We kennen allemaal de enge kinderen uit de films, toch? Duistere Danny uit 'the Shining', demonische Damien uit 'the Omen', Creepy Cole uit 'the Sixth Sense', en ga zo maar even door. Nou, er is er eentje bij in de lijst. Mag ik jullie voorstellen aan Joshua...
Zoals het gaat met kinderen in films, lijken ze in eerste instantie best wel leuk en lief. Ze zijn slim, zeer beleefd en onberispelijk gekleed. Maar zodra er iets gebeurd dat ze niet bevalt, laten ze hun ware aard zien. En daar gaat het wat mij betreft vaak mis in films. Ik geloof er gewoon niet meer in vanaf het moment dat het kind ineens blijkt te kunnen communiceren met de duivel of met de doden of wat dan ook.
Begrijp me niet verkeerd! Ik vind de films die ik hierboven noemde echt geweldig, maar zo'n paranormaal aspect in het verhaal maakt het uiteraard per definitie fictioneel. Daar stel je je dan op in, en je kunt gewoon van de film genieten. Tenminste, ik wel...
Maar Joshua is anders. Hij is in principe een heel gewoon kind, zij het dan wel met de typische enge-kinderen-kenmerken die ik hierboven al noemde. Hij is trouwens ook nog een Wunderkind op de piano, maar over het algemeen genomen is er niets paranormaals aan hem. Hij is gewoon... een kind. Een...eng kind. Want, geloof me, ik heb hem nog nooit zo zitten knijpen als bij deze film. Wat een ontzettend goed verhaal, wat een spanningsopbouw, wat een chills over mijn rug. Een paar keer sloeg ik zelf uit afschuw mijn hand over mijn mond, wat ook niet zo gauw gebeurt. En wat nog het engst is van allemaal, het gebeurt in feite allemaal onder je neus. Niets paranormaals, geen bloed, geen geweld (nou ja, niet echt, dan) en toch vreselijke spanning...
Even het verhaal van de film: 'Joshua' gaat (duh...) over het negenjarige jongetje Joshua, dat met zijn yuppie-ouders in een prachtig appartement in New York woont. Als Abby, zijn moeder, bevalt van een tweede kind, begint Joshua rare trekjes te vertonen. Doordat de baby vanaf het begin af aan constant huilt, en Abby in een permanente depressieve staat is door alle stress, wordt je als kijker tot op de het punt van irritatie en wanhoop gebracht. Voeg daaraan de griezelige aanwezigheid van Joshua toe en een waanzinnig enge thriller is geboren. Ik zal niet te veel verklappen, maar reken op een dood huisdier, een verpest pianoconcert, diverse valse beschuldigingen en een gruwelijke ontknoping in het park.
Oh, en de meest enge zin uit de film: "Nobody will ever love you...", uitgesproken door onze lieve Joshua zelf...
Ik ben zo onder de indruk van deze film; ik denk dat ik hem vanavond gewoon nog maar een keer ga kijken. Brrrr!
Op de site Retrocrush vond ik een lijst met allerlei enge filmmomenten. Op nummer 90 stond het volgende fragment uit 'Dombo'. Misschien dat het niet de meest logische keuze is voor een enge-film-momenten-lijst, maar ik kan je garanderen dat ik echt blij was dat ik dit stukje was vergeten: ik heb er echt nachtmerries van gehad in mijn kindertijd (en nu vast vanavond ook weer)!
Heb nog eens een beetje achtergrond-info gezocht en kwam het volgende te weten: 'Dombo' is in de jaren 40 gemaakt (en voor een heel laag prijsje, wegens de oorlog) en het was de eerste Disney-film die ooit iets 'surrealistisch' had gedaan. In de voorgaande jaren was Walt Disney er een voorstander van alles zo realistisch mogelijk te houden (met als logische uitzondering sprekende dieren, uiteraard), maar bij 'Dombo' werd een uitzondering gemaakt. De spooky roze olifanten waren een volledig nieuw pad voor de animatie-studio, vandaar dat ze alleen de nieuwe, verse en jonge medewerkers op dit stukje zetten, om voor een ruimere blik te zorgen. Het resultaat was dus dit nachtmerrieachtige staaltje verbeelding dat volgens Disney het resultaat van een slokje alcohol zou zijn...
Eindelijk, ja EINDELIJK zijn er dan beelden van de bedreigde grootoorspringmuis! Ik dacht dat het er nooit van zou komen... Ik moet zeggen dat ik ze wel fascinerend vind: kijk hier.
Leuk detail en makkelijk herkenbaarheidskenmerk: zijn orgen zijn langer dan zijn hele lichaam. Dat zet me weer aan het denken... Hoe zouden wij er dan uitzien?
Even vooraf: ik heb vandaag wat lispelende vingers, dus kijk niet op een typefoutje, aub. Voorbeeld: ik typte net de kop van deze post en dit kwam eruit: 'effecties de pose petsen', wat toch echt iets heel anders is dan waarover ik het vandaag wil hebben.
Goed, op naar het onderwerp dan maar: effectief je poes pesten. Eigenlijk wil ik gewoon een aantal tips geven om leuk de dag door te komen met je poes:
Tip 1: Kopje Ontwijken
Als je staat te koken/aan het eten bent/aan eten denkt zijn de meeste katten geneigd om constant om je benen te cirkelen en kopjes er tegenaan te drukken. Probeer het volgende: houd je blik naar beneden gericht en anticipeer welk been je kat gaat 'bekoppelen'. Nèt voordat het kopje van je kat contact maakt met je been, doe je een stapje opzij. Resultaat: kat kijkt verbaasd, staat even dommig stil en gaat een nieuwe poging doen. Doe nu weer een stapje opzij. Kat kijkt nog verbaasder, maar blijft proberen. Als je het goed aanpakt, kun je dit spelletje wel tien minuten volhouden!
Tip 2: Boontje komt om zijn Loontje
Wacht tot je kat diep slaapt en ga dan met je hoofd héél dicht bij het zijne liggen. Probeer niet de snorharen aan te raken, want dan wordt ie gelijk wakker. Hou je zo stil mogelijk, en begin dan raspend te ademen, terwijl je je ogen strak op die van je kat houdt gericht. Na een aantal seconden zal je kat ineens wakker worden, schrikken van die grote ogen zo dichtbijzijn hoofd en je chagerijnig aankijken. Een gepaste uitspraak (zoals: "Ja, vervelend is dat, hè?") is hier wel op zijn plaats.
Tip 3: Papegaaien
Doe alles wat je kat doet, na. Het is heel simpel. Alles, maar dan ook alles wat je kat doet, doe jij ook. De leukste bezigheid hierbij is geeuwen. Als je tegelijk geeuwt met je kat, zal hij toch blijven proberen om je te blijven aankijken.
Tip 4: Jammeren
Doe een jammerende kat na, en kijk dan verbaasd om je heen. Je kat zal niet goed weten wat hij moet denken, en weet niet waar hij heen moet. Hoe harder hoe beter!
Tip 5: Zwaartekracht
Dit kan alleen als je kat staat. Begin hem over één kant van zijn rug te aaien (rechts of links dus) en wacht tot hij er tegenaan gaat leunen. Zodra hij half tegen je hand aanligt, haal je je hand weg. Resultaat: poes valt om, moehahahaha! Okee, die is flauw :-)
Zucht. Moeders kunnen zo erg zijn. Een paar maanden begon de mijne ineens een beetje zenuwachtig een verhaal over haar bezoek aan de opticien. Op omslachtige wijze vertelde ze hoe de opticien (Bert) die haar had geholpen, wel èrg leuk was. Zeg maar: Wouter-leuk. Oh, en nog leuker: ze had mij even met de eigenaresse van de brillenzaak bespoken. Ik stel me dat gesprek als volgt voor:
Winkeljuffrouw: "Zo, dat wordt dan 139 euro".
Moeder: "Ah, even kijken in mijn portemonnee" (Kijkt opzichtig in portemonnee, rommelend, waardoor mijn pasfoto eruit fladdert.)
Moeder: "Oh jee, wat valt er nu uit? Ach, kijk nou, het is een foto van mijn zoon Wouter!"
Winkeljuffrouw: "Ach, zeg..."
Moeder: "Tja, dat hoort toch, hè? Foto's van de kinderen in je portemonnee".
Winkeljuffrouw: "Ach ja..."
Moeder: "U heeft vast ook foto's van Bert in uw portemonnee?"
Winkeljuffrouw: "Bert? Oh, nee hoor! Dat is niet mijn zoon".
Moeder: "Oh echt? U lijkt zo op elkaar? (NB: Bert is Indisch en winkeljuffrouw is zeeeeer blank)".
Winkeljuffrouw: "Oh nee hoor. Bert is hier via mijn dochter komen werken".
Moeder: "Oh, is het uw schoonzoon?"
Winkeljuffrouw: "Ehm nee. Bert is niet echt van de meisjes..."
Moeder: "Oh, ECHT!? Nou, dat is ook toevallig..."
etc, etc.
Hoe dan ook, ik moest maar eens gaan kijken bij de Eyewish in Breda. Leuk. Mijn moeder de matchmaker. Wat wil nu het toeval? Ik krijg de laatste tijd toch wel een beetje last van met de ogen knijpen, een beetje hoofdpijn etc. Tijd voor een bezoekje aan de opticien, misschien? Om moeder te plezieren, ga ik tijdens een bezoek aan Etten-Leur samen met haar naar Breda voor een onderzoekje. En natuurlijk: Bert is er... En je kan zeggen wat je wil van mijn moeder, maar ze heeft wel smaak :-)
Verder naar deel twee van mijn verhaal: wat schetst mijn verbazing als ik te horen krijg dat mijn vermoedens juist zijn? Jawel, het is echt waar. Blijkbaar heb ik ècht te hard gekeken de afgelopen jaren, want het is nu officieel besloten door Bert: ik moet aan de bril.
