Pinky and the Brain

Midas en Icarus rennen vandaag de hele dag achter elkaar aan. Ik krijg het idee dat ze plannentjes hebben.... Maar wie is wie...?

slim, ja...

Mijn God, ik zag deze banner op www.imdb.com staan. Zouden er mensen zijn die zo dom genoeg zijn om op zo'n soort reclame te klikken? Alleen 'Slimme Consmenten' doen dat, natuurlijk...

En Waarom Gebruiken Ze Voor Elk Woord Een Hoofdletter? Dat is echt heel storend, vooral vanwege het gebruik van komma's...

Ik zal maar niet beginnen over het onwoord 'un'...

300

Dit ziet er cool uit!! Ben wel benieuwd of die man ook normaal kan praten in plaats van alleen maar schreeuwen tegen mensen die een meter van hem af staan...

MNS

Ik heb een afwijking. Het is niet ernstig, maar ik heb het wel. Ik vermoed dat het altijd al sluimerde, maar de laatste tijd begint het zich steeds meer te manifesteren: het Multiple Name Syndrome, of MNS.

Echt verbaasd ben ik niet, want het zit in de familie. Mijn vader en moeder lijden er namelijk ook onder. Als ze één van hun kinderen roepen, dienen de namen van alle andere kinderen, familieleden en/of huisdieren ook te worden genoemd. Bijvoorbeeld: "Ehm, Gilbert.., ehm Michiel, ehm Wouter!" Ik krijg zelfs zo nu en dan de naam Amadeus naar mijn hoofd geslingerd (de naam van, jawel, de hond).

Dezelfde conditie begint zich nu bij mij te roeren. Mijn oudste, Icarus, lijdt er het meest onder: hij wordt standaard eerst met 'Midas' aangesproken. Ik heb hem zelfs eens 'Theo' genoemd, de allang overleden kat uit het ouderlijk huis. 'Amadeus' is ook al eens langsgekomen.

Ik ben benieuwd wanneer de MNS mij overrompelt en ik mezelf begin voor te stellen als volgt: "Hoi, ik ben Midas, ehm, Gilbert, ehm Amadeus, ehm......WOUTER!"

Santa's Little Helpers

Staande aan de kassa bij de AH zie ik iets groens voorbij flitsen. Voordat mijn hersenen kunnen registreren wat het is, is het alweer verdwenen. Ik kijk om me heen en zie alleen maar de vermoeide koppen van mensen die dachten 'even-snel-boodschappen' te gaan doen. Ik was zo slim geweest om mijn eigen persoonlijke '-even-snel-boodschappen-doen'-modus uit te schakelen voordat ik de deur uit ging, want, let's face it, het is kersttijd, dus het is overal poepdruk...

Dan, ineens, zie ik het weer. De groene flits blijkt een klein jongetje te zijn met een scoutingpakje aan (scouting, welpen, padvinders? Hoe heet dat tegenwoordig?). Hij rent van kassa naar kassa om mandjes op te halen en die weer bij de ingang te zetten. Als hij daarmee klaar is, komt hij helpen met boodschappen inpakken bij oude mensen.

Bij mijn kassa verschijnt ook een scoutertje, dit keer een meisje, dat voor de neus van een oudere vrouw met grote moeite een stapel van 5 mandjes optilt en op zo'n klein verrijdbaar standaardje zet. De oude vrouw gaat gemoedlijk opzij en vraagt of het allemaal lukt. Het meisje knikt van ja met een van grote inspanning vertrokken gezicht.

Ze rijdt de stapel mandjes weg en verdwijnt tussen de mensen. het jongetje is intussen ook verdwenen. Ik kijk verwonderd om me heen. Nog steeds dezelfde vermoeide koppen. Is dit wel echt gebeurd? Waren hier KINDEREN mensen aan het HELPEN, in plaats van hard te schreeuwen en rennen en dingen omgooien, zoals ze in het restaurant doen?

Ik heb het me vast ingebeeld... ik zal die oude vrouw eens opzoeken...

