. Nu was het tijd voor de pièce de resistance: het vlooiendruppeltjesding. Ik haalde het belachelijk dure druppelding uit de kast, brak het bovenkantje eraf om te druppelen en greep Lotje nogmaals vast. Ik scheidde het haar tussen haar schouderbladen, druppelde de stinkende zooi snel op haar huid en nam afstand. Ik heb ervaring met het spul en ik verwachtte een door waanzin aangedreven spurt door het huis. Die bleef dus uit.
Maar niet lang.
Ik zat alweer op de bank en toen ineens hoorde ik gejammer. Lotje kwam achter een kast vandaan, haar bekje omsmeerd met speeksel. Dat is op zich normaal: sommige medicijnen brengen dat nu eenmaal teweeg, maar het ziet er niet altijd even prettig uit. Smakkend, proestend en met de kop schuddend begon Lotje steeds meer in paniek rond te rennen, het speeksel rondvliegend door mijn huis.
Toen ik haar wilde kalmeren en haar volgde naar de keuken, waar ze in volle vaart heenrende, hoorde ik een keiharde knal en vervolgens zag ik Lotje over mijn terras rennen en een spurt trekken naar de bosjes. 'Ach God, arm bees...', begon ik te denken, maar verder kwam ik niet. Hoe was Lotje buitengekomen? Ik keek naar beneden en zag het ongelooflijke: Lotje was DWARS DOOR het kattenluikje heen gespurt! Nou ja, niet echt 'dwars door', maar in ieder geval was het luikje gescheurd en hing het scheef en had ze hem gewoon door zijn sluiting heengeramd!
Wat heb ik toch een superpoes!
Ik zuchtte: het was weer zover: het vlooienseizoen is van start gegaan. En dus is het ook weer tijd voor de nodige voorbereiding/bestrijding. Ik stond op, Lotje op de bak achterlatend, en sloot uit voorzorg -ik weet hoezeer Lot haar antivlooibehandeling haat- het kattenluikje. Ik heb zo'n superdeluxe kattenluik dat je helemaal open, helemaal dicht en eventueel ook op éénrichtingsverkeer in de gewenste richting kan plaatsen en ik besloot dat helemaal dicht hier de juiste benadering was. Het luikje was dus op slot en ik pakte de borstel en de kam en nam Lotje weer op schoot toen ik op de bank zat.
Eerst maar zachtjes proberen, dacht ik, en ik streek met de borstel overLotjes rug. Meteen sprong ze schrikkerig van de bank en probeerde te ontsnappen. 'Hahaaa;, dacht ik. 'Leuk geprobeerd, mormel' en ik haalde haar al krabbelend bij het gesloten luikje weg. Nu paste ik de harde-handen-methode toe: Lotje vastgehouden bij het nekvel en dan maar met de borstel en de kam er overheen.
Nou, ze vond het NIET leuk, dat kan ik je vertellen. Al grommend en jammerend werd ze ontvlooid en toen ik klaar was, was ik verbaasd te zien hoe rustig ze van mijn schoot krabbelde. Ik denk dat ze gewoon probeerde haar waardigheid te behouden ofzo.
Goed. Nu was het tijd voor de pièce de resistance: het vlooiendruppeltjesding. Ik haalde het belachelijk dure druppelding uit de kast, brak het bovenkantje eraf om te druppelen en greep Lotje nogmaals vast. Ik scheidde het haar tussen haar schouderbladen, druppelde de stinkende zooi snel op haar huid en nam afstand. Ik heb ervaring met het spul en ik verwachtte een door waanzin aangedreven spurt door het huis. Die bleef dus uit.
Maar niet lang.
Ik zat alweer op de bank en toen ineens hoorde ik gejammer. Lotje kwam achter een kast vandaan, haar bekje omsmeerd met speeksel. Dat is op zich normaal: sommige medicijnen brengen dat nu eenmaal teweeg, maar het ziet er niet altijd even prettig uit. Smakkend, proestend en met de kop schuddend begon Lotje steeds meer in paniek rond te rennen, het speeksel rondvliegend door mijn huis.
Toen ik haar wilde kalmeren en haar volgde naar de keuken, waar ze in volle vaart heenrende, hoorde ik een keiharde knal en vervolgens zag ik Lotje over mijn terras rennen en een spurt trekken naar de bosjes. 'Ach God, arm bees...', begon ik te denken, maar verder kwam ik niet. Hoe was Lotje buitengekomen? Ik keek naar beneden en zag het ongelooflijke: Lotje was DWARS DOOR het kattenluikje heen gespurt! Nou ja, niet echt 'dwars door', maar in ieder geval was het luikje gescheurd en hing het scheef en had ze hem gewoon door zijn sluiting heengeramd!
Wat heb ik toch een superpoes!
Wednesday, January 28
Waarom Evelien niet op zolder mocht komen -Deel 2
Het verhaal van oma was eigenlijk helemaal niet zo boeiend geweest als Evelien had gehoopt. Technisch gezien wist ze nu weinig meer dan van tevoren.
Het kwam hier op neer: op een dag, pas na 'de verhuizing', was papa naar boven gegaan en simpelweg niet meer naar beneden gekomen. Dagenlang hadden mama en oma gezocht, in alle hoekjes. "Maar", had Evelien gevraagd, "waaròm kwam hij niet naar beneden dan, oma? Wat was er gebeurd?" Daar kon -of wilde- oma niets over vertellen. Ze zuchtte alleen nog maar eens, streelde Lensiaan zachtjes en keek weer naar buiten.