Erg leuk trouwens, zo'n bezoekje aan de opticien: tijdens de testen ("Wat is beter? Plaatje één of twee? Eén of twee?" klessebest Bert, terwijl hij verschillende lenzen voor mijn ogen heen en weer schuift) hoor ik gezoem bij mijn rechteroor. Ik ga ervan uit dat het apparaat zoemt, maar na het voelen van een prik in mijn nek besluit ik dat het toch ècht een mug is geweest, die zich aan mijn lichaamssappen tegoed deed tijdens de optische oefeningen. Ik probeer onopvallend te krabben, zonder de rest van mijn gezicht te bewegen, waar ik natuurlijk maar half in slaag. Na een aantal tests en een paar vragen van Bert ("Vind je deze 'jummie' of 'ieuw'?"), geef ik dan toch maar toe wat mijn gekrab heeft veroorzaakt. Een paar minuten jagen we achter de hardnekkige mug aan. Moet een leuk gezicht geweest zijn: twee nichten achter een mug aan...
Na te hebben geredeneert wat mijn zicht kan vergemakkelijken, krijg ik door Bert een enorm rood-zwart proefbril-achtig iets opgezet. Hij paradeert met me door de winkel naar buiten, de winkelstraat in, waar ik aan den lijve (of eigenlijk aan den oge) kan ondervinden of het testexemplaar daadwerkelijk effectief is. Ik voel me wel erg staan ineens: met een kriebelende nek en een grote futuristische bril (die nog het meest wegheeft van een metalen Venetiaans masker in de 24e eeuw) op mijn snuit. Mensen kijken naar me om en lachen. Bert wijst naar bordjes in de verte, die ik nu toch wel iets beter kan zien... Het meest zie ik echter toch de omkijkende mensen. Maakt het weer erg gemakkelijk om me te concentreren...
Na ruim anderhalf uur gemeet en gepas zijn we klaar. De bril gaat er komen. Aan één kant min en aan de andere plus. Over een weekje of twee is hij gereed en ga ik voortaan als bebrild mens door het leven. Met een flitsend montuur uiteraard... Hou ik nog even geheim, maar ik ben benieuwd naar jullie mening!
Nu alvast een opiniepeiling. Kies je favoriet uit de volgende prototypen:
Donderdag. Ik ga met mijn ouders voor de gezelligheid eens naar de film. In een minizaal in Chassé Cinema nemen we plaats voor de peperdure en prachtige documentaire 'Earth'. Adembenemende vergezichten, nauwgezet gefilmde achtervolgingen en schattige babydiertjes trekken aan ons voorbij. Geloof me, dit moet je echt zien!
Halverwege neemt de film een klein zijpad en heeft daar als onderwerp: de paradijsvogels in het regenwoud. De zaal is muisstil terwijl iedereen gefascineerd staart naar de paringsrituelen van deze aparte vogels. Nou ja, muisstil... Ik kan me ècht niet inhouden, en tijdens de dans één der vogels barst ik in lachen uit... als enige in de zaal...
Paulientje bleef te huis, alleen, Naar tante gingen de ouders heen; Zij was een kleine lachebek En liep al zingend door 't vertrek; - Daar zag ze op eens een doosje staan, Met zwavelstokjes volgelaan: "Ei!" riep Paulien, "dat zou voor mijn "Een recht pleizierig speelgoed zijn." En zoo gezegd, -en zoo gedaan, - Zij stak een zwavelstokje aan.
En Pietje en Mietje, 't kattenpaar, Dat zag vermanend op tot haar, Zij dreigden 't meisje met den poot: "Bedenk toch, dat Papa het verbood! Mio! Miaauw! Mio! Miaauw! Och toe, Paulientje, laat dat gauw!"
O, schrik! Haar kleertjes vatten vlam! Ach! dat ze ook aan dat doosje kwam! Daar brandt de hand reeds en het haar, En eind'lijk brandt ze heelegaar.
En Pietje en Mietje schreiden, Zo droevig met haar beiden: "Komt hier! Ter hulp! och komt gezwind! "Komt ouders! Komt! Daar brandt uw kind! "Miaauw! Mio! Miaauw! Mio!" Och, Pietje en Mietje schreiden zoo.
Verbrand is 't meisje heelegaar, Het arme kind! met huid en haar; Ze is tot een hoopje asch vergaan, Waar enig haar' schoentjes nevens staan.
En Pietje en Mietje schreiden, Zoo droevig met haar beiden: "Mio! Miaauw! Mio! Miaauw! "Och, dat zij 't ook niet laten wou! "Wij minden haar zoo teeder, "Nu zien wij haar niet weeder."
Ik dacht: 'Leuk, dan zet ik deze plant eens hier, en dat tafeltje daar en hier die lamp, enzo'. Hartstikke leuk. Beetje decoreren, zoals het een goede homo betaamt (echt, het staat in mijn homohandboek, pagina 39: 'Hoe je je huis dolletjes herinricht'). Dus ik een beetje slepen en een beetje proberen en na een uurtje was ik tevreden. 'Dolletjes', dacht ik nog, en ging weer aan het werk.
Wist ik veel dat Grote Plant daar zo op zou reageren? (Beetje tussen-info: ik heb de meeste planten in mijn huis een naam gegeven, maar deze ene groene vriend gaf me maar geen inspiratie. Vandaar dus 'Grote Plant'). Anywayssss, ik had Grote Plant dus verplaatst van zijn plekje bij het raam naar zijn nieuwe domicilie naast mijn televisie, waar hij kan meekijken terwijl ik achter de computer werk.
Na een paar dagen op zijn nieuwe plek, begon Grote Plant zich te roeren. Tijdens mijn werk voelde ik zo nu en dan een kietelend prikje in mijn nek. Als ik dan omkeek, zag ik een blad van Grote Plant bedreigend dicht bij me bungelen. 'Snel opgelost', dacht ik dan, en draaide de plant een stuk om, zodat de priemende bladeren niet meer op kriebelafstand waren. Binnen de kortste keren voelde ik dan weer een prikje en het bleek dat Grote Plant een nieuw blad in mijn richting had gehangen. Verder draaien van de pot had geen zin: een nieuw uitstekend blad vond telkens weer mijn nek.
Wat wil Grote Plant? Is hij niet gelukkig op zijn nieuwe plek? Wil hij terug naar zijn oude plaats omdat hij het uitzicht mist? Of misschien is het uitreiken van de bladeren juist een liefdevol gebaar? Misschien wil Grote Plant zijn genegenheid tonen door zo nu en dan even mijn nek te strelen met zijn stengels.
Puh, er is wel wat meer voor nodig om mijn plantaardigheid aan te wakkeren. Pas als Grote Plant mij een bloemetje aanbiedt, zal ik een groene affaire overwegen...
Aaaah, goeie ouwe Jiskefet. Deze briljante sketch uit de hoogtijdagen van het illustere Jiskefet-trio parodiëert op hilarische wijze de Engelse cricketsport. Let op het gemompelde commentaar (vol gefluisterde termen in steenkolen-Engels) bij deze bijzonder geestige vertoning van een onnavolgbare sport.
Deze column vond ik op nu.nl . Meestal ben ik niet zo gecharmeerd van columnist Nico Dijkshoorn, maar om dit stuk moest ik toch wel hartelijk lachen...
Christofilie is een ziekte
door Nico Dijkshoorn
Mogen homo´s op deze site columns schrijven? En kunnen ze dat wel? Je gaat aan alles twijfelen sinds Yvette Lont heeft aangekondigd "een motie in te dienen tegen het bekleden van bestuurs- en volksvertegenwoordigende functies door praktiserende homofielen."
Het citaat komt uit het Nederlands Dagblad, waarin men nog steeds de term homofilie gebruikt. Alsof het een ziekte betreft. Difterie, embolie, hysterie en homofilie.
Het zette me aan het denken. Als Lont vindt dat homo´s ongeschikt zijn voor bestuurlijke functies, wat mogen ze van haar dan wel doen? Waarschijnlijk in pisbakken aan elkaars geschoren zak voelen en in café de Cockring een Tosti Anaal bestellen. Allemaal prima, als ze maar geen Christelijk werk gaan doen, zoals een land besturen. Want daar zijn Christen dol op, besturen. Stuurtje in het hand en dan maar keihard rechtdoor naar de hemel rijden, met een lichte afwijking naar rechts.
Als er ergens met de bijbel in de hand iets te betuttelen valt staan ze vooraan, de Christofielen. Fielen ja, want het is wel degelijk een ziekte die zich door het lichaam van Yvette Post heen vreet. Mevrouw schreeuwt inmiddels moord en brand en geniet bescherming. Nooit goed natuurlijk, maar het verbaast me niet. Ik zou als homo misschien ook zin krijgen in een potje omgekeerd potenrammen als iemand uitdraagt dat ik een minderwaardig mens ben.
Christofiel
Lont meldt dat ze bedreigingen ontvangt en via websites discriminerende opmerkingen binnenkrijgt. Wat zij eigenlijk zegt is: discrimineren via een website mag niet, discrimineren met de bijbel in de hand mag wel. Een Christofiel mag wel een hele bevolkingsgroep uitsluiten van betaald werk omdat Jezus het recht van voren met een vrouw deed, dat is denk ik het idee. Het grappige is dat ik leef volgens mijn eigen bijbel. Een schriftje waar het Nieuwe Testament van Dijkshoorn in staat. Dús is het waar.
In mijn schriftje staat bijvoorbeeld dat God en Jezus twee gezellige homo´s waren die iedere avond lekker homodingen gingen doen in café De Ster van Bethlehem. Ik heb dat opgeschreven dus moet men dat respecteren. Ik leef naar dat schrift. Het is wel niet een eeuwenoud schrift, maar wel controleerbaar authentiek, wat we van alle verhalen in de Bijbel niet direct kunnen zeggen.