De wraak van de lelijke afwasborstel

Ik heb een nieuwe afwasborstel. En ik ben er NIET blij mee. Niet omdat hij zijn werk niet doet, nee nee, maar omdat hij LELIJK is. Misschien overdrijf ik, maar als je je best doet om je keuken er een beetje leuk uit te laten zien met allerlei leuke schilderijtjes, schattige flesjes, mooie gevulde potten enzo, dan ben je NOT AMUSED als de plastic roze afwasborstel/wc borstel-combinatie daar ineens tussenligt.

Wat is er gebeurt, vraagt u zich af? Het volgende:

Ik was in de supermarkt en ik was in een even-snel-boodschappen-doen-modus. En ineens bedacht ik me dat mijn lieve oude afwasborstel (ooooh, ik MIS je!) nu toch wel heel erg versleten was en dat ik wel een nieuwe kon gebruiken. Ik weet niet wat me bezielde, maar aangezien de supermarkt niet van die mooie houten ouderwetse had, heb ik maar een roze (waarom, WAAROM!!??) plastic exemplaar meegegrist.

En daar pluk ik nu de vruchten van. Daar ligt ie: plastic, roze en LELIJK zijnd, te wachten op de volgende borden, kopjes en bestekonderdelen die hij met zijn ordinaire borsteltjes kan betasten. Ik ben er niet blij mee en volgens mij weet hij dat. Alle negatieve gedachten die ik op hem afvuur, heeft hij opgeslagen in zijn sluwe afwasborstelbrein.

Waarom deze verdenking? Vanwege het volgende voorval dat zich vanmiddag afspeelde:

Ik nam even pauze van mijn werk om eens even af te wassen (elke keer als ik waar dan ook naartoe loop in mijn huis, kom ik door de keuken en de aanblik van vuile vaat werd me teveel). Ik zette het water aan, en kreeg toen ineens op mijn koptelefoon een kerstliedje te horen, die mijn computer tussen alle filmmuziek had uitgeplukt. Ik raakte een beetje in de kerststemming en bedacht me ineens dat ik nog niet had gekeken of ik post had! Ik rende naar buiten, doe mijn brievenbus open en: ja hoor! Twee enveloppen! Yay! Terwijl ik de kaarten snel van hun verpakking ontdoe, zie ik vanuit mijn ooghoek buurman Ruud aan komen rijden. Ik loop naar zijn auto toe en we kletsen even over de p&p-problemen van Midas, die zich ook bij hem in de badkamer manifesteerden en die nu gelukkig eindelijk over zijn.

Buurman blij, ik in een goede stemming. Ik loop weer naar binnen, plaats de kaarten bij mijn miniboompje en verstar... Ik hoor een klaterend geluid achter me. Eigenlijk wil ik niet omdraaien, want ik weet wat ik ga zien als ik dat doe.

Tegen wil en dank doe ik het toch maar... En ja hoor, de hele keuken staat blank! Ik ren naar de kraan, brand mijn handen aan het hete water, als ik de stop eruit trek. En in het midden van de gootsteen, draaiend om zijn as door het weglopende water, kijkt de afwasborstel me kwaadaardig aan...

Het Metalen Afsluitplaatje

Buurman Ruud loopt mijn slaapkamer in en trekt de gordijnen van de muur. Hij staart naar de muur en zegt "Yep, ze zijn hier inderdaad bezig geweest, godsamme". Ik kijk met hem mee en zie twee keurig geboorde gaten van zo'n 6 cm in doorsnee. Het linkergat is leeg, maar het tweede is afgedekt met een metalen plaatje met daarop een boutje. Inbrekers! Mijn nacht wordt een akelige...ik ben doodangstig dat ze nog eens terugkomen! In een woedende bui afgelopen middag heb ik de afdekplaat-met-boutje van de muur gerukt en mijn vloerbedekking besproeid met stukjes steengruis. Dat ligt er nog steeds. Na veel onrustig woelen wordt het langzaam weer dag en ga ik met mijn ouders en mijn broer Michiel eindelijk naar het Piet-Piraat-Pretpark. In het park gaan we langs bij een soort waarzegster waarbij we onder een grote deken moeten gaan zitten om bij haar binnen te mogen komen. We zijn druk bezig om met zijn allen eronder te kruipen, terwijl ik wordt gestoord door een irritant monotoon piepend geluid.