En dus zat Evelien nu in de keuken, starend naar de koeien. Suffe koeie, eigenlijk. Hadden ze niet eens wat anders te doen dan grazen? Zou dat niet vervelen? Evelien stelde zich voor hoe het was om elke dag weer uit de stal te worden gehaald, naar de wei te worden geleid en dan maar willoos gras eten. Ze kon er zich geen voorstelling bij maken... Of toch: deed zij eigenlijk anders? Had zij eigenlijk wel eens een dag gehad dat ze wat anders deed dan met moeder kletsen of met oma spelletjes spelen? Nee, eigenlijk niet. Stiekem was ze net zoals die koeien: willoos en vastgeroest in een saai ritme.
Ze keek nog eens om zich heen in de keuken. De brandende oven, het ouderwetse keukengerei, de koperen pannen. De stomme koperen pannen. Dezelfde stomme koperen pannen die er altijd al hadden gestaan.
Ineens sloeg haar genegenheid voor haar gezapige leventje om van berusting in ontevredenheid: waarom zou ze altijd maar in dit huis opgesloten moeten zitten? Was er geen medicijn voor haar allergie? Kon ze geen pet op of kon ze niet rondlopen met een parasol tegen de zon? En waarom, WAAROM, mocht ze niet op zolder komen? Evelien werd kwaad, dat voelde ze, en de kwaadheid omvatte alles: de wegwuiverigheid van haar moeder, de onduidelijkheid van oma, de stomme grazende koeien en bovenal die STOMME ZOLDER! Wat was er zo boeiend aan een stoffige, verlaten zolder? Hadden oma en moeder eigenlijk wel op zolder zelf gezocht? Ze besefte zich ineens dat oma daarover helemaal niets had losgelaten. Niet dat oma ook maar iets dat in de buurt kwam van een samenhangend verhaal had verteld. Nee, het was weer een wollig, zol zuchten en kreunen doorspekt warrig fabeltje geweest, dat zijn doel had gemist. In plaats van Evelien een gevoel van ontzag en angst te geven, bracht het een golf van kwaadheid en opstandigheid teweeg en die had Evelien nu volledig in zijn greep.
Voordat ze eigenlijk wist wat ze ging doen, stond Evelien op en liep de keuken uit, op weg naar de trap naar boven...
Einde deel 2...
Het kwam hier op neer: op een dag, pas na 'de verhuizing', was papa naar boven gegaan en simpelweg niet meer naar beneden gekomen. Dagenlang hadden mama en oma gezocht, in alle hoekjes. "Maar", had Evelien gevraagd, "waaròm kwam hij niet naar beneden dan, oma? Wat was er gebeurd?" Daar kon -of wilde- oma niets over vertellen. Ze zuchtte alleen nog maar eens, streelde Lensiaan zachtjes en keek weer naar buiten.
En dus zat Evelien nu in de keuken, starend naar de koeien. Suffe koeie, eigenlijk. Hadden ze niet eens wat anders te doen dan grazen? Zou dat niet vervelen? Evelien stelde zich voor hoe het was om elke dag weer uit de stal te worden gehaald, naar de wei te worden geleid en dan maar willoos gras eten. Ze kon er zich geen voorstelling bij maken... Of toch: deed zij eigenlijk anders? Had zij eigenlijk wel eens een dag gehad dat ze wat anders deed dan met moeder kletsen of met oma spelletjes spelen? Nee, eigenlijk niet. Stiekem was ze net zoals die koeien: willoos en vastgeroest in een saai ritme.
Ze keek nog eens om zich heen in de keuken. De brandende oven, het ouderwetse keukengerei, de koperen pannen. De stomme koperen pannen. Dezelfde stomme koperen pannen die er altijd al hadden gestaan.
Ineens sloeg haar genegenheid voor haar gezapige leventje om van berusting in ontevredenheid: waarom zou ze altijd maar in dit huis opgesloten moeten zitten? Was er geen medicijn voor haar allergie? Kon ze geen pet op of kon ze niet rondlopen met een parasol tegen de zon? En waarom, WAAROM, mocht ze niet op zolder komen? Evelien werd kwaad, dat voelde ze, en de kwaadheid omvatte alles: de wegwuiverigheid van haar moeder, de onduidelijkheid van oma, de stomme grazende koeien en bovenal die STOMME ZOLDER! Wat was er zo boeiend aan een stoffige, verlaten zolder? Hadden oma en moeder eigenlijk wel op zolder zelf gezocht? Ze besefte zich ineens dat oma daarover helemaal niets had losgelaten. Niet dat oma ook maar iets dat in de buurt kwam van een samenhangend verhaal had verteld. Nee, het was weer een wollig, zol zuchten en kreunen doorspekt warrig fabeltje geweest, dat zijn doel had gemist. In plaats van Evelien een gevoel van ontzag en angst te geven, bracht het een golf van kwaadheid en opstandigheid teweeg en die had Evelien nu volledig in zijn greep.
Voordat ze eigenlijk wist wat ze ging doen, stond Evelien op en liep de keuken uit, op weg naar de trap naar boven...
Einde deel 2...
Subscribe to:
Posts (Atom)