Wat staat er nog meer in het Nieuwe Testament van Dijkshoorn? Volgens mijn geloof mogen Christofielen geen boeken schrijven. Dat levert maar gezeik op. Het staat in mijn schriftje dus mag ik dat zeggen. Ik wil ook dat Christofielen geen rockmuziek meer maken. Christofielen zullen ook nooit meer beleefdheidsbezoekje afleggen aan de verkapte dictatuur Rusland. Het is Christofielen niet toegestaan om mee te doen aan sportevenementen omdat ze te witte benen hebben. In hoofdstuk twee van mijn schrift staat dat mensen die Yvette Lont heten voor de zekerheid in een konijnenhok van 2 bij 1 moeten worden getimmerd waar ze in alle rust, met een bijbel tussen hun dijen, kunnen gaan zitten wachten tot de god van de Christofielen ze bevrijdt.
Mijn evangelie
Voorlopig is er nog maar 1 exemplaar van dit Nieuwe Testament, maar hé, het is wel mijn evangelie. Alles wat ik er in opschrijf is automatisch waar en moet strikt worden nageleefd. Net zoals Yvette Lont moeite heeft met praktiserende homoseksuelen heb ik moeite met Christofielen. Hoeven ze het niet eens voor te praktiseren. Gewoon omdat ik hun uitgestreken onderdrukkende en discriminerende smoelwerken niet kan uitstaan.
Helaas ben ik nog maar een eenmanspartij en vertegenwoordigt Lont een regeringspartij. Maar niet lang meer denk ik. Lont wordt binnen een maand door de Christofiele Unie uit de partij gezet. Haar hok staat al klaar in mijn tuin.
Als je iets fout doet, doe het dan GOED fout. Dat was mijn filosofie vandaag.
Zaterdag-ochtend... Ik lag er pas laat in (na twee dagen te zijn weggeweest i.v.m. bruiloftsgerelateerde zaken) en kwam er dus ook laat uit. Het was ijzig koud in huis...raar... Ik kijken naar de ketel: ja hoor, een knipperend nummertje 4. Dat kan nooit veel goeds betekenen, dus dan de gebruiksaanwijzing er maar eens bijpakken.
4. Geen vlamsignaal na ontsteken of zekering F1 kapot.
O-keee... En nu? Ik doe maar het eerste wat er in me opkomt: ik druk op RESET. Alle lichtjes gaan uit en weer aan. Een hartstochtelijk gekreun komt uit het hart van de ketel, een woedend geborrel lijkt uit het binnenste te komen en het hele apparaat begint te schudden en trillen. Ik doe een stapje terug. Opeens houdt het op, en lijkt het apparaat weer in orde.
Even kijk ik het aan. Er lijkt niets engs meer te geburen, dus het zal wel okee zijn... Op naar de douche. Als ik de warme kraan opendraai, hoor ik vanuit de keuken de ketel woedend brullen en kraken. Zou het goed gaan? Ik houd mijn hand onder het water: hmm, gewoon lekker warm. Ik duik onder de douche, en nèt als ik helemaal ben ingezeept en -geshampood, houdt de ketel er weer mee op. Een ijskoude straal komt uit de douchekop en met een zacht (en heel mannelijk) gilletje spring ik er onder vandaan. Zo goed en zo kwaad als het gaat, spoel ik de zeepresten van me af en loop weer naar de ketel.
Ja hoor, hij knippert weer. Deze keer is het nummer 5. De gebruiksaanwijzing er maar weer bij.
5. Vlamfout tijdens ontsteken.
Ja. Goed. Ehm... Nog maar eens RESET. De hele cyclus herhaalt zich en nu knippert nummertje 4 weer. Goed, dit gaat nergens heen. Aankleden en de monteur maar eens bellen dan.
De mevrouw achter de balie (tenminste, ik stel me haar aan een balie voor) zegt dat ik eerst de verwarming moet bijvullen en dan moet ontluchten. 'Weet u hoe dat moet?' Ik antwoord heel mannelijk en zelfverzekerd van ja en hang op. Ik loop naar de ketel en kijk of er ergens een heel grote sticker met 'HIER BIJVULLEN' op de ketel zit, met een duidelijke pijl erbij. Hmm, niet dus. O-keeee. Dan papa maar eens bellen. Papa legt uit hoe het moet: niet bij de ketel, maar bij de radiator in de badkamer. Daar kan je dan de slang van de wasmachine aan aansluiten en de verwarming bijvullen. Goed, simpel!
Draai het koperen sluitdopje eraf. CHECK. Sluit de slang van de wasmachine aan. CHECK. Draai het kraantje op de radiator open. CHECK Draai het moeilijk uitziende draaidingetje op de radiator open. Hmm. Niet CHECK.
Moet ik dit moertje/boutje/dopje/dingetje er nou afdraaien of niet? Vast wel. Hup, eraf met dat ding. En dan kan dit koperen buisje er vast wel uit... Een keiharde en ijskoude straal stinkend water sproeit in mijn gezicht, over mijn lijf en door de badkamer. Baddoeken, weegschaal, badmat en wasmand zijn binnen enkele seconden volledig doorweekt. Ikzelf trouwens ook. Mijn kleren plakken aan mijn lijf en het stinkende water drupt van mijn gezicht terwijl ik panisch mijn hand over de opening druk, waar met grote kracht het water uit wil ontsnappen. Ik kijk om me heen, op zoek naar het ontbrekende koperen buisje dat overduidelijk NIET verwijderd had moeten worden. Ik lokaliseer het achter de wasmachine.
Okee, probleem. Hoe pak ik het buisje zonder dat alles weer wordt ondergestraald met water...? Ik vertrouw op mij katachtige reflexen en besluit alles in één soepele beweging te gaan ondernemen. Met mijn heup draai ik de wasmachine opzij en ik maar me klaar voor een duik naar de grond. In mijn hoofd tel ik tot drie...
Eén...
Twee...
Drie!
Ik draai me opzij, hoor 'KKKRRRRKKKKK!', voel hoe mijn bovenbeen draait terwijl mijn onderbeen blijft staan, voel een verblindende pijn in mijn knie, en het wordt grijs voor mijn ogen. Als ik weer bijkom, lig ik met mijn hoofd in de WC-pot en hoor ik boven me de straal fel neerkletteren op de badkamervloer en mijn rug. Met ontzettend veel moeite en pijn kom ik overeind (knie is onbruikbaar geworden en ik sta onhandig huppelend in een poel stinkend water) en druk mijn hand weer op het gat. In mijn andere hand heb ik -wonder boven wonder- het koperen buisje dat ik in mijn katachtige soepele beweging ging pakken.
Okee, denk ik verward, nu alleen dat ding weer in het gat en het ergste is voorbij. Als ik (deze keer inderdaad met een soepele beweging) het buisje in het gat druk, merk ik meteen dat er iets mis is... Ja hoor, het plastic beschermdingetje is eraf gevallen en de straal gaat onverminderd door, maar nu in meerdere richtingen. Ik kijk om me heen en zie het beschermdingetje liggen... achter de wasmachine.
Goed, daar gaan we weer. Terwijl ik een kreet van pijn slaak, grijp ik het dingetje van de grond. Met moeite wurm ik het koperen buisje weer uit het gat en word wederom begroet door een plens water in mijn gezicht. Ik wriemel het plastic beschermdingetje om het koperen buisje en prop het geheel weer in het gat. Eindelijk! De straal houdt op... Ik begrijp dat ik dat koperen boutje/moertje/dopje/dingetje dus niet had moeten verwijderen en schroef het er snel weer op.
Okee, dat is achter de rug. Ik draai het koperen buisje met plastic beschermdingetje rond in het gat zodat het water vanuit de slang de verwarming in kan, en zet de kraan aan. Het wijzertje van de drukmeter loopt langzaam omhoog naar 2 en ik draai de kraan weer dicht. Dat zou het moeten zijn. Het zou opgelost moeten zijn. Hinkend, nat en rillend loop ik alle verwarmingen na met het onluchtingssleuteltje en als dat gedaan is, begeef ik me weer naar de ketel.
RESET.
...
BrrrrrrRRRRRRROOOOOEEEEEEEEEEEEE!!!!
De ketel gaat harder dan ooit tekeer, de beschermkap staat te schudden en snel trek ik de stekker uit het stopcontact.
Stilte.
Even sta ik besluiteloos in de keuken en dan geef ik het op. Ik ga de monteur weer bellen.
Mevrouw aan balie neemt weer op. "Oh, dus dat was het niet, begrijp ik? Da's jammer. Nou, dan sturen we gewoon iemand langs hoor..." zegt ze vermoeid. Ze deelt me mede dat het ontzettend druk is en dat het wel even kan duren voordat er iemand langs kan komen. Ik bedank haar, hang op en ga me omkleden. Als ik de natte, koude kleren van mijn lijf stroop, voel ik me toch wel een beetje trots: ik heb in ieder geval zelf de verwarmng bijgevuld en ontlucht!
Twee uur later komt de monteur. In ongeveer 45 seconden is hij klaar met het vervangen van een verstopt... dingetje ofzo, weet ik veel... Ik aanschouw de man vanaf de bank, rillend en met een ontzette knie en doe alsof er niets aan de hand is. Ieder zijn vak...
Okee, ik weet dat ik het heel druk heb en dat ik tonnen met dingen moet maken/doen/fabriceren/oplossen etc, maar SOMS is het gewoon even tijd voor een paar snoezige kitten- en kattenfilmpjes...
Vandaag moest ik werken en at ik mee op de zaak. Terwijl ik en collegae ons te goed deden aan een lasagne, voegde onze baas N. (man) zich bij ons. Hij at zijn lasagne en luisterde intussen naar het gesprek dat mijn collega's en ik voerden. Collega N. (vrouw) merkte op dat collega D. (man) had opgemerkt dat het hem opviel dat hij alleen maar met vrouwen werkte. Collega N. (vrouw) opperde toen dat ook ik (Wouter dus) er nog werkte, waarop collega D. (man) herhaalde: "Precies, ik werk alleen maar met vrouwen!" Collega N. (vrouw) concludeerde dat baas N. (man) dan maar eens wat leuke (lees: knappe) mannen moest aannemen.