Mijn wekker...

Fijn: wat een leuke droom. Dat noemen ze nachtrust? Ik ben er doodmoe van, zeg! Wel grappig dat ik over Piet Piraat ging dromen de dag nadat ik hem in mijn post (over Meneer Griezel) had gebruikt... :-)

Meneer Griezel

Hij staat in de gang bij de kassa... een man met een vlassige baard en iets te lang vettig haar. Op het eerste gezicht heeft hij iets weg van een oude dronken scheepskapitein (maar dan niet op de olijke Piet-Piraat-achtige manier). Ook doet hij me vagelijk denken aan meneer Griezel (uit het boek van Roald Dahl).



Ik heb deze man nu een paar dagen geleden gezien, maar in mijn hoofd is hij steeds meer van deze fictieve persoon gaan weghebben: stukjes vieze oude kaas in zijn baard, een visgraat uit zijn borstzak, een stinkende adem, schilferende huid. Ik vermoed dat hij stiekem kleine kinderen knijpt of kleine beestjes de vleugels uittrekt. Hij zal vast ook wel een kennel met een troep blaffende honden hebben om de buren te pesten.

Hoewel ik Meneer Griezel maar even heb gezien, heeft hij een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Ik weet nu in ieder geval dat ik NOOIT mijn haar lang en mijn baard vlassig zal laten worden...

P&P-lilliputter

Nou, ben naar de dokter geweest. Kleine Midas zal waarschijnlijk ALTIJD kleine Midas blijven. Waarom, vraagt u? Nou, omdat hij waarschijnlijk een LILLIPUTTER is!! That's right, een lilliputter! Dat heb ik weer... Niet dat het me veel uitmaakt, maar ja, hij zal wel flink worden gepest door de buurtkatten...

Veder heeft hij pillen gehad voor zijn p&p-problemen, die ik 2x per dag in zijn strot moet douwen om hem van de diarree af te krijgen. Hij lijkt er erg van te genieten, tot nu toe!

En tenslotte: Midas moet gouden voer eten, van het extreem dure merk Royal Canin, wat me een rib uit het lijf kost. Gelukkig heb ik flink wat ribben, dus dat redden we ook wel weer...

Kikkers

Op verzoek van Emmy...

De Snorkels

Op verzoek van Jennifer...

Super Soaker

Morgen met mijn zieke poes naar de dokter... (hoelang blijft het 'mijn poes doet au/ik heb een zieke poes/mijn harige poes'-grapje eigenlijk leuk? Ik moet er nog steeds om lachen!) Midas heeft zijn poep-en-plas-klachten weer terug, dus het wordt tijd voor een nieuw bezoek. Wat blijkt nou? Ik heb dus nog garantie op hem! Blijkbaar kun je gewoon teruggaan naar het asiel en dan kijken ze hem gratis voor je na!

Arm beest... Zijn hele buik is weer opgezwollen... Ziet er heel raar uit, zo'n klein beest met zo'n dikke buik. Ik heb de bijna onbedwingbare neiging om er eens in te knijpen, om te kijken of hij niet gewoon per ongeluk op een kurk is gaan zitten ofzo. Ben alleen bang dat ik dan een soort super-soaker-kat krijg, die systematisch mijn hele huis besproeit met zijn opgekropte fecaliën...Gelukkig heb ik bruine muren... :-)

Gek genoeg issie wel heel erg actief en blij enzo... Hij springt, rent en speelt dat het een lieve lust is! Ik kijk graag naar dat rennende pluizenbolletje, dat achter een stoffen muis aanrent (en vervolgens onder de kast poept), of lekker met zijn eigen staart speelt (en vervolgens onder de kast poept) of gewoon lekker ligt te slapen (en vervolgens wakker wordt en onder de kast poept).