Baas N. (man) moest hier om lachen (collega D. (man) is overigens zijn zoon) en hij begon te vertellen: hij vond dat hij liever vrouwen aannam omdat die minder zeurden. De meeste mannen waren altijd aan het mopperen en steunen en kreunen volgens hem, en hadden bij wijze van spreken geen ruggengraat. Het opvallendst was, dat hij, voordat hij de voordelen van vrouwen opsomde, hij mij bij voorbaat al schaarde bij de vrouwen.
N. (man) eindigde zijn betoog met de mededeling dat hij vond dat mannen 'mannelijk' moeten zijn. Ik knoopte dat in mijn oren en heb gedurende de hele avond... (okee, ik ben eerlijk: het eerste half uur) geprobeerd om 'mannelijker' te doen. Leuk experiment...
Okee, het was dus GEEN succes. Ik begrijp dat baas N. (man) mij onder de vrouwen schaart. Goed voorbeeld is de volgende scene:
Ik: N2, heb je nog iets nodig uit de schuur? Collega N2. (vrouw): Ja, een pakje décafé. Ik: (armen spreidend en dansje doend): Yay!
***
Nu ik weer thuis ben, vraag ik mij af of ik inderdaad aan het vervrouwelijken ben... Nou ja, ik denk er nog wel even over na terwijl ik naar de soundtrack van 'Hairspray' en 'Dreamgirls' luister en geniet van valse nicht Mark uit 'Ugly Betty'....
God, I'm getting gayer by the minute...
Voor de oningewijden: 'Ugly Betty' is een remake van 'Yo soy Betty, la fea', oftewel: 'Ik ben Betty, de lelijke', dat in Nederland is hermaakt als 'Lotte'....
Vandaag komen drie vragen bij me boven. Of nee: niet echt vragen. Het zijn eigenlijk zaken waarover ik het met mensen niet eens ben en die me blijven achtervolgen in mijn hoofd. Niet omdat ik geen gelijk heb of het niet snap ofzo, maar gewoon omdat het me verbaast dat ik daarover met iemand een meningsverschil heb.
Okee, nummer één dan maar.
-Plotwending
Dit is een jarenlange vete tussen Jennifer en mij: bestaat het woord 'plotwending'? Het staat niet in Van Dale, maar ik kom het regelmatig tegen in tijdschriften, boeken, artikelen en noem maar op. Is dit een woord dat ik heb verzonnen? Is het zo een onlogische woordkronkel dat die alleen uit mijn schimmig brein heeft kunnen voortkomen? Ik weet het niet... Jennifer lachtte me hardop uit toen ik het voor het eerst gebruikte en ik begon aan mezelf te twijfelen: bestaat dit woord wel echt?
Nou, ik weet niet, maar ik ben in ieder geval niet de enige die het woord bezigt...
Op naar nummer twee:
-Appelhappen
Niet zo lang geleden had ik met iemand een gesprek over spelletjes van vroeger (tenminste, ik neem aan dat het daarover ging, want hoe kom je ander op appelhappen?). Ik vertelde over appelhappen: een teiltje water, appels erin, en proberen om ze eruit te vissen met je tanden. Wederom werd ik uitgelachen. 'Appelhappen' was blijkbaar iets dat ik zelf had verzonnen, of dat alleen in het boerse, achterlopende Zuiden werd gespeeld. Twijfel, twijfel, ben ik nou gek? Heb ik niet een Kukident-reclame gezien waarin twee oude mensen aan het appelhappen zijn?
Toch maar weer eens op het net zoeken: 'appelhappen'
Hmmm, gelukkig weer iets dat ik niet heb verzonnen. Wikipedia schaart appelhappen trouwens onder het koekhappen: happen naar appels aan een touwtje. Hmm, die kende ik nog niet...
De laatste:
-'te voet'
Ik gebruikte onlangs de uitdrukking 'te voet', om aan te geven dat ik ergens lopend naartoe was gegaan. Dit werd door Kato beantwoord met een lach: 'te voet' was volgens haar ouderwets! Nou ben ik niet echt een expert op de houdbaarheidsdatum van uitdrukkingen en woorden in het Nederlands, maar volgens mij valt 'te voet' niet onder de categorie 'ouderwets'. Maar goed, dat valt natuurlijk moeilijk te onderzoeken...
Op Wikipedia wordt 'te voet (gaan)' als synoniem genoemd van 'lopen', maar dat bewijst natuurlijk niet zoveel. Hmm, ben wel benieuwd wat iedereen daarvan vindt...
Het was onvermijdelijk: na maanden van sukkelen, trillen en veel, heel veel plassen is Thea heengegaan.
Een kleine historie: toen ik 6 was, namen we twee katten in huis, die al snel Theo en Thea werden genoemd. Broer en zus hebben voor veel plezier, ongemak, troost en vermaak gezorgd. Ik kan me goed herinneren dat Theo eens met een snip thuiskwam. Wat zegt u, een snip? Jazeker, een snip! Of die keer dat Thea als heel klein poesje probeerde een duif te overmannen, die prompt met haar nog op zijn rug wegfladderde.
In 2003 is Theo, na lang ziek geweest te zijn, overleden aan een schildklierziekte. Het was echt treurig, om dat mooie beest zo te zien vechten. Hij bleef tot het laatste moment spinnen...
En nu dan Thea... Volgens de dierenarts had ze verschillende herseninfarcten gehad en leed ze aan een nierkwaal, waardoor ze constant moest plassen. Ze heeft nèt de 20 niet gehaald.
Bij deze dus een afscheid van Theo en Thea, broer en zus, die bijna twintig jaar in huize Joosen hebben doorgebracht.
Vandaag weer eens een post met allerlei kleine dingetjes die niets met elkaar te maken hebben.
1. Leni
Jenny's moeder heeft al een paar van mijn posts heel vriendelijk be-comment. Ben er nog niet toegekomen om haar daar persoonlijk voor te bedanken, dus bij deze: bedankt Leni!
2. Naam
Toen ik gisteravond (of eigenlijk -nacht) thuiskwam van het restaurant, hoorde ik 'klepperdeklep': het kattenluikje. Overigens klinkt mijn kattenluikje meer als 'KRRRÈÈÈKKKRRRÈÈKK', maar 'klepperdeklep' staat gewoon wat vriendelijker. Bovendien voegt het wat koddigs toe, ongeacht de fonetische onjuistheid. Goed, ik drijf af... (geloof me, het kan nog erger: ik typte net '...klinkt mijn kattenluikje...' en toen dacht ik: "is het eigenlijk wel MIJN kattenluikje? Ik bedoel, IK gebruik het niet...")
Hoeeeeee dan ook: ik kwam dus binnen en hoorde het luikje en ik durf te zweren dat Midas, die op me af trippelde, mijn naam probeerde te zeggen! Het klonk een beetje onhandig, maar de basis was er zeker: 'mauw-werrr'. Ik kan niet wachten op de verdere ontwikkeling van dit verstopte talent!
3. The Name Game
Ben tegen een oud liedje aangelopen: 'The Name Game' van Shirley Ellis. Het liedje beschrijft min of meer hoe je op iedere naam kan rijmen, met een bepaald versje. Instructies ervoor vind je hier.
Ik loop dus de hele dag met alle namen te rijmen...
Midas! Midas Midas Bo Bidas Banana Fana Fo Fidas Fee Fi Mo Idas Midas!
Wouter! Wouter Wouter Bo Bouter Banana Fana Fo Fouter Fee Fi Mo Mouter Wouter!
Probeer het ooooook!!! Op deze site kun je je eigen naam invullen (klik op 'play the online name game'). Veel plezier!
Ik neem aan dat IEDEREEN wel eens OOIT 1 aflevering van The Simpsons heeft gezien? Ik bedoel: de show loopt al zo'n 18 jaar en heeft ongeveer 400 afleveringen achter de rug en vermoedelijk zijn ze nog niet klaar. Bovendien is het zeg maar een soort soft-core South Park, met scherpe kritieken op de Amerikaanse samenleving en, tja, gewoon HEEL grappig en origineel.
Goed, er van uit gaande dat je dus ooit wel eens een aflevering gezien hebt, ga ik er ook van uit dat je ongeveer weet hoe de intro van de show gaat. Ik was blij verrast om te zien dat een creatieve geest op YouTube de moeite heeft genomen om de geanimeerde intro met real-life mensen te verfilmen:
ZINK is een blog van Almar Kok en mijzelf, met daarop alle projecten die we samen gedaan hebben. Het leek ons leuk om de dingen die we samen gemaakt hebben, eens allemaal bij elkaar te zetten en ons op die manier ook als team te profileren.
Ik ben nu bezig met het uploaden van alle filmpjes, wat nog even gaat duren, maar ik verwacht vanavond of op zijn laatst morgenochtend de site 'up and running' te hebben.
Zo, het is tijd voor updates. Ik heb in eerdere posts wat onderwerpen aangesneden die A) een vraag achterlieten, of B) nu dermate veranderd zijn dat ze opnieuw besproken dienen te worden. Daar gaan we:
1. Outbreak
Okee, ik heb Outbreak dus gezien. Ik ben er blij om, ik heb weer gemoedsrust. En om eerlijk te zijn: het was best een goede film. Niet geweldig...nee, niet geweldig, maar dat krijg je als je 12 jaar wacht op een film en die zich in je hoofd opbouwt tot een spektakel van jewelste.
2. Plantus Re-Erectus
De vuursalie die een aantal maanden geleden doormiddel van een Goddelijke Ingreep ineens weer begon te bloeien/groeien na een periode van drie weken van schijndood zijn, is nu de enige van de drie vuursalietjes die er nog enigszins levend uitziet. De andere twee bestaan enkel nog uit dorre blaadjes met hier en daar een zielig rood stipje dat voor bloem moet doorgaan.
3. Revenge of the Grape
De video-installatie die ik tijdens mijn schoolperiode met klasgenoten had gebouwd en waarvan ik dacht dat hij eindelijk was tentoongesteld, is NIET tentoongesteld. Op een mooie dag ben ik opnieuw naar het plaatsje Monster gereden om nu eens het pasgebouwde museum te aanschouwen. Daar aangekomen kon niemand me iets vertellen over genoemde installatie en uiteindelijk werd de projectleidster er maar bijgehaald. Met het schaamrood op de kaken liet ze me weten dat ze voorlopig geen plek/geld/tijd/zin hadden om onze creatie in elkaar te zetten... Jammer...