Eens kijken wat de dokter er mee doet. Hopen dat ze hem wat beter maakt...van de andere kant: die super soakers zijn wel heel duur...

The evidence of the Dark Lord's return is incontrovertible...

Oeeeh, mooie Harry Potter trailer :-) Wel de rechter rij gebruiken, anders issie in 't Duits...

Aldi Avonturen

Een jongen en meisje van een jaar of 16 staan aan de kassa bij de Aldi te rommelen met kleingeld. Beide hebben een neusring, nee, een neusHANGER, die als een soort gestolde, verzilverde snottebel onder hun neuzen bungelt. De jongen is in een soort zwarte juten zak gekleed, het meisje in een heel aparte tijgerrok-zwarte maillot-dik vest met capuchon-zwarte overjas-en-baseballcap-combinatie. Ik denk dat ze voor de 'alto'-look zijn gegaan (is het niet grappig: alle mensen die er 'anders' uit willen zien, lijken eigenlijk allemaal weer op elkaar).

Het meisje roept: "7,50!! Dat heb ik niet, hoor!" Ze begint dingen terug te geven aan de kassiere (soep, broodjes), totdat het eindbedrag voor haar acceptabel is. De rij achter hen murmelt. Als ze klaar zijn, en de rij weer verder schuift, hoor ik achter me een beginnende ruzie. Mevrouw 1 beschuldigt mevrouw 2 ervan dat ze is voorgedrongen.

Mevrouw 1: "Hee! Het spijt me, maar ik stond voor u mevrouw!"

Mevrouw 2: "Oh, ik zag alleen die kinderen hier! Ik ben gewoon achter aangesloten!"

Mevrouw 1: "Nee, dat heeft u dus NIET gedaan!"

Terwijl de twee verder bakkeleien, zitten altomeisje en -jongen lekker hun broodjes te verorberen op de inpaktafel van de Aldi. Heerlijk toch, zo'n voorstelling bij de Aldi voor maar 5,75?

Standaard ergernissen op 't werk

Okee, vandaag kwamen de standaard ergernissen weer langs op mijn werk. Uitleg: na onderzoek is gebleken dat de Nederlandse autombilist zich het meest ergert aan: bumperklevers, niet-richting-aangevers en linksrijders. Voor de horeca bestaan er ook een paar van die typische toestanden waar je je als ober kapot aan ergert.

Op 1: vragen om iets wat besteld is terwijl je nog met ander dingen in je handen staat. Bijvoorbeeld: "Ik had er nog friet bij hoor!"

Op 2: vragen om drinken terwijl je nèt het eten op tafel wegzet en (en dan vooral) wanneer je net hebt gezegd dat er nog meer aankomt.

Op 3: op de uitkijk gaan staan

Op 4: opgelucht roepen: "Oh, daar is 't al hoor!"

Op 5: "Ja!" roepen terwijl je de naam van het gerecht noemt dat je vasthoudt en wanneer je het wegzet, wijzen naar iemand anders en zeggen: "Dat was voor hem hoor..."

GRRRR!

Een kat in het nauw...

Youtube heeft echt een schat aan geweldige filmpjes. Deze heb je vast wel eens gezien, maar ik BLIJF er om lachen. Vooral de kat met het truitje en de kat met het broodrooster vind ik hilarisch.

Waaaaauw!!

En dit was echt mijn ABSOLUTE favoriet vroeger! -pinkt traan weg-

Jeugdsentiment

Ik was een beetje aan het rondsurfen en kwam toen op deze site terecht. Als er IETS is wat je weer opvrolijkt, dan zijn het wel die oude filmpjes... Hier een HEEL bekende...

Cyborg Wouter

Een tijdje geleden had ik een andere foto op mijn blog staan, namelijk deze:

Commentaar van Jenny (The Writing Tree) was: Je ziet eruit als een robot! Vandaar de naam die ze me gaf: Cyborg Wouter.

En hoewel ik nu deze foto heb,

voel ik me vandaag meer als Cyborg Wouter. Mijn nek zit namelijk helemaal vast. Alsof mannetjes vannacht lange stalen pennen vanuit mijn achterhoofd rechtstreeks naar mijn ruggegraat hebben aangebracht. Resultaat van deze vervelende kwaal: je gaat er wat C3PO-achtig van lopen...