Zo. dan zijn we weer op de hoogte. Ben ik nog iets vergeten?
Oh wacht. In de post 'Zeefbeeldencombinatie' had ik het over een filmpje waarmee ik bezig was. Hier het resultaat.
Op de site van The Museum of Bad Art vind ik dit schilderijtje:
Eronder deze geweldige omschrijving:
This disturbing work "makes an offer you can't refuse". The chilling, matter-of-fact manner in which the subject presents the severed head to us is a poignant reminder of just how numb we have become. The understated violence implicit in the scene speaks volumes on our own desensitization, our society's reflexive use of force, and the artist's inability to deal with the hindquarters of the animal.
-Oudste Man Die Nog Bij Zijn Moeder Woont (die een vreselijke oranje linnen combinatie aanheeft en overduidelijk homo is)
-Kleinste Aziatische Vrouw (met power-woman kleding die meer past op het vliegveld/in een conferentie-centrum/achter de balie van een duur hotel in Hong Kong)
-Jongen Die Zijn Pet Het Allerhoogst Op Zijn Hoofd Heeft Staan
-Man Met De Lelijkste Gele Broek (die helemaal op zijn plaats is in 't Gooi)
-Attentste Jongetje (die naar zijn moeder roept: "Ik ben hier!", als hij bang is dat ze hem uit het oog verliest)
-Langzaamste Caissiere (die, in alle eerlijkheid, aan haar eerste dag bezig is)
En daarrrrrr gaan we dan (klik hier voor bijpassend geluid)
De prijzen gaan naarrr......... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... Allemaal mensen die ik tegenkwam in de supermarkt!
Al een tijdje was Jenny (goede vriendin en eigenaar van collega-blog The Writing Tree) bezig aan Het Grote Nutteloze Verhaal (GNV). Voor wie het zich afvraagt: deze titel ontstond vanwege het feit dat het verhaal een zogenaamde 'fanfic' is, oftewel fan fiction, oftewel een verhaal geschreven naar aanleiding van of geïnspireerd door een ander verhaal. Jenny was ervan overtuigd dat de 'fanfic'-eigenschap haar verhaal volledig nutteloos maakte, waar ik het overigens niet mee eens ben.
Jenny baseerde haar verhaal op de boeken van de 'Temeraire'-reeks: een serie fantasy-boeken, spelende tijdens de Napoleon-oorlog. In de boeken wordt verteld dat er in die oorlog een rol was weggelegd voor draken, die met hun berijders en speciale krachten een bijdrage leveren aan de krijgsmacht. We volgen kapitein Laurence, die zich bezighoudt met deze draken, en in de serie allerlei avonturen meemaakt. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de boeken niet heb gelezen, maar gelukkig had Jenny daarmee rekening gehouden: ze schreef een overduidelijke introductie waarin de regels van de wereld waarin het zich afspeelt goed omlijnd worden en waarin de personages kort worden voorgesteld.
En nu is het dan eindelijk zover! Nadat het GNV was beoordeeld door ouders en vriend, werd het voorgelegd aan Kato en mij. En ik kan zeggen: het is een beauty! Geschreven in prachtig Engels, met boeiende personages, een spannende plot en uiteraard een verrassende twist aan het einde heeft Jenny wat mij betreft haar beste werk tot nu toe afgeleverd! En nee, ik overdrijf niet! Ik betrapte mezelf op een openhangende mond tijdens het lezen, misschien is dat een aanwijzing voor Jenny's schrijftalent.
Je kan At the break of Dawn -handig opgedeeld in delen en met de introductie als optie- lezen op de speciale blog die Jenny ervoor heeft aangemaakt.
Vandaag luister ik naar de opera Don Giovanni van Mozart.
Het verhaal: de wellustige Don Giovanni wordt tijdens een onvrijwillige vrijpartij op heterdaad betrapt door de vader van zijn slachtoffer. Tijdens een zwaardgevecht doodt hij de man en hij vlucht.
Don Giovanni gaat verder met het verleiden van jonge meisjes en komt uiteindelijk, na een reeks verkrachtingen, op een late avond terecht op een kerkhof waar hij een standbeeld ontdekt van de man die hij heeft vermoord: de Commendantore. In een waanzinnige, dronken bui nodigt hij het beeld uit voor diner bij hem thuis.
Wat schetst zijn verbazing als de volgende avond het beeld voor de deur staat: een levend standbeeld: verschrikkelijk, woedend en uit op wraak. Het beeld roept Don Giovanni op zijn leven te rbeteren. Don Giovanni weigert... De Commendatore nodigt hem daarop uit om bij hem te komen dineren. Don Giovanni accepteert en wordt vervolgens meegesleept naar de hel...
Brrr, wat een heerlijk kippenvel-verhaal. Hieronder een hele gave uitvoering met wat 'interactieve' elementen:
Probeer al anderhalf uur naarstig in slaap te vallen. maar word lastiggevallen door het gezoem van een mug die mij heel interssant vindt. Begrijp het niet, want heb mezelf ingesmeerd met citroenolie, met als resultaat dat mijn hoofd voelt alsof het in een ton met boter is gehouden. Is raar dat de mug nog interesse heeft, want was onder de indruk dat muggen en citroengeur niet goed samengaan. Misschien heeft de muggenpopulatie rond mijn huis een citroenimmuniteit ontwikkeld of wellicht dragen ze mini-muggen-gas-maskers.
Op een gegeven moment ben ik het zat. Ik doe het licht aan en staar naar een langpootmug die zo'n 2 decimeter van me af in mijn richting zwalkt. Met een kreet die het midden houdt tussen "WAAAAH!!" en "IIEEEGGHH!!!" spring ik hals over kop uit bed. Zo'n 4 seconden later sta ik gewapend met handoek en vliegenmepper in mijn onderbroek rond te loeren in mijn kamer.
Het is niet te geloven: de hele kamer is bevolkt met langpootmuggen. En als ik ERGENS een hekel aan heb, zijn het wel langpootmuggen. Achtergrondinfo: toen ik klein was (een jaar of 7, schat ik), heb ik een ernstig langpootmugtrauma opgelopen door een mug die midden in de nacht over mijn blote rug heenkriebelde. Ik heb toen zeker 4 nachten met slechts mijn kruin boven de dekens geslapen.
Een half uur lang ben ik bezig de beesten te bestrijden met genoemde wapens, terwijl ik 'laf-met-uitgestrekte-arm-slaan-met-de-mepper' en 'gooien-met-de-handdoek-op-grote-afstand' afwissel met snel naar de andere kant van de kamer rennen/dansen als een beest me te dichtbij komt. Als de kamer langpootmugvrij is, kruip ik weer in bed, waar ik het komende uur overal over mijn lichaam gekriebel voel en dan spastisch begin te krabben en slaan.
Als ik eindelijk bijna in slaap in val, krimp ik ineen bij een griezelig geluid: 'muaaaauuaaaaaaeeeeaaaaaaa...'. Eerst denk ik dat de buren aan het boren zijn, maar die gedachte zet ik, wegens onlogica, snel uit mijn hoofd. Als ik het geluid weer hoor, kom ik langzaam uit bed, sluipend als een bang konijntje.
Ik vermoed dat het van buiten kom en loop naar de gordijnen. Op het moment dat ik een gordijn opzij doe, bereikt het geluid een crescendo: 'muuuuaaaaaaauaaaaaeeeaaaaaaa...MAAAAAAAAAAAUUUUUUWAAAAAAAAUWWWWAAAAAUUUUUWWWWWWYIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!' Luister hier... Nog net op tijd zie ik Daniël de buurkat over de grond rollebollen met The New Cat on the Block: Zwarte Kat met Witte Pootjes, terwijl ze beide afgrijselijke kreten slaken en mijn trommelvliezen tarten. Ineens besluiten de twee om hun ruzie te verplaatsen naar een andere tuin, wat mij mijn rust weer geeft.
Even later lig ik weer in bed en ik vraag me af wat hierna volgt... Terwijl ik me een kudde woedende olifanten voorstel die door mijn tuin dendert, vallen mijn ogen eindelijk dicht...
Aaah (dit is een ontspannen 'aaah', en niet een angstige 'AAAAAH!!!'), het is weer zover... De Circus Villa (zoals liefelijk omgedoopt door Jenny en Kato) krijgt weer een nieuwe bewoner (of bewonerS, dat heb ik nog niet kunnen vaststellen). Deze keer gaat het over het apartement boven het mijne, dus de afgelopen dagen zijn doorspekt geweest met getimmer en gebonk van boven.
Het is altijd lastig om de buren te spotten, zonder dat ze het gevoel hebben dat je ze bewust aan het spotten bent. Op dit moment kan ik dus alleen uitgaan van kleine stukjes info:
-eergisteren liep ik naar de brievenbus en toen zag ik dat er achter het voorheen lege raam nu verschillende lampendozen stonden. CONCLUSIE: Het is geen vampier, maar goed, dat sluit slechts 0,0002 % van alle mogelijkheden uit.
-toen ik gisteren thuiskwam van mijn werk (het zal een uur of elf geweest zijn, dus nog niet echt bedtijd deze tijd van het jaar), was het licht UIT. CONCLUSIE: 1. De lampen waren nog niet aangesloten. 2. Bewoner(s) was/waren nog niet aanwezig.
-vandaag tijdens de brievenbushandeling, zag ik dat de balkondeuren open stonden. Heel slinks probeerde ik om een achteloze blik te werpen, die ik in geval van nood had kunnen camoufleren als zonaanbidding. Tussen twee spijlen door zag ik een lok blond haar. CONCLUSIE: 1. De betreffende persoon is blond. 2. De betreffende persoon draagt blonde pruiken ( IEK! )
-Terwijl ik aan het werk was achter mijn Mac, zag ik in de spiegeling iemand voorbijglijden (jawel: GLIJDEN). Snel wierp ik een beeld achter me, en zag nog net een glimp van een man in een rolstoel of een ligfiets (ik hoop voor hem dat het een ligfiets was, want het appartement is boven). Grappig genoeg had de man geen blond haar, dus wat zegt dat? CONCLUSIE: 1. De blonde persoon was de echte bewoner, en de ligfietsman was diens partner. 2. De Ligfietsman is de bewoner, en de blonde persoon is aan het helpen met verven/behangen/laminaten e.d.
-Toen ik mijn vuilnis weggooide zag ik achter het lichtdozenraam een jongen staan die aan het verven was. Het was duidelijk dat dit NIET de ligfietsman was, en dat het ook niet de blonde persoon was van eerder. Ook was het duidelijk dat deze persoon bij mij de voorkeur geniet, want: WOW :-)
Goed, wat weet ik nu? Het gaat dus om de blonde persoon, de ligfietsman en de WOWjongen. De bewoner heeft licht, krijgt duidelijk nieuwe kleurtjes op de muur, heeft misschien een ligfiets en draagt wellicht pruiken. Oh, en het is geen vampier.
Ik weet niet waarom, maar boodschappen doen is altijd een bron voor irritatie/amusement voor mij.
Vandaag weer: Ik ben bij de Lidl, ik heb geboodschapt en ik loop naar het uiteinde van een rij en sluit aan (met een kleine doos boodschappen, 6 dingen ofzo). Meteen na mij komen een moeder en dochter (beide met een volle kar) uit een zijpad aanzetten. De twee besluiten dat het een goede methode is om elk bij een andere rij aan te sluiten. Dochter rijdt verder, terwijl Moeder bij mijn rij aansluit. Voor de volledigheid: het betreft hier een vrouw van het type Veerkamp. Geblondeerd en tòch kleurloos, futloos haar. Een panda/zebra-legging en daarboven een met talloze pailletjes/knoopjes/strikjes/frutsels verfraaide blouse/vest/topje-combinatie.
Het grappige is: Moeder doet net alsof ik er niet ben en 'ritst' als het ware vanaf de zijkant tussen mijn voorganger en mij in. Goed, ik ben geen zeikerd en soms heb ik gewoon geen zin om er gedoe van te maken, maar vandaag had ik gewoon geen zin om lang te wachten (ik had per ongeluk mijn even-snel-boodschappen-doen-modus aanstaan, wegens een calculatiefout betreffende de tijdspanne van Midas' en Icarus' eten).
Okee, ik had geen zin om te wachten, dus ik zeg er wat van.
IK (vriendelijke toon): "Sorry, ik stond ook in de rij."
MOEDER (vreselijk neppe verbazing): "Oh, echt? Ik had je helemaal niet gezien!?"
IK (sarcastisch maar vriendelijk): "Tja, ik ben ook nog maar klein."
MOEDER (bijtende vriendelijkheid): "Nou ja, als jij het zegt. Maakt MIJ niks uit hoor!"
IK (triomfantelijk): "Nou, dat is mooi! Ik heb toch maar een kleine doos."
Op de ogenblik besluit Moeder dat het geen zin meer heeft en ze houdt haar mond. Langzaam schuift de rij op. Voor me staat een oudere heer die moeite heeft met afrekenen. De rij wordt langer en het duurt allemaal nogal lang. Op een gegeven moment begint Moeder met luide stem commentaar te geven:
"TJA, ZE NEMEN OOK DE HELE TIJD KOFFIE- EN LUNCHPAUZES, HE! GEK DAT HET ZO LANG DUURT!"
Iedereen negeert haar.
Twintig seconden later komt een medewerkster van de winkel aanlopen om een andere kassa te openen. Moeder weet niet hoe snel ze bij die andere kassa moet aanschuiven. Binnen de kortste keren staat ze in een noodtempo al haar booschappen op de band te gooien, onderwijl luidkeels roepend dat ze van sommige artikelen een doos heeft.
Blijkbaar is haar wedstrijdgeest wakkergeschud door het feit dat ik vóór haar bij de kassa was, en probeert ze nu de schade in te halen. Vóór me is de meneer eindelijk klaar met betalen. Hij verlaat steunend en kreunend de kassa. In ongeveer een halve minuut ben ik klaar met afrekenen en loop ik de winkel uit. Zwetend en zwoegend staat Moeder nog in te laden.
Een broeierige blik werkt me de winkel uit.
Oh, even over de titel van dit stukje: Na het Lidl-avontuur ging ik nog even tanken en ik stond in de rij te wachten toen mijn oog viel op een tijdschrift. Op de foto stond een vrouw met haar handen over haar borsten gevouwen (nauwelijks) en als titel stond er: BORSTEN! ZE WORDEN OOK STEEDS GROTER!
Mijn blik dwaalde van de tijdschriften naar de persoon voor me. Het was nu meer het type Flodder: een hooggeblondeerde vrouw met een donkerrood topje (hoewel het ook een uitgerekte schoenveter had kunnen zijn) met grijze legging (hoewel het ook een verkleinde tent had kunnen zijn). In haar nek had ze de charmante tattoo: Pedro is mijn schatje, in zwarte, krullerige letters. Wat me bijna hardop liet lachen was haar achterwerk. Geloof me: op haar rug had kunnen staan: MIJN BILLEN! ZE WORDEN OOK STEEDS GROTER!
Net voor ik in slaap viel gisteren, besefte ik ineens waar mijn slaaphouding me aan herinnerde... Aan Wednesday Addams!
Als ik slaap, kruis ik mijn handen over mijn borst, en heb ik Midas tussen mijn benen (okee dat tweede is iets minder Wednesday-achtig, maar goed).
Blijkbaar vind ik ook rust in mijn bed...
Deel 2:
Omdat ik gisteren ineens die gedachte had, besloot ik mijn ring te verplaatsen van ringvinger naar middelvinger. Dat is een truukje dat ik vaker gebruik, als ik iets niet wil vergeten. Als ik dan de volgende ochtend wakker wordt, ben ik eerst helemaal verbaasd om mijn ring aan de verkeerde vinger te vinden, maar na een minuutje los ik het mysterie op, en dan weet ik het weer!
LONDEN - De Britse kroonprins Charles heeft zijn vrouw Camilla verrast met twee schapen voor haar 60e verjaardag. De hertogin van Cornwall was erg blij met het cadeau, aldus de Britse krant Daily Mail zaterdag.
Waarom?! Oh, waarom heb ik gezegd dat ik vandaag wel kan invallen voor mijn collega bij de Jonge Haan? Precies op de dag dat de nieuwe Harry Potter uitkomt! Ik zou de hele dag moeten lezen!
Voor iedereen die ook vandaag begint: veel leesplezier! Voor iedereen die wacht tot de Nederlandse versie: nog even geduld en oren dicht!
Hmmm, ik heb eigenlijk zo weinig te vertellen de laatste tijd...en tegelijkertijd ook best veel. Het zijn eigenlijk allemaal heel kleine dingetjes. Dat is nou net wat je mist, als je zonder collega's werkt, die je elke dag ziet: de small-talk.
"Weet je wat ik vandaag zag?"
Daarom maar even wat kleine dingetjes op een rij die IK vandaag zag/onderging:
1. Wekker
Ik werd vandaag om half negen wakker gedonderd door een bizarre onweersbui die een kwartier duurde: het was een aaneenschakeling van donders en bliksems en toen was het ineens over. De zon scheen en alles lag er lekker fris bij. Ben er toen ook maar uitgegaan.
2. Hooikoorts of zomerkoutje?
Terwijl ik douche vraag ik me af of mijn gesnotter een gevolg is van hooikoorts of een doodgewoon zomerkoutje. De symptomen:
-snotloze, rode neus, die de hele tijd snuft -hoofd vol met wolachtige substantie -kriebelige ogen
Ik ben toch bang dat het een milde hooikoorts-aandoening is. Blijkbaar kan je dat zomaar krijgen, zonder dat je ooit die allergie hebt gehad. Zo werd ik twee zomers geleden ineens allergisch voor muggenbeten: in plaat van kleine bultjes waar ik weinig last van had, werden het grote kriebelende rode vlekken, a la Gorbatsjov (alleen dan niet op mijn voorhoofd).
3. De lampenkap
Ik doe wat boodschappen in winkelcentrum Kerkelanden. Dat is altijd leuk, want Kerkelanden is vlakbij een bejaardentehuis, dus het krioelt er altijd van de rondscharrelende fossielen. Mijn favoriet van vandaag (afgezien van 'oude man met korte blauwe broek tot onder zijn oksels' en 'droevig uitziende vrouw die blijkbaar op iets (de dood?) zit te wachten op een bankje buiten de supermarkt') was: 'vrouw met regenjas met onbestemde, typisch bejaarde-achtige blauw/grijze kleur, die tot haar nek is dichtgeknoppt en haar het aanzien geeft van een lampenkap met beentjes'.
4. Bloedmuziek
Terwijl ik thuis de afwas doe, snijd ik mijn vinger aan de rasp. Op dat moment, PRECIES op dat moment, klinkt over mijn koptelefoon (een onmisbare accesoire tijdens de afwas) de theme van 'Dexter', waarover ik het in een vorige post al had: Dexter is serie over een forensisch medewerker van de politie in Miami met een zeer ernstige interesse in bloed... Heel toevallig weer...
5. Poezenparade
Iets later tijdens de afwas kijk ik eens achter me. Aan het etensbakje van de beesten zit Daniël de buurpoes (die eigenlijk Daan heet, maar ik vind Daniël beter bij hem passen, dus noem ik hem altijd zo) lekker te smikkelen en te smullen. Geeft niks, want mijn beesten eten wel eens mee bij buurman, dus een klein uitwisselingsproject kan geen kwaad.
Ik was verder af en kijk even later weer achter me. Aan de etensbak zit ditmaal Icarus te schrokken. Iekje heeft op het moment een 'ik-eet-alles-wat-ik-tegenkom'-periode. Tijd voor een wormenkuurtje...?