Dus: vandaag ben ik weer even Cyborg Wouter. "BLIEP---GOE-DEN-MID-DAG, ME-NEER. LUST U MIS-SCHIEN WAT KOF-FIE?---PRRR, KROEIK!!"

Verkeerd

Ik weet het... het is fout, verkeerd en verdorven, maar ik kon het niet laten. In de wereld waarin we vandaag de dag leven, kom je er nu eenmaal niet onderuit: het is gewoon een onderdeel van onze cultuur. En ik weet ook wel dat er normen en waarden aan kleven wat betreft de periode, maar soms kun je je gewoon niet inhouden: je MOET ermee aan de slag, je MOET het doen van jezelf.

En, om alle vooroordelen uit de weg te ruimen: ik ben NIET te vroeg! Ik heb gewacht tot na 5 december! En dan is het OFFICIEEL toegestaan (tenminste, dat geloof ik). En als ik dan mijn huis wil versieren, dan DOE ik dat gewoon! Het is mijn huis, toch!? Ach, waar bemoei je je eigtenlijk mee, wijsneus! Alsof jij alles zo goed weet! Ik bepaal dus mooi wel even ZELF wanneer ik mijn huis aankleed voor kerst, begrepen!

...

Okee, okee, ik had niet zo moeten uitvallen...sorry. Ik ben al blij genoeg dat het er niet zo uitziet...

TomTomleed

Mijn collega Nashua bladert door het plattegrondgedeelte van de telefoongids. Naarstig gaat haar vinger van straat naar straat en ze knijpt haar ogen toe om de lettertjes te lezen.

"Wat zoek je, Nas", vraag ik. "Het mediapark", zegt ze. Ik knipper met mijn ogen. "Maar dat is gewoon hier bij de stoplichten rechtsaf en dan kom je er voorbij!" "Ja", zegt ze wanhopig, "maar die mevrouw op tafel 5 wil PER SE met de Tom Tom er naartoe".

Ik weet niet wat ik hoor. Hoe dom zijn we geworden dat we niet gewoon aan een levend 3D mens kunnen vragen hoe we moeten rijden, maar in plaats daarvan vertrouwen op een robotvrouwenstem die de weg wijst (in dit geval: Sla rechtsaf. PUNT)! En vooral zo'n klein stukje! God weet dat er genoeg domme dingen gebeuren met mensen die WEL de TomTom gebruiken. Voorbeeld: een man in Duitsland is blindelings een openbaar toilet binnengereden omdat zijn TomTom dat zei! Belachelijk gewoon...

Marc Marie Huijbrechts heeft er ook weer eens wat over te zeggen...(stukje over TomTom begint ongeveer op 1:50)

Magic Cat

Een warm lichaampje gooit zich tegen mijn nog slapende gezicht aan. Ik doe één oog half open: Midas. Het beest stáát erop dat ik wakker wordt en gebruikt daarvoor zijn gehele oeuvre om dat doel te bereiken. Daaronder vallen: zijn natte neus tegen mijn droge neus drukken, een onrustig tikkend pootje tegen mijn wang, klaaglijk geuite miauwtjes, oorverdovend spinnen, me strak aankijken en het hiervoor genoemde lichaamswerpen.

Ik houd koppig mijn ogen dicht en weersta zijn pogingen. Een kwartier lang gaat het tikken, drukken, spinnen, mauwen en werpen door en ik laat hem maar begaan.

Dan ineens vliegen mijn ogen open: er klopt iets niet! Mijn hersenen proberen in hun slaapdronken staat zo snel mogelijk tot een conclusie te komen. Die arriveert na een minuutje: Midas hoort niet in de slaapkamer te zijn! Sterker nog: Midas KAN niet in de slaapkamer zijn! De deur is immers dicht en ingang 2 (het raam op een kiertje) is ook te ver gesloten om als doorgang te dienen.