Verder aan de afwas... En als ik later achter me kijk, zit daar Midas. De hele poezenbevolking van de het huis waar ik woon heeft dus even bij mij gegeten.
Trouwens, ik weet dat Daniël, Icarus en Midas eigenlijk katers zijn en geen poezen, maar 'katerparade' klinkt niet zo leuk als 'poezenparade'. Ik ben toch een beetje van de alliteratie.
6. Niets te schrijven
Als de afwas klaar is, denk ik: 'Goh, ik heb eigenlijk al een tijdje niets meer op m'n blog geschreven.... Maar ja, ik heb ook niet zoveel te vertellen...'
Op advies van Jenny kijk ik op dit moment de serie 'Dexter': een politie/detective/comedy-serie over een man die zowel bloedonderzoekexpert voor de politie in Miami is, als een koele seriemoordenaar (maar hij vermoordt alleen stoute mensen, gelukkig maar). De serie is erg broeierig (iedereen is zweterig en chagerijning), maar wat me toch het meest boeit, is de titelsequentie.
Echt, de rillingen gaan me telkens weer over de rug als ik die beelden zie. Ik weet niet of het door de close-ups komt, of door de geluiden, maar ik vind het een briljant stukje montage:
Elke handeling is gewoon een soort voorbode van zijn moorden: snijden, wurgen, vermalen, noem maar op...
Okee, okee, ik weet dat ik al heel veel mensen heb gedwongen dit nummer te kijken, maar zelf moet ik er nog steeds om lachen. Is toch wel mijn droom, om zoiets geweldigs te maken...:-)
Ik luisterde vandaag naar Le Nozze di Figaro, een opera van Mozart, en besloot eens te kijken of daar nog wat interessants over te vinden was. En wat vind je dan? Uiteraard...dit:
Het komt op de vervelendste momenten: inspiratie. En zoals je misschien weet, kun je het niet van je afschuiven (zoals honger, naar de wc gaan of booschappen doen). Je MOET er gelijk iets mee doen.
22:30 u
Ik zit tv te kijken, met de intentie over een half uurtje naar bed te gaan. Wat ik niet weet, is dat mijn brein in de tussentijd EINDELIJK de link heeft weten te leggen tussen twee beelden die ik in mijn hoofd had: een kikker en een borstbeeld voor een bloemetjesbehang.
Goed, dat klinkt volkomen absurd, maar zo gaat het meestal bij mij. Als ik met een project bezig ben, gaan er allerlei beelden door mijn hoofd, waarvan er een paar in een soort beeldzeef in mijn hoofd blijven hangen. Leuk, maar vaak hebben die beelden geen connectie, behalve hun oorsprong (het project, dus). Die zeefbeelden dienen zich op één of andere manier te combineren, maar het duurt altijd even voordat dat gebeurt en in de tussentijd hoef ik eigenlijk alleen maar te wachten. Ik kan tekenen, nadenken en fröbelen wat ik wil, maar uiteindelijk moet het toch in mijn hoofd gebeuren. Meestal gaat dat gepaard met rusteloos rondlopen, hersenloze klusjes doen (of eerder: bedenken dat ik nog veel hersenloze klusjes moet doen, om ze vervolgens NIET te doen) en een beetje de kat pesten. Als ik het dan eindelijk opgeef, en me ontspan, zoals vanavond dus, krijgt mijn brein de kans om zich in te spannen en het probleem eens goed aan te pakken.
En dat gebeurde dus om 22:30 u vanavond.
Even ter info: op het moment ben ik bezig met het creëren van een soort muziek-theatergebeuren, tezamen met componist Almar Kok en schrijfster Rachel Visser. Om elkaar wat te stimuleren, zijn we nu bezig met een soort triangel-opdracht: Rachel heeft een gedicht geschreven, en daarbij maken Almar en ik respectievelijk muziek en beeld. Dat gedeelte van de opdracht hebben we nu gehad en we zijn nu bij stap twee: Rachel en ik maken nu tekst en beeld bij de muziek die Almar had geschreven voor de eerste stap. Als we dat hebben gehad, maken Rachel en Almar weer tekst en muziek bij het beeld dat ik heb gemaakt. En zo is de cirkel (of eigenlijk de driehoek) weer rond.
Maar goed, we waren dus bij stap twee. Toen ik Almars muziek had gehoord, sprong er gelijk een beeld van een kwakende kikker in mijn hoofd (eigenlijk een pad, maar een kikker was beeldsgewijs wat praktischer, vraag me niet waarom...). Daar kon ik nog niet zoveel mee, maar om de één of andere reden voegde zich daarna een beeld van een borstbeeld voor een bloemetjesbehang toe aan de zeef.
En daar waren mijn hersenen dus nu omheen aan het borrelen. Fijn dat het gelukt is...
Maar goed, het is nu 0:30 u en ik ben op het moment bezig een booskijkend borstbeeld te animeren...
Whyyyyyyyy!!!!! Ik voel me op het moment net als het borstbeeld...
Een 'blast from the past', zogezegd... Vorige week deed het snoepje 'manna' zijn herintrede in mijn leven. En zoals men zegt: 'alle goede komt in drie', zo ging het ook hierbij.
Neefje Maarten was jarig, dus was ik in Den Bosch. Ik mocht gezellie mee-eten en als dessert kreeg Maarten...manna. Het duurde even voordat ik doorhad wat hij op zijn bordje had, maar toen het was doorgedrongen, kon ik mijn geluk niet op! Dat was echt een favorietje in mijn jeugd! Grappig om te zien dat het nog bestond, zeg! Het zorgde gelijk voor een leuek conversatie over snoep: wat aten wij altijd, wat niet, wat bestaat er nog wel en wat niet meer etc.
Dagje later: ik ben bij de Lidl en kom met een volle doos bij de kassa. Wat schetst mijn verbazing? Een groot schap vol met zakken met manna! Dat geloof je toch niet! Ik heb BIJNA een zak meegenomen, maar ja, dat leek me dan weer niet zo'n goed idee (hoewel de terugkeer van mijn lievelingssnoepje vieren met een bad vol met manna wel in me opkwam...).
Weer een dagje later...: Op een verjaardag komt na de gebaksronde de snackronde op tafel: brie, nootjes, chips en...manna! Ik slaakte een kreet en wederom zorgde mijn enthousiasme voor een vrolijk gesprek over zoetigheden.
Vandaag was ik weer bij de Lidl en ik had me voorgenomen om toch mar eens een zakje manna mee te nemen... En natuurlijk: GEEN MANNA! Nergens meer...
Bij deze wil ik dus weer afscheid nemen van het lieve, lekkere rijstsnoepje..
Geboren in een safaripark in Duitsland: een echte pabra. Een pabra? Ja een pabra! Een mix tussen een paard en een zebra! Blijkbaar is het niet ongebruikelijk dat deze twee soorten eens overspel plegen, maar de uitkomst is wel erg vermakelijk. Er is duidelijk niet goed nagedacht over de Feng Shui-heid van hun veulen...
Om te beginnen: ik ben zo blij dat ik eindelijk de kop "MOORD!" heb kunnen gebruiken! Jaren geleden zat ik in een KWT-uur (Keuze Werk Tijd, een soort voorbode van de 2e fase: simpel gezegd een makkelijke manier om scholieren bezig te houden en toch geen les te hoeven geven), en ik was een suffig boekje te lezen. Volgens mij was het een detective-verhaaltje dat 'De Kat die Vreemde Zaken At' heette en dat ging over een detective met zijn kat die samen moorden oplosten. Hoe dan ook, ik bleef die dag telkens steken op één en dezelfde pagina, en om preciezer te zijn, bij één de dezelfde regel. De detective komt ergens binnen, ziet het lijk liggen en zegt (je raadt het al): "MOORD!" Om één of andere reden bleef ik telkens bij die zin terugkomen, omdat ik telkens werd afgeleid. Sindsdien is die kitscherige, decadente uitroep in mijn geheugen blijven steken en ik heb gepopeld om hem eens te gebruiken.
En nu heb ik dus een reden. De toedracht: ik kwam gisteravond mijn slaapkamer binnen met de bedoeling om nog even te lezen en dan te gaan slapen. Ik verheugde me al op het boek The Subtle Knife, een echt WVB*, dat ik van Jenny had geleend en waar ik m met plezier doorheen worstel. Toen ik mijn dekens terugsloeg en de schakelaar van mijn bedlampje bediende, werd aan mij een gruwelijk schouwspel onthuld.
Ik zag twee spinnen in een dodelijke omhelzing aan een draadje hangen, vlak boven mijn bed. De twee waren het gevecht al voorbij, en het was me duidelijk dat de grootste van de twee had gewonnen. Verfomfaaid hing het kleine exemplaar, met de pootjes opgekruld, heen en weer zwierend aan zijn doodsdraad. Op dat moment ging er een glimlach over mijn gezicht en fluisterde ik met geschokte ondertoon in mijn stem: "MOORD!"
Ik liet mijn gedachten over het schouwspel gaan en besloot uiteindelijk dat het hier een crime passionel betrof. Mevrouw spin had haar geliefde vermoord, zoals gebruikelijk is onder spinnen na het uitvoeren van de liefdesdaad. Toen ik de twee ex-geliefden had verwijderd van boven mijn bed, kroop ik in bed en liet mijn gedachten gaan over de mogelijkheid van mijn eigen gewelddadige dood. Ik hoop echt dat er dan iemand binnenkomt en "MOORD!" uitroept...
*WVB: Wallen Veroorzakend Boek, een boek dat je, zonder dat je het eigenlijk wil, ontzettend lang wakker houdt, omdat je niet kan stoppen met lezen. Zulke korte nachten veroorzaken onherroepelijk wallen...
Okee, vanavond is het zover... Ik heb zo lang gewacht, al zo vaak is het fout gegaan... Deze keer laat ik er niets tussenkomen, ik laat me niet afleiden, ik verlies me niet in mijn werk, ik ga niet een half uur zitten bellen en ik ga niet in een opwelling schoonmaken/afwassen/ de was doen of strijken.