Ik ga rechtop zitten: wat is hier aan de hand?! Vanuit mijn ooghoek zie ik nog iets raars. Ik draai mijn hoofd en zie mijn waterglas omgevallen op mijn nachtkastje liggen, een opdrogende waterplas over boeken en nachtkast en vloerkleed.

Nou breekt mijn klomp... Hoe kan ik in hemelsnaam mijn glas niet hebben horen omvallen? En hoe is Midas binnengekomen? Langzaam maar zeker dringt het tot me door: Midas heeft magische krachten...

Dat is de conclusie. Mocht iemand een betere verklaring hebben, dan hoor ik het graag...!

Hahahaha!

Saturday Night Live is geweldig met zijn persiflages! Vooral die geslachtsloze Harry Potter is hilarisch!

IKEA Family

De mevrouw voor ons bij de kassa is zeer beledigd. Ze bekijkt kassiere Nora van top tot teen en is duidelijk niet van plan om onverrichter zake te vertrekken. Nora probeert duidelijk te maken dat zij er ook niets aan kan doen dat mevrouw haar IKEA Family-kaart is vergeten.

Om de één of andere reden is de mevrouw er van overtuigd dat het niet háár schuld is dat ze nu geen korting krijgt. "Kan er dan niets aan gedaan worden bij de klantenservice ofzo?" vraagt ze bits. De kassiere pakt braaf de telefoon en belt met de genoemde service om daar (aan haar gezicht te zien) ook nul op het rekest te krijgen. "U zult even naar boven moeten lopen en daar een bon moeten halen om uw gegevens te checken", zegt ze hoopvol en zo vrolijk mogelijk.

Mevrouw is duidelijk niet blij. Haar blik spreekt boekdelen: wat is dat voor flut-actie van de IKEA om een kortingsactie te starten waar je lid van moet worden en dan een pàsje moet laten zien bij de kassa!

Ja mevrouw, het is belachelijk...

Hans

Afgelopen zaterdag was er een bingo-avond georganiseerd door kok Paul van mijn werk. Iedereen moest verkleed komen en dat was voor mij hèt teken om eens wat anders te doen: ik verkleedde me als de beruchtste ex-chefkok van restaurant De Jonge Haan: Hans.

Hans was het beste voorbeeld van hoe het NIET moet. Vies, lijkbleek, ongemanierd, chagerijnig, onbeleefd en boerend maakte hij zijn uren vol (en ook niet een minuutje meer. Quote: Is het al acht uur? Bij deze laat ik het aan jullie over...). Gewapend met een pak melk tegen de dorst en met een theedoek over het hoofd tegen het zweten liep Hans rond in de keuken en -als we pech hadden- soms ook nog eens het restaurant binnen als een bedieningslid vergat om op tijd de bitterballen weg te brengen.



Mijns inziens is mijn verkleedpartij een succes! Noot: de snor hoort uiteraard boven de mond, maar de lijm had het opgegeven te proberen zich aan mijn licht besnorde (want niet geschoren) bovenlip-neus-gebied vast te houden.

UIT-ZICHT

Voor geïnteresseerden: dit is waar ik op het moment mee bezig ben. Ik maak videobeelden voor bij de show UIT-ZICHT van theatergroep Het Werkstuk. Info hier. We hopen dat we op Oerol terechtkomen!

De Oerol Website









UPDATE: Na een gesprek bij Huis aan de Werf in Utrecht staat er een optreden geboekt op 9 juni 2007!

John's Blousenmysterie

Het is weer donderdag. Dat betekent dansles. En dat betekent ook: verbaasd worden door dansleraar Johns blouse-collectie. Van retro tot semi-modern: John heeft ht allemaal. En het lijkt wel een oneindige collectie! Elke week lelijker, zegt danspartner Jennifer. Helaas moet ik haar gelijk geven. Het is verbazingwekkend hoe John zich de afgelopen jaren blijkbaar erop heeft toegelegd om zijn voorkomen kledingsgewijs steeds een treetje lager te laten uitkomen. Ben benieuwd wat het deze week weer is... Aan zijn haar kan het niet liggen. Dat is twee weken geleden officieel dood verklaard...