Vanavond is het zover: Outbreak komt op tv. Als er één film is, die me al jaren ontloopt is het Outbreak wel. Toen de film in de bioscoop draaide (in 1995), wilde ik hem eigenlijk al zien, maar om de één of andere reden kwam het er toen niet van. In alle jaren daarna (maar liefst 12!) is de film ontelbare keren op televisie geweest en ben ik hem al even zo vaak ontelbare keren net misgelopen.
Onlangs (twee weken, drie weken geleden?) was het alweer zover: Outbreak was weer op de buis en ik zat er helemaal klaar voor. En weet u wat er gebeurde? Geen idee! Ik weet alleen dat ik de film uiteindelijk NIET gezien heb. Hoofdwaarschijnlijk zal één van bovenstaande redenen de schuldige zijn.
Wat wel grappig is: ik weet eigenlijk helemaal niet of ik het wel een leuke film vind... Ik ben niet echt een fan van virusfilms. Ze doen me over het algemeen niet zoveel. Hoewel: ik zag pasgeleden de klassieker 'The Andromeda Strain', en dat was echt heel spannend. Al was het alleen maar om de 'futuristische' look uit de jaren 70...Maar goed. Terwijl ik deze post type, hoor ik achter me op de tv een aankondiging van de film. Ik heb de tv dus al op de juiste zender staan om het maar niet te vergeten... Nu maar hopen dat ik Outbreak niet uitbraak (hahaha, wat leuk).
Elwood, een tweejarige kruising tussen een Chinese naakthond en een chihuahua, is vrijdag in de VS gekroond tot lelijkste hond van de wereld. Het hondje, dat alleen op zijn kop een pluk wit haar heeft, wordt ook wel E.T. genoemd vanwege zijn gelijkenis met dat sciencefiction-figuurtje.
Bazin Karen Quigley vertelde dat zij Elwood twee jaar geleden van de dood heeft gered. De fokker dacht dat hij te lelijk was om te verkopen en wilde hem laten inslapen.
"En nu, haha, zit Elwood overal op internet en vinden de mensen hem leuk en grappig", aldus Quigley, die duizend dollar prijzengeld mee naar huis mag nemen.
De meeste deelnemers aan de lelijkste-hondenwedstrijd waren Chinese naakthonden, een soort die behalve door zijn naaktheid opvalt door zijn hanekam, bolle ogen en lange, scheef uit de bek hangende tong.
Een wonder heeft zich afgespeeld in mijn eigen achtertuin. Een maandje of twee geleden kocht ik een aantal planten om mijn tuin weer een beetje kleurig te maken. Zoals gewoonlijk koos ik de planten uit op naam en op uiterlijk (op die volgorde). Ik moet wel wat te lachen hebben in de tuin, natuurlijk! Ik kocht onder andere een Bolbloem en een Vrouwentong. Eén van mijn lievelingetjes was de Vuursalie. Met vuurspuwende draken in mijn hoofd parkeerde ik drie van deze schatjes op het muurtje boven de berging: recht voor mijn raam. De lieve kleine plantjes met hun vuurrode bloemetjes staarden me overgelukkig aan.
Toen de zonnige periode van april ten einde was, en de druilerige maand mei begon, kregen de plantjes een grote overvloed aan regen te verwerken. En hoe lekker ze het ook leken te vinden, overdaad schaadt. Vandaar dus dat de drie poepies op een gegeven moment alledrie hun kopjes lieten hangen. Wat bleek? De potjes waarin ze stonden waren niet voorzien van een gaatje!
Nu weet iedereen wat er gebeurt als je geen gaatje in je potje hebt: op een gegeven moment komt het vocht overal uit. Helaas was dat bij mijn drie vuursalietjes alleen mogelijk via de bovenkant, en derhalve stonden ze van top tot teen ondergedompeld in water.
'Beter laat dan nooit', dacht ik, en bracht gaatjes aan in hun onderkomen. Twee van de drie hoorde ik opgelucht ademhalen (en in de weken daaropvolgend weer springlevend worden), maar die ene in het midden overleefde het niet...ogenschijnlijk...
Vandaag (zo'n drie weken na het betreurende voorval) keek ik uit mijn raam en zag tot mijn verbazing dat plantje nummer twee (die in het midden) weer fier rechtop stond! Ik deed een vreugdedansje, rende naar buiten, kuste de tedere blaadjes en zeeg toen op mijn knieën: ik moest hier wel met een Goddelijke Ingreep te maken hebben! Ik bedoel: een plant die na drie weken weer tot leven komt? Dat kan niet anders dan een wonder zijn!
Later vandaag begin ik met de bouw van een klein kapelletje om het Heilige Plantje te eren.
Het is ongelooflijk maar waar: het druivenmuseum is geopend!
Voor degenen die niet weten waarover ik het heb: een jaar of drie geleden maakte ik met 4 klasgenoten het ontwerp en de inhoud voor een video-installatie die in een druivenmuseum zou komen te staan. Nee, echt! Ik maak geen grapje! Een DRUIVENmuseum!
We brachten een bezoekje aan de betreffende opdrachtgever in het schattige plaatsje Monster (in de buurt van Den Haag) en kwamen daar vanalles te weten over het hoe en waarom van druiventeelt. We proefden de 'wereldberoemde' Westlandse druiven en samen met hun zoete smaak kregen wij ook inspiratie...
We bedachten een installatie van drie op hun kant staande breedbeeldschermen die tezamen de volgende animatie zouden vertonen: Kijk hier...
Na afloop van het project en aflevering van ons product hoorden we niets meer van onze vrienden in het Westland. Geen kaartje, geen belletje, geen mailtje, niks...
Een jaartje geleden besloot ik, samen met Jenny, een bezoekje te brengen aan Monster, om eens te kijken hoe het werk vorderde. Voor een verslag hiervan verwijs ik naar Jenny's Post hiervan: Search For The Grape Museum
Goed, dat was dus wat teleurstellend... Maar stel je mijn verbazing eens voor toen ik in een opwelling op de site van de Westlandse Druif keek! Het is af! Het is mooi! Het is cool!
En het beste: ons ding staat er ook! Tenminste, dat denk ik...
Ik vond deze beschrijving:
In de benedenruimte draait permanent een korte multimediashow waarin de bezoeker ingelicht wordt over de sociaal-economische aspecten van de druiventeelt in het Westland en de ontwikkeling van de glastuinbouw.
Volgens mij mòet dat wel over onze installatie gaan! Ik wacht rustig onze officiële uitnodiging af...
Vandaag een stukje over de meikever. Het arme beest leeft maar drie weken per jaar boven de grond, en krijgt het voor elkaar om dan:
A: Ons de stuipen op het lijf te jagen B: Als huisdier aan een touwtje te fungeren (volgens mijn vader in vroeger tijden) C: Ons laten vermoeden dat er een helikopter voorbijkomt
De meikever is een groot insect dat twee of drie jaar onder de grond leeft en vervolgens in mei (ja, duh) naar boven te kruipen en daar vrolijk zoemend rond te vliegen. Het is best een interessant beestje, en niet alleen opdat het zo groot is...Ik kan me een incident herinneren van een jaar of twee geleden op mijn werk. Een meikever verjoeg het volledige bedienend personeel achter de bar, terwijl hij ronddartelde rond een lamp boven tafel 6. Collega R. hoorde ervan en ging heel stoer een kijkje nemen. Hij kwam met bleek gezicht terug, met als commentaar: "Jezus Christus, wat groot!" Door de lamp verschenen groteske schaduwen op de muur en het duurde lang voordat iemand de moed had hem weg te jagen.
Van de week hield zich een meikever op in mijn woonkamer. Ik vertelde mijn vader erover en die zei dat ze vroeger een touwtje om één der pootjes van het beestje -dat ze ook wel 'heggemulder' noemden- bonden om vervolgens met een soort minihelikoptertje rond te lopen.De meikever dient ook als kunstobject. Zie bijvoorbeeld het filmpje hieronder... 500 meikevers vliegen van een takje weg, en door de nummering krijgen ze grappig genoeg elk een soort identiteit. Elk beestje heeft zijn eigen maniertjes: eerst rustig rondkijken, of juist meteen wegvliegen. Elegant het luchtruim kiezen of juist klungelig een duikvlucht maken (zie nr. 13). Wees gerust: dit is maar een klein fragment. En als afsluiter: de meikever is volgens Wikipedia ook te verwerken in een heerlijk gerecht! Heel origineel heet dit gerecht 'meikeversoep'. Ik zou zeggen: eet smakelijk!
MEIKEVERSOEP
Meikeversoep behoort tot de weinige in Europa bekende gerechten waar insecten in verwerkt zijn. Tot het midden van de twintigste eeuw werd dit gerecht in Duitsland en Frankrijk zeer gewaardeerd. De smaak lijkt een beetje op kreeftensoep. Voor de bereiding worden de meikevers ontdaan van vleugels en poten, in boter aangebraden en in kalfs- of kippenbouillon gaargekookt. De soep wordt gezeefd en als bouillon genuttigd, of de meikevers worden eerst in een vijzel fijngestampt, waarna de soep door een zeef wordt gewreven en met een roux en wat eigeel gebonden. De soep kan aangevuld worden met bijvoorbeeld wat plakken kalfslever of duivenborst.
LONDEN - Een homoseksueel flamingopaartje heeft eindelijk een kind. De twee mannetjes adopteerden een kuikentje uit een verlaten flamingonest.
Dat maakte de leiding van een Britse natuurpark bij Bristol maandag bekend. Carlos en Fernando, die al zes jaar samen zijn, deden veel tevergeefse pogingen een familie te beginnen.
Ze verjoegen zelfs broedende flamingo's. Toen onlangs een verlaten nest met een ei werd ontdekt, mochten Carlos en Fernando zich over het ei ontfermen. Met succes. Het paar kan het kuikentje voeden door in de keel melk te produceren.
.jpg)
.jpg)