UPDATE: Het was vandaag een Koninginnedag-oranje blouse

Kipfilet

Er is niets zo vervelend als kipfilet bakken. Vol vertrouwen haal je uit de verpakking, je bestrooit het liefdevol met peper en zout, legt het in de pan en wacht een paar minuutjes. En dan: ja hoor, het is weer zover: de kipfilet zit onbeweeglijk aan de pan vastgeplakt. Het is tijd voor genetisch gemanipuleerd kippenvlees met een anti-aanbaklaag ingebouwd...

Poepende poezen en kakkende katten

Fijn.

Een week of twee geleden was Midas (mijn kitten van een halfjaar) ziek. Van de dokter kreeg hij pillen, een spuit en speciaal voer. Allemaal goed en wel, maar kleine Midas moest, (tot zijn ongenoegen) voor een week binnenblijven. Dat betekende (tot MIJN ongenoegen) de herinvoering van de gevreesde kattenbak in huis.

De eerste twee dagen ging het goed. Daarna begon de terreur: Midas had geen zin meer in de korreltjes in zijn bak en breidde zijn poepgebied uit tot mijn gehele huis. En zo kwam het dat ik de derde dag van mijn werk thuiskwam en een doordringende en oh-zo-bekende geur signaleerde. Na even zoeken vond ik de boosdoener: een klein, maar oh zo potent hoopje van mijn allerliefste kleintje.

Goed. Ik kan me voorstellen dat het niet leuk is om een hele week binnen te zitten, dus ik heb me voorgenomen om niet boos te worden. Braaf heb ik een week lang achter het beest aangelopen en heb ik hier en daar schoongemaakt met inngehouden adem.

Eindelijk kwam de dag dat Midas weer naar buiten mocht. En dat deed hij dan ook met graagte! Met plezier keek ik naar hem, terwijl hij buiten ronddartelde tussen de pasgevallen blaadjes. Mijn plezier kwam uiteraard voor een groot gedeelte voort uit het feit dat Midas mijn huis niet meer als zijn persoonlijke toilet gebruikte.

En toen... was het de volgende dag. Midas had besloten dat de koude grond buiten niet luxe genoeg was voor zijn tere kittenbilletjes en had besloten om toch maar weer zijn behoefte binnen te doen. Sindsdien kom ik na afwezigheid mijn huis binnen, terwijl mijn neus is voorbereid op de welkomstgeur van Midas...

Computergedoe

Ja hoor! Het is EINDELIJK zover: mijn internet is aangesloten... En zoals bij alles wat ik bestel, duurde het ONTZETTEND lang. Het lijkt wel alsof ik net als vroeger op mijn verjaardag zat te wachten. Zo'n beetje halverwege september begon het al: Nog zoveel dagen... nog zoveel weken enz. Maar dit was wel HEEL overdreven... Eind augustus aangevraagd, eind november in huis. Jawel: eind NOVEMBER! Dat slaat natuurlijk nergens op, maar ik ben het zo ondertussen wel gewend.

Opmerkingen als: 'Oh, u zit helemaal niet in het systeem!' en 'Tja, we hebben geen doorverwijsbrief gehad' en 'Nou, we gaan meteen aan de slag voor u hoor!' komen bij mij niet eens meer aan...

Gelukkig werkte alles bij aankomst wel. Ik zat nog even in de rats toen bleek dat de installatie-CD alleen voor PC's was (en ik werk met MAC), maar gelukkig, de CD bleek niet nodig...

Enige probleem: ben nu niet meer vast bereikbaar! En dat na een hele hoop gedoe over geen bereikbaarheid per mobiel, lang wachten (uiteraard) op een vaste aansluiting en allerlei kabels die dwars door mijn huis heen moesten.

Oh oh

Nu ik de eerste stapjes van het creeren van een blog heb gezet, zakt de moed me in de schoenen: WAT NU! Ik heb niets te vertellen! Tenminste, dat denk ik... Misschien toch maar eens proberen...